1ο μέρος - Πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές, μόνο για κείνον μη μου λες

Θυμάμαι έτρεμε το χέρι μου όταν κρατούσα το μπουκαλάκι. Έτρεμε πολύ. Δεν ήταν ακριβώς από φόβο. Ούτε από άγχος. Πιο πολύ από ανυπομονησία. Το μπουκαλάκι είχε αίμα μου μέσα. Και κάτι άλλα άσχετα, δεν μας ενδιαφέρουν όμως τα υπόλοιπα τώρα τώρα. Δίπλα μου ήταν ο Καθηγητής. Έτσι με έβαζε να τον φωνάζω εκείνες τις μέρες, δεν ξέρω γιατί. Γυρίζω το κεφάλι μου και τον κοιτάω. Ακόμα δεν πιστεύω ότι όλα αυτά έγιναν. Τον ρωτάω: ‘Τώρα;’. Η απάντηση του δεν μου αφήνει περιθώρια: ‘Ή τώρα ή ποτέ ξανά φοβητσιάρη!’. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως γίνεται να τα βλέπει όλα τόσο αστεία. Αλλά περιμένει οπότε ρίχνω το περιεχόμενο του μπουκαλιού σε μια μεγάλη λεκάνη στο πάτωμα. Δίπλα στη λεκάνη 23 κεριά. Πιο δίπλα το όνομα μου χαραγμένο σε ένα κομμάτι ξύλο. Παραδίπλα 3-4 σχέδια που ούτε ξέρω πως τα έφτιαξα και φυσικά ιδέα δεν έχω τι σημαίνουν. Ακόμα και τη στιγμή που έπεφτε το μαυροκόκκινο υγρό στη λεκάνη, ακόμα και με τα κεριά δίπλα μου και τον απόκοσμο φωτισμό τους να πέφτει πάνω στο περίεργο πλάσμα που με κοιτούσε σχεδόν με ειρωνεία, ακόμα και τότε, δεν πίστευα τίποτα. Πίστευα ότι θα γέλαγε και θα μου έλεγε ότι μαγεία δεν υπάρχει, ότι ήμουν χαζός. Τίποτα δεν είπε. Και μετά από 2 λεπτά δεν μπορούσα να πω κι εγώ τίποτα.

                                                                                                                (συνεχίζεται...)

                                                                                                            (σας τρέλανα τώρα ε;)