Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Όσο κάνω διάλλειμα

Τους δρόμους στους ώμους. Και για του λόγου το αληθές: ραπ ρε

Δεν θα κοιμηθώ σήμερα, θα διαβάσω. Γιατί τέτοιος είμαι. Τόσο χάρντκορ. Για όσους το ζούνε όπως το ζούμε, το κάνουν όπως το κάνουμε και βλέπουν ότι βλέπουμε.

Κανείς δεν κοιμάται τώρα. Είμαι σίγουρος. Αρκεί μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα για να συνδεθώ στο αστικό ίντερνετ που αντί για σελίδες έχει αληθινές λεωφόρους, αντί για διευθύνσεις έχει στέκια και φαγητάδικα, αντί για διαφημίσεις έχει διαφημίσεις που μπορείς να σκίσεις και να βάψεις, αντί για προφίλ έχει ανθρώπους που αντί για κακά κόμεντ παίζουν ξύλο και μαχαιρώνουν, εδώ δεν παίζουν τσόντες, για να καυλώσεις ή βρίσκεις γκόμενα ή πας στο γήπεδο, στην πόλη τα λινκ σου είναι τα λεωφορεία και τα μετρό αν έχει(ή τα ποδήλατα) και το ιστορικό σου είναι η μνήμη σου και ότι και να κάνεις δεν μπορείς να το διαγράψεις, ούτε και χρειάζεται όμως, δεν θα το διαβάσει κανείς αν δεν θες. Εδώ οι ιοί είναι πολλοί και σε κυνηγούν όλη την ώρα, πρέπει να προσέχεις. Για αντιβάιρους το μόνο που έχεις είναι το μυαλό σου και η ανθρωπιά σου, γιατί δεν είσαι πρόγραμμα, είσαι άνθρωπος, αν δεν το έχεις προσέξει ακόμα, στο λέω να το ξέρεις και το λέω και σε μένα γιατί ο προγραμματισμός μου μου επιτρέπει να εξελίσσομαι και να γίνομαι ό,τι θέλω, ευτυχώς δεν πιστεύω στο Θεό για να μου πει τι να είμαι, οπότε από πρόγραμμα αποφάσισα να γίνω άνθρωπος, να παίρνω εντολές μόνο κατά βούληση και να τις παραβαίνω αν δε μου κάνουνε και να δίνω κι εγώ εντολές αν χρειάζεται, ελπίζω να τις ακολουθήσουνε όλοι.

Έλεγα λοιπόν, πως το κράτος, τι είναι; Είναι η μορφή οργάνωσης που κρίνεται και απαραίτητη θα έλεγε κανείς για να οργανωθούν και να εξασφαλιστούν αποτελεσματικά οι υλικές προϋποθέσεις για να υπάρχει ευμάρεια στον πληθυσμό που το συγκροτεί. Ή μια τέτοια μαλακία τέλος πάντων.

Και κάτι άλλο έλεγα, τι ήταν; Α, ναι, τι θα πει πληθυσμοί; Γιατί υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε πληθυσμούς; Υπάρχουν λόγοι αλλά δεν είναι οι συνήθως σχολιαζούμενοι. Οι πληθυσμοί μπορούν να χωριστούν:
σε ηλικίες γιατί έχουν διαφορετικές ανάγκες,
σε χοντρούς και λιγνούς γιατί είναι αστείο,
σε άντρες και γυναίκες γιατί οι γυναίκες έχουν περίοδο και θέλουν ολόκληρη βιομηχανία σερβιετών,
σε εργαζόμενους και άνεργους γιατί στους άνεργους πρέπει να βρούμε δουλειά,
σε άτομα με κινητικά και νοητικά προβλήματα ή όχι, γιατί τα αμεα θέλουν ειδική αντιμετώπιση για να μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία
σε άτομα με γυαλιά και σε άτομα χωρίς γιατί με γυαλιά απαγορεύεται να τα δέρνεις
και άλλοι τέτοιοι διαχωρισμοί.

Σίγουρα πάντως δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε χρώματα, φυλές και τέτοια. Κυρίως γιατί είμαστε μαλάκες και κομπλεξικοί όταν το κάνουμε. Σίγουρα ένας μαύρος είναι ένας μαύρος και ένας άσπρος είναι ένας άσπρος. Σιγουρότατα έχουν διαφορετική απόχρωση δέρματος και ακόμα πιο σίγουρα, σε ποσοστό 100% χωρίς περιθώριο λάθους το μόνο που παίζει ρόλο σε αυτό είναι η μελανίνη. Και τίποτε άλλο.

Όταν γίνομαι τόσο συναισθηματικός κλαίω.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Ιερός Πόλεμος - μέρος πρώτο



Όταν μου διαγνωσθεί ο καρκίνος θα μπορώ να φοράω το μετάλλιο του Τσέρνομπιλ που αγόρασα με περηφάνια. Αυτό λέει πολλά πιστεύω για μένα και για την κοινωνία.

Λέμμινγκς Λέμμινγκς…

Ο μουσικός καρπός…

(Μακρινή μουσική)  à  https://www.youtube.com/watch?v=5kWo8N4QNXM

Δάσος (φσσσσσσσσσσσσσσσς), φυσάει και πέφτουν τα φύλλα, είναι καφέ τα φύλλα, μιλάς(ή σκέφτεσαι) γρήγορα αλλά σου φαίνεται οι κινήσεις του πραγματικού κόσμου να είναι αργές, σκέφτεσαι: γιατί ο χρόνος έχει 2 διαστάσεις; μια έξω και μια μέσα σου, μπορείς να τις συγχρονίσεις μόνο κοιτώντας συνέχεια το ρολόι(ή να μετράς και το μέτρημα κάνει)αλλά δεν μπορείς να ζεις έτσι φυσικά, κι έτσι περπατάς και φυσάει και ο χρόνος έχει πάλι χωριστεί στα 2, δεν ξέρεις ποιος πάει πρώτος, ο κόσμος ή ο κόσμος σου; αλλά μην ξεγελαστείς ο χρόνος του κόσμου υπάρχει και δεν μπορείς να τον αποφύγεις όσα κόλπα και να κάνει το κεφάλι σου, περπάτα, κοίτα τα φύλλα, κοίτα τα δέντρα, σε λίγο θα βγεις από το δάσος και ο χρόνος θα αλλάξει πάλι, όλα είναι θέμα χρόνου, πίστεψε το καλύτερα, και ο χρόνος είναι περίεργο πράγμα, αν περιμένεις αργεί, αν περιμένουν τρέχει, αλλά τελικά είναι ακριβώς ίδιος, μήπως είναι ο θεός;

Και με αυτό θα ανοίξω παρένθεση(όχι αυτή που ακολουθεί μια μεγάλη),

(πρέπει να τ’ ακούς ταυτόχρονα αλλιώς δε λέει)   à  


Πλανκ!

Πλανκ!

Πλανκ!

«Μάστορααααα, πόσες μοίρες είπαμεεεεε;;;»
«Βάλε 30 περίπουυυυυυ! Έκανες καλή κούρμπα;;;»
«Μια χαρά είναι, έλα να δεις!»

    (
   (
  (
 (
(
 (
  (
   (
    (

«Έλα καλό είναι, αρχίζουμε»

Λοιπόν τι έλεγα; Α ναι, για το μετάλλιο που αγόρασα για το Τσερνομπίλ. Οι Σοβιετικοί έδιναν που λέτε ένα μετάλλιο ειδικό σε αυτούς που στάλθηκαν πρώτοι στο Τσερνομπίλ(βάζω τον τόνο κάτω γιατί εκεί τον έχει το γουόρντ) τις πρώτες ώρες του ατυχήματος. Γιατί έδιναν μετάλλιο; Γιατί όποιος πήγαινε εκείνη τη στιγμή στο Τσερνομπίλ πέθαινε με συνοπτικές διαδικασίες από εγκαύματα. Και αν γλύτωνε για κάποιο λόγο τα εγκαύματα, η ακτινοβολία προκαλούσε καρκίνους, λευχαιμίες και τα τοιαύτα. Το αστείο είναι ότι πολλοί πήγαν εκεί εθελοντές για να βοηθήσουν στο να θαφτεί ο αντιδραστήρας γνωρίζοντας φυσικά ότι θα πεθάνουν. Μάλλον θα τους είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου, δεν εξηγείται αλλιώς! Κόκκινοι φασίστες, λες και δε σας ξέρουμε! Εγώ την καρφίτσα την πήρα μόνο για το εφέ. Και γιατί το σφυροδρέπανο ρίχνει κνίτισες.

Και γιατί όταν μου διαγνωσθεί ο καρκίνος, θα γουστάρω πολύ να τη φοράω.

«Μάστοραααααα κλείνωωωω;»
«Ναιιιι το αφεντικό είπε τελειώσαμεεε!»

«Άντε καλή ξεκούραση.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Καλά που έχετε και μένα και μαθαίνετε να ακούτε και τίποτα καλό. Άσχετοι



 
Είναι σαν…
Είναι σαν…

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι. Για διάφορα πράγματα. Πρέπει να σταματήσω να απαντάω χωρίς να με ρωτάνε.

Καταφέρνω. Συγκροτώ. Αναρωτιέμαι. Συγχρωτίζομαι. Επαναλαμβάνω. Κυριεύω.

Δεν καταλαβαίνω πως προέκυψαν οι λέξεις.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Δεν θέλω να καταλάβω.

Όλο μες στην άρνηση είμαι, όλο δεν, γράφω. Δε μου τη σπάτε, σας τη σπάω, που λέει κι ένα τραγούδι. Το Blade Runner έχει πολύ καλό σάουντρακ. Γιατί δεν μπορώ να γράψω κι εγώ τέτοια πράγματα;

Μη μου ξαναπείς να μη γκρινιάζω γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι. Και δεν θα γκρινιάζω κάνοντας το. Μπορώ. Αυτό μπορώ. Μπορώ να σου σπάσω το κεφάλι, να αρχίσω να κλέβω, να γίνω μίζερος(πιο πολύ), να είμαι τεμπέλης(ακόμα πιο πολύ), να τα παρατήσω όλα, να σιχαίνομαι τους πάντες, να μη δείχνω αγάπη σε τίποτα και κανέναν, να δέρνω ανθρώπους, να μη νοιάζομαι για τίποτα. Μπορώ. Δεν το κάνω όμως. Άρα μη μου λες να δω τα χειρότερα γιατί θα μπορούσα να είμαι όντως τα χειρότερα. Μη μου λες τίποτα βασικά. Σκάσε.
Δεν-
Με-
Νοιά-
Ζει
.

Θα μπορούσα, φαντάζομαι, να βάλω σε παρενθέσεις αυτά που σκέφτομαι ανάμεσα στις προτάσεις που γράφω για να σε βοηθήσω να καταλάβεις, αλλά μετά θα ήταν υπερβολικά εύκολο.

Τόση ώρα γράφω βλακείες. Είναι για να ακούσω μουσική και να περάσει η ώρα. Θα έπρεπε να πέσω για ύπνο αλλά δεν έπεσα.

Κράτα αυτό.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Δεν θέλω να καταλάβω.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

1ον



Περί συνείδησης και ηθικών αρχών.

Μέρος 1ο

Ψέμ(μ)ατα

Ορισμός:

Λέω ψέματα = λέω κάτι που δεν είναι αληθές, είτε εν γνώσει μου είτε κατά λάθος[1]. Παράδειγμα εκούσιου ψέματος: Μιλάς στο τηλέφωνο. «Ναι ρε είμαι στο κέντρο τώρα» (είσαι σπίτι σου). Παράδειγμα ακούσιου ψέματος: «Ναι το Ο3 είναι το μόριο του οξυγόνου» (δεν είναι, απλά δεν ξέρεις χημεία).

Για να δούμε τι λέει η συνείδηση μας για αυτό το θέμα. 

Δύο είναι οι περιπτώσεις που δεν μπορείς να πεις ψέματα.
1)      Δεν μπορείς (και δεν πρέπει να) λες ψέματα στον εαυτό σου για κανένα λόγο. Και το λέω γιατί είναι δύσκολο να το ελέγχεις πάντα. Να λες ψέματα στον εαυτό σου είναι ηλίθιο, αχρείαστο, ανούσιο, γιατί ποτέ δεν θα το κάνεις πειστικά, και σου μειώνει την αποτελεσματικότητα των συλλογισμών και των αποφάσεων σου.
2)      Δεν πρέπει να λες ψέματα στον άλλον αν και μόνο αν στο έχει ρητά απαγορεύσει(κάποιοι το κάνουν[2]).

Σε όλες τις περιπτώσεις, εκτός από τις παραπάνω 2, τα ψέματα κρίνονται ανάλογα με τη σκοπιμότητα. Μπορείς να κρύψεις κάτι για καλό σκοπό, μπορείς να κρύψεις κάτι γιατί θες να το αποκαλύψεις στο σωστό χρόνο, μπορείς να αλλοιώσεις αυτό που ξέρεις για να το δεχτεί καλύτερα ο άλλος, μπορείς να πεις ψέματα για να μην πληγωθεί ο άλλος(με την προϋπόθεση ότι δεν θα μαθευτεί ποτέ η αλήθεια). Σε τέτοιες περιπτώσεις, που είναι πολλές παραπάνω και μπορούν να κριθούν μόνο συναρτήσει του αποτελέσματος που σκοπεύεις, τα ψέματα κρίνονται ως μεμπτά αλλά όχι καταδικαστέα. Πάντα μετράει η σκοπιμότητα. Όποιος λέει το αντίθετο είναι απόλυτος και μην τον κάνετε παρέα.

Συμπεράσματα: δεν λέμε ψέματα στον εαυτό μας γιατί είναι ηλίθιο, στους άλλους όταν μας έχουν ζητήσει να είμαστε ειλικρινείς και σε κανέναν άλλο εκτός αν έχουμε αληθινά καλό λόγο.


[1] Σ.τ.Σ: Στα ψέματα περιέχονται και οι δηλώσεις που περιέχουν ανακρίβειες επίτηδες ή αποκρύψεις οι οποίες έχουν γίνει εκουσίως γνωρίζοντας το ενδιαφέρον του συνομιλητή για το συγκεκριμένο θέμα.
[2] Και είναι δικιά τους ευθύνη να ανταποκριθούν σωστά στην απόλυτη ειλικρίνεια, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Πάρτι!




Είναι ακόμα 5 το απόγευμα αλλά εγώ έχω την εντύπωση πως άργησα. Φυσικά δεν είναι και καμιά μεγάλη ανάγκη, πάρτι κάνουμε, απλά είχαμε πει να βρεθούμε από νωρίς, να μαζευτούμε οι συνοικοδεσπότες και οι διοργανωτές, να κάτσουμε να πιούμε κοκτέιλ και να αράξουμε στην πισίνα. Μπαίνοντας στο οικόπεδο της Ε ακούω ήδη να δοκιμάζουν τα ηχεία. Ο Ρ φτιάχνει κοκτέιλ, ο Δ κρεμάει κάτι γιρλάντες, η Τ. γκρινιάζει για κάτι που δεν ενδιαφέρει κανέναν, η Κ κάθεται και τεμπελιάζει όπως πάντα. Χαμογελάω γιατί πραγματικά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Χαιρετιόμαστε, βρίσκω καρέκλα, κάποιος μου βάζει ένα κοκτέιλ στο χέρι και μιλάμε για πράγματα που με ενδιαφέρουν και μόνο. Τι μουσική θα βάλουμε; Ποιος θα φασωθεί με ποιόν; Τι ποτά έχουμε; Ποιοι θα έρθουνε; Ακόμα παίζει η μουσική και ακόμα καθόμαστε και λέμε χαζομάρες. Σχεδόν έχει δύσει ο ήλιος και από δω που καθόμαστε φαίνεται αρκετά όμορφα το ηλιοβασίλεμα και είμαστε όλοι φίλοι και νιώθουμε πως θα είμαστε για πάντα. Ή εγώ νιώθω έτσι γιατί έχω την τάση για γενικεύσεις. Να τώρα νύχτωσε, σε κανά μισάωρο, όσο που να ετοιμάσουμε τα τελευταία ποτήρια και ποτά, θα έρθουν και οι πρώτοι καλεσμένοι. Κοιτάω δίπλα τους υπόλοιπους και με απροθυμία σηκωνόμαστε όλοι να μαζέψουμε και να ετοιμαστούμε. Δεν ξέρω αν θα κάτσουμε πάλι όλοι μαζί ποτέ έτσι. Και βλέποντας τους υπόλοιπους, κανείς μάλλον δεν ξέρει.