Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Σιγά ρε, τι έγινε, ποια είναι να πούμε τελικά;

Αέρας. Φόβος. Φωνές. Υγρασία.

Με λένε Αρτέμη.

Ποια είσαι, ποια είσαι, ποια είσαι, ποια είσαι, ποια είσαι...

Συγχαρητήρια κύριε Σεμπέκο.

Ξέρω πάρα πολύ καλά πόσο εκτιμάτε εκεί στο κέντρο το ταλέντο μου. Κάθε φορά που γράφω κάτι κακό θέλω να ξεριζώσω τα χέρια μου. Κάθε φορά που φτιάχνω μια κακή μουσική θέλω να βγάλω τα αυτιά μου και να τους ουρλιάξω, Γιατί! Γιατί είστε τόσο άχρηστα;, κάθε φορά που... εεεε νομίζω πιάνετε το νόημα δεν χρειάζεται να συνεχίσω. Συζητώ αμέτρητες ώρες απλά όχι μαζί σας;

Ε τι δουλειά νομίζω κάνετε εκεί στο κέντρο; Κριτσίνια σπάτε;

Αναρωτιέμαι αν ποτέ κανείς θα καταλάβει τα αστεία που κάνω. Και αν τα καταλάβει, θα γελάσει; Εγώ δεν θα γέλαγα. Θα έπαιρνα το μυαλό του και θα το έφτυνα. αυτουνού που, δηλαδή εμένα που, δηλαδή καταλάβατε, οτι, δηλαδή τι; Δεν το 'πιασα.

Και έρχομαι εγώ και σου κάνω μια ερώτηση. Και είναι μια ερώτηση απλά, δεν πρέπει να τη δούμε σαν κάτι παραπάνω.

Και έρχομαι και σου κάνω μια ερώτηση.

Υπάρχει ένας άνθρωπος που, από όλους τους υπόλοιπους που γνωρίζεις, ξέρει τα περισσότερα για σένα. Θα λέγαμε σε ξέρει πιο πολύ από τους άλλους. Ε αυτός ο άνθρωπος δε θέλει να σου μιλάει. Τι λέει αυτό για σένα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου