Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι και πολύ για τη μουσική ε; Κοραλένια.
Μου έρχονται όλο μέιλ από το παιδικό μουσείο και δεν λέω να τους πω να μη μου
στέλνουν. Πφ. Πφ. Πφ. Πφ. Θα το γράφω μέχρι να βρω κάτι να πω. Πολύ μου άρεσε ο
Χάουζ. Τον συμπαθούσα. Δεν θέλω να πάρω σκύλο. Σου έχω πει γιατί. Τι να κάνουν
η Έμιλυ και η Εμμανουέλ; Τις συμπάθησα. Πλεύσε μακριά γλυκιά μου αδερφή. Στην οικογένεια
μου μοιάζω ηρωινομανής. Το βλέπω. Αλλά δεν είμαι. Βασικά σε όλους έτσι πρέπει
να μοιάζω. Όλοι με συμπαθούνε σου είπα κι εσύ απάντησες, «μέχρι να σε γνωρίσουν
καλύτερα». Άουτς. Πονάει η φτέρνα μου. Στο ‘πα; Μάλλον σ’ έπρηξα βασικά. Πονάει
όμως ακόμα. Και αφού πονάει και το πόδι μου έχασα και το τελευταίο μου μέσο για
να ξεφύγω. Τώρα πρέπει να κάτσω εδώ. Ρε Κατερίνα μου λείπει το σπίτι σας. Και δεν
σου έγραψα γράμμα που σου υποσχέθηκα.
Σε είδα και ήταν καλά. Αλλά κατάλαβα πόσο πια έχουμε γίνει
φίλοι. Πόσο εκτός πραγματικότητας είμαι. Και πόσο, όταν συγχρονιστώ, δεν θα έχω
λόγο να σου πω τι δείχνουν οι μαγνητικές μου. Που δεν δείχνουν και τίποτα το
αξιοσημείωτο. Μην πληγωθείς. Σκέψου ότι εγώ απογοητεύτηκα πιο πολύ από σένα. Και
τα παιδιά τα συμπαθώ κι εσένα σ’ αγαπώ γλυκειά μου αλλά, πότε έφτασε για να
φτάσει τώρα;
Ντίβα μου έκανες πολύ μεγάλο κακό, το ξέρεις; Έχω γράψει κι
έχω σβήσει χίλια πράγματα επειδή μου ακούγονται ηλίθια. Δεν αντιλέγω. Παρόλα αυτά
τι σκατά γράφω εδώ αν όχι αυτά που ακούγονται;
Και μένει η ερώτηση. Γιατί γράφω ακόμα εδώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου