Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

και δεν θα το διορθωσωφ επίτηδες


Πάλι έβαλα τα κλάματα και δεν ήσουνα εδώ να με δεις. Σε σιχαίνομαι τώρα. Έτσι επειδή λείπεις. Δεν με νοιάζει αν θα ήθελες να ήσουνα εδώ. Χέστηκα. Δεν είσαι. Σιχαίνομαι εσένα, το κείμενο που σου γράφω, τον Κωνσταντίνο Βήτα που ακούω και μιλάει συνλ.εχεια για θλίψη και πεθαμένους έρωτςες, σιχαίνομαι τις συνομιλίες στο μσν γιατί δεν λέω τίποτα με κανένα. Σιχαίνομαι που γράφω και όλο κάνω λάθη γιατί τα χέρια μου δεν προφταίνουν το μυαλό μου και εκνευρίζομαι και όλο λάθη κάνω και μου ρχεται να σοπάσω το πληκτρολόγιο. Σιχαίνομαι που μου ξαναστέλνεις μήυμα ενώ είσαι μακρία και σιχαίνομαι που δεν μου έστελνες τόσες μέρες. Σιχαίνομαι που κάθομαι και διορθώνω τα κωλολάθη του γαμημένου6 του κειμ’ένου που τίποτα δε σημαίνει και θα είναι άλλη μια πίπα αν’άμεσα σε ΄λλες τόσες πιπες που γράφω και που κανείς εκτός από σένα (και αν ) δεν πρόκειται να καταλάβερι.σιχαίνομαι πουθα το διαβάσεις σιχαίνομαι που θα ξερεις τι σκέφτομαι .όταν το γράφω μου τη σπας.γεια

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Seven Seconds

Και δεν είναι δειλία ρε καριόλη, γιατί θα χάσω πολύ περισσότερα απ'όσα θα κερδίσω, το 'πιασες;


Roughneck and rudeness,
We should be using, on the ones who practiced wicked charms
For the sword and the stone
Bad to the bone
Battle's not over
Even when it's won
And when a child is born into this world
It has no concept
Of the tone it's skin living in
It's not a second
7 seconds away
Just as long as I stay
I'll be waiting
It's not a second
7 seconds away
Just as long as I stay
I'll be waiting

Το ξέρω

Πότε θα έρθει χειμώνας επιτέλους; Καλό το καλοκαίρι δε λέω. Σχεδόν μας θύμισε πως ήταν όταν περνάγαμε καλά. Αλλά φτάνει. Λίγο ακόμα και θα στεναχωρηθούμε που δεν περνάμε πια. Το χειμώνα είναι ωραία. Κρυώνεις. Φοράς ρούχα με πολλές τσέπες και ποτέ δεν κουβαλάς τσάντα. Ειδικά άμα έχεις καλά πανωφόρια με πολλές τσέπες, κουβαλάς ακόμα και τα βιβλία της σχολής(αλήθεια). Το καλοκαίρι γαμιέται. Ειδικά αν δεν έχει πια καμία διαφορά με τον χειμώνα παρά μόνο τη θερμοκρασία. Το χειμώνα με ένα παλτό και 2 ευρώ στην τσέπη νιώθεις καλά. Ντάξει, όχι καλά. Αλλά οτι μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Το καλοκαίρι θες λεφτά, θες παρέα, θες διακοπές, θες τα πάντα. Και δεν παίρνεις τίποτα ρε γαμώτο. Τίποτα απολύτως. Και δεν μπορείς να βάλεις το παλιό σου το παλτό(που λέει και το τραγούδι) και να κάνεις μια βόλτα στον κρύο αέρα που κανείς εκτός από σένα, που είσαι τόσο μάγκας, δεν τολμάει. Φέτος θα πάμε διακοπές. Πάντα δεν πάμε; Ναι. Αλλά νομίζω οτι μόνο η συνήθεια μας οδηγεί προς τα εκεί. Η συνήθεια και η απίστευτη κωλοζέστη, που σου σπάει τα νεύρα και σου διαλύει τον οργανισμό. Το καλοκαίρι δεν μπορείς να νιώσεις μοναξιά σαν άνθρωπος.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

"Θα δούμε, αν όχι, θα τα πούμε κατευθείαν το βράδυ"

Κάποιες φορές δεν σε θέλω καθόλου. Αλλά χτες ξενέρωσα γιατί έστελνες μηνύματα με κάποιον και δεν ήξερα ποιός είναι. Και σήμερα σου έστειλα μήνυμα και δεν μου απάντησες κατευθείαν. Και όλο γίνομαι ψυχρός και δεν ξέρω τι φταίει και δεν είσαι καλά μαζί μου. Και λεω, ωραία, άστηνα να πάρει το δρόμο της κι εγώ το δικό μου. Αλλά δεν γίνεται έτσι εύκολα. Στο κάτω κάτω είσαι η μόνη(και η πρώτη) που ασχολείται μαζί μου. Άμα σε παρατήσω ή σε διώξω και σένα τότε τι; Θα μείνω μόνος μου. Όχι μόνο θα αισθάνομαι γιατί αυτό συμβαίνει ήδη, αλλά θα είμαι και αντικειμενικά. Και τι πειράζει; θα ρωτήσει κάποιος. Ίσως να πειράζει, ίσως και να μην πειράζει. Αλλά εγώ δεν θέλω να γίνουν έτσι τα πράγματα. Ποτέ δεν ήθελα να γίνουν έτσι. Ήθελα να πάνε όλα καλά, εσύ να είσαι χαρούμενη, εγώ χαρούμενος και να ζούμε έτσι. Δεν ήταν και πολύ ρεαλιστικό το σχέδιο μου, το ξέρω, δεν χρειάζεται να με κοροιδεύεις. Αλλά αυτό ήθελα. Και έγιναν μόνο τα αντίθετα. Και καταλήξαμε εδώ, εσύ να είσαι συνεχώς προβληματισμένη για τον κομπλεξικό που έχεις απέναντι σου κι εγώ να στεναχωριέμαι, ανίκανος να κάνω κάτι ουσιαστικό να αλλάξω κάτι. Ωχ μωρέ, το σιχαίνομαι να γίνομαι μελλοδραματικός. Εκτός από το οτι δεν ωφελεί κανέναν, είναι και τραγικό. Θα μου πεις, αν δεν θες μην το κάνεις! Σωστό αλλά άμα δεν γκρινιάξω κι εδώ τότε που; Τα υπόλοιπα πιθανά μέρη τα έχω εξαντλήσει.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

100...υπερβολή αλλά 5-6 μπορεί.

Όλα είναι θέμα επιλογής. Και προοπτικής φυσικά αλλά δεν εξετάζουμε αυτό τώρα. Επιλογή λοιπόν. Έχεις διακίωμα να επιλέξεις ότι θέλεις για τον εαυτό σου. Πως θα ζεις, ποιούς θα συναναστρέφεσαι, τι θα τρως, αν θα τρως κλπ κλπ κλπ. Αντίστοιχα, όπως μπορείς να επιλέξεις πως θα ζεις, μπορείς να επιλέξεις και ΑΝ θα ζεις. Το να συνεχίζεις να ζεις είναι μια συνειδητή επιλογή. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Δεν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις. Αν νομίζεις οτι δεν έχεις όρεξη ή οτι δεν αξίζει και τόσο η όλη ταλαιπωρία μπορείς απλά να σταματήσεις. Μόνο στον εαυτό σου δίνεις λογαριασμό, ειδικά για αυτό το θέμα. Το μόνο κώλυμα είναι οτι η συγκεκριμένη επιλογή δεν έχει πισωγύρισμα. Αν την κάνεις, την έκανες(και κυριολεκτικά και μεταφορικά). Μετά βέβαια έχε στο νου σου οτι δεν θα σε νοιάζει και πολύ. Είναι θέμα επιλογής και προοπτικής. η ζωή είναι δικαίωμα μάγκα δεν είναι υποχρέωση και άμα δεν την γουστάρεις την πετάς. Και μην ακούσω κανένα τραγικό να λέει πάλι τα κλασικά. δηλαδή οτι είναι δειλία και οτι είσαι αχάριστος που τα λες αυτά γιατί η ζωή είναι σημαντική και οτι είναι μόνο μια και αμα τη χάσεις μετά θα κλαις και θα είσαι μπουχουχουχου. ΡΕ! Μη μου τη σπάτε ρε! Δικιά μου είναι η ζωή την βάζω κάτω και την φτύνω μέχρι να μου τελειώσει το σάλιο. Δεν λέω οτι αυτό θέλω να κάνω, ούτε το συμβουλεύω. Απλά όλοι να ξέρετε πως μπορείτε. Όχι δεν είναι δειλία γιατί δεν δειλιάζω απλά κουράστηκα και έχω δικαίωμα να σταματήσω όποτε θέλω. Όχι δεν είναι δειλία γιατί θα περάσω πόνο και ταλαιπωρία μεγάλη για να σταματήσω να ζω και χρειάζεται θάρρος και πείσμα για να τα καταφέρω. Όχι δεν είναι δειλία γιατί δεν παρατάω τίποτα στη μέση. Απλά σταματάω να ζω, σταματάω να προσπαθώ να γίνω ευτυχισμένος γιατί ανακαλύπτω, όχι οτι δεν γίνεται, ούτε οτι δεν αξίζει. Απλά οτι εμένα δεν με νοιάζει να μάθω αν υπάρχει ευτυχία, δεν με νοιάζει να τη βρω, δεν ενδιαφέρομαι να ζήσω μια μακριά και πολυτάραχη ζωή. Έζησα όσο έζησα, καλά ήτανε κάποιες φορές δε λέω, αλλά μέχρι εκεί. Φτάνει.Και ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν είναι αχαριστία. Γιατί να είναι; Μήπως έκανα συμφωνία με κάποιον να μου δώσει τη ζωή του και τώρα την πετάω; Μήπως άμα την πετάξω θα αδικήσω κανέναν; Ρε φίλε; Χρωστάω σε κανέναν να ζήσω και δεν το ξέρω; Σε κανέναν. Είπαμε και πριν είναι δικαίωμα δεν είναι υποχρέωση. Δεν λέω να αυτοκτονήσεις ρε φίλε. Απλά σου λέω πως άμα το νιώσεις κάποτε και ψάξεις αλλά δεν βρεις λόγο, πέρα από το οτι είναι κακό το να αυτοκτονείς γενικά, ε, τότε αυτοκτόνα. Καλό σε σένα θα κάνεις μακροπρόθεσμα, μην αμφιβάλλεις για αυτό. Και μην ακούς κανένα. Εγω σε στηρίζω και αν με πάρεις τηλέφωνο θα σου πω 100 λόγους ΝΑ αυτοκτονήσεις, όχι να μην.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Ξένος(Αγέραστος;)

Μ' ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις φεύγω, σ' ένα σταθμό που χρόνια τη ζωή μου περιμένω. Και ναι ήταν απαισιόδοξο το τραγουδάκι. Όλα πήγαν από την αρχή στραβά και ο Μεσσίας δεν νομίζω να ξαναέρθει, ούτε θα τον περιμένουμε δίπλα στο ποτάμι. Ξέρεις τι; Βρήκα λεφτά και έχασα την όρεξη. Και τι έλεγε η παράσταση του Πέτρου; Άμα σου φεύγει η όρεξη, τότε φεύγεις κι εσύ. Έχω ανάγκη να πετάξω αλλά δεν έχω που να πάω.
-Πότε τελειώνει η ζωή μου;
-Άμα ρωτάς, έχει ήδη τελειώσει.
-Ωραία παράσταση ε μ.Μ.; Γεμάτη διδάγματα σωστά και όμορφα. Να διδάσκουν μικρούς χόμπιτ σαν και μας. Και τώρα κοιτάω την οθόνη χωρίς να ξέρω πως να συνεχίσω. Και το WMP συνεχίζει να παίζει τραγούδια που κάποτε μου άρεσαν.
-Τώρα όχι;
-Λοιπόν υποθέτω πως ακόμα μ' αρέσουν αλλά δεν νομίζω οτι είναι το ίδιο.
-Τι διαφορά υπάρχει τώρα, σε σχέση με παλιά;
-Δεν ξέρω.
-Σκέψου.
-Δεν θέλω ή δεν μπόρω, διάλεξε όποιο σε βολεύει. Μ' έπρηξες.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Τα πορτοκαλί φώτα την κάνουν τη δουλειά...

Τη σιχαίνομαι τη Θηβών. Μου τη σπάει. Κάθε βράδυ, μα κάθε βράδυ περνάνε 2 πυροσβεστικά με ανοιχτές σειρήνες και μου κάνουν τα νεύρα κρόσσια. Μετά ακολουθούν 2-3 μηχανές με τέρμα γκάζι και τα νεύρα μου γίνονται ολόκληρα χαλιά και μετά θα περάσει κάποιος μαλάκας, με ηχοσύστημα πιο ακριβό από το αμάξι και θα με κάνει να κολλήσω το μαχαίρι μου στις φλέβες μου έτοιμος για το μοιραίο. Ευτυχώς(;) μετά θα ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα και θα βάλω ακουστικά να ακούσω λίγο Genesis και θα χαλαρώσω αρκετά ωστέ να κοιμηθώ. Σήμερα που γύρναγα σπίτι όμως έτυχε μιας και είναι Κυριακή να μην υπάρχει ψυχή. Και είναι από τις φορές που σίγουρα όλοι την έχετε ζήσει, που βλέπεις μια μεγάλη άδεια λεοφώρο, με τα όμορφα πορτοκαλί φώτα που φτιάχνουν ένα φωτισμό απίστευτο και όλα μοιάζουν σαν από ταινία που δεν έχει γυριστεί ακόμα γιατί κανείς δεν μπορεί να το πετύχει αυτό σε ταινία.Αυτό που νιώθεις λες και είσαι μόνος σου σε όοοολη την πόλη,που νιώθεις λες και πέθαναν όλοι και έμεινες μόνος σου να ζήσεις μια τέλεια και απίστευτη περιπέτεια που θα γνωρίσεις γαμάτους τύπους και τύπισσες, θα γίνει ήρωας, θα σώσεις κάποιον, θα σωθείς από κάποιον και θα είναι τόσο τέλεια που θα θες να μην τελειώσουν ποτέ τα προβλήματα που θα είσαι εκεί για να λύσεις. Και αισθάνεσαι πολύ παράξενα. Δεν θα πω ωραία γιατί δεν είναι ακριβώς ωραία. Ναι, ωραία αισθάνεσαι αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αισθάνεσαι.........περιπετειώδης! Δεν βρίσκω άλλη λέξη. Είσαι έτοιμος για όλα, για να σου πεταχτούν ξωτικά από την επόμενη γωνία, να δεις κατάσκοπους να κανονίζουν τρελά μυστικά, παράξενα πλάσματα να σε κοιτάνε από σκοτεινά δρομάκια, ζόμπι να βγαίνουν να σε κυνηγήσουν, όλα! Γρήγορα όμως φτάνεις σπίτι και τα αφήνεις πίσω αυτά. Είναι λες και με το που θα κλείσει η αυτόματη πόρτα της εισόδου της κακής, ξενέρωτης πολυκατοικίας σου μένουν απ'έξω, σε ένα παράλληλο σύμπαν, όλα αυτά που πριν 2(μόνο 2) λεπτά τα θεωρούσες όχι απλά πιθανά αλλά στ' αλήθεια υπαρκτά. Και όταν έχεις ανέβει τις σκάλες ήδη σκέφτεσαι τι θα κάνεις τώρα που έφτασες σπίτι και τι δουλειές έχεις αύριο. Ίσως μόνο, άμα κοιτάξεις λίγο από τη μπαλκονόπορτα την έρημη Θηβών, θυμηθείς τις περιπέτειες που παραλίγο(τόσο λίγο) να ζήσεις και πας για ύπνο με λίγο πιο απογοητευμένο ύφος απ'ότι συνήθως.