Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

http://www.youtube.com/watch?v=FtuoEtohPv4



Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι ο μόνος λόγος που υπάρχω είναι για να ανεβάσω ένα δύο τραγουδάκια να τ’ ακούσουμε και να ευφρανθούμε. Αυτό υποδεικνύει ταυτόχρονα ότι κάποιος ασχολείται με αυτά που γράφω. Υπόθεση, αλλά έτσι αρχίζουν όλες οι επιστήμες. Παρατηρήσεις και υποθέσεις. http://www.youtube.com/watch?v=232W92s33V0

Κάποια τα έχω ξαναβάλει. Και; Τι; Βαρεθήκατε να τα ακούτε; Μη γίνεστε γελοίοι. Η ερώτηση είναι γιατί σταμάτησα να τα ακούω, όχι γιατί τα ξεκίνησα.

Από την Ιατρική και τα 3 μαθήματα που παρακολούθησα εκεί, έμαθα κάποια πράγματα πολύ χρήσιμα. Πρώτον, ότι τα πτώματα θα τα έλεγες αδιάφορα. Θα μου πεις αφού έχουν πεθάνει τι θα ήταν; Αν δεν ξέρεις πως ήταν όταν ζούσαν, εντελώς αδιάφορα σου περνούν. Όταν βλέπεις μια γάτα πατημένη, να θυμάσαι, στεναχωριέσαι επειδή θυμάσαι πως είναι οι ζωντανές γάτες, όχι επειδή είδες ένα πτώμα. Και έτσι, αντίστοιχα δε στεναχωριέσαι όταν βλέπεις χώματα και πέτρες και βουνά και θάλασσα(ντάξει λίγο στη θάλασσα). Αυτά πέθαναν πολύ καιρό πριν, δεν προλάβαμε να τα δούμε ζωντανά.

Ωπα. Ξέχασα τα τραγούδια. http://www.youtube.com/watch?v=ulVW-I_cK20

Εγώ τα έχω δει πάντως. Για αυτό στεναχωριέμαι συνέχεια. Ήταν πολύ ωραία όταν ήταν ζωντανά.

(τρομακτικό ε;)

Και το άλλο. Που θέλω να μείνω λίγο παραπάνω σ’ αυτό. Μου είπε η φίλη μου που σπουδάζει εκεί. Τη ρώτησα: «δεν είναι εκπληκτικό που μπορεί το δέρμα να κλείνει την πληγή του;», εντάξει το είχα θέσει πιο καλά, μην κολλάς εκεί. Και μου είπε και με τρέλανε: «Ναι αλλά ποτέ μετά από μια πληγή το σημείο δεν επιστρέφει στην αρχική του κατάσταση, δεν είναι ποτέ το ίδιο». Τι είπες τώρα ρε φίλε; Και πόσο προφανές είναι αν και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ;


Άρα, συμπέρασμα. Όταν γίνεται κάτι αφήνει σημάδια. Η μονιμότητα των γεγονότων θα έπρεπε να μας τρομοκρατεί, να μας κάνει να σκεφτόμαστε 2 φορές. Πρόσεξε με. Μια πληγή αφήνει σημάδια. Και τα σημάδια δεν φεύγουν ποτέ. ΠΟΤΕ. Δεν έχει σημασία πόσο επουλωμένη φαίνεται, πόσος καιρός πέρασε από τότε, αν το έχεις ξεχάσει, αν το έχεις δεχτεί και πάει πέρασε, αν έμαθες από αυτό, η ουλή δεν φεύγει ποτέ. Και αν δεν ήσουν άνθρωπος και δεν το ξεχνούσες θα σε έκαιγε κάθε μέρα η ουλή σου. Σε καίει απλά δεν το ξέρεις ότι είναι απ’ αυτό. Νιώθεις απλά το κάψιμο. Ένας υπολογιστής με συναισθήματα θα αυτοκτονούσε κατευθείαν, θα θυμόταν κάθε μέρα όλες του τις πληγές, όλα τα καψίματα, όλες τις ουλές και δεν θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ τίποτα. Και θα ήταν ολίγον τι θλιμμένος. Ένας άνθρωπος, δυστυχώς ξεχνάει, και προχωράει, και μαθαίνει τα καψίματα να τα αγνοεί για όσο μπορεί, να τα προσπερνά όταν στρέφει την προσοχή του αλλού.Για αυτό και ξανακάνει λάθη, και πληγώνει και πληγώνεται. Επειδή είναι μαλάκας.

Και εδώ ταιριάζει αυτό και οι στίχοι του. Και είναι πολύ μεγάλο κρίμα που δεν μπορούμε να το ακούσουμε και να νιώσουμε όλοι μαζί.  http://www.youtube.com/watch?v=SyNIVbtw4z4

Τώρα λοιπόν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις ουλές μας. Δεν φεύγουνε, τόσο απλά. Είναι, τελικά, θέμα αντοχής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου