Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Νένια, ένα από τα τρία. Αυτό χρειάζομαι. Αλλά μάλλον και για αυτό είναι λίγο αργά τώρα



Θυμάμαι που γελούσες. Να μείνω, μου ζητούσες, παιδί. 

Μα έμεινα! Αλλά δεν ήξερες τι θα πει παιδί μάλλο(ρ)ν. Αργά αργά αργά. Υπήρχε αγάπη δέκα δεύτερα μακριά. Όλο βρέχει στην πόλη μου. Άλλες φορές πλημμυρίζει, άλλες έχει ένα ψιλόβροχο για ώρες, άλλες απλά συννεφιά. Ήλιος δεν βγαίνει πάντως. Και δεν ξεκουράζεσαι ποτέ. Όλο κρυώνεις. Και όλο κάνεις πράγματα μόνος σου. Άλλοι λείπουν, άλλοι δεν έρχονται, άλλοι στο λένε, άλλοι όχι. Κουράστηκα. Ξανά. Μα δεν είχα προλάβει να ξεκουραστώ. Νιώθω τους αγκώνες μου να τραβάνε τα ΄χερια μου προς τα κάτω, να τα σταματήσουν από το γράψιμο, να τα κρεμάσουν κάτω, άδεια, άσκοπα, ανόητα λίγο έτσι όπως θα με κάνουν σαν πίθηκο(όπως φοβόμασταν παλιά). Και οι ώμοι μου πέφτουν μόλις κρέμονται τα χέρια μου, κουράστηκαν κι αυτοί να κρατάνε ένα νεκρό βάρος, δυο βρώμικα ψοφίμια. Το πόδια μου(τα καλά μου τα πόδια) έχουν ανοίξει όπως κάθομαι και τα νιώθω ακόμα γεμάτα ενέργεια. Πόσο περιορισμένα πρέπει να νιώθουν που τα αναγκάζω στην απραξία. Θα με μισούσαν αν δεν μου είχαν ορκιστεί αιώνια υπακοή. Τα καλά μου τα πόδια. Το κεφάλι μου γέρνει, πότε απ’ τη μία πότε από την άλλη. Τι χαζό. Έχει ελπίδες ακόμα για ζωή, για να γυρίσει το χρόνο πίσω, για να κάνει κάτι,να χρησιμοποιήσει το μυαλό του, να σκεφτεί μια λύση, μια αντιμετώπιση. Δεν αντιμετωπίζεται ο θάνατος, θέλω να του ουρλιάξω, αλλά πρώτον το να ουρλιάξω είναι αδύνατο και δεύτερον, δεν μπορείς να ουρλιάζεις στον εαυτό σου, είναι τρελό. Άσε που δεν χρειάζεται. Ακούω όλες μου τις φωνές. Σχεδόν τους βλέπω πια σε 100 δωμάτια σαν και το δικό μου, τον καθένα να κάνει τη δικιά του μικρή αντίδραση, ο ένας να προσπαθεί να σηκωθεί, ο άλλος σέρνεται να φτάσει στο τηλέφωνο, ο άλλος φωνάζει τη μαμά του, κάποιος έχει ήδη πεθάνει. Χαχαχαχα χαζούληδες. Εγώ αποφασίζω. Ήδη το κεφαλάκι μου σταμάτησε να προσπαθεί να σηκωθεί. Ήδη το φως από την οθόνη μοιάζει επιτέλους πιο θολό, δεν με τυφλώνει πια. Ήδη ξέχασα γιατί το έκανα. Ήδη ξέχασα πως αισθάνομαι. Απλά απολαμβάνω την ηρεμία. Και την ησυχία. Σε λίγο θα σταματήσει και το τελευταίο βουητό και θα είναι καλά. Τέλεια ποτέ δεν θα είναι.

5 σχόλια:

  1. Μα, το πιο μέηνστρημ δαχτυλίδι διάλεξες κιεσύ;
    Για το Ένα ούτε λόγος, ε;

    Επίσης: βγάλε την αντιρομποτική πιστοποίηση, είν' σπαστική. Εκτός αν περιμένεις επίθεση από ορδές μποτ, βέβαια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ένα δηλαδή δεν είναι μέηνστριμ; και δεν ξέρω πως βγαίνει αυτό που λες.δεν ξέρω καν τι είναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αφενός: όχι, γιατί είστε όλοι έτσι καλοκάγαθοι και δεν προτίθεστε να χρησιμοποιήσετε το σατανικό Ένα.

    Αφετέρου: Εννοούσα το πιο μέηνστρημ από τα τρία.

    Τέλος: Σχεδίαση (εκεί πάνω δεξιά στο βλογ σου)-> Ρυθμίσεις (στο αριστερό μενού)-> Αναρτήσεις και σχόλια-> επιλέγεις το "όχι" στην "Εμφάνιση επαλήθευσης λέξης".
    Και είναι αυτό-> http://i.imgur.com/cVXikxx.jpg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα δεν διάλεξα το πιο μεηνστριμ διάλεξα αυτό που τις δυνάμεις του θέλω να χρησιμοποιήσω! Και το ένα όπως ξέρεις, δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για τους δικούς σου σκοπούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Διατήρηση και προστασία; Καλά!
    ΕΣΥ δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για τους δικούς σου σκοπούς, Φρόντο Μπάγκινς. Εγώ (ο Γκάνταλφ) μπορώ. (Don't tempt me!)
    Because I'm badass.

    ΑπάντησηΔιαγραφή