Είναι σαν…
Είναι σαν…
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι. Για διάφορα πράγματα. Πρέπει να
σταματήσω να απαντάω χωρίς να με ρωτάνε.
Καταφέρνω. Συγκροτώ. Αναρωτιέμαι. Συγχρωτίζομαι. Επαναλαμβάνω.
Κυριεύω.
Δεν καταλαβαίνω πως προέκυψαν οι λέξεις.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Δεν θέλω να καταλάβω.
Όλο μες στην άρνηση είμαι, όλο δεν, γράφω. Δε μου τη
σπάτε, σας τη σπάω, που λέει κι ένα τραγούδι. Το Blade Runner έχει
πολύ καλό σάουντρακ. Γιατί δεν μπορώ να γράψω κι εγώ τέτοια πράγματα;
Μη μου ξαναπείς να μη γκρινιάζω γιατί θα σου σπάσω το
κεφάλι. Και δεν θα γκρινιάζω κάνοντας το. Μπορώ. Αυτό μπορώ. Μπορώ να σου σπάσω
το κεφάλι, να αρχίσω να κλέβω, να γίνω μίζερος(πιο πολύ), να είμαι
τεμπέλης(ακόμα πιο πολύ), να τα παρατήσω όλα, να σιχαίνομαι τους πάντες, να μη
δείχνω αγάπη σε τίποτα και κανέναν, να δέρνω ανθρώπους, να μη νοιάζομαι για τίποτα.
Μπορώ. Δεν το κάνω όμως. Άρα μη μου λες να δω τα χειρότερα γιατί θα μπορούσα να
είμαι όντως τα χειρότερα. Μη μου λες τίποτα βασικά. Σκάσε.
Δεν-
Με-
Νοιά-
Ζει
.
Θα μπορούσα, φαντάζομαι, να βάλω σε παρενθέσεις αυτά που
σκέφτομαι ανάμεσα στις προτάσεις που γράφω για να σε βοηθήσω να καταλάβεις,
αλλά μετά θα ήταν υπερβολικά εύκολο.
Τόση ώρα γράφω βλακείες. Είναι για να ακούσω μουσική και
να περάσει η ώρα. Θα έπρεπε να πέσω για ύπνο αλλά δεν έπεσα.
Κράτα αυτό.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Δεν θέλω να καταλάβω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου