Και ξέρεις πως σε σένα δεν λέω ποτέ (πια) ψέμμμμμμμματα

Θα ήθελες να πεις κάτι πριν φύγω; Μήπως να πεις ακριβώς πως νιώθεις; Ξεχνάω πως εμείς είπαμε αντίο πριν πούμε γεια, γλυκειά μου. Μου βγάζει ότι το γλυκειά είναι γραμμένο λάθος. Λέει(το γουόρντ πάντα, γιατί ναι, μ’ αυτό συνομιλώ) ότι το γλυκειά γράφεται γλυκιά. Αλλά δεν ισχύει. Βασικά δεν ξέρω αν ισχύει ξέρω ότι όταν σε λέω γλυκειά πρέπει να το γράφω με έψιλον-γιώτα(έτσι γουστάρω και το γράφω έτσι) γιατί έτσι ακούγεται γεμάτο και έτσι θέλω να σε λέω. Κι ας είναι λάθος. Που δεν είναι. Το ίδιο και με τα ψέμματα. Εγώ τα γράφω έτσι. Η κωλοδιόρθωση λέει πως γράφεται με ένα μι. Δ ε ν    μ ε    ν ο ι ά ζ ε ι! Γράφω τα ψέμματα με δύο μι γιατί πρέπει να τονίζεται όταν σου λέω ψέμματα. Και να τα λέω ψέμμμμμματα. Και να θυμάμαι πόσο δεν πρέπει να το κάνω και να αισθάνομαι άσχημα. Και δεν γίνεται να αισθανθώ αρκετά άσχημα με ένα μι. Μη ρωτάς γιατί. Έτσι. Και δεν ισχύει αυτό που σου είπα. Και δεν θα το πω τώρα γιατί δεν θέλω να σε πληγώσω. Χέστηκα. Αλλά δεν ισχύει ρε. Δεν είσαι για κομπάρσος. Και δεν σε υποτιμώ. Στ’ αλήθεια όμως. Νομίζω θα μπορούσες να κάνεις πολλά πράγματα στο θέατρο μου αλλά και σε άλλα θέατρα. Και δε νομίζω ότι σε περνάω σε τίποτα παρά μόνο σε τιποτένια παιχνίδια που θα τα έπαιζε ο οποιοσδήποτε με στοιχειώδη λογική και το σώμα μου. Ποτέ δεν σε θεώρησα κατώτερη αν και από ζήλεια το έδειχνα. Από ζήλεια και αναγνώριση του πόσο παιδί μοιάζω μπροστά σου και πόσο κατώτερος. Εσύ μου έμαθες άλλωστε το μες στη που δεν το ξέχασα ποτέ και το χαρτί το έχω κρατήσει. Και κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω τη διαφορά μεταξύ του ότι και του ο,τι. Είμαι σίγουρος πως εσύ την ξέρεις. Γλυκειά μου.