Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

You blocked me on facebook. And now you are going to die.



Αρχίζω να θυμώνω. Και αρχίζω να νοσταλγώ τον Στάλιν. Τον Σταλινάρα βασικά.
Παραπομπή: Δλδ δε σφάζουν Έλληνες και μετανάστες για την "πατρίδα" αλλά για θεσούλα στο δημόσιο
Συνεχίζω. Γιατί νοσταλγώ το Στάλιν κι ας μην τον έχω ζήσει. Καταρχάς εδώ άλλοι τον απεχθάνονται και δεν τον έχουνε ζήσει οπότε δε νιώθω πολύ εκτός θέματος. Γιατί ο Στάλιν ήταν ωραίος τύπος. Και μαζί με το κόμμα του είπαν να σταματήσουν τη σκέψη των ανθρώπων που κάνουν αυτά τα σχόλια.
Παραπομπή: Αντί για τη "λίστα Μητσοτάκη" δεν ξαναθυμόμαστε καλύτερα τη λίστα Λαγκάρντ και τις άλλες 4 παρόμοιες. Με την πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε, κοντεύουμε να τις ξεχάσουμε. Υπενθυμίζω ότι τα όποια αδικήματα κρύβονται πίσω από τις 5 λίστες, που αφορούν την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας, πιθανότατα παραγράφονται στο τέλος του έτους. Όσο για το μικρό Κυριάκο, θα ήθελα να δω τι δουλειά θα εύρισκε αυτός, αν δε λεγόταν και Μητσοτάκης.
Υ.Γ. Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος.
Εδώ κρατάμε το υστερόγραφο κυρίως.
Γιατί τέτοιους ανθρώπους δεν τους θες. Δεν ελπίζεις να τους αλλάξεις μυαλά. Ελπίζεις να εξαφανιστούνε από τη γη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι.
Παραπομπή: Μια χαρά μέχρι τότε δεν θα υπάρχει και ελλάδα απλά μια χωρα με μια μικρή μειονότητα που κάποτε λεγόταν έλληνες.
Και ξανά παραπομπή: Κ.κ.(Έλληνες;;;)πολιτικοι,
αντιληφτείτε επιτέλους, ότι οι κοκορομαχίες σας, οι μικροκομματικές σας επιδιώξεις, και τα ευφυολογήματα σας δεν συγκινούν εδώ και αρκετόν καιρό ΚΑΝΕΝΑΝ Έλληνα, τουναντίον ΕΞΑΓΡΙΩΝΟΥΝ τον χειμαζόμενο από την κρίση λαό, ο οποίος ΑΠΑΙΤΕΙ να εργαστείτε ομού για την έξοδο της χώρας από την κρίση, η οποία θα τερματίσει τα ιώβεια πάθη του! Διότι η ιώβειος υπομονή του έχει προ πολλού εξαντληθεί!!!Οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις προκαλλουν ,διότι καταδεικνύουν ότι συνεχίζετε να προτάσσετε του Εθνικού συμφέροντος τις προσωπικές σας μωροφιλοδοξίες! Πιο γλαφυρά δεν μπορεί να σας το εκφράσει κανένας..........
Εδώ τι να πρωτο-προσέξεις.
Λέω εδώ διάφορα που ακούγονται τρομακτικά. Και δεν εννοώ τα σχόλια. Το θέμα είναι, καταλαβαινόμαστε ή κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε; Αν δεν καταλαβαίνεις καλώς. Αν κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ μην μπεις στον κόπο να μου το σχολιάσεις.

Και αλλάζω θέμα. Στον Στάλιν(άρα) θα επανέλθω αργότερα, πιο εμπεριστατωμένα.

                Μεγάλωσα με κάποιες απόψεις. Εντάξει. Δεν είναι κακό απαραίτητα αυτό. Μεγάλωσα με κάποιες απόψεις και δεν τις πήρα απαραίτητα από τους γονείς μου όλες. Μεγάλωσα με έμφυτη την αίσθηση της υπακοής εάν σέβομαι αυτόν που δίνει τη διαταγή.  Μεγάλωσα ακόμα πιο πολύ και έμαθα την αξία και τη χρησιμότητα της πειθαρχίας. Δεν πειθαρχώ πάντοτε αλλά όταν δεν το κάνω, ειδικά για χαζό λόγο, τότε νιώθω άσχημα. Δεν πειθαρχώ πάντα γιατί μεγαλώνοντας έμαθα και την αξία της ανυπακοής υπό περιπτώσεις. Έμαθα ότι χρειάζεται κάποιον να δίνει εντολές αν θες να συνεργαστείς για ένα έργο μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Μπορείς κάποιες φορές να τις δίνεις κι εσύ. Ανακάλυψα ότι μου αρέσει να δίνω εντολές γενικώς αλλά αυτό είναι ένα συναίσθημα που προσπαθώ να το καταπιέζω γιατί είναι κακό. Εντολές δίνεις γιατί πρέπει κάποιος να δώσει και κάποιες φορές πρέπει να είσαι εσύ, όχι γιατί σου αρέσει να διατάζεις. Και αυτό το έμαθα μεγαλώνοντας.
                Και ξανά. Μεγάλωσα κι έχω πια κάποιες απόψεις. Εγώ τις λέω γραμμές αλλά κάποιοι σιχαίνονται τη λέξη. Δεν καταλαβαίνω γιατί αλλά ο καθένας έχει τα κολλήματα του. Ας πούμε μια γραμμή μου είναι ότι οι λέξεις έχουν τη σημασία που τους δίνει αυτός που τις λέει. Τώρα πια πιστεύω ότι ο γάμος είναι αχρείαστο πράγμα, ότι όσοι ξοδεύουν λεφτά σε αμάξια είναι ηλίθιοι, ότι δεν έχουν σημασία τα ρούχα που φοράς, ότι όσοι πιστεύουν ότι οι νέοι είναι άξιοι μεγαλύτερης προσοχής και σεβασμού επειδή είναι νεολαία είναι εντελώς ηλίθιοι και επίσης ότι οι νέοι λόγω απουσίας πειθαρχίας και εμπειρίας είναι και αυτοί με τη σειρά τους ηλίθιοι και δεν χαίρουν καμίας εκτίμησης μου. Έχω μάθει να είμαι ταπεινός υποτίθεται αλλά δεν μπορώ να το κάνω πάντα γιατί με εκνευρίζετε και κάπου πρέπει να σας βρίζω. Αν διαφωνείτε μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε γενικώς γιατί δεν σας ρώτησα, αν ήθελα τη γνώμη σας θα σας ρώταγα.

Τελευταίο και τελειώνω. Δύο δρόμους έχει ο άνθρωπος για να εξελιχθεί.

Ή να σκοτώσει τον εαυτό του και να αφεθεί σε μία χωρίς όρια συγχώνευση με τους άλλους ανθρώπους, να υπερκοινωνικοποιηθεί, να ενωθεί με όλους τους τρόπους με τους υπόλοιπους ανθρώπους, να σχηματίζουν όχι ομάδα αλλά έναν πια καινούργιο οργανισμό στον οποίο τα κύτταρα θα είναι οι ίδιοι και να καταλήξει να μην υπάρχει αλλά να λαβαίνει ικανοποίηση μόνο από την ύπαρξη του(χωρίς να έχει συναίσθηση της όμως) σε ένα τέτοιο κατασκεύασμα.
Ή, να κόψει σιγά σιγά όλους τους δεσμούς που τον ενώνουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους, να γίνει κύριος του εαυτού του, να χάσει την ανάγκη της κοινωνικοποίησης αφού θα μπορεί να καλύψει τις υλικές του ανάγκες και μόνος του, να απομακρυνθεί και να μην αναζητήσει, να μην έχει ανάγκη πια την παρέα, να μπορεί να αυτοϊκανοποιείται σε κάθε βαθμίδα, σε κάθε επίπεδο και να καταλήξει να γίνει ή θεός, ή θηρίο.

Ξεκίνησα περίεργα το κείμενο μου επειδή ήμουν εκνευρισμένος. Σας ζητώ συγγνώμη.

Οι παραπομπές είναι αυτούσια σχόλια αναγνωστών από σελίδα με ειδήσεις.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ψευδαίσθηση παρέας ενώ κοιμάσαι και κοιμάμαι



Αυτό δεν έχει καμία σχέση με σένα. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με σένα. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με κανένα άλλο μυαλό. Κάνω παρέα με τον εαυτό μου τώρα. Είναι αυτοί που κάνουν παρέα με σένα και αυτοί που κάνουν παρέα με τον εαυτό τους. Εγώ τώρα κάνω παρέα με τον εαυτό μου.
Μόνο με τον εαυτό μου. Α, ούτε αυτό έχει σχέση με σένα. Βλέπεις φαντάζομαι ότι αυτά τα τραγούδια σημαίνουν κάτι, με συνδέουνε με κάποιους ανθρώπους, αλλά δεν ισχύει. Με συνδέουνε με μένα. Με αναμνήσεις δικές μου, με προσωπικά μου θέματα. Δεν έχεις καμία συμμετοχή. Οπότε αυτή η μέρα θα είναι η τελευταία μου, όχι η τελευταία μας.
Αυτό όμως έχει σχέση με κάποιον. Δηλαδή, δεν θέλω να έχω σχέσεις με κοντινούς ανθρώπους, αλλά με ενδιάμεσους ή με άγνωστους θέλω. Δεν ξέρω πως γίνεται. Θέλω να αλλάξει ο κόσμος, να γίνει ομορφότερος, αστραφτερός, λευκός, καθαρός, δίκαιος, ευτυχισμένος, να γίνει σημαντικός, να βρέχει όσο χρειάζεται, να παίζουμε όσο θέλουμε, να καλλιτεχνούμε όποτε γουστάρουμε, να γίνει ο κόσμος ένα έργο τέχνης θέλω αλλά δεν θέλω να αλλάξω εγώ. Θέλω να φτιάξω κάτι άσπρο από το μαύρο μου.
Να, κάτι τέτοιο εννοώ. Μπορείς να το γράψεις, μπορείς να το πεις, μπορείς να το δείξεις αλλά τίποτα δεν το λέει καλύτερα από ένα τραγούδι, σωστά; αλλά μπορείς να το γράψεις, να το πεις, να το τραγουδήσεις αλλά δεν μπορείς να το κάνεις. Αν πάρεις από μαύρο, μαύρο θα φτιάξεις όσο και να προσπαθήσεις.
                Μπουκόφσκι! Μπουκόφσκι! Σε φωνάζουν να πολεμήσεις, δεν ακούς; Σε φωνάζουν να πεθάνεις, δεν ακούς; Τι θα πει είσαι νεκρός; Δεν μου φαίνεσαι για νεκρός εμένα. Μόνο λίγο υποτονικός ίσως. Δεν πειράζει, τη δουλειά σου θα την κάνεις. Θα σου έλεγα να μη στεναχωριέσαι αλλά μάλλον είναι αργά και για αυτό. Θα σου έλεγα να προσπαθήσεις να χαρείς αλλά μάλλον είναι και για αυτό αργά. Θα σου έλεγα να αφήσεις τον ήλιο να σε ζεστάνει, να σε καλοπιάσει, να σε πάει σε μια ωραία ωραία ακτή, σε ένα ωραίο καλοκαιρινό, ξένο τοπίο αλλά, σε φωνάζουν και δεν φταίω εγώ, είμαι απλά αυτός που λέει τα ονόματα, και αυτός είναι απλά ο οδηγός και αυτός απλά ο λοχαγός, κανείς δε φταίει, εσύ κατατάχτηκες, εσύ ήρθες εδώ, εσύ πρέπει να φύγεις.
                Κάπου εδώ εννοούσα.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

http://www.youtube.com/watch?v=RCQmQwKEEOM



Είναι καλά. Είναι ήσυχα. Πρέπει να κοιμηθώ. Είναι 2, ξυπνάω σε 3 ώρες. Δεν μου φτάνουν 3 ώρες, θέλω να το ουρλιάξω στη Θηβών που περνάνε άνθρωποι γιατί είναι ακόμα 2, είναι νωρίς ακόμα. Όταν ξυπνάς(5.15) έχεις 10 λεπτά να ντυθείς, 7 λεπτά να πας στη δωδεκάτη, 7-10 λεπτά να αράξεις στο παγκάκι να ηρεμήσεις και να αποδεχτείς το γεγονός ότι σε μισή ώρα θα δουλεύεις, με το που έρχεται το μηχανάκι έχεις 10-12 λεπτά συνήθως να φτάσεις στη «δουλειά», θα φτάσεις ακριβώς και θα έχεις από 2 λεπτά μέχρι και 30 δευτερόλεπτα καιρό να χτυπήσεις την κάρτα σου γιατί αλλιώς χάνεις μία ώρα σε μισθό, δηλαδή 3-κόμμα-κάτι ευρώ από τα συνολικά 21-κόμμα-κάτι καθαρά που θα πληρωθείς. Χτύπα την κάρτα και αν είσαι άτυχος είναι Τετάρτη, έχεις 2-3 λεπτά να βρεις αυτόν που αλλάζεις, να ακούσεις άλλα 2 λεπτά τη δικαιολογημένη γκρίνια του γιατί άργησες(που να εξηγείς τώρα ότι αργεί αυτός που σε φέρνει),και αρχίζεις να δουλεύεις. Ο χρόνος τώρα αλλάζει μορφή, σέρνεται. Πριν πετούσε και δεν προλάβαινες να δεις το λεπτοδείκτη, τώρα αποφασίζει να αλλάξει συμπεριφορά, γίνεται ελώδης γεμάτος ψοφίμια, σαπίζει σιγά σιγά, σέρνεται μέχρι τις 9 όπου και σταματάει οριστικά για 45 λεπτά συνήθως. Όταν αποφασίζει να ξανά-ξεκινήσει εσύ έχεις κοιτάξει το ρολόι σου 5 φορές σε διάστημα 2 ωρών και όμως έχουν περάσει 20 λεπτά μα, αν σου έβαζαν πιστόλι στον κρόταφο, αν απειλούσαν να σου σκοτώσουν την οικογένεια θα ορκιζόσουν πως είναι ήδη 11.30 τουλάχιστον, δεν γίνεται, κι όμως είναι 10 παρά 25. Απελπίζεσαι, αναρωτιέσαι τι σου συνέβη, τι έχεις κάνει να το αξίζεις αυτό, μήπως θα έπρεπε να τα παρατήσεις τώρα, πριν καταλήξεις σαν όλους τους υπόλοιπους εκεί μέσα; Αλλά αμέσως βάζεις τα όρια που θέσπισες εσύ στον εαυτό σου, σε μια χαζή και ανώριμη, αν και αξιότιμη, προσπάθεια να είσαι καλός και δίκαιος να μην αδικήσεις κανέναν, και οι συνάδελφοι σου είναι άνθρωποι, και αυτοί έχουν και είχαν όνειρα, δεν έχεις να επιδείξεις τίποτα ανώτερο, λέει η περίεργη αίσθηση δικαίου που έχεις μέσα σου, οπότε σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις, δεν βρίζεις πολύ, μόνο όταν σου τελειώνει η ταινία αλλά λες, δεν πειράζει, άλλα 20 ευρώ, και η ώρα, κοίτα!, πήγε 12, λες, πάει τελειώνουμε, 2 ωρίτσες ακόμα. Ξέρεις βέβαια ότι ανάλογα με το που βρίσκεσαι 2 ώρες είναι 6 ώρες και 2 ώρες είναι ένα τέταρτο. Και εκεί συνήθως είναι 6 ώρες αλλά δεν έχεις επιλογή αποφάσισες πριν 10 λεπτά και επιτέλους, πάει 1 η ώρα και μία ίσον καμία σωστά; σωστά, και έρχεται η τρελή που σ’ αλλάζει και αρχίσει να σε βρίζει επειδή δεν σκούπισες καλά το χώρο σου και δεν έχει υλικό η μηχανή, που να της εξηγείς κι αυτηνής ότι ΕΧΕΙ υλικό και ότι ΣΚΟΥΠΙΣΕΣ, απλά δεν κάθισες πολύ να ασχοληθείς γιατί, προφανώς και δεν θα ασχοληθείς για αυτά τα πράγματα, έτσι τρελαίνεται ο κόσμος, αλλά το παράδειγμα αυτού που μόλις σκέφτηκες είναι μπροστά σου οπότε λουφάζεις, με τις φωνές πήγε 2 παρά και πρέπει να αρχίσεις να μαζεύεις γιατί θες 2 να χτυπάς κάρτα και να εξαφανίζεσαι από κει, συνήθως δεν τα καταφέρνεις αλλά ντάξει, στην πρωινή βάρδια φεύγεις με μηχανάκι οπότε ας αργήσεις λίγο, εν τέλει τα κατάφερες και σήμερα, κέρδισες 21-κόμμα-κάτι ευρώ και ήδη, πριν ανέβεις στο μηχανάκι, έχουν χάσει τη σημασία τους, ξενερώνεις που αύριο είναι Πέμπτη και όχι Σάββατο, ξενερώνεις που είσαι 24 και ίσως τελικά αυτή να είναι όντως η ζωή σου από δω και πέρα, αλλά όπως είπαμε και πριν, δεν είσαι εσύ, είστε εσείς, είμαστε εμείς, είναι όλοι σχεδόν, οπότε σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις γιατί πρέπει να αποδείξεις τουλάχιστον στον εαυτό σου αν όχι και στους υπόλοιπους ότι οι άνθρωποι δεν διαφέρουν μεταξύ τους, αν πρέπει να δουλέψει ένας, πρέπει να δουλέψουν όλοι, όλοι κουραζόμαστε, όλοι χάνουμε τα όνειρα μας, όλοι παίρνουμε 21-κόμμα-κάτι ευρώ και την ίδια στιγμή σκεφτόμαστε πως δεν αξίζει τον κόπο, οπότε οι ελιτισμοί δεν χωράνε εδώ, την έπαθες που θες να το παίξεις ανώτερος κι ας μην ξέρεις ακριβώς αν έχεις δίκιο, αν έχει νόημα αυτό που σκέφτεσαι, απλά νιώθεις λίγο καλύτερα στην εκμετάλλευση σου και να, έφτασες σπίτι και έχεις περίπου μισή ώρα να κάνεις μπάνιο και να φας, πρέπει 3+ το πολύ να κοιμάσαι, πέφτεις για ύπνο και έχεις 3-4 ώρες μέχρι να ξυπνήσεις, πρέπει όταν ξυπνήσεις να κοινωνικοποιηθείς γιατί φοβάσαι πως θα σε ξεχάσουν όλοι, αν και δεν έχεις και πολύ όρεξη, είσαι ακόμα κουρασμένος και ζαλισμένος, ξυπνάς 7 και στις 10 αγχώνεσαι ξανά, έχεις 2, άντε το πολύ 3, ώρες για να ξαναπέσεις για ύπνο, πρέπει 1 να κοιμάσαι και τώρα πια μετράει το κάθε λεπτό που ξοδεύεις στο σκάιπ, στο τηλέφωνο, μετράει το κάθε 20λεπτο επεισόδιο που βλέπεις, κάθε σελίδα που αργεί να φορτώσει, κάθε κατούρημα που σε αποσπά, έχεις ήδη αφήσει τόσες δουλειές στην αναμονή περιμένοντας να βρεις χρόνο αλλά όταν έχεις, απλά κοιμάσαι ή βγαίνεις να δεις τον κόσμο, δεν αντέχεις άλλο την πόρτα της αποθήκης και το παράθυρο στη Θηβών, όλη τη βδομάδα είναι σα να βλέπεις τον κόσμο από ένα άνοιγμα στον τοίχο, δεν προλαβαίνεις να βγεις, δεν μπορείς να βγεις, δεν σ’ αφήνουν οι επιλογές σου να βγεις έξω, αλλά το να λες ότι έχεις επιλογές σήμερα είναι χαζό, σκέφτεσαι την ώρα που κλείνεις το φως και πέφτεις για ύπνο ο οποίος συνήθως έχει εφιάλτες και υποθέσεις για το τι μηχανές θα πάρεις αύριο, αλλά σφίγγεις τα δόντια και κοιμάσαι με το ζόρι γιατί αύριο δουλεύουμε, εμείς είμαστε η περήφανη εργατιά και σε χίλιες δεκατέσσερις  λέξεις αυτή είναι μέρα μου σήμερα και αύριο, πρέπει να μετράω, μετράω την ώρα, μετράω τις ώρες, μετράω τη ζωή μου, μετράω μέχρι το 100 και τρέχω να βρω κάτι καλό να με κρατήσει να σφίξω τα δόντια μου και να πάω για δουλειά και αύριο αλλά δυσκολεύομαι και δυσκολεύομαι και όταν σταματήσω θα χαρώ αλλά ταυτόχρονα θα ντραπώ που χαίρομαι γιατί θα σημαίνει πως απλά ήθελα να τα παρατήσω, ότι δεν εκτίμησα σωστά τη χαρά της δουλειάς, ότι είμαι τεμπέλης, η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να μιλάω για ώρες αλλά φοβάμαι κουραστήκατε και είμαι σίγουρος ότι κουράστηκα κι εγώ οπότε θα σταματήσω και τα λέμε αύριο, αν αλλάξει κάτι θα σας το πω.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Εμετός



Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Τι δεν καταλαβαίνω; (τι δεν καταλαβαίνεις;)
Τίποτα. (τίποτα)

Ουφ συνέχεια ξεχνάω ότι δεν μ αρέσει να γράφω κάθετα, το έχω δει στην Κατερίνα και δεν μ αρέσει το στυλ. Το βρίσκω πολύ δύσκολο να προσέξεις σωστά το κείμενο. Ίσως γιατί έχω παρασυνηθίσει σε ό,τι διαβάζω να είναι της άλλης μορφής, της οριζόντιας. Και γενικά δεν μου αρέσει να χάνω τη βολή μου.

Αλλά τότε γιατί γράφω κάθετα; Μου βγαίνει συνέχεια να αλλάζω γραμμή. Συμβολίζει μια παύση που δεν αποτυπώνεται καλά με πολλαπλά κενά ή με κόμμα ή με κάτι παρόμοιο. Ούτε με άνω τελεία αν και δεν ξέρω πως μπαίνει η άνω τελεία. Μ’ αρέσει όμως η άνω τελεία γενικά.

Μια παύση μαγική τέλος πάντων.

Δεν χρειάζεται να μου υπενθυμίζεις ότι δεν ξέρω να χορεύω. Ούτε ότι δεν μπορώ να μάθω. Ούτε ότι δεν ξέρω τι να κάνω στη ζωή μου. Ούτε ότι εσύ ξέρεις. Ούτε ότι είσαι καλύτερη από μένα. Δεν χρειάζεται να το δείχνεις συνεχώς. Να το υπονοείς επίτηδες ή/και κατά λάθος. Δεν χρειάζεται να διαφημίζεις την ανωτερότητα σου συνέχεια, μια φορά αρκεί. Θεωρείς ότι αν νιώθω έτσι θα είναι καλύτερα; Όχι δεν το θεωρείς. Εγώ τα λέω αυτά. Γιατί εγώ γενικά τα λέω αυτά. Όμως εγώ τα λέω αυτά. Έχει σημασία.

Θα ακούω το τραγούδι που γυρίζει το χρόνο πίσω συνέχεια. Αν το ακούσω πολύ μπορεί να καταφέρω να τον γυρίσω. Δεν ξέρω αν θέλω να γυρίσω πίσω ή να πάω μπροστά.

Είναι σημαντικό να συνομιλώ με τις διάφορες φωνές-γνώμες που έχω στο κεφάλι μου. Ή έτσι νομίζω. Δεν θέλω να νιώθουν παραγκωνισμένες.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

http://www.youtube.com/watch?v=CtlKNnrRdSs (επειδή πρέπει να κάνετε και κάτι, για αυτό)



Πολύ καλύτερα έτσι. Πολύ καλύτερα έτσι.

Στο Βαγγέλη αρέσει ο αναστεναγμός μου όταν φεύγουμε μαζί από τη δουλειά. Δεν καταλαβαίνω τι του αρέσει. Που ανακουφίζομαι τόσο πολύ που φεύγω; Ή που αναστενάζω επειδή δουλεύω και αύριο; Αλλά! Αρκετά με αυτό το θέμα, σας έπρηξα νομίζω.

Αλλάζω θέμα.

Μισό να σκεφτώ. Και να απαντήσω και στο Σκάιπ.

Υπερρεαλισμός(σκέφτηκα).

Έψαχνα να βρω ταινίες να κατεβάσω(στο πίσω μέρος του μυαλού μου). Και ταυτόχρονα τακτοποιούσα τα αρχεία του υπολογιστή μου(στο μπροστά). Και είδα ένα παλιό πρόγραμμα των νυχτών πρεμιέρας. Το έβαλα στη σωστή του θέση(στην επιφάνεια εργασίας για να το θυμάμαι) και το άνοιξα από περιέργεια να δω ποιες ταινίες είχα δει τότε(2011). Κοιτάζοντας είδα διάφορες ενδιαφέρουσες που θα τις κατεβάσω κάποια στιγμή(ποτέ). Και σήμερα βλέποντας ένα καλό βίντεοκλιπ ντυμένο με ένα κακό τραγούδι θυμήθηκα μια συγκεκριμένη. Το στόρι(ή το τζάμι αν θέλετε) ήτο(όπως το έγραφε γιατί δεν την έχω δει) ήτοι είναι (ή ήταν)(απλά γελάω) ότι ένας άνθρως(ήτοι άνθρωπος και ναι ήταν άνθρωπος) συναντά ένα τζίνι και του δίνει(το τζίνι)3 ευχές. Και αυτός κάνει αμέσως τις πρώτες 2. Ζητά ένα μηχανάκι και άπειρη βενζίνη.

Και σκέφτομαι.

Πόσο καλές ευχές μπορεί να είναι αυτές; Τις βρίσκω εξαιρετικές, πολύ διασκεδαστικές και σίγουρα τώρα που πήρα την ιδέα αν μου δώσουν και μένα 3 ευχές(ένα τζίνι) οι 2 πρώτες θα είναι αυτές. Αυτός κράτησε και μια για το μέλλον. Τώρα πραγματικά, τι άλλο θα μπορούσες να χρειαστείς; Αλλά! Αρκετά με αυτό το θέμα, σας έπρηξα νομίζω.

Αλλάζω θέμα.

Μισό να σκεφτώ. Και να απαντήσω στο Σκάιπ(όντως!)

Σουρεαλισμός^   =1

Κάθε μου λέξη είναι ένας αριθμός, πόσους αριθμούς ξέρεις; Πόσες λέξεις ξέρεις; Γιατί συνδέω κατευθείαν το σουρεαλιστικό με την ταχύτητα, μοιάζουν άσχετα. Α ναι, σωστά, δεν κάνω αυτό προσπαθώ να έχω ταχύτητα στο γράψιμο για να μου βγει το σουρεαλιστικό στοιχείο, ώπα αυτό σημαίνει πως η αυθόρμητη πλευρά του ανθρώπου είναι σουρεαλιστική δηλαδή τα ένστικτά μας έχουν σουρεαλιστικό χαρακτήρα άλλα είναι λάθος και τα μισούμε ή μήπως είναι αυθεντικά και πρέπει να τα υπακούμε; Τίποτα δεν πρέπει να υπακούμε ναι ξέρω το κόμπλεξ όλων σας με την πειθαρχεία αλλά ένιγουέι ας μιλήσουμε υποθετικά.

Παύση – διόρθωση – αλλαγή τραγουδιού – άσχετες σκέψεις – συνεχίζω.

Είναι δύσκολο πια να ονομάσεις κάτι σουρεαλιστικό, μοιάζει σαν να έχουν γίνει όλα λίγο πιο πιθανά. Ανοίγουν οι ορίζοντές μου ή κλείνουν του κόσμου οι ορίζοντες Τομ; Ποιος είναι ο Τομ; (γυρνάς απότομα από την άλλη, κάνεις πως σε παρακολουθούν, ξαναγυρνάς μπροστά και ο άλλος φοβάται γιατί νομίζει πως είσαι τρελός, που να του εξηγήσεις ότι η τρέλα σου είναι μεταδοτική, θα το καταλάβει όταν αρχίσουν να τον παρακολουθούν κι αυτόν. Όταν με πυροβολήσουν και μένα θέλω να κάνετε σαν να είναι κρίμα. Μόνο εγώ κι εσείς θα ξέρουμε ότι δεν είναι)

Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς

Δεν κοιτάω πίσω μου επειδή είμαι παρανοϊκός. Μάλλον το αντίθετο.

Α και όλοι στην απεργία, 6 Νοέμβρη ή όποτε