Πάλι έβαλα τα κλάματα και δεν ήσουνα εδώ να με δεις. Σε σιχαίνομαι τώρα. Έτσι επειδή λείπεις. Δεν με νοιάζει αν θα ήθελες να ήσουνα εδώ. Χέστηκα. Δεν είσαι. Σιχαίνομαι εσένα, το κείμενο που σου γράφω, τον Κωνσταντίνο Βήτα που ακούω και μιλάει συνλ.εχεια για θλίψη και πεθαμένους έρωτςες, σιχαίνομαι τις συνομιλίες στο μσν γιατί δεν λέω τίποτα με κανένα. Σιχαίνομαι που γράφω και όλο κάνω λάθη γιατί τα χέρια μου δεν προφταίνουν το μυαλό μου και εκνευρίζομαι και όλο λάθη κάνω και μου ρχεται να σοπάσω το πληκτρολόγιο. Σιχαίνομαι που μου ξαναστέλνεις μήυμα ενώ είσαι μακρία και σιχαίνομαι που δεν μου έστελνες τόσες μέρες. Σιχαίνομαι που κάθομαι και διορθώνω τα κωλολάθη του γαμημένου6 του κειμ’ένου που τίποτα δε σημαίνει και θα είναι άλλη μια πίπα αν’άμεσα σε ΄λλες τόσες πιπες που γράφω και που κανείς εκτός από σένα (και αν ) δεν πρόκειται να καταλάβερι.σιχαίνομαι πουθα το διαβάσεις σιχαίνομαι που θα ξερεις τι σκέφτομαι .όταν το γράφω μου τη σπας.γεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου