Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Τι συμβαίνει όταν τελειώνει μια ιστορία


Όταν τελειώνει μια ιστορία εγώ λυπάμαι πολύ. Δεν έχει σημασία το πώς τελειώνει. Αν έχει χαρούμενο τέλος ή όχι. Και δεν λυπάμαι επειδή τελείωσε και δεν έχω άλλο να διαβάσω. Σε μια καλή ιστορία (ή τουλάχιστον σε μια ιστορία που λέγεται καλά)το θέμα είναι να μπαίνεις μέσα της και να ζεις μαζί της. Αλλιώς δεν έχει νόημα να την ακούς-βλέπεις-διαβάζεις. Εγώ μπαίνω. Κι έτσι όταν τελειώνει στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι γιατί με πιάνει μια αίσθηση εγκατάλειψης και ανοησίας. Τι νόημα είχε για μένα τώρα που τελείωσε το ταξίδι του Μπίλμπο στο Βουνό της Μοναξιάς και το ότι γύρισε. Και βασικά αυτό που με κάνει και νιώθω έτσι είναι αυτό: Τι νόημα έχει για αυτόν ΤΩΡΑ. Τώρα που γύρισε και το βιβλίο τελείωσε, ή τώρα που ο Ραλφ και η Λόις τελείωσαν την περιπέτεια τους και το σύμπαν ξαναμπήκε στη θέση του, τώρα, που όλοι αυτοί οι ήρωες κλήθηκαν από την ανούσια ζωή τους να εκπληρώσουν μια τρομερή και πολύ σημαντική αποστολή, τώρα, τι θα κάνουν; Τώρα, που έζησαν τέτοιες συγκινήσεις, που πέρασαν τόσα με συντρόφους που είτε δεν θα ξαναδούν είτε τους έθαψαν στο δρόμο. Τώρα τι; Πως καλείται να επιστρέψει στην φυσιολογική ζωή του, και πως, αλήθεια, τολμάνε να υπαινίσσονται κάποιοι συγγραφείς, ότι το μόνο που θέλει ο ήρωας όταν τελειώνει το έργο του, είναι να επιστρέψει στην φυσιολογική ζωή του! Αν ήθελε μια φυσιολογική ζωή, δεν θα έπαιρνε μέρος σε τέτοιες φασαρίες ή δεν θα τα έβγαζε πέρα! Αισθάνομαι μια απέραντη λύπη για τον πρωταγωνιστή ή για τους πρωταγωνιστές όταν, κάνοντας μια παρένθεση στην κενή, ανόητη ζωή τους καλούνται να παλέψουν, να βρουν τρόπο να υπερβούν εμπόδια τεράστια και να ρισκάρουν ζωή και αξιοπρέπεια για να επιτύχουν κάτι, που δεν θα το έβρισκαν ποτέ στην καθημερινή σκατορουτίνα τους, όταν λοιπόν αυτοί, καταφέρνοντας ότι τους είπαν να καταφέρουν, αναγκάζονται να γυρίσουν από εκεί που ήρθαν, επιστρέφοντας στο κενό. Αλήθεια, σε κανένα βιβλίο δεν αναφέρεται πουθενά η τεράστια τύχη, που έχουν κάποιοι, όταν τους εμφανίζεται μπροστά τους ένας σκοπός, ένας στόχος, ο οποίος υπερβαίνει τυχόν δικές τους ατομικές φιλοδοξίες, που τους αναγκάζει να δουν το καλό και να διαλέξουν ανάμεσα σε κακούς και καλούς, τόσο ξεκάθαρους, που η επιλογή είναι κάτι το διαδικαστικό. Αλλά το πιο λυπηρό απ’ όλα, επαναλαμβάνω, είναι αυτό που λέω παραπάνω. Εσύ θα μπορούσες να γυρίσεις στην παλιά σου ζωή μετά από κάτι τέτοιο;