Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Χρειάζομαι μεγαλύτερο πίνακα

Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι το πιο θλιβερό μέρος στον κόσμο. Και είμαι μόνο 6 ώρες εδώ. Και το κινητό μου είναι πολύ θλιβερό. Και το ίντερνετ επίσης. Και λείπουν όλοι όσοι θα ήθελα να δω. 1-2 άτομα είναι μη φανταστείς. Αντί για αυτούς και τη φωνή τους έχω την οθόνη μου και λυπητερά τραγούδια. Και αύριο που θα ξυπνήσω δεν θα έχω ούτε αυτά, θα έχω δουλειές, ζέστη και φαγητό μέτριο, ούτε καν σουβλάκια. Το καλοκαίρι είναι ωραίο αλλά πολύ μελαγχολικό. Πάντα μου άρεσαν τα μελαγχολικά όμως, δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι. Είναι τόσο μελαγχολικό που όλοι όσοι σου λείπουν είναι μακρυά, που όπου θες να πας είναι μακρυά, αλλά παρόλα αυτά μπορείς να πάρεις το τρένο και να πας, γιατί είναι καλοκαίρι οπότε έχεις χρόνο. Μ' αρέσει το καλοκαίρι γιατί πάντα κοιτάω τη θάλασσα και τα βουνά και σκέφτομαι πως πέρα από αυτά υπάρχουν μέρη που μπορεί, άμα είμαι τυχερός και άξιος, να τα δω κάποτε και αυτό το κάποτε δεν μοιάζει τόσο μακρυνό τότε. Αλλά έχω δώσει υποσχέσεις και έχω πάρει υποσχέσεις για ταξίδια μακρινά και κοντινά και πολλές έχουν μείνει σημειώσεις στον πίνακα ανακοινώσεων μου για χρόνια. Ποτέ δεν θα τα πετάξω αλλά και ποτέ δεν θα τα κάνω, φοβάμαι. Ξέρω ένα πράγμα όμως. Εσένα δεν θα σε πετάξω ποτέ ακόμα και να γεμίσω χαρτιά με τις υποσχέσεις μας όλο τον πίνακα. Τίποτα πιο μελαγχολικό από τα σχέδια που έμειναν στον πίνακα μου. Και το καλοκαίρι.

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Βούλωνε


Πολλά πράγματα μ’ αρέσουν. Πολλά μισώ. Το πρώτο πράγμα που μισώ είναι να χάνω. Αλλά αυτό δεν θα το αναλύσω τώρα. Επίσης μισώ να μην ξέρω πράγματα. Ούτε αυτό θα το αναλύσω τώρα όμως. Μισώ και ένα άλλο αρκετά σημαντικό. Αυτό θα το αναλύσω λίγο. Μισώ να μιλάω με ανθρώπους και να μη μου δείχνουν τι σκέφτονται. Άμα είναι να μου μιλάς και να μη μιλάς αληθινά τότε μη μιλάς καθόλου. Μου τη σπας. Δεν θέλω να μου πεις πράγματα που μπορώ να φανταστώ μόνος μου. Θέλω να ακούσω τι έχεις να πεις που δεν μπορώ να το ξέρω αν δεν το πεις. Μη μου περιγράφεις σα δημοσιογράφος, ξερά γεγονότα και εμπειρίες που καμία εντύπωση δεν μου κάνουν. Μίλα σαν άνθρωπος ρε φίλε. Πες την αλήθεια. Δεν θα κρίνω. Ή και να κρίνω μη σε νοιάζει δεν θα έχω δίκιο έτσι κι αλλιώς. Πες μου πως νιώθεις και αν δεν βρίσκεις λόγια προσπάθησε. Μόνο μη μου φέρεσαι συγκαταβατικά και μέτρια λες και έχεις απέναντι σου ζώο που μόνο να το χαϊδεύεις είναι και να του φέρεσαι σα χαζό. Ή μίλα μου μίλα μου ή βούλωνε. Άιντε. Τα υπόλοιπα στα άλλα ζώα που γνωρίζεις.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

1-2 λεπτά


Πάλι 3 γαμώ. Πάλι δεν κοιμάμαι. Δεν θα ασχοληθώ με το γιατί το έχω καταλάβει. Δεν ήταν και δύσκολο ντε. Όμως τι να κάνω; Κάποια στιγμή η δισκογραφία των Τζένεσις τελειώνει. Ακόμα και του Γκάμπριελ τα καλά δεν είναι πολλά για να κρατήσουν όλη νύχτα. Σκατά. Άμα δεν ακούω μουσική ακούω συνέχεια φωνές. Δεν διαφωνούνε συνήθως(ευτυχώς) αλλά και αυτό δεν σημαίνει κάτι. Όλο φωνάζουνε η καθεμία τα δικά της και επιμένουνε ακόμα και όταν ο αρχηγός(εγώ δηλαδή) τους λέει να ηρεμήσουν μπας και κοιμηθώ. Τι μαλακισμένα θεέ μου. Κάνουν πως τα ξέρουν όλα. Τώρα πέρασα στον Φιλ. Όλοι τον ξέρουνε μην απορείς. Οπότε πααααρε με σπίτι! Κατάλαβες τώρα; Εκεί κατάντησα. Όπως λέει και ο πατέρας μου δεν ακούω ποπ. Αλλά τι να κάνω; Θυμάμαι τότε που έπεσα τα πρώτα 2-3 λεπτά. Τι παράξενη εμπειρία. Οι φωνές μου τότε είχαν πολύ πλάκα(μετά, εκείνη τη στιγμή τις άκουσα ευλαβικά). Συμβουλές η μια(ναι μάλλον πέσαμε και χτυπήσαμε αλλά είσαι ακόμα στη μέση του δρόμου, σήκω μαλάκα πάρε το ποδήλατο και πήγαινε στο πεζοδρόμιο τώρα μπας και τη γλυτώσουμε μόνο με αυτά που έχουμε), πανικός η άλλη(Μαλάκα τι έγινε; Πως έγινε αυτό; Σκατά γιατί έχω αίμα παντού; Είναι όλα οκ;), άκυρότητες μια τρίτη(πω ρε φίλε κοίτα πως φαίνεται το αίμα πάνω στα κίτρινα ακουστικά μου, γαμάτο; και φυσικά το θεϊκό: μαλάκα να κλείσω το mp3 γιατί χαλάει μπαταρία!), υπολογισμούς μια τέταρτη(τι μαλακία έγινε τώρα ρε πούστη, το ποδήλατο είναι οκ; Θα με σκοτώσει ο Κώστας άμα έπαθε τίποτα πόσα λεφτά θα θέλει πάλι ρε γαμώτο;), και άλλες ακόμα. Παράξενα πολλές. Κάποιες δεν τις είχα καν καταλάβει ότι τις έκανα παρα μόνο πολύ μετά! Χαμός. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν πολύ όμορφο. Σα να βλέπεις πισι σε μουλτιτασκ. Εκείνη τι στιγμή να πω την αμαρτία μου ένιωθα λίγο πολύ καλά. Νομίζω είναι κάτι χημικά που βγάζει ο οργανισμός σου για να είναι στην τσίτα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στους τραυματισμούς κι έτσι. Ότι και να είναι είναι πολύ καλό. Αλλά διαρκεί 1-2 λεπτά το πολύ. Μετά αρχίζει το καλό. Όταν σε προλαβαίνει ο πόνος και η στεναχώρια και η απελπισία. Μετά δεν μ’ άρεσε και πολύ. Αλλά φορ γουάτ ιζ γουόρθ δεν μου άνοιξε η μύτη αν και σχεδόν την έσπασα. Και(ευτυχώς) δεν έβαλα τα κλάματα. Κάτι ήταν και αυτό.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Η πόλη είναι γεμάτη υπερήρωες, δεν το 'ξερες;


Αράζει πάντα στο κλασικό του παγκάκι το απόγευμα κοιτάζοντας τον κόσμο να περνάει με βλέμμα κενό. Πάντα μα πάντα ακούει μουσική με κάτι κίτρινα ακουστικά. Όλη την ώρα. Τον παρακολουθώ εδώ και 2 βδομάδες, ποτέ δεν τον έχω δει να ακούει τον κόσμο γύρω του. Μόνο μουσική(;) από τα κίτρινα ακουστικά. Που και που μόνο, βγάζει το ένα για να ακούσει τις ερωτήσεις των περαστικών. Άλλο και αυτό! Που τον ξέρουν όλοι και τον ρωτάνε; Κάθε μέρα τουλάχιστον 4-5 θα περάσουν, θα τον ρωτήσουν κάτι(δεν έχω πλησιάσει ακόμα να μάθω τι), και θα βγάλει το ακουστικό(πάντα το ένα, λες και δεν μπορεί να αντέξει χωρίς μουσική έστω και λίγα δεύτερα), θα τους εξηγήσει κάτι(πάντα με χειρονομίες) και μια έκφραση έκστασης(και λίγης αλαζονείας), θα του πουν ευχαριστώ, θα φύγουν, θα βάλει το ακουστικό και θα ξαναπάρει την προηγούμενη του στάση. Τι παράξενος άνθρωπος. Και όταν νυχτώσει θα φύγει. Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει με αυτόν. Αύριο θα τον ρωτήσω να δω τι λέει σε αυτούς που τον πλησιάζουν. Και θα δούμε ότι είναι να δούμε.