1-2 λεπτά

Πάλι 3 γαμώ. Πάλι δεν κοιμάμαι. Δεν θα ασχοληθώ με το γιατί το έχω καταλάβει. Δεν ήταν και δύσκολο ντε. Όμως τι να κάνω; Κάποια στιγμή η δισκογραφία των Τζένεσις τελειώνει. Ακόμα και του Γκάμπριελ τα καλά δεν είναι πολλά για να κρατήσουν όλη νύχτα. Σκατά. Άμα δεν ακούω μουσική ακούω συνέχεια φωνές. Δεν διαφωνούνε συνήθως(ευτυχώς) αλλά και αυτό δεν σημαίνει κάτι. Όλο φωνάζουνε η καθεμία τα δικά της και επιμένουνε ακόμα και όταν ο αρχηγός(εγώ δηλαδή) τους λέει να ηρεμήσουν μπας και κοιμηθώ. Τι μαλακισμένα θεέ μου. Κάνουν πως τα ξέρουν όλα. Τώρα πέρασα στον Φιλ. Όλοι τον ξέρουνε μην απορείς. Οπότε πααααρε με σπίτι! Κατάλαβες τώρα; Εκεί κατάντησα. Όπως λέει και ο πατέρας μου δεν ακούω ποπ. Αλλά τι να κάνω; Θυμάμαι τότε που έπεσα τα πρώτα 2-3 λεπτά. Τι παράξενη εμπειρία. Οι φωνές μου τότε είχαν πολύ πλάκα(μετά, εκείνη τη στιγμή τις άκουσα ευλαβικά). Συμβουλές η μια(ναι μάλλον πέσαμε και χτυπήσαμε αλλά είσαι ακόμα στη μέση του δρόμου, σήκω μαλάκα πάρε το ποδήλατο και πήγαινε στο πεζοδρόμιο τώρα μπας και τη γλυτώσουμε μόνο με αυτά που έχουμε), πανικός η άλλη(Μαλάκα τι έγινε; Πως έγινε αυτό; Σκατά γιατί έχω αίμα παντού; Είναι όλα οκ;), άκυρότητες μια τρίτη(πω ρε φίλε κοίτα πως φαίνεται το αίμα πάνω στα κίτρινα ακουστικά μου, γαμάτο; και φυσικά το θεϊκό: μαλάκα να κλείσω το mp3 γιατί χαλάει μπαταρία!), υπολογισμούς μια τέταρτη(τι μαλακία έγινε τώρα ρε πούστη, το ποδήλατο είναι οκ; Θα με σκοτώσει ο Κώστας άμα έπαθε τίποτα πόσα λεφτά θα θέλει πάλι ρε γαμώτο;), και άλλες ακόμα. Παράξενα πολλές. Κάποιες δεν τις είχα καν καταλάβει ότι τις έκανα παρα μόνο πολύ μετά! Χαμός. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν πολύ όμορφο. Σα να βλέπεις πισι σε μουλτιτασκ. Εκείνη τι στιγμή να πω την αμαρτία μου ένιωθα λίγο πολύ καλά. Νομίζω είναι κάτι χημικά που βγάζει ο οργανισμός σου για να είναι στην τσίτα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στους τραυματισμούς κι έτσι. Ότι και να είναι είναι πολύ καλό. Αλλά διαρκεί 1-2 λεπτά το πολύ. Μετά αρχίζει το καλό. Όταν σε προλαβαίνει ο πόνος και η στεναχώρια και η απελπισία. Μετά δεν μ’ άρεσε και πολύ. Αλλά φορ γουάτ ιζ γουόρθ δεν μου άνοιξε η μύτη αν και σχεδόν την έσπασα. Και(ευτυχώς) δεν έβαλα τα κλάματα. Κάτι ήταν και αυτό.