Περί συνείδησης και ηθικών αρχών μέρος 2ο συγγνώμες και μετάνοιες

Μετανιώνω.

Το να μετανιώνεις είναι άχρηστο. Ντάξει, όχι άχρηστο, αλλά ποτέ δεν θα φέρει το αποτέλεσμα που ελπίζεις. Για αυτό φτιάχτηκαν οι τύψεις.

Το να μετανιώνεις για κάτι είναι σα να ζητάς από τον άλλον να το ξεχάσει. Αλλά δεν γίνεται ο άλλος να ξεχάσει κάτι που έγινε. Κάτι που έκανες. Κάτι που συνέβη. Το να ζητάς συγγνώμη αφού κάνεις κάτι, είναι επιστημονική φαντασία. Ζητάς να γυρίσει ο χρόνος πίσω και ο άλλος να φερθεί σα να μην έγινε τίποτα. Ζητάς να αλλάξεις το παρελθόν. Ζητάς να αλλάξεις το πώς ο άλλος θυμάται το παρελθόν. Όταν ζητάς συγγνώμη, να ξέρεις, είσαι πάντα μα πάντα ηλίθιος.

Όταν όμως εφευρεθεί το ταξίδι στο χρόνο θα μπορείς να ζητάς συγγνώμη ουσιαστικά. Θα μπορείς να του λες, συγγνώμη που έκανα αυτό και σε πείραξε, και θα σου λέει είσαι μαλάκας, και θα του λες καλά περίμενε, και θα ανάβεις τη μηχανή του χρόνου σου και θα γυρνάς πίσω και δεν θα το κάνεις. Θα έχεις δεύτερες ευκαιρίες συνεχώς κι εσύ όπως και όλοι και κανείς δεν θα μετανιώνει για τίποτα γιατί όλοι θα διορθώνουμε τα λάθη μας και όλοι θα ζούμε ευτυχισμένοι.

Και φυσικά δεν θα δουλέψει αυτό δεν χρειάζομαι εσένα να μου το πεις. Αλλά μπορείς κάποιες φορές να σκέφτεσαι τι θα ήταν ωραίο να συμβεί. Κάποιες φορές είναι ανακουφιστικό να σκέφτεσαι ότι ναι, μπορεί, μπορεί, μπορεί, μπορεί, μπορεί, με μια στο άπειρο πιθανότητες αλλά ποιος ξέρει αν θα είναι αυτή, να πάνε όλα καλά για μια φορά. Χωρίς αλλά.

Δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά σκέψου το.