Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Που είναι η κόκκινη γυναίκα μου;



Διάβασα μια ιστορία για μια κόκκινη γυναίκα πριν λίγο. Ότι την είδαν στο δρόμο. Και σκέφτηκα: Που είναι τα δικά μου κόκκινα πράγματα; Τόσες μέρες έχω πάει στο δρόμο να βρω χρώματα αλλά δεν. Μόνο καφέ, γκρι, πράσινα σκούρα, κανά μωβ μουντό, κανά πορτοκαλί ξεθωριασμένο. Που είναι όλα τα χρώματα; Που είναι τα μοντέλα που περπατούσαν στα στενά της γειτονιάς και έλεγες ότι είσαι τυχερός που υπάρχουν ωραίες γκόμενες να βλέπεις; (  http://www.youtube.com/watch?v=PRntlSEQUDs ). Άντε και έφυγαν τα χρώματα. Άντε και ασχήμυναν οι γκόμενες; Λείπουν ακόμα τόσα πολλά. Που είναι η φρεσκάδα της κούρασης μετά από ένα γεμάτο απόγευμα; Κάθε νύχτα στο κέντρο τριγυρνάνε άνθρωποι. Και πολλοί φαίνεται να ψάχνουν κάτι. Τι ψάχνουν; Και γιατί δεν το βρίσκουν ποτέ; Γιατί δεν περνάνε καλά παρά μόνο αν πιούν 3 μπύρες; Γιατί έγινα σαν αυτούς; Γιατί σταμάτησα να αλλάζω τον κόσμο, κάθε βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ; Γιατί δεν ερωτεύομαι κάθε 3 μέρες; Γιατί σιχαίνομαι τα ναρκωτικά αφού δεν τα έχω δοκιμάσει; Γιατί υποκρίνομαι πως είμαι ανώτερος τώρα που είναι ψέμα; Γιατί λατρεύω την Αθήνα ακόμα, αφού έχει γίνει τόσο λιγότερο μυστηριώδη; 


Γιατί μισώ όλους τους ανθρώπους κάποιες φορές, τώρα που η νύχτα δείχνει τόσο ωραία;

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Σηκωθείτε ετοιμαστείτε, της Ηπείρου τα παιδιά, για να πάμε στη Μουργκάνα, στης Ηπείρου τα χωριά


"Εγώ νομίζω πως στο τέλος θα πέσει και ο Μπομπαντίλ, τελευταίος όπως ήταν πρώτος, και τότε θα έρθει η νύχτα."    Στο συμβούλιο του Έλροντ.



"Κάνουμε ότι μπορούμε με τον χρόνο που μας δίνεται, αλλά στο τέλος ο κόσμος μας τον παίρνει όλο πίσω."   Ρόλαντ της Γαλαάδ.



"Φεύγω να ψάξω για κάτι καινούργιο, αφήνοντας οτιδήποτε ήξερα, εκατό χρόνια στη λιακάδα, ακόμα δεν μου έμαθαν όσα θα έπρεπε να ξέρω."  Η στάχτη του κόκκαλου της τύχης.



"Συγγνώμη που φοβάμαι"

"Δεν θέλω τη συγγνώμη σου που φοβάσαι! Χωρίς φόβο τι θα είμασταν; Λυσσασμένα σκυλιά με ξεραμένα σκατά στον κώλο και τρέλα. Χωρίς φόβο δεν υπάρχει θάρρος, μόνο βλακεία."  Κα-τετ του 19.



"Όλα καλά ρε... Όλα καλά ρε... Όλα καλά... Όλα καλά... Όλα καλά θα πάνε ρε... Όλα καλά... Όλα καλά..."
Τάκης.


                                    http://www.youtube.com/watch?v=YDijkRSTayw

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Και το κλάμα της ψυχής μου, ούτε στον παράδεισο δεν φτάνει, αλλά ούτε και στην κόλαση.


«Πως βασανίζεις κάποιον σωστά; Τι θα πει σωστά δηλαδή; Άρα η πρώτη ερώτηση είναι γιατί. Δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με πληροφορίες και μεγάλα πολιτικά παιχνίδια. Θέλω να βασανίσω κάποιον επειδή τον μισώ. Βασικά όχι. Όχι επειδή ΤΟΝ μισώ, αλλά επειδή μισώ. Γενικά. Επειδή αν δεν βγάλω τα νεύρα μου κάπου, θα βασανίσω εμένα. Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να ξεσπάνε σε ανθρώπους. Εσύ που θα τους βάλεις να βασανίσουν μπορείς να τους χρησιμοποιείς αν θες. Αλλά αυτοί δεν πρέπει να έχουν άλλο σκοπό πέρα από τη δικιά τους ευχαρίστηση. Πρέπει να σιχαίνονται τον άλλον άνθρωπο. Όχι να μη θέλουν να ζει. Αλλά να θέλουν να περνάει άσχημα. Εσύ που θα κληθείς να εφαρμόσεις όλο σου το μένος τώρα, όσο μεγάλο και να είναι, πρέπει να είσαι συγκρατημένος και ήρεμος. Μην παρασυρθείς από το πάθος γιατί έτσι δεν θα καταφέρεις τίποτα. Να θυμάσαι η επιστήμη είναι φίλος σου. Μάθε το ανθρώπινο σώμα και μάθε και αυτόν που έχεις απέναντι σου. Μάθε που πονάει. Μάθε ποιο μέρος του σώματος του είναι πιο ευαίσθητο. Μάθε πιο λατρεύει πιο πολύ. Και φρόντισε να μην μπορεί να το χρησιμοποιήσει ξανά. Μην νευριάζεις. Μην παρασύρεσαι. Η δύναμη σου πρέπει να χρησιμοποιείται σωστά και με ακρίβεια. Χτύπα εκεί που πρέπει όσο δυνατά κρίνεις. Θυμήσου δεν υπάρχουν μόνο χτυπήματα. Ούτε μόνο σωματικές πληγές. Το να διατηρεί την υπομονή του και την ηρεμία του ο άλλος είναι λάθος που πρέπει να αποφεύγεται. Να δημιουργείς μια κατάσταση όπου το θύμα δεν ξέρει γιατί του συμβαίνει αυτό, είναι μπερδεμένο. Πρέπει να είναι σε εγρήγορση συνέχεια, να είναι κουρασμένο συνέχεια αλλά ποτέ να μην τον αφήνεις να απελπιστεί εντελώς. Η αποδοχή είναι εχθρός εδώ. Πρέπει πάντα να τον αφήνεις να νομίζει ότι θα βγει ζωντανός, να του θυμίζεις με έμμεσους τρόπους πόσο ωραία είναι η ζωή έξω από δω. Αν εγκαταλείψει κάθε ελπίδα, αν στα αλήθεια όμως το κάνει, τότε τον έχεις χάσει. Όσο και να συνεχίσεις δεν έχει νόημα. Το να μισείς δεν είναι καλό. Αλλά είναι μόνιμο. Και συσσωρευτικό. Ποτέ δεν θα σου φύγει. Αν βρίσκεις τρόπους να το βγάζεις καλώς. Αν όχι, τότε όλοι ας προσέχουμε τους τρελούς στο δρόμο μας.»

Όταν άφησα το στυλό άνοιξε η πόρτα. Αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν δοκίμαζα να πάρω το χαρτί μαζί. Αποφάσισα να μην το δοκιμάσω. Απλά εξαφανίστηκα. Αλλά το στυλό το καβάτζωσα.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Σα δηλητήριο στο αίμα, το μίσος την καρδιά μου διαφεντεύει...


Με έβαλαν σε ένα γραφείο και μου έδωσαν ένα χαρτί κι ένα στυλό. Δεν μου μίλησαν αλλά κι εγώ δε ρώτησα. Αφού δε με σκότωσαν από την αρχή, ίσως άμα το βουλώσω να με αφήσουν ήσυχο. Το χαρτί είναι κενό. Μια απλή κόλλα αναφοράς. Το στυλό απλό, τίποτα το τρελό, ένα απλό μπλε στυλό. Κοίταξα γύρω μου με απορία. Τι έπρεπε να γράψω; Ο ένας από αυτούς με κοιτάει καταλαβαίνοντας.
-Έχεις εχθρούς;
-Όχι.
-Κάποιον που να μισείς;
-Όχι.
-Θα ήθελες να βασανίσεις κάποιον;
-Όχι.
-Άμα έπρεπε, θα τον βασάνιζες;
-Ίσως.
-Πώς;
-Δεν ξέρω.
-Φαντάσου.
Και απλά έφυγαν. Ακόμα δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Το δωμάτιο είχε μια πόρτα και τίποτα άλλο. Κυριολεκτικά. Μόνο τσιμέντο και πάτωμα. Ξαναέφερνα συνέχεια τη συζήτηση στο μυαλό μου. Μήπως έπρεπε να καταλάβω από εκεί κάτι; Έπαιζα με το στυλό όπως έπαιζα στο σχολείο όταν βαριόμουνα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να ζωγραφίσω κάτι αλλά βαρέθηκα πολύ γρήγορα. Ακόμα σκεφτόμουν αυτά που με ρώτησαν. Μου πήρε ουσιαστικά μόνο 10 λεπτά πριν αρχίσω να γράφω.