Τικ(ντουπ) Τοκ(ντουπ-ντουπ) Τικ(ντουπ-ντουπ) Τοκ(ντουπ-ντουπ)

Αιμορραγώ από το κεφάλι μου. Μαζεύεται το αίμα γύρω από τον εγκέφαλο μου. Και πονάει το κεφάλι μου. Και όταν μαζευτεί πολύ και έχω πολύ πονοκέφαλο θα νιώσω μια άηχη έκρηξη και θα πεθάνω.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανθρώπινης μοναξιάς είναι ότι όταν γίνεται κάτι άσχημο πάντα θέλω να αγκαλιάσω τον εαυτό μου. Δε θέλω να με ακουμπάνε. Με ενοχλούν. Επεμβαίνουν. Θέλω χέρια γύρω μου, θέλω παρηγοριά αλλά με κανέναν άλλον δεν μπορείς να συγχρονιστείς, μόνο με σένα.

Και αγκαλιάζεσαι και πονά το κεφάλι σου. Μεγαλώνει ο πονοκέφαλος και σφίγγεις πιο πολύ. Προσπαθείς να δώσεις σε ένα φαύλο κύκλο μια διέξοδο.

Και πονά το κεφάλι μου και μαζεύεται το αίμα μου και από κάπου πρέπει να διαφύγει η πίεση. Από κάπου να φύγει το αίμα. Και μόλις φεύγει στεναχωριέμαι που έφυγε. Το αγάπησα και μ’ αγαπά κι αυτό. Είμαι συνδεδεμένος με το σώμα μου και τα υγρά του πιο πολύ απ’ όσο νομίζω και σίγουρα πιο πολύ απ’ ότι θα ‘πρεπε.

Διώχνω σάλιο και αίμα και νερό και τρώω για να φτιάξω καινούργια πράγματα, καινούργια κύτταρα, νέα πρόβατα για σφαγή. Είναι χαρούμενα που με υπηρετούν και έχω αρχίσει να νομίζω πως δεν είμαστε κάτι διαφορετικό αυτά κι εγώ. Αν έφευγε το σώμα μου δεν θα ήμουνα τίποτα. Είμαι το σώμα μου και το αγαπώ από πολύ έως άπειρα.

Είμαι το σώμα μου και το αγαπώ. Και όταν πεθαίνει κάποιος που αγαπάς στεναχωριέσαι. Είμαι το σώμα μου και στεναχωριέμαι.