Όλοι ρωτάνε να μάθουν τα μυστικά. Πφφφφ. Τι ανοησίες. Αν ήθελες
να τα μάθεις θα τα μάθαινες. Εγώ έχω τη δύναμη να μαθαίνω τα πάντα. Γιατί μπορώ
να ρωτήσω και κανείς δεν μπορεί να μη μου πει. Ο λόγος που δεν ξέρω τα πάντα
είναι επειδή δεν έχω ρωτήσει ακόμα. Σκοπεύω να πιάσω και 2η δουλειά.
Για λίγο έστω. Για να είμαι αυτός ο προκομμένος που σπουδάζει και κάνει 2
δουλειές ταυτόχρονα. Έστω για μια βδομάδα να το κάνω. Δεν το κάνω για τα λεφτά,
λεφτά δεν θα βγάλω έτσι κι αλλιώς. Το κάνω για να μπορώ μετά να κάθομαι χωρίς
πολλές τύψεις. Σε ένα βιβλίο το διάβασα σαν προκαταβολική άφεση αμαρτιών.
Πράγμα που μας οδηγεί στο να πούμε την τεμπελιά αμαρτία. Ποιους όμως;
Να αυτές τις ερωτήσεις έχω
βαρεθεί. Με έχουν κουράσει απεριόριστα. Πάντα πρέπει να εξηγείς. Τι εννοείς,
πως το εννοείς, τι σημαίνει για σένα αυτή η λέξη γιατί μπορεί να σημαίνει κάτι
άλλο για άλλον. Τέτοια. Τέτοια κουραστικά. Κι εγώ πρέπει να ρωτάω μέχρι να
κουραστώ. Παίρνεις μια φράση. Και τη γδύνεις. Όχι σιγά και αισθησιακά, έχω
σταματήσει να είμαι αργός καιρό τώρα. Της σκίζεις τα ρούχα, ρωτάς όλο και πιο
βαθιά, χώνεις τη μούρη σου στα σπλάχνα της και ρωτάς, ρωτάς κι άλλο, ρωτάς
μέχρι να μην υπάρχει απάντηση αλλά δεν φτάνει, γιατί είσαι περίεργος και θες
τσιμεντένια βάση της έννοιας της έννοιας της έννοιας της έννοιας της έννοιας
της έννοιας της έννοιας αυτού που ξεκίνησες να σκέφτεσαι. Ώσπου τα παρατάς
γιατί κουράστηκες και λύση δε βρήκες. Και σε σαθρό έδαφος δεν χτίζεις γιατί σου
γίνεται το σπίτι ερείπια και πρέπει να ξαναχτίσεις. Λες, δεν πειράζει, θα
ξαναχτίσεις. Μα περνάει ο καιρός και γερνάς και κάθε που ξαναχτίζεις
συμβιβάζεσαι με όλο και λιγότερα δωμάτια και λιγότερα παράθυρα, λιγότερες
ανέσεις, λιγότερα θέλω ικανοποιημένα.
Τι εννοώ; Τι εννοείς; Τι θα
σκεφτώ; Τι θα σκεφτείς; Ψάχνεις πάντα να βρεις το τελευταίο στοιχείο, που
αλυσιδωτά θα σου επιβεβαιώσει όοοολα τα υπόλοιπα, και δεν θα έχεις καμία απορία
μετά, και δεν το βρίσκεις. Δεν θα το βρεις ποτέ. Και αν δεν μπορείς να ζήσεις
με αυτό κανείς δεν σε αναγκάζει.
Ευτυχώς κανείς δεν σε
αναγκάζει να ζεις. Ευτυχώς είπα; Μαλακία είπα. Δυστυχώς εννοούσα. Αν σε
αναγκάζουν να ζήσεις, δεν το σκέφτεσαι πολύ. Ζεις, γιατί έτσι σου λένε. Δεν σε
πειράζει. Αν είσαι ελεύθερος να διαλέξεις όμως, την παθαίνεις. Σαν το
πανεπιστήμιο και το σχολείο ένα πράγμα. Όταν έπρεπε να πηγαίνεις μια χαρά
ήτανε. Όταν σου δώσανε ελευθερία απλά τα γάμησες όλα γιατί είσαι ένα ζώο.
Είσαι, ακόμα και μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, ένα ηλίθιο ζώο. Ντύνεσαι
καλύτερα, δεν αμφιβάλλω, και τρως σίγουρα καλύτερο φαί(σε κάποιες χώρες) αλλά ζώο
νον-δε-λες. Θα αλλάξω παράγραφο τώρα.
Άλλαξα. Αν υπάρχει κάτι που
σίγουρα δεν φθίνει με την πάροδο του χρόνου είναι το χιούμορ. Δεν ξέρω αν
συμφωνείτε. Θα ξανά – αλλάξω παράγραφο.
Ξανά – άλλαξα. Αν υπάρχει κάτι
που σίγουρα δεν φθίνει με την πάροδο του χρόνου είναι το κακό χιούμορ. Δεν ξέρω
αν συμφωνείτε.
Μου είπε κάποιος ότι δεν
πρέπει να στεναχωριέμαι που ο κόσμος, έτσι όπως τον βλέπω τουλάχιστον, είναι
σκατά. Δεν βρίσκω πολύ νόημα σε αυτή τη συμβουλή. Δηλαδή να τα πάρουμε με τη
σειρά(ελπίζω να μη βαρεθήκατε, το έχω αυτό το άγχος). Παραδέχεσαι, μες στη
μακροθυμία σου, ότι ο κόσμος είναι μια μεγάλη μαλακία, ότι όλοι οι άνθρωποι
έχουν κάποιο πρόβλημα και φέρονται τόσο άσχημα, ότι αν προσπαθείς να δείξεις
ανιδιοτέλεια σε αποκαλούν ηλίθιο και όλα αυτά τα φαντασμαγορικά. Το
παραδέχεσαι. Στο λέω και λες ναι. Και αμέσως μετά(μιλάμε για δευτερόλεπτα) μου
λες: «ε, εντάξει αλλά μη στεναχωριέσαι, προσπάθησε εσύ να είσαι καλά». Πώς να
είμαι καλά γαμώ την(απ ότι φαίνεται) παράλληλη πραγματικότητα που ζεις; Με το
να μην ασχολούμαι με άλλο ανθρώπινο ον; Μόνο έτσι γίνεται. Αλλά δεν γίνεται
γιατί σχηματίζουμε κοινωνίες εδώ και λίγο καιρό κι εγώ είμαι υπέρ των ηθών και
των εθίμων από μικρός. Ζώον. Αυτό που μου προτείνεις είναι ουσιαστικά να
κοιτάξω την πάρτη μου. Αυτό που κάνεις κι εσύ. Γιατί θες να με κάνεις σαν και
σένα; Και για όσους απορούν, ναι, με φωνάζουν Χριστό στον ελεύθερο μου χρόνο.
Χριστός. Δεν είναι και πολύ
καλό όνομα, γενικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου