Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Ουδείς αναντικατάστατος λοιπόν



Όλη την ώρα σκέφτομαι την ώρα. Κάνει κρύο και οι λέξεις μου έρχονται συνέχεια στα αγγλικά. Αναγκάζομαι να τις μεταφράζω αλλά πιστεύω όσο γράφω θα μου φύγει αυτό. Νομίζω είναι αποτέλεσμα των πολλών αγγλόφωνων ταινιών που βλέπω, αυτό, το να εκφράζομαι στο κεφάλι μου στα αγγλικά. Θα θυσιάσω λίγη κατανόηση για να καταφέρω λίγη παραπάνω ειλικρίνεια. Κατάλαβες;

Θέλω να βάζω μουσική σε ταινίες. Και γενικά ταινίες. Διάλλειμα. Και συνεχίζω. Πόσο οι ταινίες μοιάζουν με τη ζωή μου. Με τις ζωές μου δηλαδή. Και τώρα έχω 3 κατευθύνσεις να πάρω από αυτή την πρόταση. Φφφφ , ένα ένα.

Η ζωή μοιάζει με τις ταινίες ή οι ταινίες μοιάζουν στο κεφάλι μου με τη ζωή; Τι συμβαίνει πιο πολύ; Το ταξί που μόλις πέρασε περιέχει έναν απόστρατο που περνάει φωτεινές πινακίδες και φιλοσοφεί για το πόσα ανθρώπινα σκουπίδια χωράνε σε μια πόλη; Ή μήπως ο σκηνοθέτης πήρε ένα γραφικό ταξιτζή και τον τράβηξε εκεί που τον ήθελε για να φτιάξει μια ωραία ταινία; Ή και τα δύο; Ή τίποτα εν τέλει; Τίποτα τίποτα τίποτα. Δεν αρκεί αυτή η λέξη για να φτάσει το νόημα που υποτίθεται ότι δηλώνει.

Είμαι φαν του τίποτα. Και του τα πάντα. Των άκρων. Των όλων. Του απόλυτου μηδέν. Του -273 βαθμοί. Νομίζω.

Και πόσες ζωές δηλαδή έχω; Έχω αμέτρητες γιατί δεν είμαι εγώ, είμαι όλοι, και όλοι είναι ένας κι ένας εγώ. Κάθε μέρα, γεννιέμαι με άλλο χρώμα, σε άλλο μέρος, με άλλο όνομα, με τη μαμά μου να πεθαίνει δίπλα μου, με τη μαμά μου να με αγκαλιάζει, άλλες φορές με γιατρούς κοντά μου, άλλες μόνος μου, γεννιέμαι αγόρι, γεννιέμαι κορίτσι, κάποτε τυχαίνει να είμαι και τα δύο, κάποτε τίποτα, βλέπω πρώτα τη θάλασσα, βλέπω πρώτα το βουνό, με αγαπούν, με πετάνε αλλά γεννιέμαι εγώ, μάλλον κανείς δεν καταλαβαίνει ότι είμαι πάντα ο ίδιος, είμαι πάντα το παιδί τους, πάντα μα πάντα το παιδί μου.

Και κάθε μέρα πεθαίνω, άλλες φορές γρήγορα, άλλες αργά, άλλες νιώθω άσχημα και πονάω, άλλες δεν το καταλαβαίνω καν, κάποιες φορές αυτοκτονώ και κάποιες με σκοτώνω, τι ανοησία μου δεν μπορείς να σκοτώσεις τελικά τον εαυτό σου, πεθαίνω και ξαναπεθαίνω και αν κάτι έμαθα είναι ότι δεν υπάρχει μονιμότητα στο θάνατο για κάτι σαν και μένα, γιατί από πολλούς έγινα ένας, και σαν ένας είμαι πολλοί και ποτέ δεν θα πεθάνω, αν στεναχωριέμαι, να μην ανησυχώ, είναι επειδή ακόμα δεν έχω καταλάβει τη φύση μου, ακόμα δεν έχω καταλάβει το κύτταρο που είμαι, το μόριο στην απέραντη ύπαρξη, δεν έχω ανακαλύψει τον απέραντο εαυτό μου, δεν έχω νιώσει την ολότητα μου ακόμα, την ύπαρξη μου σαν κομμάτι μόνο, ποτέ σαν αυτόνομο ον.

Όταν θα μου δώσεις ένα όπλο και με κλείσεις σε ένα δωμάτιο, σε αυτό το δωμάτιο θα έχεις και άλλους 2, έναν που αγαπώ και έναν που δεν ξέρω, όταν με πλησιάσεις και μου πεις να διαλέξω ποιον θα σκοτώσω, πρώτα πρώτα θα αρνηθώ γιατί, κι ας είμαι αθάνατος στην ατομικότητα μου, δεν θα σκότωνα ποτέ τις συνοντότητες μου για καπρίτσιο, δεν μου αρέσει απλά, αλλά εσύ δεν θα με άφηνες, θα με ανάγκαζες να διαλέξω. Τότε από ευγένεια και μόνο θα πυροβολούσα τον εαυτό μου, αλλά μονάχα από ευγένεια, γιατί βλέπεις, η σωστή απάντηση είναι: «Όποιος κι από τους τρεις είναι το ίδιο, χαζέ. Αφού είμαστε το ίδιο».

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Αν ξέχασα κάποιους, συγγνώμη



Έχω μια φίλη που παλιά την έκανα παρέα στ’ αλήθεια μετά όχι και τώρα θέλω να την κάνω και δεν μπορώ και έχω και ένα φίλο που είμαστε φίλοι αλλά δε βλεπόμαστε και έχω μια φίλη που τα χει μ’ ένα φίλο και πιο πριν ήταν φίλοι και έχω και μια φίλη που βάζει μουσική και τη βλέπω που και που και έχω και μια φίλη που μου βάζει μουσική αλλά δεν τη βλέπω και τόσο και έχω και ένα φίλο που έλειπε και τώρα που γύρισε δεν τον είδα και έχω και ένα φίλο που λείπει αλλά τον είδα και έχω και ένα φίλο που τον βλέπω αλλά πιο παλιά τον έβλεπα πιο συχνά και ένα κι ένα φίλο που πάω σπίτι του και έχω και μια φίλη που κάνουμε αγάπες και έχω και μια άλλη φίλη που τη βλέπω σχετικά συχνά και πηγαίνουμε περίπατους και έχω και μια φίλη που θα πάω μεθαύριο σ’ ένα βουνό και τη συμπαθώ πολύ αν και δεν τη βλέπω πολύ και έχω και μια άλλη φίλη που το σπίτι της βρωμάει αλλά οι φιλίες νικάνε τις μυρωδιές και έχω και μια φίλη που τρώγαμε μακ ντόναλντς μαζί παλιά και έχω κι ένα φίλο που για χάρη του πηγαίνω σε άσχημα μέρη και έχω κι ένα φίλο που όπου τον βρίσκω τον κάνω να μη θέλει να με κάνει παρέα κι έχω και κάτι φίλους που όταν τους βλέπω χαίρομαι αλλά δεν ξέρω αν χαίρονται και αυτοί και έχω και ένα δυο φίλους που μένουν μακριά και όταν τους βλέπω χαίρομαι τόσο αλλά αυτοί θα τους έλεγα αδιάφορους σαν φίλους προς εμένα και έχουν και μια φίλη αυτή που εγώ την έχω τόσο φίλη και αυτή δε μ’ έχει αλλά καθόλου δεν την κατηγορώ και έχω κι άλλη φίλη που φωνάζει συνεχώς και άλλο φίλο που τώρα μιλάμε πιο πολύ και έχω και άλλους φίλους, όλοι καλά παιδιά, τους συμπαθώ. Αυτοί δε με συμπαθούνε και τόσο. Μάλλον δεν τους δίνω αρκετή σημασία.

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

http://www.youtube.com/watch?v=In2fRySroH8




Τι σου λέει για μένα, τι σου λέει για σένα, τι σου λέει για μας και δε μ’ αγαπάς.

Δυστυχώς είναι χειμώνας και έχω κλείσει τη μπαλκονόπορτα ελπίζοντας μάταια να μην κρυώνω τόσο. Αλλά συνεχίζω να κρυώνω. Ήθελα να είναι ανοιχτή γιατί νιώθω σα να έχω παρέα όταν βλέπω αμάξια να περνάνε απ’ έξω. Και θα ήθελα λίγη παρέα. Αλλά δεν ξέρω τι παρέα. Όλες οι παρέες τώρα θα λέγανε κάτι διαφορετικό από αυτό που λέω εγώ. Και δεν έχω όρεξη να διαφωνήσω. Θέλω παρέα αλλά δε θέλω διαφωνία. Θέλω να ακούμε εκρήξεις στον ουρανό (κιτς το τρικ) και να μη μιλάμε και πολύ, να λέμε μόνο πόσο μόνοι είμαστε και πόσο χάλια είναι και πόσο θα θέλαμε να είμαστε έξω και να κάνουμε κάτι άλλο. Αλλά δεν θα το κάνουμε. Θα κάτσουμε εδώ. Σήμερα είναι από αυτές τις φορές. Υπάρχουν φορές που σηκώνεσαι και πας. Και υπάρχουν φορές που απλά σκέφτεσαι πως θα ήταν αν το έκανες. Απλά έχεις και λίγο ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα να βλέπεις έξω.

Θα ήθελα λίγη παρέα αλλά τα καταφέρνω και μόνος μου, αν χρειάζεται. Τα έχω καταφέρει και σε χειρότερα. Και σε καλύτερα. Ο κόσμος μοιάζει να έχει σταματήσει λίγο να προχωρά. Μοιάζει να καθυστερεί. Μοιάζει να παίρνει ανάσα πριν τη μεγάλη βουτιά, να κάνει την προσευχή του πριν ορμήσει μπροστά, στο μέλλον. Ίσως και ο κόσμος να έχει υποκειμενικό χρόνο. Και να καθυστερεί το χρόνο, να προετοιμάζεται για αυτό είναι να έρθει.

Μπορείς να καθυστερήσεις το χρόνο αλλά δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Μπορείς να τον σπάσεις σε κομμάτια και να τα μετράς ένα ένα. Μπορείς να τον αραιώσεις, να τον κάνεις να σέρνεται, αλλά δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Δεν μπορείς να σταματήσεις το μπροστά. Το προχώρα. Το εμπρός. Όλα είναι μέσα σε κίνηση. Αν σταματήσουν να κινούνται, πεθαίνουν. Είπα πως δεν μπορείς να σταματήσεις το χρόνο και είπα ψέμματα. Μπορείς, απλά δε μπορείς να τον ξανα-ξεκινήσεις. Μπορείς να πεθάνεις, αλλά δεν μπορείς να το πάρεις πίσω μετά. Όλα τα μπορείς εκτός απ’ αυτό.

Ανέκαθεν το ‘χα αυτό. Και δεν θα μιλήσω για την ανθρωπότητα γιατί μου τη σπάει. Θα μιλήσω για μένα. Κι εσύ θα δεις αν μοιάζω αρκετά με άνθρωπο για να μπορείς να κάνεις τους δικούς σου παραλληλισμούς. Σε αφήνω ελεύθερο.

Ανέκαθεν το ‘χα. Μπορώ να σκοτώσω αλλά δεν μπορώ να δώσω ζωή. Γιατί, γιατί, γιατί αυτή η τρύπα; Είναι τρύπα! Τρύπα! Τρύπα στη συμμετρία που θα έπρεπε να έχει ο κόσμος. Έπρεπε να είναι συμμετρικός. Έπρεπε! Μπορώ να κάνω παιδιά αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι. Δε δίνω ζωή έτσι, την αναπαράγω. Δεν φτιάχνω από την αρχή, αντιγράφω. Όλα τα όντα αυτό κάνουν. Δεν φτιάχνουν, αναπαράγουν. Είμαστε κακέκτυπα και ατελείς. Μας λείπει αυτή η ιδιότητα για να είμαστε τέλειοι. Μας λείπει η ικανότητα της δημιουργίας. Της αληθινής δημιουργίας. Είμαστε η φυλή που μπορεί μόνο να χαλάει. Που είναι η φυλή που μπορεί να δημιουργεί; Που είναι το άλλο μας μισό;

Ανοησίες. Ανοησίες. Ανοησίες. Θα ήθελα πολύ να υπάρχει κανόνας. Θα ήθελα πολύ να υπάρχει συμμετρία γιατί είναι το μόνο που καταλαβαίνω. Καλά λέει η Ειρήνη, κουτάκια, κουτάκια, κουτάκια. Σκέφτομαι τα πάντα σε κουτιά. Με αδιαπέραστα όρια και χωρίσματα. Από το κουτί νο1 στο κουτί νο4 και μετά στο 178 και μετά στο 3 και μετά, και μετά, και μετά. Κουτιά. Δεν ξεφεύγουν οι σκέψεις από αυτά. Αν δεν έχει λογική, δεν υπάρχει. Απλώνω τα πλοκάμια της λογικής σε μεγάλα μήκη και πλάτη αλλά, παρόλα αυτά, μόνο σε κουτιά. Αν υπάρχει το 1 υπάρχει και το -1. Αντίθετα, συμμετρίες, πρόοδοι, συναρτήσείς, όλα σε μαθηματική μορφή. Πάντα. Αν κάτι δε βγάζει νόημα είναι επειδή δεν έχω δει ολόκληρη την εικόνα ακόμα. Αν έχω δει το θετικό, το αρνητικό κάπου κρύβεται, δεν γίνεται απλά να μην υπάρχει. Αν κάτι αυξάνεται, αυξάνεται σε ρυθμό. Κάποιο ρυθμό, δεν έχει σημασία ποιον. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία απλά δεν έχω πιάσει ακόμα το πώς. Αν δε με θέλει η γκόμενα είναι επειδή έγινε αυτό που προκάλεσε αυτό, αν είχε γίνει κάτι διαφορετικό, θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά η πραγματικότητα. Αν είχα γράψει καλύτερα στις πανελλήνιες θα ήμουν σε άλλη σχολή και θα έκανα άλλα πράγματα. Αν είχα ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα ίσως να μην έγραφα τίποτα απ’ αυτά. Δράση αντίδραση και τα λοιπά. Και πάντα τριάδες τα παραδείγματα. Πάντα.

Κτλ ή κλπ;

Ποιο σε βολεύει;

Θάρρος ή αλήθεια;

Ποιο σε βολεύει;

Ένα ή μείον ένα;

Ποιο σε βολεύει;

Εγώ θα πάρω το άλλο.

Για τη συμμετρία, ξέρεις.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Σιγά ρε, τι έγινε, ποια είναι να πούμε τελικά;

Αέρας. Φόβος. Φωνές. Υγρασία.

Με λένε Αρτέμη.

Ποια είσαι, ποια είσαι, ποια είσαι, ποια είσαι, ποια είσαι...

Συγχαρητήρια κύριε Σεμπέκο.

Ξέρω πάρα πολύ καλά πόσο εκτιμάτε εκεί στο κέντρο το ταλέντο μου. Κάθε φορά που γράφω κάτι κακό θέλω να ξεριζώσω τα χέρια μου. Κάθε φορά που φτιάχνω μια κακή μουσική θέλω να βγάλω τα αυτιά μου και να τους ουρλιάξω, Γιατί! Γιατί είστε τόσο άχρηστα;, κάθε φορά που... εεεε νομίζω πιάνετε το νόημα δεν χρειάζεται να συνεχίσω. Συζητώ αμέτρητες ώρες απλά όχι μαζί σας;

Ε τι δουλειά νομίζω κάνετε εκεί στο κέντρο; Κριτσίνια σπάτε;

Αναρωτιέμαι αν ποτέ κανείς θα καταλάβει τα αστεία που κάνω. Και αν τα καταλάβει, θα γελάσει; Εγώ δεν θα γέλαγα. Θα έπαιρνα το μυαλό του και θα το έφτυνα. αυτουνού που, δηλαδή εμένα που, δηλαδή καταλάβατε, οτι, δηλαδή τι; Δεν το 'πιασα.

Και έρχομαι εγώ και σου κάνω μια ερώτηση. Και είναι μια ερώτηση απλά, δεν πρέπει να τη δούμε σαν κάτι παραπάνω.

Και έρχομαι και σου κάνω μια ερώτηση.

Υπάρχει ένας άνθρωπος που, από όλους τους υπόλοιπους που γνωρίζεις, ξέρει τα περισσότερα για σένα. Θα λέγαμε σε ξέρει πιο πολύ από τους άλλους. Ε αυτός ο άνθρωπος δε θέλει να σου μιλάει. Τι λέει αυτό για σένα;