"Θα δούμε, αν όχι, θα τα πούμε κατευθείαν το βράδυ"

Κάποιες φορές δεν σε θέλω καθόλου. Αλλά χτες ξενέρωσα γιατί έστελνες μηνύματα με κάποιον και δεν ήξερα ποιός είναι. Και σήμερα σου έστειλα μήνυμα και δεν μου απάντησες κατευθείαν. Και όλο γίνομαι ψυχρός και δεν ξέρω τι φταίει και δεν είσαι καλά μαζί μου. Και λεω, ωραία, άστηνα να πάρει το δρόμο της κι εγώ το δικό μου. Αλλά δεν γίνεται έτσι εύκολα. Στο κάτω κάτω είσαι η μόνη(και η πρώτη) που ασχολείται μαζί μου. Άμα σε παρατήσω ή σε διώξω και σένα τότε τι; Θα μείνω μόνος μου. Όχι μόνο θα αισθάνομαι γιατί αυτό συμβαίνει ήδη, αλλά θα είμαι και αντικειμενικά. Και τι πειράζει; θα ρωτήσει κάποιος. Ίσως να πειράζει, ίσως και να μην πειράζει. Αλλά εγώ δεν θέλω να γίνουν έτσι τα πράγματα. Ποτέ δεν ήθελα να γίνουν έτσι. Ήθελα να πάνε όλα καλά, εσύ να είσαι χαρούμενη, εγώ χαρούμενος και να ζούμε έτσι. Δεν ήταν και πολύ ρεαλιστικό το σχέδιο μου, το ξέρω, δεν χρειάζεται να με κοροιδεύεις. Αλλά αυτό ήθελα. Και έγιναν μόνο τα αντίθετα. Και καταλήξαμε εδώ, εσύ να είσαι συνεχώς προβληματισμένη για τον κομπλεξικό που έχεις απέναντι σου κι εγώ να στεναχωριέμαι, ανίκανος να κάνω κάτι ουσιαστικό να αλλάξω κάτι. Ωχ μωρέ, το σιχαίνομαι να γίνομαι μελλοδραματικός. Εκτός από το οτι δεν ωφελεί κανέναν, είναι και τραγικό. Θα μου πεις, αν δεν θες μην το κάνεις! Σωστό αλλά άμα δεν γκρινιάξω κι εδώ τότε που; Τα υπόλοιπα πιθανά μέρη τα έχω εξαντλήσει.