Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ανοησία



Σσσσσσσσς. Μωρό μου το ξέρω. Σσσσς. Το ξέρω πως ήταν άσχημα. Το ξέρω πως φοβήθηκες. Ήθελες να κλάψεις; Το καταλαβαίνω αγάπη μου, κλάψε τώρα αν σου βγαίνει. Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί μαζί σου, ναι. Αγάπη μου γλυκειά, με πιάνει η καρδιά μου να σε σκέφτομαι φοβισμένη, χαμένη σε κείνο το στενό, να ακούς συνέχεια βρισιές και φωνές, κανείς να μην προσέχει πόσο φοβισμένη είσαι, πόσο φοβισμένοι είστε όλοι. Το μυαλό σου να δουλεύει πυρετωδώς, σκεπτόμενο άσχετα πράγματα, σχετικά, ανησυχίες, φόβοι, στα πρόθυρα πανικού αλλά και ψύχραιμη γιατί, ναι λατρεία μου, το ξέρω πως είσαι μεγάλη κοπέλα και ώριμη, δεν είχα αμφιβολία ότι θα τα έβγαζες πέρα. Είμαι σίγουρος πως το έχεις ξεπεράσει, πως τώρα το βλέπεις πιο ψύχραιμα, πιο άφοβα, πιο θαρραλέα. Κι ας μη φαίνεται εγώ σε έχω για θαρραλέα και έξυπνη και δυνατή. Απλά δεν μπορώ να σε φαντάζομαι εκεί φοβισμένη και παραξενεμένη. Παραξενεμένη όπως θα ήμουν κι εγώ, όπως έχω υπάρξει κι εγώ κι ας μην έχω περάσει ακριβώς το ίδιο. Παραξενεμένη για το τι ωθεί τους ανθρώπους να φέρονται έτσι. Μπορεί να το εκλογίκευσες εσύ μα εγώ ακόμα μένω με την απορία. Είμαι εγώ τόσο παράξενος ή απλά τόσο αδαής ώστε να θεωρώ τόσο αποτρόπαια και ξένη τη συμπεριφορά της αστυνομίας; Ή της εξουσίας.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

http://www.youtube.com/watch?v=IakDItZ7f7Q



Ήταν ένας μεγάλος και μακρύς Δεκέμβρης(χειμώνας) και στις στέγες, θυμάμαι, υπήρχε χιόνι. Άσπρο χιόνι. Θυμάμαι πολύ καθαρά να μας παρακολουθούν από τα παράθυρα με τις πανάκριβες μονώσεις να παγώνουμε στο δρόμο. 
 -Όταν το μέλλον σου σχεδιάζεται από ένα τσίρκο ηλιθίων καλύτερα να περνάς απαρατήρητος. 


(Αν με αγαπάς, γιατί δεν μου το λες;)

Ήταν ένας μεγάλος και μακρύς Δεκέμβρης, όταν οι τράπεζες έγιναν ναοί και μια αλεπού πήρε τη θέση του Γιαχβέ. Οι ιερείς εξαρτημένοι από τις βίβλους τους,(κατάλληλα διαμορφωμένες να χωράνε τουφέκια) και μ’ έναν σταυρό κρατημένο ψηλά. Θάψε με με τιμές και με όλη την πανοπλία μου και όταν επιτέλους θα είμαι νεκρός και το σώμα μου θα χτυπάει στο χώμα, τότε ο έρωτας μας ίσως γυρίσει πίσω, να ξεδιπλωθεί. 

(Αν με αγαπάς, γιατί δεν μου το λες);

 Δεν θέλω να είμαι στρατιώτης, ούτε καπετάνιος ενός πλοίου που βυθίζεται βαθιά κάτω στη θάλασσα μας.

(Αφού με αγαπάς, γιατί με άφησες να φύγω;)

Πήρα την αγάπη μου και πήγαμε στο λόφο με τις βιολέτες και εκεί καθίσαμε στο χιόνι. Εκείνη ήταν ήσυχη και ακίνητη όλη την ώρα κι εγώ τη ρώτησα: «Αφού με αγαπάς, δεν θες να μου το πεις;»

(Αν με αγαπάς, δεν θα μου το πεις;)

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Πολύ κρύο



Έξω πρέπει να έχει -20. Θα έπρεπε να χιονίζει ώρες τώρα. Κάθε φορά που κοιτάω έξω νομίζω ότι χιόνισε αλλά τελικά καταλαβαίνω ότι το άσπρο είναι το παχύ στρώμα σκόνης από τα τζάμια της μπαλκονόπορτας μου. Το κρύο ισχύει πάντως. Έξω έχει -20. Εδώ μέσα άντε να έχει -18. Κάνω αχνό με την ανάσα μου μέσα στο δωμάτιο μου και δεν έχω βγάλει τα ρούχα που φόραγα το πρωί γιατί θα πάθω κρυοπαγήματα. Τα δάχτυλα μου τώρα που γράφω μουδιάζουν. Συνήθως μου αρέσει το κρύο αλλά τώρα έχει αρχίσει να με κουράζει. Αυτό το συνεχές κρύο που νομίζεις ότι αν κάνεις μια απότομη κίνηση θα σπάσεις κανα κόκκαλο.
 Τελικά απ’ ότι φαίνεται ήμουν σωστός στις προβλέψεις μου. Χτες έκανα ένα πρόγραμμα με αυτά που πρέπει να κάνω για να μείνω ζωντανός και αποδείχτηκαν παραπάνω από αρκετά. Δεν το περίμενα. Θα τα κάνω πάντως. Χτες αγόρασα και ένα δώρο. Δεν έχω αποφασίσει αν τελικά θα το δώσω σε αυτόν για τον οποίο το πήρα ή απλά θα το δώσω όπου τύχει. Νομίζω θα έχουμε δύσκολο Φεβρουάριο.
Μου έκανες τεστ δηλαδή; Είπες να κάνεις μια δοκιμή να δεις αν σου κάνω ακόμα; Τι στον πούτσο δηλαδή; Και τώρα ντάξει, σιγουρεύτηκες ότι βαρέθηκες και όλα καλά; Απλά το χρώσταγες σε κάποιον, έτσι να πεις ρε παιδί μου ότι προσπάθησες, να έχεις τη συνείδηση σου καθαρή. Απογοητευμένος στην καλύτερη. Και τέρμα οι χάρες, αρκετά σε τάισα.
Νομίζω ξεχνάω να γράφω. Νομίζω ξεχνάω να σκέφτομαι. Νομίζω πολλά, δεν μπορώ να σιγουρευτώ για τίποτα. Αυτή η αβεβαιότητα με τρελαίνει. Απλά να έτρωγα.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Μόνο για μένα. Ίσως και λίγο για σένα.



Βρήκα τα παιδιά μου. Έχω ξεκάθαρη την εικόνα τους. Τη γυναίκα που θα τα κάνω δεν έχω βρει ακόμα. Έχω κέφια αλλά και μια αίσθηση ότι μόλις τελειώσει η παράγραφος θα έχουν φύγει. Δεν προτίθεμαι να ποντάρω όμως κιόλας σ’ αυτή την υπόθεση.
                Ψάξε αυτά που έχει ζήσει. Βάλτα σε ομάδες, ξεχώρισε τα παράξενα, βγάλε τις εξαιρέσεις, βγάλε αλληλουχίες. Φτιάξε ένα μοντέλο για να εξηγήσεις το παρελθόν, να δικαιολογήσεις το παρόν και να προβλέψεις το μέλλον. Κι αν δεν σου βγαίνει, ξανάρχισε από την αρχή. Κάπου έκανες λάθος, για αυτό δεν βγαίνει. Όσες εξαιρέσεις και να υπάρχουν, κάποιο πάτερν θα υπάρχει. Με κάποιο τρόπο θα δεις τι βρίσκεται μπροστά σου.
                Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Και τώρα. Και γενικά. Νιώθω πως θέλω να μιλήσω για όλα, για ώρες, σε όλους. Πριν ακόμα ξεκινήσω όμως, συνειδητοποιώ: θα πω τα ίδια όπως κάθε φορά και δεν ενδιαφέρουν κανένα. Και θα πω: δεν πειράζει, δεν θα έλεγα κάτι σημαντικό. Και θα λέω την αλήθεια.
               
Το νόημα της αλήθειας ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Είναι άλλο ένα βήμα για την εξώθηση του ανθρώπου στο μοναχισμό,
την απομόνωση.
Τι την θέλεις την αλήθεια,
να ρωτήσω.
Τι θα την κάνεις και τη ρωτάς, την ψάχνεις,
δεν σ’ αρέσει όταν λείπει.
Εγώ άμα μαθαίνω την αλήθεια ανακουφίζομαι.
Δεν χρειάζεται να εμπιστευτώ κανέναν,
δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ,
δεν χρειάζεται να ξαναρωτήσω.
(δεν μ’ αρέσει να ρωτάω, ούτε να παραγγέλνω)
Είναι σκληρή αλλά δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.
Όταν ξέρεις την αλήθεια,
μπορείς επιτέλους να κλειστείς στον εαυτό σου,
μπορείς να μη συμβουλευτείς κανένα,
μπορείς να είσαι μόνος σου.
Και αν είσαι τυχερός και τη μάθεις μόνος σου τότε να,
στρωμένος θα ‘ναι ο δρόμος σου με τα πιο μοναχικά όνειρα,
(Αλλά τα πιο μοναχικά όνειρα είναι και τα πιο απτά)
Το νόημα της αλήθειας για μένα;
Ψάξε τη αν μπορείς να ζήσεις μόνος.
Μάθε τη αν αντέχεις.
Ξέχνα τη αν στ’ αλήθεια μ’ αγαπάς.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

http://naireathloumai.listen2myradio.com

Είσαι μόνος σου στις 3 το βράδυ; Βαριέσαι στο ΦΒ; Δεν βγήκες σήμερα; Πεινάς; Θες να περάσει η ώρα ανώδυνα; Έχω εγώ τη λύση. http://naireathloumai.listen2myradio.com/ . Ναι σωστά διάβασες. Τρελό ραδιόφωνο για όποιον βαριέται τα βράδια και δεν έχει όρεξη να βγει. Κάνουμε παρέα σε κάθε μοναχικό, ξενέρωτο, καταθλιπτικό άνθρωπο που έχει ανάγκη να μη νιώθει μόνος του! Άλλωστε κι εμείς μόνοι μας νιώθουμε για αυτό και το κάνουμε. Το φαν του θέματος είναι οτι δεν υπάρχει πρόγραμμα! Όποιος θέλει να ακούσει, μπορεί να μπει στο λινκ αλλά ποτέ δεν θα είναι σίγουρο οτι θα εκπέμπουμε. Αν μας πετύχεις καλώς. Αν όχι σημαίνει πως έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε οπότε κάνε κι εσύ.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Δεν έφταιγα εγώ, δεν είχα καλό δικηγόρο, ντάξει;



Η αίθουσα ξερή. Απόλυτη ησυχία. Όχι δεν είναι άδεια. Γεμάτη θα την έλεγα. Εσύ είσαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Εγώ απλός μάρτυρας. Ένας από πολλούς αφού, η υπόθεση είναι σαν όλες τις άλλες. Πολύπλοκη και μπερδευτική. Οι δικαστές ιδρώνουν και ξειδρώνουν προσπαθώντας να βγάλουν μια ετυμηγορία.
-Είσαι ο Γ;
-Ναι.
-Ο γνωστός;
-Ναι.
Στην πρώτη μου κατάθεση ήμουν άνετος. Είχα και άλλα πράγματα στο μυαλό μου αλλά σιγά, δεν υπήρχε λόγος για άγχος(τότε). Κοίταζα και ξανακοίταζα εσένα,που ήσουν πολύ όμορφη αλήθεια, και παρακαλούσα να με πάρουν με καλό μάτι οι ένορκοι και οι δικαστές, να με θεωρήσουν άξιο προσοχής ώστε να σε καταδικάσουν μαζί μου. Με ρωτούσαν διάφορα και εσύ με κάθε μου απάντηση ενθουσιαζόσουν. Φαινόταν πως σου άρεσα λίγο. Σε εκείνη τη δίκη είχαμε νικήσει. Καταδικαστήκαμε επ αόριστον σε κοινή πορεία, μέχρι να προκύψουν νέα στοιχεία. Αλλά εμείς τότε δεν ξέραμε από τέτοια και δεν σκεφτόμασταν τι θα μπορούσε να συμβεί. Απλά χαιρόμασταν την απόφαση.
                Και να που αυτή εδώ η δίκη είναι η τρίτη(;), τέταρτη(;), δεν θυμάμαι. Και τώρα πια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εγώ έχω αλλάξει χίλιες φορές την κατάθεση μου σε σημείο να με στραβοκοιτάνε όλοι στην αίθουσα κι εσύ, χωρίς το όμορφο σου χαμόγελο επιστρατευμένο για την περίσταση να κοιτάς το κενό, χαμένη, σχεδόν αδιάφορη για την έκβαση της υπόθεσης. Συνεχίζω να απαντάω στις ερωτήσεις παρακαλώντας για μια αντίδραση, κάνοντας ότι μπορώ για να σου τραβήξω την προσοχή. Αρχίδια. Τα μάτια σου κολλημένα στο κενό, η έκφραση σου σχεδόν αδιάφορη.
Τελειώνοντας με μένα οι δικαστές περνάνε στις δικιές σου ερωτήσεις. Οι απαντήσεις σου ανόητες. Χωρίς ειρμό, χωρίς ουσία. Δεν απάντας κανονικά, κάνεις ότι απαντάς για να σε αφήσουν ήσυχη. Όσο συνεχίζεις το χωρίς λόγο ύπαρξης λογύδριο σου, αναρωτιέμαι. Γιατί έγινες έτσι καλή μου; Μήπως δεν σου αρέσει πια αυτή η δίκη; Το που μπορεί να βγάλει; Μάλλον. Αλλά γιατί δεν το λες; Έχεις το δικαίωμα, το γράφει το σύνταγμα σου. Μπορείς να δηλώσεις ότι θέλεις από το εδώλιο σου. Αν δεν μιλήσεις, να ξέρεις, κινδυνεύεις σε μια πορεία ρουτίνας και βαρεμάρας στην οποία δεν θα έχω εγώ την αποκλειστική ευθύνη. Αν θεωρείς το μάρτυρα αναξιόπιστο, βαρετό και χαζό μπορείς να κάνεις ένσταση και αφού, ας το παραδεχτούμε, το δικαστήριο είναι μιλημένο, θα την δεχτούν και θα με πετάξουν έξω με τις κλοτσιές. Και μετά μπορείς να συγκαλέσεις δίκη με όποιους μάρτυρες θες! Και μπορεί στην πρώτη τους δίκη να χαμογελάς ξανά όπως και στη δικιά μας.