Δεν έφταιγα εγώ, δεν είχα καλό δικηγόρο, ντάξει;

Η αίθουσα ξερή. Απόλυτη ησυχία. Όχι δεν είναι άδεια. Γεμάτη θα την έλεγα. Εσύ είσαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Εγώ απλός μάρτυρας. Ένας από πολλούς αφού, η υπόθεση είναι σαν όλες τις άλλες. Πολύπλοκη και μπερδευτική. Οι δικαστές ιδρώνουν και ξειδρώνουν προσπαθώντας να βγάλουν μια ετυμηγορία.

-Είσαι ο Γ;

-Ναι.

-Ο γνωστός;

-Ναι.

Στην πρώτη μου κατάθεση ήμουν άνετος. Είχα και άλλα πράγματα στο μυαλό μου αλλά σιγά, δεν υπήρχε λόγος για άγχος(τότε). Κοίταζα και ξανακοίταζα εσένα,που ήσουν πολύ όμορφη αλήθεια, και παρακαλούσα να με πάρουν με καλό μάτι οι ένορκοι και οι δικαστές, να με θεωρήσουν άξιο προσοχής ώστε να σε καταδικάσουν μαζί μου. Με ρωτούσαν διάφορα και εσύ με κάθε μου απάντηση ενθουσιαζόσουν. Φαινόταν πως σου άρεσα λίγο. Σε εκείνη τη δίκη είχαμε νικήσει. Καταδικαστήκαμε επ αόριστον σε κοινή πορεία, μέχρι να προκύψουν νέα στοιχεία. Αλλά εμείς τότε δεν ξέραμε από τέτοια και δεν σκεφτόμασταν τι θα μπορούσε να συμβεί. Απλά χαιρόμασταν την απόφαση.

                Και να που αυτή εδώ η δίκη είναι η τρίτη(;), τέταρτη(;), δεν θυμάμαι. Και τώρα πια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εγώ έχω αλλάξει χίλιες φορές την κατάθεση μου σε σημείο να με στραβοκοιτάνε όλοι στην αίθουσα κι εσύ, χωρίς το όμορφο σου χαμόγελο επιστρατευμένο για την περίσταση να κοιτάς το κενό, χαμένη, σχεδόν αδιάφορη για την έκβαση της υπόθεσης. Συνεχίζω να απαντάω στις ερωτήσεις παρακαλώντας για μια αντίδραση, κάνοντας ότι μπορώ για να σου τραβήξω την προσοχή. Αρχίδια. Τα μάτια σου κολλημένα στο κενό, η έκφραση σου σχεδόν αδιάφορη.

Τελειώνοντας με μένα οι δικαστές περνάνε στις δικιές σου ερωτήσεις. Οι απαντήσεις σου ανόητες. Χωρίς ειρμό, χωρίς ουσία. Δεν απάντας κανονικά, κάνεις ότι απαντάς για να σε αφήσουν ήσυχη. Όσο συνεχίζεις το χωρίς λόγο ύπαρξης λογύδριο σου, αναρωτιέμαι. Γιατί έγινες έτσι καλή μου; Μήπως δεν σου αρέσει πια αυτή η δίκη; Το που μπορεί να βγάλει; Μάλλον. Αλλά γιατί δεν το λες; Έχεις το δικαίωμα, το γράφει το σύνταγμα σου. Μπορείς να δηλώσεις ότι θέλεις από το εδώλιο σου. Αν δεν μιλήσεις, να ξέρεις, κινδυνεύεις σε μια πορεία ρουτίνας και βαρεμάρας στην οποία δεν θα έχω εγώ την αποκλειστική ευθύνη. Αν θεωρείς το μάρτυρα αναξιόπιστο, βαρετό και χαζό μπορείς να κάνεις ένσταση και αφού, ας το παραδεχτούμε, το δικαστήριο είναι μιλημένο, θα την δεχτούν και θα με πετάξουν έξω με τις κλοτσιές. Και μετά μπορείς να συγκαλέσεις δίκη με όποιους μάρτυρες θες! Και μπορεί στην πρώτη τους δίκη να χαμογελάς ξανά όπως και στη δικιά μας.