Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Και ξέρεις πως σε σένα δεν λέω ποτέ (πια) ψέμμμμμμμματα



Θα ήθελες να πεις κάτι πριν φύγω; Μήπως να πεις ακριβώς πως νιώθεις; Ξεχνάω πως εμείς είπαμε αντίο πριν πούμε γεια, γλυκειά μου. Μου βγάζει ότι το γλυκειά είναι γραμμένο λάθος. Λέει(το γουόρντ πάντα, γιατί ναι, μ’ αυτό συνομιλώ) ότι το γλυκειά γράφεται γλυκιά. Αλλά δεν ισχύει. Βασικά δεν ξέρω αν ισχύει ξέρω ότι όταν σε λέω γλυκειά πρέπει να το γράφω με έψιλον-γιώτα(έτσι γουστάρω και το γράφω έτσι) γιατί έτσι ακούγεται γεμάτο και έτσι θέλω να σε λέω. Κι ας είναι λάθος. Που δεν είναι. Το ίδιο και με τα ψέμματα. Εγώ τα γράφω έτσι. Η κωλοδιόρθωση λέει πως γράφεται με ένα μι. Δ ε ν    μ ε    ν ο ι ά ζ ε ι! Γράφω τα ψέμματα με δύο μι γιατί πρέπει να τονίζεται όταν σου λέω ψέμματα. Και να τα λέω ψέμμμμμματα. Και να θυμάμαι πόσο δεν πρέπει να το κάνω και να αισθάνομαι άσχημα. Και δεν γίνεται να αισθανθώ αρκετά άσχημα με ένα μι. Μη ρωτάς γιατί. Έτσι. Και δεν ισχύει αυτό που σου είπα. Και δεν θα το πω τώρα γιατί δεν θέλω να σε πληγώσω. Χέστηκα. Αλλά δεν ισχύει ρε. Δεν είσαι για κομπάρσος. Και δεν σε υποτιμώ. Στ’ αλήθεια όμως. Νομίζω θα μπορούσες να κάνεις πολλά πράγματα στο θέατρο μου αλλά και σε άλλα θέατρα. Και δε νομίζω ότι σε περνάω σε τίποτα παρά μόνο σε τιποτένια παιχνίδια που θα τα έπαιζε ο οποιοσδήποτε με στοιχειώδη λογική και το σώμα μου. Ποτέ δεν σε θεώρησα κατώτερη αν και από ζήλεια το έδειχνα. Από ζήλεια και αναγνώριση του πόσο παιδί μοιάζω μπροστά σου και πόσο κατώτερος. Εσύ μου έμαθες άλλωστε το μες στη που δεν το ξέχασα ποτέ και το χαρτί το έχω κρατήσει. Και κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω τη διαφορά μεταξύ του ότι και του ο,τι. Είμαι σίγουρος πως εσύ την ξέρεις. Γλυκειά μου.

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

http://www.youtube.com/watch?v=Lv9Kuvn5E34

Ο άνεμος πνέει πιο δυνατά τώρα,
ρίχνοντας σκόνη στα μάτια μου,
η σκόνη όμως κάθεται στο δέρμα μου
φτιάχνοντας μια κρούστα
και γω δεν μπορώ να κουνηθώ

 Και πετάω σαν μια μύγα,
περιμένοντας το παρμπρίζ μου σε μια εθνική(κάπου στο Αίγιο κοντά).

Και καθώς το τραγούδι και ο χορός ξεκινούν,
τα παιδιά μας παίζουν σπίτι με βελόνες,
βελόνες και πινέζες.

Αυτό που διαβάζεις είναι δικό μου, κάτι σαν το δωμάτιο μου. Δεν το γουστάρεις; Το μπούλο μωρό μου!*



Δεν ξέρω. Το πρόλαβες; Αν ναι σου έδωσε χαρά; Αν όχι δεν πειράζει. Τώρα πάει τέλειωσε. Πέρασε. Το είπα ότι θα ήταν για λίγο. Έλα όμως δεν φταίω εγώ. Ντάξει εγώ φταίω αλλά δεν είναι κακό αυτό που έκανα ρε φίλε. Τόσα πράγματα που δεν ξέρω. Και πόσο στεναχωρήθηκα με το «ναι έχεις» σου. Ναι το ξέρω οτι έχω αλλά μην είσαι τόσο κακό. Βοήθα με να μην έχω αφού είσαι τόσο καλύτερο. Μόνο να με κοροϊδεύεις ξέρεις. Σκατά ρε πριν 20 λεπτά έγραψα πόσο χαρούμενος ήμουν. Ε τώρα δεν ισχύει. Αλλά και ισχύει λίγο ταυτόχρονα. Δεν ξέρω πια πως αισθάνομαι, μη ρωτάς. Είναι κακή ιδέα που γράφω αυτό γιατί ουσιαστικά δεν έχω κάτι να γράψω απλά θέλω να γράψω κάτι. Κατάλαβες; Λογικό. Πφφ θα πάω για ύπνο. Έκανα μεγάλη μαλακία που σου έδειξα. Τώρα σκέφτομαι και γράφω περίεργα τα σκέφτομαι και γράφω μου. Αλλά είναι αυτό που λένε. Σκατά σκέφτεσαι, σκατά γράφεις. Τουλάχιστον γράφω αυτό που σκέφτομαι. 

Και κάτι τελευταίο:

Εγώ θα γράφω 
ότι θέλω,
όταν θέλω,
όπου θέλω,
όπως θέλω,
κι έτσι μαλάκα γουστέρνω.

Άσε δε που έχω το σύνδρομο του ασταμάτητου γραψίματος.

*http://www.youtube.com/watch?v=-j-qGGuqrhE 

Επιδεικτικά μαλάκα, έτσι; 


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Εσύ νεύρα.

Και δίκιο να έχεις. Ρε. Και όλα τα δίκια του κόσμου να έχεις. Ρε! Που δεν έχεις. Αλλά αδιάφορο. Έτσι; Πας καλά; Τι ήταν αυτό τώρα δηλαδή; Νεύρα; Δεν θα έχουν αντίκτυπο. Και κρίμα γιατί τώρα ίσως θυμώσεις πιο πολύ. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να καταλάβεις τι σκέφτομαι όσο δε ρωτάς. Και αν νομίζεις οτι αρκεί να διαβάσεις αυτά εδώ είσαι ανόητη. Ανόητη. Θύμωσε παραπάνω αν θες. Όσο δεν ρωτάς, τόσο δεν εξηγώ. Και όσοι δεν εξηγώ τόσο τα νεύρα σου είναι αναίτια.

Η μαγεία είναι δύναμη

Δεν μάντεψες τίποτα. Και δεν απάντησες αν και δεν με πείραξε. Εννοούσα οτι είσαι ηλίθια γιατί μ' αυτά που μου έλεγες το βράδυ κατέληξα να δώσω ένα 2ευρω σε έναν που μου ζήτησε για να βγάλει εισιτήριο στον ΟΣΕ και μετά δεν είχα να φάω. Μακάρι να είχα το 50ευρω σου τώρα ε; Πφ απάντησες τελικά σπαστικιά. Πάντως επιμένω. Δεν μάντεψες τίποτα. Και ξέρω πως δεν σε χάλασε. Αυτό σου έλειπε βασικά. Φεύγω εγώ τώρα. Με πιο ανάλαφρο βήμα απ' οτι ήρθα. Λίγο απογοητευμένος, λίγο χαρούμενος , λίγο ανακατεμένα όλα. Νομίζω ευτυχώς που φεύγω. Αν έμενα θα έσπαγε αυτή η ευαίσθητη ισορροπία μας. Και θα ήταν χάλια που λέει και η Ιωάννα. Τώρα δεν είναι. Και δεν ξέρω τι λες ή τι θα πεις, εγώ είδα ξεκάθαρα σημάδια. 

Αυτό μπορείς;

Θα ήθελα να σε πάρω και να σε βάλω σε ένα μυστικό. Ένα μυστικό μόνο για μας τους δύο. Αλλά μόνο ρε. Και σ' αυτό το μυστικό θα κάναμε πράγματα εκπληκτικά. Σ' αυτό το μυστικό εγώ θα σε είχα δικιά μου και δεν θα πείραζε γιατί θα ήταν μυστικό. Και θα κοιμόμασταν μαζί και θα σε ακουμπούσα χωρίς ντροπή πια και θα ήταν τέλεια. Και όταν θα έφερνες αντιρρήσεις θα σου έλεγα οτι δεν πειράζει γιατί είναι μυστικό. Θα το ξέρουμε μόνο εγώ κι εσύ. Και δεν θα το μάθει κανείς. Ποτέ. Θα ήθελα πολύ να μπούμε σ' ένα μυστικό εμείς οι δύο. Αλλά εσύ δεν θα το άντεχες ποτέ. Είναι που είσαι καλούλα και δεν τα μπορείς αυτά. Θα αγχωνόσουνα και θα τρελαινόσουνα και θα ίδρωνες και θα πάθαινες κρίσεις από την ανάγκη σου να είσαι σωστή και ειλικρινής. Κρίμα. Αλλά άμα κάποτε το ψήσεις, όποτε και να είναι ρε, πάρε με μία. Που ξέρεις, μπορεί να το ψήσω κι εγώ. Εξάλλου στο είχα πει κι ας μην τ' άκουσες. Μια μέρα θα σε πηδήξω και θα είναι καλή φάση.

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Καρκίνος, AIDS ή έγγυος;



Θυμάμαι που με σένα τα έβρισκα. Και ας μη μιλάγαμε πολύ. Έτσι κι αλλιώς δεν μ αρέσει να μιλάω. Και που έκλαιγες σαν κοριτσάκι κι ας σε φοβόμασταν πολύ στην αρχή. Στα Λιόσια ρε αλλά που να θυμάσαι. Τότε είχες πλαντάξει και ούτε που σ’ ένοιαζε που μας κοίταζαν περίεργα. Μια φορά ήρθα σε σένα, όλο μαζευόμασταν στη φίλη μας. Κι εκεί παίζαμε, εκεί σε κάναμε να αισθανθείς άσχημα. Εκεί όλα. Φαί και κοκα-κόλα προπαντός! Σε θυμήθηκα κι εσένα και την καύλα μου επειδή την Πέμπτη θα περάσω από το σπίτι σου. Πόσο τυχαία όμως! Θα περάσω από το παλιό σου σπίτι για λόγο που ούτε που φανταζόμουν όταν μου το έδειχνες με τόση χαρά(και λίγο άγχος ίσως;). Και όταν θα ξαπλώνω στον μαγνητικό μου τομογράφο(μοιάζει με τάφο, έτσι έχω ακούσει), όταν ξαπλώσω στο υπόσχομαι, θα σκέφτομαι εσένα, έτσι, γιατί είσαι ωραία τύπισσα.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

www.youtube.com/watch?v=mgVCM3elXyQ



Δεν ήξερα ότι έπαιζες θέατρο. Ήσουν πολύ καλός. Και ήσουν ίδιος. Στεναχωριέμαι για την αγάπη μας γιατί κράτησε λίγο. Τώρα ίσως σε πετύχω εκεί αλλά νομίζω πια δεν θα έχει σημασία. Πόσο λυπημένο με κάνει αυτό. Άραγε διάβασες ποτέ εσύ αυτά εδώ. Αν τα διάβασες σίγουρα θα με κορόιδεψες. Αλλά δεν με πειράζει, εσύ ξέρω ότι σίγουρα θα το έκανες για αστείο. Το πιστεύω ότι μ’ αγαπούσες κι εσύ για λίγο καιρό. Τις ελάχιστες φορές που μείναμε μόνοι μας ήταν αμήχανα αλλά καλά. Ήμασταν σαν ζευγαράκι που δεν έχει τι να πει γιατί είναι αρχή. Σιγά σιγά θα φτιάχναμε τα δικά μας αστεία και θα ήμασταν ωραίοι τύποι και θα μας έκαναν όλοι παρέα. Τώρα, εσύ εκεί έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου κι εγώ, ένα χαζό διαμέρισμα με περίεργο πάτωμα και βόμβες από το από πάνω στενό. Με πείραξε που δεν απάντησες όταν σου μίλησα και δεν είμαι καν σίγουρος αν το έκανες επειδή είσαι εσύ ή επειδή είμαι εγώ. Θα μάθω όταν σε ξαναδώ υποθέτω. Αν σε ξαναδώ υποθέτω. Και αν είμαστε ακόμα αμήχανοι αλλά ερωτευμένοι μέχρι τότε.

 I know I should be grateful
For things you might have done
I know I should be grateful
Staying still instead of run
I'm tellin' you, yes I'm tellin' you
Just forget the past
Beause baby, this day is gonna be our last

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Χα!

Χα! Την έπαθες! Στην έφερα ρεεεεεεε! Δεν σε χάλασε καθόλου νομίζω! Δεν λέω. Με πειράζει. Και αρκετά. ΑΛΛΑ. Χα! Κάθε φορά που το καταφέρνω είναι νίκη. Μικρή νίκη αλλά έτσι κερδίζονται τα πρωταθλήματα μάγκα! Με νίκες!

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Κόκκινο



Κοντά στα γενέθλια σου. Μια μέρα διαφορά, σιγά. Θα τα φέρω μαζί. Δεν θα τα πάρει κανείς. Πφφ δεν θα γράψω για σένα πάλι, με κούρασαν τα ίδια και τα ίδια.
Θέλω να πάρω τα χέρια μου, να τα χαράξω και να αρχίσω να σέρνω τους καρπούς μου στην οθόνη, και να αρχίσουν να κοκκινιζουν οι εικόνες, τα γράμματα, το άσπρο της υπόλοιπης κενής σελίδας από την αηδία αυτή που διαβάζεις. Και να έχω μπροστά μου, μετά από λίγο, μια κόκκινη οθόνη, με αμυδρά σχήματα από πίσω. Και να φωτίζομαι από το κόκκινο φως. Να βλέπω κόκκινο. Δεν μ’ αρέσει τόσο το κόκκινο σα χρώμα αλλά δεν έχω άλλο χρώμα μέσα μου. Μόνο κόκκινο.
Μετά θα αφήσω τα χέρια μου να πέσουν στο πληκτρολόγιο και να βλέπω το αίμα να γεμίζει τα κενά, θα περιμένω μέχρι να γεμίσουν όλα. Να είμαι μια λίμνη με νησιά το έντερ, το αλτ, το F8. Και μετά το ποντίκι. Αυτό θα το αλείψω σιγά σιγά, μεθοδικά. Είναι μαύρο οπότε θέλει 2 και 3 χέρια.
Ε μετά θα πάω να πλυθώ γιατί θα με φωνάξουνε για μεσημεριανό. Μην τρομάξουνε κιόλας οι άνθρωποι.