Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Έχω ένα βιβλίο για σένα

Αν μου κλέψουν το πορτοφόλι, μόνο ένα πράγμα θα είναι στ’ αλήθεια αναντικατάστατο. Για αυτό προσέχω πολύ που πηγαίνω, από πού περνάω και με ποιους πιάνω συζήτηση στο δρόμο. Αλλά υπάρχουν πολλών ειδών δρόμοι. Υπάρχουν οι επικίνδυνοι, οι πολυσύχναστοι, οι έρημοι, οι σκοτεινοί, οι φασαριόζοι, οι μαγικοί, οι ξενέρωτοι κλπ κλπ κλπ. Κατηγορίες χωρίς τελειωμό. Το αληθινά ιδιαίτερο με αυτό το θέμα είναι ότι ο κάθε δρόμος ανάλογα με το σημείο του, την ώρα και την ημερομηνία, ακόμα και ανάλογα με τον άνθρωπο που τον περπατάει, αλλάζει χαρακτήρα. Υπάρχουν δρόμοι που είναι έρημοι όλη μέρα και τη νύχτα είναι γεμάτοι κόσμο. Άλλοι που συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν δρόμοι που μετά από ένα ύψος είναι σκοτεινοί και τρομακτικοί, ενώ πιο πριν είναι γεμάτοι φως και ζωή. Εγώ επειδή είμαι και πολύ street χούλιγκαν, ξέρω δρόμους που είναι μαγικοί τώρα, ξέρω δρόμους που θα είναι μαγικοί σε 5 ώρες, ξέρω και δρόμους που θα είναι μαγικοί σε 3 μήνες. Τι είναι όμως οι μαγικοί δρόμοι. Για μένα είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Μαγική είναι η συνέχεια της Θηβών προς Ραδιοφωνία αλλά όχι πιο πριν. Μαγικός είναι ο δρόμος γύρω από την πλατεία που βρίσκεται κάτω από το Άπολις αλλά ούτε μέτρο πιο έξω από τον κύκλο αυτό. Μαγική είναι σίγουρα η Παπάγου από την αγίου Νικολάου μέχρι και την εκκλησία που κάνει τη στροφή, με ιδιαίτερη μαγεία να κρύβεται στην εντελώς αδιάφορη στρογγυλή πλατεία στη μέση της διαδρομής. Και άλλες πολλές. Αμέτρητες. Σίγουρα το ποσοστό μαγικότητας ανεβαίνει όσο περνάνε οι ώρες το βράδυ αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Η μαγεία κρύβεται στην ησυχία, στο να ακούς από 2 χλμ μακριά ένα αμάξι να πλησιάζει και το ίδιο να το ακούς να απομακρύνεται. Μαγεία ακριβώς τα 30-40 δευτερόλεπτα που μεσολαβούν μέχρι να αρχίσει να ακούγεται το επόμενο αμάξι να έρχεται. Απολαυστική η φασαρία που κάνει μια πόρτα που κλείνει 200 μέτρα μακριά από κάποιον που γύρισε από ξενύχτι μεθυσμένος. Και μετά σσσσσς. Μόνο αέρας αν είσαι τυχερός και τίποτ’ άλλο. Στο παγκάκι ή στο πεζοδρόμιο ή περπατώντας να ακούς ένα ζευγάρι που μόλις κατέβηκε να γελάνε και να μπαίνουνε σπίτι τους, ρίχνοντας σου μια κλεφτή ματιά μήπως και γίνεις απειλητικός και μετά να σε ξεχνάνε καθώς έχουν πιο ωραία πράγματα να ασχοληθούν. Εσύ μάλλον δεν θα έχεις, σκέφτονται. Μα κάνεις ήδη το καλύτερο που θα μπορούσες αν αναλογιστεί κάποιος την ώρα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει κανείς τι εννοώ γιατί άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω σωστά. Αλλά νομίζω ότι αν πάτε στα μέρη που πρέπει, την ώρα που πρέπει θα με πιάσετε έστω και λίγο. 

< - - - 436659657006210873652326006215653276874343439821

- - - > 698291097768677604363521265069766984539821980976

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Τρελό

-20102011201200002013
-61927162013221626122
-98215498652132216521006587216509874354439832
-32433298435465099821983276874343439821
-69987621035426986265
-98210976877643652165097698439821980976

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

http://www.youtube.com/watch?v=In2fRySroH8



Θυμάσαι που έψαχνες να βρεις αυτό εδώ το πράγμα; Και που είχες στεναχωρηθεί που δεν ήξερες καθόλου ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι; Κι εγώ προσπαθούσα να σε παρηγορήσω λέγοντας σου ότι δεν το αναφέρω ποτέ ότι είναι αυτό. 

Και τώρα εσύ έχασες το φίλο σου και ήταν σχεδόν καλή δικαιολογία και με πήρες. Και με ρώτησες. Πήρα βαθιά ανάσα και το σήκωσα. Και καλά έκανα γιατί τον συμπαθώ πολύ και ανησύχησα όντως, όσο ψεύτικο κι αν σου ακούγεται. Και στ’ αλήθεια θα στον εύρισκα, είχα σκοπό να ψάξω, μέχρι που θυμήθηκα ότι όλο αυτό δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι πείσματα, μπορεί να είχε πάθει κάτι σοβαρό και σκεφτόμουν σαν παιδί. Και σταμάτησα. 

Μα εσύ τον βρήκες, και όχι μόνο απ ότι φαίνεται, και ήταν καλά, είδα τη χαρά και το θυμό στη φωνή σου(όχι άδικα καλή μου) και χάρηκα κι εγώ, όσο ψεύτικο κι αν σου ακούγεται. Και όταν η (ψεύτικη)ισορροπία αποκαταστάθηκε, ανέβηκα. Και όταν ανέβηκα, άρχισα πάλι. Και όταν άρχισα, δεν ήταν ωραία. Νομίζω μαθαίνω όμως. Ρε αυτά που μαθαίνω ελπίζω να είναι λάθος γιατί αν δεν είναι, δεν θα είναι ωραία. Στ’ αλήθεια καθόλου ωραία. 

Αλλά δεν είμαι αυτό που φαίνομαι. 

Όσο ψεύτικο κι αν σου ακούγεται.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Βλέποντας και κάνοντας



Έκανα ζουμ στο word. Θέλω να τα βλέπω όλα τόσο καθαρά. Έχω τόσα χρόνια μυωπία που μου έχει λείψει να βλέπω τα πράγματα με κάθε λεπτομέρεια. Μόνο αν πλησιάζω στα 15 εκατοστά πια μπορώ να δω καλά. Άμα πλησιάσω όμως βλέπω καλύτερα από ότι με γυαλιά ή φακούς. 

Βλέπω.

Βλέπω τη μύτη του διαβήτη. Βλέπω το σημείο που τελειώνει η μύτη. Αυτό το μικρό σημείο που είναι αρκετά μυτερό για τη δουλειά που το θέλω. Όχι πολύ μυτερό γιατί είμαι κότα, όχι πολύ στομωμένο γιατί θα κάνω σημάδι. Δεν με ενοχλούν τα σημάδια, απλά κάποια στιγμή, κάποιος θα τα δει και θα ρωτήσει. 

Βλέπω.

Βλέπω το χέρι μου να το κρατάει και να πλησιάζει στο σημείο. Πλησιάζει αργά. Πιέζω αρκετά, αλλά όχι τόσο ώστε να τρυπήσω. Απλά πιέζω. Η επιφάνεια υποχωρεί σχεδόν μισό εκατοστό και προειδοποιούμαι να μην επιμείνω γιατί θα τρυπήσει. Δεν θέλω να κάνω τρύπα, γίνεται ενοχλητική μετά από λίγη ώρα.

Κάνω.

Αρχίζω να σέρνω τη βελονίτσα, αργά γιατί αν το κάνω γρήγορα η δουλειά δεν θα γίνει σωστά. Σέρνω αργά αργά τον διαβήτη. Κάποιοι θα σου πουν ότι εδώ είναι το καλύτερο. Δεν είναι εδώ. Όσο σέρνεται, μια μικρή ενόχληση είναι λογική, μην ανησυχείς. Έχεις δει και χειρότερα.

Κάνω.

Κάποια στιγμή περίπου 150 μοίρες πιο μετά σταματάς. Από τη ζέστη καταλαβαίνεις αν έκανες σωστή δουλειά. Από τη ζέστη πρώτα γιατί, το χρώμα έρχεται πιο μετά και μπορεί να μην έχεις χρόνο να περιμένεις. Αν ζεσταίνεσαι αρκετά(να καίγεσαι μη σου πω) τότε έχεις κάνει σωστή δουλειά. Η εικαστική σου παρέμβαση είναι επαρκής. Επίσης, ένα άλλο δείγμα είναι να βλέπεις στο μονοπάτι που χάραξες και λίγα συντρίμμια δεξιά και αριστερά. Θα καταλάβεις τι εννοώ όταν τα δεις. 

Βλέπω ξανά.

Αν έχω χρόνο βλέπω. Παρατηρώ. Βλέπεις σιγά σιγά το χρώμα να επεμβαίνει, να αναδύεται σχεδόν θεαματικά(ανάλογα με την επίδοση σου βέβαια). Περιμένεις λίγο και γίνεται όλο και πιο έντονο, όλο και πιο έντονο. Πέτυχες.

Κάνω ξανά.

Κατεβαίνεις 3-4 εκατοστά πιο κάτω και επαναλαμβάνεις με προσαρμοσμένη ένταση. Αν είσαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, την ίδια. Αν δεν είσαι, πιο δυνατά. Καλή επιτυχία!

http://www.youtube.com/watch?v=iEQBDyTjF7U


Κι όλο, περιιιμέεεεενω



Νυχοκόπτης. Νυχοκόπτης. Νυχοκόπτης. Τι αστεία λέξη. 

Μισό, επιστρέφω. 
 
Έλα ήρθα. 

Λέω να παίξω λίγο σήμερα. Έχω πολλές δουλειές. Ήδη εγκαθίδρυσα την παρουσία μου στη νότια Αμερική με δύο άκρως ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις προς τα δυτικά. Με άκρα επιτυχία μπορώ να πω. Αποφάσισα να επικεντρώσω τις στρατιωτικές μου τακτικές προς βελτίωση των μηχανοκίνητων μου μονάδων, θυσιάζοντας τη δυναμική πυρός μου. Καθώς έχω σχετικά λίγες ακόμα παραγωγικές δυνατότητες, ο στρατός μου θα είναι μικρός σε αριθμό, οπότε αναμενόμενο είναι να πρέπει να δίνεται βάση στην κίνηση και την ευελιξία και όχι στη δύναμη. Παρόλα αυτά κάνω βήματα μπροστά για την παραγωγή μου. Έχω διατάξει, στα νότια και ανατολικά παράλια(μακριά από πιθανά μέτωπα) να κατασκευαστούν νέες βιομηχανικές και μεταποιητικές μονάδες, υποστηριζόμενες παράλληλα από ναυτικές βάσεις κατά μήκος των ακτών και αντιαεροπορικά όπλα εγκατεστημένα ανά τακτά διαστήματα. Στο βορρά, με μεγάλη προσπάθεια, βελτιώνω τις υποδομές και τα μεταφορικά δίκτυα καθώς σχεδιάζω επέκταση προς τα εκεί με αστραπιαίες κινήσεις των τεσσάρων στρατιών που έχουν εγκατασταθεί τώρα στην πρώην περιοχή της βόρειας Χιλής. Για υποστήριξη έχω διαθέσει 2 ταξιαρχίες αλεξιπτωτιστών και 2 μοίρες από την αεροπορία μου(μια τακτικών βομβαρδιστικών και μια αέριας υποστήριξης στο πεδίο της μάχης). Πάμε καλά γενικά. Οικονομικά αντιμετωπίζω προβλήματα με το εμπόριο καθώς η βιομηχανία μου τραβάει πολλές πρώτες ύλες, δυσεύρετες πια. 

Αλλά τα καταφέρνω ακόμα. 

Άσε άσε, δύσκολη ζωή όταν περιμένεις.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Νένια, ένα από τα τρία. Αυτό χρειάζομαι. Αλλά μάλλον και για αυτό είναι λίγο αργά τώρα



Θυμάμαι που γελούσες. Να μείνω, μου ζητούσες, παιδί. 

Μα έμεινα! Αλλά δεν ήξερες τι θα πει παιδί μάλλο(ρ)ν. Αργά αργά αργά. Υπήρχε αγάπη δέκα δεύτερα μακριά. Όλο βρέχει στην πόλη μου. Άλλες φορές πλημμυρίζει, άλλες έχει ένα ψιλόβροχο για ώρες, άλλες απλά συννεφιά. Ήλιος δεν βγαίνει πάντως. Και δεν ξεκουράζεσαι ποτέ. Όλο κρυώνεις. Και όλο κάνεις πράγματα μόνος σου. Άλλοι λείπουν, άλλοι δεν έρχονται, άλλοι στο λένε, άλλοι όχι. Κουράστηκα. Ξανά. Μα δεν είχα προλάβει να ξεκουραστώ. Νιώθω τους αγκώνες μου να τραβάνε τα ΄χερια μου προς τα κάτω, να τα σταματήσουν από το γράψιμο, να τα κρεμάσουν κάτω, άδεια, άσκοπα, ανόητα λίγο έτσι όπως θα με κάνουν σαν πίθηκο(όπως φοβόμασταν παλιά). Και οι ώμοι μου πέφτουν μόλις κρέμονται τα χέρια μου, κουράστηκαν κι αυτοί να κρατάνε ένα νεκρό βάρος, δυο βρώμικα ψοφίμια. Το πόδια μου(τα καλά μου τα πόδια) έχουν ανοίξει όπως κάθομαι και τα νιώθω ακόμα γεμάτα ενέργεια. Πόσο περιορισμένα πρέπει να νιώθουν που τα αναγκάζω στην απραξία. Θα με μισούσαν αν δεν μου είχαν ορκιστεί αιώνια υπακοή. Τα καλά μου τα πόδια. Το κεφάλι μου γέρνει, πότε απ’ τη μία πότε από την άλλη. Τι χαζό. Έχει ελπίδες ακόμα για ζωή, για να γυρίσει το χρόνο πίσω, για να κάνει κάτι,να χρησιμοποιήσει το μυαλό του, να σκεφτεί μια λύση, μια αντιμετώπιση. Δεν αντιμετωπίζεται ο θάνατος, θέλω να του ουρλιάξω, αλλά πρώτον το να ουρλιάξω είναι αδύνατο και δεύτερον, δεν μπορείς να ουρλιάζεις στον εαυτό σου, είναι τρελό. Άσε που δεν χρειάζεται. Ακούω όλες μου τις φωνές. Σχεδόν τους βλέπω πια σε 100 δωμάτια σαν και το δικό μου, τον καθένα να κάνει τη δικιά του μικρή αντίδραση, ο ένας να προσπαθεί να σηκωθεί, ο άλλος σέρνεται να φτάσει στο τηλέφωνο, ο άλλος φωνάζει τη μαμά του, κάποιος έχει ήδη πεθάνει. Χαχαχαχα χαζούληδες. Εγώ αποφασίζω. Ήδη το κεφαλάκι μου σταμάτησε να προσπαθεί να σηκωθεί. Ήδη το φως από την οθόνη μοιάζει επιτέλους πιο θολό, δεν με τυφλώνει πια. Ήδη ξέχασα γιατί το έκανα. Ήδη ξέχασα πως αισθάνομαι. Απλά απολαμβάνω την ηρεμία. Και την ησυχία. Σε λίγο θα σταματήσει και το τελευταίο βουητό και θα είναι καλά. Τέλεια ποτέ δεν θα είναι.