Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Δε κλοκ...Τικ τοκ...



Στέκεσαι απλά. Απολαμβάνεις την ισορροπία σου και απλά στέκεσαι. Έχεις κλείσει τα μάτια, έχεις αφήσει τη μουσική να σε κατακλύσει, το κάθε μπάσο να γίνεται ένα με το ρυθμό του σώματος σου και στέκεσαι. Δεν χορεύεις ακόμα. Θα έρθει και αυτή η στιγμή. Σε λίγο. Δεν βιάζεσαι. Έχεις ακόμα ώρα. Όλη την ώρα του κόσμου. Ακόμα στέκεσαι. Είναι από κείνες τις στιγμές που, ενώ ξέρεις τι είσαι, νιώθεις δυνατός. Νιώθεις κυρίαρχος. Νιώθεις όπως θα έπρεπε να νιώθεις κάθε στιγμή. Και τότε συνέβη. Στην αρχή, επειδή είχες πιεί και λίγο, το νιώθεις σαν ένα μικρό δάγκωμα. Όπως όταν σε δαγκώνουν πολύ δυνατά στο σεξ και στη σπάει. Αλλά τώρα δεν κάνεις σεξ. Και το δάγκωμα είναι σε περίεργο σημείο, ακριβώς κάτω από τον άτλα. Ψηλά και στο κέντρο της πλάτης. Πριν προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη, το δάγκωμα γίνεται ουρλιαχτό όλων των νεύρων που είχες ποτέ καθώς νιώθεις τον πόνο να κατεβαίνει παίρνοντας μαζί του, νιώθεις, όλη τη σπονδυλική σου στήλη. Μετά από πολύ ώρα, όπως νόμισες, σταματά σχεδόν στην ουρά σου. Το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι καυτό υγρό(αίμα υποθέτεις γρήγορα γρήγορα) να κυλάει στο μονοπάτι του πόνου που μόλις σου χάραξαν στην πλάτη. Αν πονάς; Δεν είναι πόνος αυτό, είναι αυτό που πάντα φανταζόσουν μικρός ότι θα σου έκαναν αφού πήγαινες στην κόλαση. Νιώθεις το αίμα να κυλάει και γυρνάς να δεις επιτέλους τι συνέβη. Δεν έχεις βγάλει ήχο ακόμα, δεν μπορείς, έχεις αφιερώσει όλη σου τη δύναμη(σιγά τη δύναμη πια, ε;)για να μείνεις όρθιος και αισθητός. Τη βλέπεις να κρατάει κάτι που στάζει αίμα. Έχει τόσο περίεργο σχήμα που σου παίρνει ώρα να καταλάβεις ότι είναι ένα σπασμένο μπουκάλι. Έχει πάρει ένα σπασμένο μπουκάλι και στο κάρφωσε στην πλάτη. Και μετά το έσυρε μέχρι κάτω. Και μετά σε περίμενε να γυρίσεις να τη δεις. Να καταλάβεις ότι το έκανε αυτή. Με την εικόνα της πλάτης σου με μια αιμάτινη γραμμή στο κέντρο από πάνω μέχρι κάτω, αρχίζεις να ουρλιάζεις. Με την εικόνα των λωρίδων σάρκας να μαζεύονται σε σπείρες στην κόψη του γυαλιού, ουρλιάζεις. Αλλά όχι μόνο από τον πόνο και την αηδία. Αρχίζεις να θυμώνεις. Επιτέλους αρχίζεις. Και όσο πιο πολύ ακούς το ουρλιαχτό σου, τόσο ανεβάζει ένταση ο θυμός σου(και η φωνή σου). Αυξάνει και αυξάνει και αυξάνει η ένταση που κοκκινίζει το μυαλό σου από ακαθόριστες σκέψεις γεμάτες αίμα, πόνο, μίσος, αηδία, θυμό, θυμό, θυμό. Με το που αναγνωρίζεις το πρόσωπό της, το μίσος σου αρχίσει να σε σαπίζει, να σε κάνει υπάνθρωπο. Θα τη σκοτώσεις φυσικά. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Θα την σκίσεις στα δύο πρώτα για να βγάλεις τη ζωή της από μέσα. Και θα της πάρεις τα όργανα και θα τα διαλύσεις με όλη σου τη δύναμη. Θα κάνεις τα απομεινάρια της έτσι που να μη θυμίζουν πια άνθρωπο. Και μετά θα τα αποσυνθέσεις, θα τα καταστρέψεις όλα για να μη μπορεί κανείς να θυμηθεί ή να σκεφτεί ποτέ ότι εκεί κατοικούσε άνθρωπος κάποτε. Θα σβήσεις κάθε πράγμα που να αποπνέει αναμνήσεις ζωής από τις σάρκες της. Και μπορεί τότε να σταματήσεις να ουρλιάζεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου