Κάτι λιγότερο απο 2 βδομάδες. Και έχω αρχίσει να ανησυχώ. Τι θα γίνει αν όντως ξεκινήσω; Τι θα γίνει αν όντως πάρω το ποδηλατάκι μου και φύγω μια μέρα σιγά σιγά, χωρίς να νοιαστώ τι θα γίνει μετά; Βασικά δεν ανησυχώ. Φοβάμαι κανονικά! Και νομίζω είναι καλό αυτό. Αν δεν φοβόμουνα θα ήμουνα τρελός. Όσο πιο ειλικρινά μπορώ να απαντήσω, οι πιθανότητες να γυρίσω είναι 50%. Και ίσως να βάζω και πολύ.
Όλοι με ρωτάνε γιατί θα το κάνω. Και η απάντηση είναι πάντα η ίδια: "Μα γιατί θα είναι ωραία!". Θα είναι όντως πιστεύω. Αλλά δεν το κάνω για αυτό. Το κάνω για 2 λόγους. Ο ένας σχετίζεται με μένα, ο άλλος όχι. Το κάνω για μένα γιατί θέλω να κάνω κάτι που να είναι ξεχωριστό.Έχω καιρό να κάνω κάτι που να με κάνει ξεχωριστό. Κάτι που να το πω στον άλλον και να με κοιτάξει με θαυμασμό ή με φόβο ή με έκπληξη ή με ενδιαφέρον ή με κάτι τέλος πάντων. Ο δεύτερος λόγος, εξού και ο προορισμός, είναι επειδή πια δεν νιώθω να αγαπιέμαι από κανέναν. Με αγάπαγε το καλό μου και μ' αγάπαγε πολύ. Αλλά όχι πια. Και με κάνει να νιώθω κάπως αυτό. Κάπως άσχημα. Και θέλω να ξεφύγω από αυτό. Και θέλω να δείξω σε όλο τον κόσμο οτι χωρίς την αγάπη της δεν είμαι καλά. Όχι οτι δεν ζω κιόλας. Αλλά δεν είμαι καλά. Και δεν την νοιάζει. Αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα. Πως γίνεται να λες σε κάποιον οτι τον αγαπάς και να μην τον νοιάζει; Θα έπρεπε να υπαρχει ένας φυσικός νόμος που να το απαγορεύει! Που να λέει πως όταν αγαπάς κάποιον, αυτός απαγορεύεται να δείχνει λύπηση, αδιαφορία, κοροϊδία.
Αλλά παρασύρομαι.
Το θέμα ήταν άλλο. πως εγώ σε 13 μέρες είτε έχω αλλάξει γνώμη είτε όχι, είτε έχω ετοιμαστεί σωστά είτε όχι, φεύγω. Να έχετε καλύτερη γνώμη για μένα, άμα γυρίσω.("Αυτό εξαρτάται από τον τρόπο του γυρισμού σου.")
http://www.youtube.com/watch?v=4qlNApKih3Q
Όλοι με ρωτάνε γιατί θα το κάνω. Και η απάντηση είναι πάντα η ίδια: "Μα γιατί θα είναι ωραία!". Θα είναι όντως πιστεύω. Αλλά δεν το κάνω για αυτό. Το κάνω για 2 λόγους. Ο ένας σχετίζεται με μένα, ο άλλος όχι. Το κάνω για μένα γιατί θέλω να κάνω κάτι που να είναι ξεχωριστό.Έχω καιρό να κάνω κάτι που να με κάνει ξεχωριστό. Κάτι που να το πω στον άλλον και να με κοιτάξει με θαυμασμό ή με φόβο ή με έκπληξη ή με ενδιαφέρον ή με κάτι τέλος πάντων. Ο δεύτερος λόγος, εξού και ο προορισμός, είναι επειδή πια δεν νιώθω να αγαπιέμαι από κανέναν. Με αγάπαγε το καλό μου και μ' αγάπαγε πολύ. Αλλά όχι πια. Και με κάνει να νιώθω κάπως αυτό. Κάπως άσχημα. Και θέλω να ξεφύγω από αυτό. Και θέλω να δείξω σε όλο τον κόσμο οτι χωρίς την αγάπη της δεν είμαι καλά. Όχι οτι δεν ζω κιόλας. Αλλά δεν είμαι καλά. Και δεν την νοιάζει. Αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα. Πως γίνεται να λες σε κάποιον οτι τον αγαπάς και να μην τον νοιάζει; Θα έπρεπε να υπαρχει ένας φυσικός νόμος που να το απαγορεύει! Που να λέει πως όταν αγαπάς κάποιον, αυτός απαγορεύεται να δείχνει λύπηση, αδιαφορία, κοροϊδία.
Αλλά παρασύρομαι.
Το θέμα ήταν άλλο. πως εγώ σε 13 μέρες είτε έχω αλλάξει γνώμη είτε όχι, είτε έχω ετοιμαστεί σωστά είτε όχι, φεύγω. Να έχετε καλύτερη γνώμη για μένα, άμα γυρίσω.("Αυτό εξαρτάται από τον τρόπο του γυρισμού σου.")
http://www.youtube.com/watch?v=4qlNApKih3Q
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου