Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Έφτασε Αύγουστος και ακόμα δεν έχω τίποτα να φορεσω


Το μόνο που θέλω είναι να κάθομαι σπίτι. Να βλέπω σειρές στην τηλεόραση(όχι στο πισι γιατί πονάνε τα μάτια μου από τις πολλές ώρες), να τρώω και να χοντραίνω, και να κοιμάμαι. Αντ’ αυτού ξυπνάω το πρωί με 3 ώρες ύπνο να πάω να φτιάξω χαρτιά για να πιάσω δουλειά που δεν μ’ αρέσει, ενώ δεν έχω όρεξη να δουλέψω, για να βρω λεφτά να μην ξέρω τι να τα κάνω. Και συνεχίζω κάπως να ζω. Με κακές προοπτικές που τις κάνω ακόμα χειρότερες. Περιμένω να πεθάνει ο παππούς μου για να μην αισθάνομαι άσχημα που δεν πάω να τον επισκεφθώ. Και είναι λες και είμαι ο χειρότερος άνθρωπος ξανά. Αλλά δεν αισθάνομαι έτσι. Απλά αισθάνομαι μόνος μου. Μόνος μου και άσχημα. Αλλά τη μοναξιά την αντιμετωπίζεις. Και το να είσαι κακός. Κάπως μαθαίνεις να ζεις έτσι. Με την απογοήτευση δεν ζεις. Το ισχυρότερο όπλο λένε στον πόλεμο είναι το ψυχικό σθένος, η καλή ψυχολογία. Εγώ πολεμάω άοπλος και η ήττα είναι ήδη προδιαγεγραμμένη. Όχι ήττα. Πανωλεθρία. Έχω ήδη διατάξει υποχώρηση να μπορώ να ξαναοργανωθώ ώστε να αντεπιτεθώ με νέα όνειρα, με νέες διαθέσεις και προοπτικές. Αλλά πίσω μου είναι η θάλασσα και ένας γκρεμός που δεν τον ονομάζουν τυχαία οι στρατιώτες μου θάνατο. Η μόνη επιλογή είναι να βάλω την πλάτη μου στη θάλασσα, να σκαλίσω στην ασπίδα μου ότι ελπίδα έχει μείνει και να την βάλω μπροστά μου. Και να τη στηρίξω με ότι έχω. Και να αφήσω τις ορδές των απογοητεύσεων, των προβλημάτων, των λαθών, όλων όσα με κυνηγούν να μου πάρουν το κεφάλι, όχι επειδή έκανα κάτι κακό αλλά επειδή έτσι συμβαίνει, να πέσουν πάνω της σαν κύματα 10 μέτρων, σαν τη θάλασσα που θύμωσε επειδή υπάρχουν ακόμα βράχοι που αντιστέκονται στον θρυμματισμό που προκαλεί. Και αν αντέξω καλώς. Αν όχι πάλι καλώς. Δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος πόλεμος να κριθεί από αυτή τη μάχη. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Είσαι μόνος σου και πολεμάς. Όλοι δίνουν μάχη αλλά κανείς δεν μπορεί να βρει συμμάχους. Πολεμάς και πολεμάς και πολεμάς χωρίς τέλος. Μη θυμώνεις. Μην χάνεις το θάρρος σου. Γίνεται ότι γίνεται. Δεν αλλάζει ούτε ήταν κάπως αλλιώς κάποτε. Είναι ταυτόχρονα και αισιόδοξο και απαισιόδοξο.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Κλάψε γαμώ την πουτάνα μου


Φάε και πιες. Και χάραξε με διαβήτη το σώμα σου. Χάραξε γιατί δεν έχεις τι άλλο να κάνεις. Μεθάς αλλά δεν φτάνει δυστυχώς. Και βγαίνεις αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό. Και κλαίς όταν γυρνάς σπίτι. Κλαις που δεν περνάς καλά. Κλαις που τίποτα δεν είναι το ίδιο. Κλαις που τίποτα δεν είναι διασκεδαστικό και χαρούμενο. Κλαις γιατί τα χριστούγεννα προτιμάς να τα περάσεις μόνος σου παρά με την οικογένεια σου. Κλαις γιατί η οικογένεια σου θα περάσει καλύτερα χωρίς τη μιζέρια σου. Γιατί δεν ξέρεις να κάνεις δώρα. Γιατί είσαι κακή παρέα και το ξέρεις. Γιατί δεν χορεύεις. Κλαις γιατί πια τελείωσες. Γιατί τα καλύτερα σου χρόνια σου πέρασαν και δεν θα βρεις κάτι καλό για να παρηγορήσεις την αδερφή σου. Γιατί όταν σε βλέπει ο αδερφός σου, σου λέει γεια και τίποτε άλλο. Κλάψε. Δεν πειράζει. Εγώ σήμερα έκλαιγα μεσ’ το δρόμο και δεν με ένοιαζε τίποτα. Κλάψε. Έχεις κάθε λόγο. Την πρωτοχρονιά θα βγεις να περάσεις καλά; Να γιορτάσεις το νέο χρόνο; Χαχαχαχαχαχαχαχα. Είσαι αστείος. Κι εσύ κι εγώ. Μηδέν. Γράψε μηδέν. Δεν υπάρχει τίποτα για σένα εκεί έξω. Τίποτα. Πέθανε αν έχεις το θάρρος αλλιώς απλά κλάψε. Κλάψε μέχρι να κουραστείς. Κλάψε ρε πούστη μου! Κλάψε! Σε μισώ, κλάψε.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Πόσο μεγάλωσαν οι φίλοι


-Πάμε για βόλλευ! Πάμε για μπάσκετ! Πάμε για μπάλα! Πάμε να πιούμε να μεθύσουμε ρε! Πάμε για κανά ρακόμελο Ψυρρή; Πάμε Θησείο για Μπουξ Ντελούξ; Πάμε κανα κ44 έχει πάρτυ σήμερα. Ρε είδα σε αφίσα έχει πάρτι dnb-dubstep σήμερα στο Πολυτεχνείο, ψήνεσαι; Έχει και στο λόφο Στρέφη, άμα βαρεθούμε κάτω πάμε πάνω παίζει να έχει κόσμο! Μαλάκα, επιτέλους κάνουν μετά από μήνες πάλι πάρτι στο λυσσιατρείο! Ψήσου! Έχει χιπ-χοπ live στο Αν σήμερα παίζουν διάφοροι, bong da city, άγνωστος χειμώνας, detro και τέτοιοι. Έλα ρε έχει μόνο 7 ευρώ είσοδο. Σήμερα έχω γενέθλια και έχω πει με τα παιδιά να μαζευτούμε Μοναστηράκι να ανέβουμε Ακρόπολη να αράξουμε με καμιά μπύρα. Θες να έρθεις; Ρε σήμερα είπα με τα κορίτσια από τη σχολή μου να πάμε Εξάρχεια κατά τις 10. Άμα είσαι κέντρο πάρε κανά τηλέφωνο. Σήμερα κάνει πάρτι ο ……. σπίτι του. Πες σ’ όποιον θες και ελάτε. Μου είπε η …… να πάμε από Πλάκα σήμερα που θα πάει στον Γλυκή με κάτι παιδιά. Πάμε; Πάμε Coffee Time; Βαριέμαι σπίτι μου. Πάμε Θανάση για καμιά ταινία; Έχει champions league σήμερα θα το δούμε πουθενά ή; Πάμε καμία Arch να πάρουμε κανά πύργο; Πάμε Ναργιλέ; Πάμε Μπουρνάζι για καφέ; Πάμε κοτοπουλάδες γιατί πεινάω; Θέλει κανείς να φάει cocoricco; Πάμε σινεμά σήμερα; Έχει προσφορά 5 ευρώ φοιτητικό! Θα πάω σχολή αύριο το πρωί, εσύ θα πας να πάμε καμία βόλτα, κέντρο, μετά; Παίζουν οι Blues Wire σε ένα μαγαζί στο Ίλιον σήμερα, θέλει κανείς να πάμε; Θες να έρθεις σπίτι μου να αράξουμε; Καμιά πρόβα θα κάνουμε; Δεν πάμε καμία βόλτα κέντρο έτσι για περπάτημα; Πάμε βόλτα με τα ποδήλατα; Πάμε καμία εκδρομή;


-Όχι.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Στοίχημα:Γιατί να είσαι δυστυχισμένος. Εσύ πόσους λόγους μπορείς να βρείς;;;;


  1. 1.       Γιατί έχεις συνηθίσει.
  2. 2.       Γιατί ακούς γαμάτα τραγούδια.
  3. 3.       Γιατί σε παράτησε η γκόμενα σου.
  4. 4.       Γιατί παράτησες εσύ την γκόμενα σου αλλά έκανες μαλακία.
  5. 5.       Γιατί είναι κουλ.
  6. 6.       Γιατί δεν έχεις λεφτά.
  7. 7.       Γιατί έχεις λεφτά αλλά δεν έχεις τι να τα κάνεις.
  8. 8.       Γιατί η ζωή σου είναι σκατά.
  9. 9.       Γιατί η ζωή σου δεν είναι και τόσο σκατά αλλά δεν λέει και τόσο.
  10. 10.   Γιατί δεν σ’ αρέσει η σχολή σου.
  11. 11.   Γιατί δεν σπουδάζεις τίποτα και νιώθεις άχρηστος.
  12. 12.   Γιατί νιώθεις άχρηστος γενικά.
  13. 13.   Γιατί είσαι άχρηστος.
  14. 14.   Γιατί θες να ερωτευθείς.
  15. 15.   Γιατί είσαι ήδη ερωτευμένος.
  16. 16.   Γιατί πονάει το πόδι σου.
  17. 17.   Γιατί δεν ξέρεις καλό μπάσκετ-ποδόσφαιρο-κλπ.
  18. 18.   Γιατί οι φίλοι σου στη σπάνε.
  19. 19.   Γιατί δεν έχεις φίλους.
  20. 20.   Γιατί δεν βγαίνεις έξω όσο θα ήθελες.
  21. 21.   Γιατί βγαίνεις έξω συνέχεια και δεν περνάς όσο καλά θα έπρεπε να περνάς.
  22. 22.   Γιατί σε δέρνουνε.
  23. 23.   Γιατί σε εκμεταλλεύονται.
  24. 24.   Γιατί σε κλέβουνε.
  25. 25.   Γιατί είσαι θυμωμένος όλη την ώρα και σε κουράζει κάτι τέτοιο.
  26. 26.   Γιατί είσαι κουρασμένος όλη την ώρα.
  27. 27.   Γιατί νιώθεις κουρασμένος όλη την ώρα αλλά συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθεις κούραση, γιατί όλη μέρα κάθεσαι σπίτι σου.
  28. 28.   Γιατί όλη μέρα κάθεσαι στο fb.
  29. 29.   Γιατί γράφεις κακά κείμενα στο μπλογκ σου.
  30. 30.   Γιατί δεν έχεις μπλογκ ενώ θα ήθελες.
  31. 31.   Γιατί ενώ είσαι δυστυχισμένος, όλοι σου λένε ότι μπορείς να το αλλάξεις.
  32. 32.   Γιατί μπορεί να λένε και αλήθεια.
  33. 33.   Γιατί δεν θες να λένε αλήθεια.
  34. 34.   Γιατί και να λένε αλήθεια τους μισείς που το παίζουνε έξυπνοι.
  35. 35.   Γιατί αυτό που κάνεις τώρα είναι λυπητερό.
  36. 36.   Γιατί κατά βάθος σ’ αρέσει που είναι λυπητερό.
  37. 37.   Γιατί το να είσαι συνέχεια έτσι ψιλογαμάει.
  38. 38.   Γιατί το να είσαι συνέχεια έτσι τραβάει γκόμενες.
  39. 39.   Γιατί το να είσαι έτσι σε κάνει να αισθάνεσαι ανώτερος.
  40. 40.   Γιατί τελικά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι.
  41. 41.   Γιατί στη δίνουν όλοι και ο εαυτός σου πιο πολύ απ’όλους.
  42. 42.   Γιατί θες να πεθάνουν όλοι.
  43. 43.   Γιατί έτσι.
  44. 44.   Και γιατί δεν βρήκες πολλούς λόγους τελικά και στη σπάει.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Βαρύνανε τα πράγματα


Τώρα που σου τελείωσαν τα λεφτά τι θα κάνεις; Έχεις κάποιο σχέδιο Β ή την πάτησες όπως κι εγώ; Και ξέρεις… εννοώ σου τελείωσαν, όχι βρέθηκες κάποια στιγμή με λιγότερο από 5 ευρώ και ξενέρωσες που δεν μπορείς να φας κοτοπουλά με την ησυχία σου. Εννοώ να ΕΧΕΙΣ τα 5 ευρώ αλλά να μην τολμάς να τα χαλάσεις γιατί για να τα βρήκες μάλλον ήταν τα γενέθλια σου και η ξεχασμένη γιαγιά, που ούτε το όνομα της δεν θυμάσαι, στα έδωσε με την ευχή της να τελειώσεις τη σχολή σου, γιατί έτσι κι αλλιώς μόνο αυτό θυμάται ότι κάνεις. Να μην τολμάς να τα χαλάσεις γιατί ξέρεις, και πια το ξέρεις με βεβαιότητα, ότι δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να βρεις άλλα, σύντομα και εύκολα τουλάχιστον όπως παλιότερα. Και αν το σκεφτείς σιγά σιγά, γιατί δεν είσαι και πανέξυπνος, θα φτάσεις στο συμπέρασμα που έφτασα κι εγώ(πάλι σιγά σιγά γιατί κι εγώ δεν είμαι και κανένα σπίρτο). Πρέπει να τσουχτείς και να σφιχτείς για να τα βρεις τα κωλοπέντε ευρώ. Και πρέπει να αισθάνεσαι και ένοχος που, όταν τα βρεις, θα τα κρατήσεις για σένα και δεν θα τα δώσεις στη μάνα σου, που τα χρειάζεται να ξεχρεώσει τις χιλιάδες που χρωστάει. Και πρέπει να αισθάνεσαι και απελπισμένος, γιατί τελικά ανακαλύπτεις πως αυτό που εσύ νομίζεις για παράξενο και ασυνήθιστο, το να δουλεύεις για να βρεις λεφτά, τελικά είναι ο τελικός σου προορισμός. Είναι αυτό που περιμένουν όλοι από σένα να κάνεις. Είναι αυτό που ΘΑ κάνεις. Ή θα μείνεις ξεφτίλας να τρως τη σύνταξη της γιαγιάς σου δηλαδή. Δεν λέω ότι είναι κακό αυτό(το να δουλεύεις εννοώ, για να μη με βρίσετε). Απλά ξέρεις τώρα… Δεν είμαι σε φάση ρε φιλάρα. Εγώ είμαι ακόμα φοιτητής. Άσε που δεν δουλεύω σχετικά με αυτό που σπουδάζω! Ναι αυτά είναι ψέματα όμως. Είναι κρίμα δε λέω, αλλά είναι ψέματα μεγάλα. Δηλαδή σοβαρά τώρα πιστεύει κανείς πως όταν τελειώσει το πανεπιστήμιο θα αρχίσει να δουλεύει με όρεξη και περηφάνια; Πιστεύει πως και να κάνει ακριβώς τη δουλειά που σπουδάζει[που δεν υπάρχει καμία περίπτωση αλλά ας σκεφτούμε θετικά(όχι;;;;;;)]θα περνάει τέλεια και δεν θα τον νοιάζει να χάνει 8 ώρες(στην καλύτερη των περιπτώσεων) από τη ζωή που, μέχρι πριν λίγο καιρό, είχε συνηθίσει να περνάει τεμπελιάζοντας και πηγαίνοντας ταξίδια και χαλώντας τόνους λεφτών; Πρώτα πρώτα ελάχιστους ξέρω, εγώ τουλάχιστον, που να σπουδάζουν κάτι που να γουστάρουν τόσο, ώστε όταν θα φτάσουν να δουλεύουν πάνω του, να περνάνε καλά. Αν υπάρχει πια και κανείς που να γουστάρει να κάνει οποιαδήποτε δουλειά σε αυτές τις συνθήκες δηλαδή. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας τουλάχιστον. ΟΧΙ δεν θέλω να δουλεύω καθόλου. Όσο μεγάλωνα, με γαλούχησαν με την φιλοσοφία του να βρω να κάνω κάτι που θα μου φέρει λεφτά, χωρίς να δουλεύω. Και έτσι μεγάλωσα και έτσι ανδρώθηκα(και τι άντρας ε;)και δεν γουστάρω τώρα να πάω να δουλέψω για ένα σκατομισθό που τον παίρνουν όλοι αυτοί που δεν με φτάνουν στο μικρό μου δαχτυλάκι(τα μουνόπανα), που νομίζουν όλοι ότι είμαστε όλοι ίσοι(εγώ έχω δυνατότητες ρε, είμαι γάτος) και ότι πρέπει όλοι να κυλιόμαστε στα σκατά. Ρε μάνα, ρε πατέρα, ρε φίλοι, δεν με μάθατε να πατάω σε πτώματα και να εκμεταλλεύομαι; Δεν με μάθατε πώς να μην μ’ αρέσει να προσπαθώ για τίποτα και να υποτάσσομαι στη μοίρα μου; Ε καλή δουλειά λοιπόν!(επί 2)


Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Τι συμβαίνει όταν τελειώνει μια ιστορία


Όταν τελειώνει μια ιστορία εγώ λυπάμαι πολύ. Δεν έχει σημασία το πώς τελειώνει. Αν έχει χαρούμενο τέλος ή όχι. Και δεν λυπάμαι επειδή τελείωσε και δεν έχω άλλο να διαβάσω. Σε μια καλή ιστορία (ή τουλάχιστον σε μια ιστορία που λέγεται καλά)το θέμα είναι να μπαίνεις μέσα της και να ζεις μαζί της. Αλλιώς δεν έχει νόημα να την ακούς-βλέπεις-διαβάζεις. Εγώ μπαίνω. Κι έτσι όταν τελειώνει στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι γιατί με πιάνει μια αίσθηση εγκατάλειψης και ανοησίας. Τι νόημα είχε για μένα τώρα που τελείωσε το ταξίδι του Μπίλμπο στο Βουνό της Μοναξιάς και το ότι γύρισε. Και βασικά αυτό που με κάνει και νιώθω έτσι είναι αυτό: Τι νόημα έχει για αυτόν ΤΩΡΑ. Τώρα που γύρισε και το βιβλίο τελείωσε, ή τώρα που ο Ραλφ και η Λόις τελείωσαν την περιπέτεια τους και το σύμπαν ξαναμπήκε στη θέση του, τώρα, που όλοι αυτοί οι ήρωες κλήθηκαν από την ανούσια ζωή τους να εκπληρώσουν μια τρομερή και πολύ σημαντική αποστολή, τώρα, τι θα κάνουν; Τώρα, που έζησαν τέτοιες συγκινήσεις, που πέρασαν τόσα με συντρόφους που είτε δεν θα ξαναδούν είτε τους έθαψαν στο δρόμο. Τώρα τι; Πως καλείται να επιστρέψει στην φυσιολογική ζωή του, και πως, αλήθεια, τολμάνε να υπαινίσσονται κάποιοι συγγραφείς, ότι το μόνο που θέλει ο ήρωας όταν τελειώνει το έργο του, είναι να επιστρέψει στην φυσιολογική ζωή του! Αν ήθελε μια φυσιολογική ζωή, δεν θα έπαιρνε μέρος σε τέτοιες φασαρίες ή δεν θα τα έβγαζε πέρα! Αισθάνομαι μια απέραντη λύπη για τον πρωταγωνιστή ή για τους πρωταγωνιστές όταν, κάνοντας μια παρένθεση στην κενή, ανόητη ζωή τους καλούνται να παλέψουν, να βρουν τρόπο να υπερβούν εμπόδια τεράστια και να ρισκάρουν ζωή και αξιοπρέπεια για να επιτύχουν κάτι, που δεν θα το έβρισκαν ποτέ στην καθημερινή σκατορουτίνα τους, όταν λοιπόν αυτοί, καταφέρνοντας ότι τους είπαν να καταφέρουν, αναγκάζονται να γυρίσουν από εκεί που ήρθαν, επιστρέφοντας στο κενό. Αλήθεια, σε κανένα βιβλίο δεν αναφέρεται πουθενά η τεράστια τύχη, που έχουν κάποιοι, όταν τους εμφανίζεται μπροστά τους ένας σκοπός, ένας στόχος, ο οποίος υπερβαίνει τυχόν δικές τους ατομικές φιλοδοξίες, που τους αναγκάζει να δουν το καλό και να διαλέξουν ανάμεσα σε κακούς και καλούς, τόσο ξεκάθαρους, που η επιλογή είναι κάτι το διαδικαστικό. Αλλά το πιο λυπηρό απ’ όλα, επαναλαμβάνω, είναι αυτό που λέω παραπάνω. Εσύ θα μπορούσες να γυρίσεις στην παλιά σου ζωή μετά από κάτι τέτοιο;