Η ζωή μου. Πάλι πρέπει να την βάλω σε καλούπι, να την κάνω
απτή, να την κάνω ελέγξιμη και ορθή, πεπερασμένη και αδιαφανής, συγκεκριμένη
και υποστατή, οριοθετημένη και κλειστή. Να βγάζει αποτέλεσμα που να ανήκει στο IR. Η ζωή μου τώρα(σιχαίνομαι
να μιλάω σαν τον Παπακαλιάτη ) είναι οθόνες. Οθόνη θα κοιτάξω για να
διασκεδάσω, οθόνη θα κοιτάξω για να λυπηθώ, για να παρηγορηθώ, για να ενημερωθώ,
για να επικοινωνήσω, για να κάνω σεξ(περίπου), για να παίξω, για να μάθω
πράγματα, για να γίνω επιστήμονας, για όλα. Για όλα. Σήμερα που βγήκα έξω και
τα μάτια μου έπρεπε να εστιάσουν σε μεγαλύτερες των 30 εκ. αποστάσεις, ήταν
δύσκολα. Και όταν ξανάρχισα την, θα έλεγες αιώνια, συζήτηση πάλι ήταν δύσκολα. Κάπου
παλιά είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό: «Πολλοί λένε ότι η ζωή είναι δύσκολη. Κι εγώ
θέλω να τους ρωτήσω. Δύσκολη σε σχέση με τι;». Αυτός ο άνθρωπος νόμισε ότι έδωσε
έξυπνη απάντηση. Δεν το έκανε. Σε σχέση με αυτό που θα ήθελα ηλίθιε. Σε σχέση
με αυτό που ονειρευόμουν. Γεμίσαμε εξυπνάκηδες μου φαίνεται. Αλλά παρεκτρέπομαι.
Μίλαγα για το πρόβλημα της όρασης μου. Αν και μάλλον όλοι καταλαβαίνετε ότι δεν
μίλαγα ούτε για αυτό. Έχω αρχίσει να έχω την αίσθηση ότι δεν είναι πολύ υπαρκτή
η καθημερινότητα μου. Από τις ώρες που είμαι ξύπνιος, λίγες κοιτάω αληθινά και
απτά πράγματα. Μόνο πληροφορίες, προγράμματα και κώδικες σε ένα τετράγωνο
μπροστά μου που, όλως περιέργως, μοιάζει να γίνεται όλο και πιο φωτεινό κάθε
μέρα, όλο και πιο πολύ να μου τσούζει τα μάτια. Περίεργο γιατί δεν αλλάζω τη φωτεινότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου