Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=lsSIyk026P8

Τίποτα δεν θα συμβεί. Κι αν ειναι νωρίς. Κι αν δε δω κάποιον στο μετρό. Κι αν περπατήσω μόνος μου τα 800 μέτρα από το μετρό στο σπίτι. Κι αν φύγω νωρίς από το πάρτυ. Κι αν έγινα (κατά το διγενάκι) ίμο. Κι αν δεν πέρασα καλά ενώ έπρεπε.

Τίποτα δε συνέβη. Καθαρά δε συνέβη απολύτως τίποτα. Και αυτό με την Ελένη τι ήτανε τώρα; Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό με μένα τι ήτανε; Και αυτό με την Ιωάννα τι ήτανε τώρα; Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό με μένα τι ήτανε; Θα βγω έξω να πάρω ένα πεινιρλί και θα κάνω βόλτα με το ποδήλατο. Θα σου έλεγα να με συναντήσεις αλλά δεν θέλω να σου πω, νιώθω πως δεν θες να με δεις, δεν ξέρω γιατί, πρώτη φορά το νιώθω αυτό για σένα τόσο έντονα. Κοίτα που δεν περίμενα να γράψω για σένα αλλά αυτό μου μεινε αρκετά από χτες. Νομίζω με αποφεύγεις. Νομίζω με απομακρύνεις. Νομίζω δε σε ανανεώνει καθόλου η παρέα μου. Νομίζω έχεις δίκιο. Δεν είμαι τόσο ανανεωτικός. Και σίγουρα σε σένα μάλλον δεν έχω να προσφέρω κάτι καινούργιο, ένα ενδιαφέρον τόπικ, μια ενδιαφέρουσα οπτική, οι οπτικές μου είναι σκονισμένες, παλιές, επαναλαμβανόμενες και βαρετέεεεεεες.

Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος που είναι έτσι κι έτσι κι έτσι κι έτσι. Και όσες φορές και αν τον συναντήσεις θα είναι έτσι κι έτσι κι έτσι κι έτσι. Και δεν θα έχει να σου πει κάτι καινούργιο, δεν θα σε κάνει να νιώσεις κάπως καινούργια. Μέχρι να μάθεις το έτσι και το έτσι και το έτσι και το έτσι σίγουρα θα είναι ενδιαφέρων. Όταν τα μάθεις όμως (περίπου σε κανά εξάμηνο, άντε χρόνο) μετά η παρέα μαζί του δεν έχει νόημα, είναι σα να ξαναβλέπεις μια σειρά που σ' άρεσε αλλά ταυτόχρονα αυτή η σειρά, αν και ήταν καλή, δεν ήταν τόσο περίπλοκη ώστε μια δεύτερη ματιά να φανερώσει νέα στοιχεία και χαρακτηριστικά, να βγάλει νέο ενδιαφέρον. Θα τη δεις ίσως άλλη μια φορά για τον ίδιο λόγο που διαβάζεις κάποιες φορές ξανά ένα βιβλίο, γιατί σ' άρεσε λίγο το που σε πάει αλλά μετά από κάποια ώρα απλά ξέρεις ακριβώς τι θα πει μετά. Ξέρεις ακριβώς τι θα πω μετά έτσι;


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Διαταγή νο1: Εκφοβισμός

https://www.youtube.com/watch?v=i1n3TyT4EN8

Θα αφήσω στην άκρη τα φανταστικά σενάρια. Αν και έχουν πλάκα. Σε είδα σήμερα το πρωί, σε είδα και όταν σου μίλησα δεν ήξερα τι να σου πω. Χτες σε έψαχνα να σου μιλήσω και σήμερα δεν ήξερα τι να σου πω. Δεν θα έρθω να σε βρω γιατί φοβάμαι πως δεν θα έχουμε τίποτα να πούμε. Η πρώτη διαταγή είναι ο εκφοβισμός.

Αναγκαίο να διασπάσεις την ψυχολογία του εχθρού, να τον κάνεις να μην έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, να χάσει την αυτοσυγκέντρωση του, να αμφιβάλλει για τον σκοπό του, για τα μέσα που χρησιμοποιεί και για το αν θα καταφέρει να επιτύχει. Από τη στιγμή που δεν στέκεται σταθερός μπροστά σου μπορείς να τον μετακινήσεις προς τα εκεί που θες πιο εύκολα, να τον έχεις  πιο δεκτικό, να τον καταδιώξεις, και εν τέλει να τον κάνεις να χάσει κάθε θέληση για μάχη, να θέλει μόνο να επιβιώσει.

https://www.youtube.com/watch?v=uudKrJ--BjE

Η επιβίωση μου εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα τρέξω; Σκοπός που τρώω είναι μόνο η επιβίωση; Γιατί οι άνθρωποι θεωρούν σημαντικό να επιβιώνουν; Γιατί ο άνθρωπος επιμένει να διαιωνίζει το είδος του; Άμα σταματούσαμε όλοι να κάνουμε παιδιά τι κακό θα συνέβαινε; Δεν μπορώ να καταλάβω αφού υποτίθεται οτι είναι απλά ένστικτο επιμένουνε όλοι να κάνουνε παιδιά, ή ακόμα πιο πολύ, οτι το να κάνεις παιδιά είναι πολύ σημαντικό. Κι εγώ θέλω να κάνω αλλά επειδή μ' αρέσουν τα παιδιά, επειδή τα συμπαθώ που είναι μικρά και αθώα και γλυκούλικα, δεν θέλω να κάνω για να αφήσω κάτι στον κόσμο. Αν δεν κάναμε παιδιά ίσως χαιρόμασταν τη ζωή περισσότερο, ή αν κάναμε πολύ λίγα ξέρω γω και να τα προσέχανε πολλές οικογένειες μαζί. Δεν είναι στ' αλήθεια σημαντικό να συνεχίζει να υπάρχει το ανθρώπινο είδος, είναι απλά ένστικτο που φτιάχτηκε πολύ παλιά και δεν έχει λογική. Εγώ σα Γιώργος πολύ που χέστηκα για τον αν θα υπάρχει ανθρωπότητα σε 100 χρόνια. Νοιάζομαι μόνο εγκυκλοπεδικά. Νοιάζομαι στη βάση του ΑΝ υπάρχει τότε ανθρωπότητα τότε, ας ζει σε καλές συνθήκες, αυτό ναι, αλλά δε χρειάζεται αληθινά να υπάρχει. Μπορούμε απλά να γεράσουμε μαζί και μετά να πεθάνουμε, τόσο απλά, όλα τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε κάτι να λέμε.

Έλα να γεράσουμε μαζί. Κι ας μην κάνουμε παιδιά. Ή αν κάνουμε να κάνουμε λίγα. Ή κανένα.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

work in progress


Παρακαλώ περιμένετε

https://www.youtube.com/watch?v=vp-hdWEkxL8

https://www.youtube.com/watch?v=rOoCixFA8OI

https://www.youtube.com/watch?v=0klzvRBIeMs

Η πλέιλιστ μου so far.

Η δηλητηρίαση μου όσο ξεθωριάζει, τόσο νιώθω πιο βαρεμένος να σηκωθώ απ'το κρεβάτι. Ορκίστηκα πως δεν θα ξαναφάω από εκεί αλλά και πάλι. Είχα να πάθω αληθινή δηλητηρίαση πάρα πολλά χρόνια, νομίζω παραπάνω από 10. Τότε θυμάμαι ήμουνα διακοπές με τη μαμά μου και τον Αχιλλέα και τα αδέρφια μου (ίσως να έλειπε ο μεγάλος) στην Κουρούτα, πριν γίνει ιν, και είχαν πάει όλα στραβά. Όλα όμως. Κλειδωθήκαμε 2 φορές έξω απ'το αμάξι, έβρεχε συνεχώς, έπαθα δηλητηρίαση και ξερνούσα για 1.5 μέρα  σ υ ν ε χ ώ ς

https://www.youtube.com/watch?v=SDTZ7iX4vTQ

κι νομίζω εν τέλει δεν είχε περάσει καθόλου καλά η μαμά μου. Εγώ είχα περάσει αδιάφορα, άλλωστε ήμουν στην ηλικία όπου μου αρκούσε να ήμουνα απλά έξω από το σπίτι, να είχα χώρο να τρέξω και να παίξω και να δω καινούργια μέρη. Για τα αδέρφια μου δεν ξέρω πως πέρασαν, υποθέτω μέτρια προς κακά, εκτός ίσως από τη μικρή που πρέπει να ήταν πολύ μικρή.

Δεν μπορώ να ξέρω γιατί τα θυμάμαι αυτά. Ίσως να φταίει οτι έβρεξε επιτέλους, οτι ξαναέπαθα δηλητηρίαση μετά από τόσα χρόνια, οτι μίλησα με τη μαμά μου σήμερα. Ποιος ξέρει;

Την Πέμπτη ξαναμπαίνω μέσα για 2 μέρες, για να απολυθώ. Είναι σχεδόν αστείο που μετά από τέτοια ταλαιπωρία βαριέμαι τόσο πολύ να ξαναμπώ μέσα στο στρατόπεδο, ακόμα και για λίγες ώρες. Είναι σαν χτες που μέτραγα πάνω από 200 μέρες ακόμα για να φτάσω εδώ που είμαι. Αλλά όλο για τη θητεία μου μιλάω και έχω κουράσει φαντάζομαι.

Πάλι νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για το οτι δεν έχει κανένα περιεχόμενο αυτή η έγγραφη δήλωση. Δεν θα βάλω καμιά μεγάλη κατάθεση ψυχής μέσα στο κείμενο, δεν θα πω πόσο πολύ με μισώ, πόσα ψυχολογικά έχω κλπ κλπ, καταντάνε αηδία άμα τα λες ξανά και ξανά. Πφφφφτ. Με ταυ.

Απλά αποφάσισα να γράψω ώσπου να τελειώσει η πλέιλιστ μου γιατί βαριέμαι. Άρα λοιπόν η συναισθηματική κατάσταση που θέλω να περάσω είναι η βαρεμάρα, χωρίς αυτή τη φορά να τη δηλώσω, αλλά με το να γράψω κάτι βαρετό. Είναι βαρετό και που το εξηγώ. Βαριέμαι παααρα πολύ και ο Κώστας λέει πως οι αληθινά έξυπνοι άνθρωποι δε βαριούνται. Αν ισχύει αυτό πρέπει να είμαι τελείως ηλίθιος. Αλήθεια πως θα συνεχιστεί η ζωή μου; Θα βαριέμαι συνεχώς; Δεν γίνεται αυτό πωπωωωωω δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά κάτι πρέπει να κάνω! Άμα πιάσω δουλειά θα βελτιωθούν οι βαρετές στιγμές μου αλλά μόνο λίγο.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε βέβαια δεν βαρέθηκα καθόλου. Βασικά όλη τη βδομάδα δε βαρέθηκα, ήμουν συνέχεια έξω. Τώρα γιατί βαριέμαι; Μπορώ να βγω αύριο ξέρω γω δεν χάθηκε και ο κόσμος, είμαι πολύ ανυπόμονος ίσως αυτό να φταίει. Χτες πονούσα τόσο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ οπότε και έβαλα το 2 να τα ξαναδώ και απόλαυσα τα πρώτα 15 λεπτά (μετά πονούσα και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω άλλο) και σκέφτηκα πως αν επιχειρούσα σχέση ομοφυλοφιλική θα ήταν πολύ καλά γιατί νιώθω πως μέ ένα αγόρι θα μπορούσα να συνδεθώ πολύυυ πιο πολύ και να γίνουμε στ' αλήθεια φίλοι και, ε, αν έπεφτε και κανά φιλάκι τι να κάνουμε. Αλλά μπα, δε με τρελαίνει κιόλας η ιδέα.

https://www.youtube.com/watch?v=mUnMOG8xKsg

Και μετά σκέφτηκα που η Ειρήνη, και όλοι συμφώνησαν, με είπε συντηρητικό. Πάαααρα πολύ άσχημο. Αλλά δε με νοιάζει γιατί δεν το πιστεύω στ' αλήθεια για μένα αυτό. Αν εγώ είμαι συντηρητικός τότε γιατί όλοι θεωρούν αυτά που κάνω ή λέω να κάνουμε ακραία; Ξενέρωτοι, φαφλατάδες, δειλοί και φοβητσιάρηδες, εγώ αυτό νομίζω. Ας ξεκινήσει κάποιος για Θεσσαλονίκη με ποδήλατο και 20 κιλά στην πλάτη του και μετά μπορεί να με πει ο,τι θέλει. Ασχέτως του τι έγινε στη Θήβα, εσύ μαράκι σσσσσστ.

Α! Βρήκα τι θα κάνω! Θα σχεδιάσω την Πάρνηθα!


Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Dream team αλητεία

 https://www.youtube.com/watch?v=p5vuTToYN8M


Bulletproof

Ελληνικά γράμματα, η επιστροφή στα βασικά είναι η δική μου άμυνα, το γενικά μου γκραντ πλαν για την αντιμετώπιση του οτιδήποτε.

Ελληνικά γράμματα και ακούω τη νύφη της Πουνκάρα. Η μοναξιά μου καταντάει αηδία, με αηδιάζει. Ο κόσμος γελάει με μένα τώρα, το ακούω σχεδόν αυτό γέλειο να βγαίνει από τους τοίχους, γελάνε μαζί μου μέχρι και οι πέτρες που λένε γιατί όταν σε κορόιδευα και σε έβριζα και σου έριχνα προσβολές με το τσουβάλι, όταν σε είχα για κατώτερο, για μειονεκτικό πράγμα δεν θυμόμουν κάτι που έπρεπε να το θυμάμαι, πως η ρόδα γυρίζει και όταν είσαι από πάνω καλύτερα να σκας γιατί όταν θα βρεθείς από κάτω δεν θα έχεις σε ποιον να μιλήσεις αν έχεις φερθεί στους από κάτω σου σα να είναι σκατά.

Ακούω γέλια ανάμεικτα με εκφράσεις και λέξεις που τόλμησα να χρησιμοποιήσω χωρίς να σκεφτώ, λέξεις και φράσεις που τώρα βγαίνουν σα συννεφάκια από τους τοίχους και αιωρούνται μπροστά μου, γελάνε μαζί μου μέχρι και τα σύννεφα τώρα, αλλά δε γελάνε, απλά κοιτάνε, το γέλιο έχει κοπεί καιρό τώρα, κανείς δε γελάει στ' αλήθεια, το γέλιο κόπηκε και τα σύννεφα με κοιτούν με σημασία, με κατηγορία, ξέρεις τι είχες πει; θυμάσαι τι είχες πει; θυμάμαι πολύ καλά ευχαριστώ πολύ σύννεφα, σκάστε τώρα, σκάνε βέβαια ναι αλλά τα μάτια τους, τα σκούρο γκρίζο μπλε τους μάτια με κοιτούν με νοήμα, με ακολουθούν σε όλη την πόλη και μου δείχνουν αυτό που θέλουν να δω πολύ πιο καθαρά απ' οτι αν σήκωναν το δάχτυλο τους να σημαδέψουν.

Δεν είσαι ευπρόσδεκτος εδώ. Δεν είναι ευπρόσδεκτοι εδώ οι αγενείς, οι κακεντρεχείς, οι άσχημα συμπεριφερόμενοι.

Και τα σύννεφα μπαίνουν και σε πόρτες, σε μέρη, σε μουσικές, σε ανθρώπους και μου λένε πάλι το ίδιο. Δεν είσαι ευπρόσδεκτος εδώ. Δεν θα σε διώξω, δε χρειάζεται, απλά θα σου φερθώ όπως φέρθηκες και θα αναγκαστείς να φύγεις. Απόλυτα λειτουργικό σχέδιο.

Η μεγάλη συμφορά της εποχής μου είναι που δεν έχω πια εμπιστοσύνη στο χαρακτήρα μου. Έγινε άσχημος κι αυτός σαν τη μούρη μου. Άσχημο εσωτερικό με άσχημο περίβλημα. Τι έχει να προσφέρει; Ασχήμια, να τι. Ιου.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Πάντα

https://www.youtube.com/watch?v=avk5YDc1dsk

Και ξεκίνησα να διαβάσω και άκουγα αυτό και όταν τελείωσε το έβαλα απ' την αρχή και άρχισα να γράφω γιατί στ' αλήθεια δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, αρκούσε μια φωτογραφία της Γεύης να μου θυμίσει τη Μύρινα, και βρίσκω ακόμα και τώρα το όνομα Μύρινα εξωτικό, όμορφο όνομα για μιαοχι και τόσο όμορφη πόλη, αλλά ήμουν έκεί, ήμουν στη Λήμνο, στους Αγκαρυώνες που είχαν και 50 κατοίκους και τα κανόνια μας πάντα κοίταζαν τη δύση, πάντα κοίταζαν τη δύση κι εγώ πάντα κοίταζα ασυναίσθητα προς τα νοτιοδυτικά, προς το σπίτι μου κι ας ήξερα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτό που ένιωθα τότε, γιατί ναι, κουραζόμουν, ένιωθα πεθαμένος, πήδαγα κάποιες φορές απ' το κραβάτι και ένιωθα πόνους απ' την πατούσα μέχρι τη μέση, και πηδούσα απ' το κραβάτι στις 6 το πρωί με 3 ώρες ύπνο και παρόλα αυτά αστειευόμουν με το φίλο μου το Γιάννη και με το Βασίλη και με τους άλλους και στη Λήμνο είχε πάντα ομίχλη το πρωί και ο εθνικός ύμνος αντηχούσε στα βουνά στις 8 παρά και το όπλο μου πονούσε τον ώμο και το σεβόμουν γιατί ήταν γεμάτο, το σεβόμουν και το φοβόμουν αλλά το κρατούσα, όχι μόνο γιατί φοβόμουν, δε φοβόμουν και τόσο αλλά ήμουν πεισματάρης, μετά από την πρώτη μέρα έγινα πεισματάρης και στις εξόδους, αχ γιατί συγκινούμαι γαμώτο, στις εξόδους βγαίναμε στην Κούταλη και εκεί είχε άλλους 50 κατοίκους και χαιρετούσαμε το λοχαγό και παίζαμε κίνο και τρώγαμε κακάααα σουβλάκια αλλά νιώθαμε καλά, ξέρεις; καλά με μας, καλά που αντέχουμε ακόμα, καλά που υπήρχαν και όμορφα πράγματα, όχι μόνο τα κανόνια που κοιτούσαν πάντοτε στη δύση, και γυρίζαμε με την καναδέζα το βράδυ και γελούσαμε κι ας ξέραμε πως αύριο ήταν το ίδιο, πως θα φορύσαμε πάλι πλάκες, θα κάναμε πάλι περίπολα, τα πόδια μου πονούσαν τα πόδια μου, και ήμουν ευτυχισμένος όχι επειδή μ' άρεσε αυτή η μαλακία αλλά γιατί την άντεχα, γιατί δεν υπήρχε ένας να μου πεις, ξέρεις κάνεις αυτό αλλά είσαι φλώρος, δεν ήμουν φλώρος και όταν είχα για βοηθό έναν χαζό που δεν ήθελε να κάνει περίπολο του φώναξα και τσακωθήκαμε και δεν γίναμε ποτέ φίλοι αλλά δε με νοιάζει και στη Μύρινα που βγήκα με το Γιάννη 2-3 φορές ήταν καλά γιατί είχαμε γίνει φίλοι και ήμασταν στη Λήμνο και ήμασταν φίλοι και αντέχαμε ακόμα και εντάξει δεν είχαμε και πόλεμο, τα κανόνια μας κοιτάζαν ακόμα προς τη δύση, αλλά αντέχαμε και ας ήμασταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ίσως για αυτό να αντέχαμε κιόλας, ίσως για αυτό να θέλαμε να μείνουμε, χαζομάρα είπα δεν ήθελα να μείνω, γιατί όμως όταν ανέβηκα στην καναδέζα για να φύγω ένιωσα άσχημα, ποιος ξέρει, και όταν έκανα την τελευταία μου βόλτα στη Μύρινα, όταν είδα για τελευταία φορά τον πεζόδρομο, τα ταχυδρομεία, τα κακά τουριστικά μαγαζιά δεν έκλαψα βέβαια αλλά τώρα μου 'ρχεται να κλάψω, δε μου λείπει ο στρατός χαζέ, μου λείπει η αίσθηση της δύναμης, το να νιώθω πως αντέχω, καταλαβαίνεις άραγε, να νιώθω πως μου φέρονται άσχημα αλλά αντέχω γιατί δεν είμαι τόσο αδύναμος όσο νόμιζα, δεν είμαι τόοοοοσο άχρηστος και γιατί ήμουν έξω, ήμουν μακριά, ήμουν στου διαόλου τη μάνα, ήμουν εκεί που τα κανόνια κοιτάζαν πάντα τη δύση και περνούσα, έβαζα υπογραφές και συνέχιζα, πάντα συνέχιζα, είτε ήταν το πρώτο μου περίπολο με καταιγίδα και τον Πανδιά να μου δείχνει τα τετράδια είτε ήταν το τελευταίο με ζέστη και να χω γίνει μούσκεμα από ιδρώτα αυτή τη φορά και να ψάχνουμε γκόμενες στο φβ του Βασίλη, πάντα υπέγραφα και συνέχιζα κι ας ήηξερα πως κανείς δεν θα με τιμωρήσει αν καθόμουν, ήθελα να έχω να το λέω μέσα μου πως έκανα κάτι δύσκολο και το έκανα στη Λήμνο, στη Μύρινα, πως έπινα μπύρες λες και ήμουν μακριά, σε άλλο σύμπαν, πως όλη η προηγούμενη μου ζωή ήταν ένα όνειρο, πως όλοι μου οι φίλοι, η οικογένεια μου, ήταν απλά αναμνήσεις, ένα όνειρο που είδα πριν ξυπνήσω για το 2-4 και τώρα, τώρα που γύρισα η άλλη μου ζωή, αυτή είναι το όνειρο και το τραγικό είναι που δεν ξέρω ποιο είναι το πιο άσχημο, δεν είναι οτι μου άρεσε εκεί δεν είναι οτι δε μου αρέσει εδώ, αλλά το συναίσθημα του στρατού, το συναίσθημα των δυσκολιών με 2 3 καλούς να είναι μαζί σου αυτό ήταν καλό, ναι δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ, και σκέφτομαι που και που τη Μύρινα, το κάστρο με τα ζαρκάδια, το Γιάννη, τα αλεξίθραυστα, τη Τζίνα, το φυλάκιο και τον Κώστα, τα φαγητό που αμα πήγαινες αργά ήταν κρύο αλλά έτρωγες μόνος σου και ήταν ωραία, τις φρουρές μα πάνω απ' όλα σκέφτομαι πάντα τα κανόνια που κοιτούσαν πάντοτε στη δύση και το τετράδιο κρυμένο στο μεσαίο και πως το βγάζαμε, υπογράφαμε και συνεχίζαμε και πάντα συνεχίζαμε παράλληλα με τα κανόνια, παράλληλα με την κανονική ζωή συνεχίζαμε και τώρα που ευθυγραμμιστήκαμε είναι παράξενο, είναι σα να κοιτάμε κι εμείς πια στη δύση, σα να κολλήσαμε σαν κάτι παλιά κανόνια που κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναρίξουνε, Ποιος ξέρει αν θα ξαναρίξουμε. Ποιος ξέρει αν θα περάσουνε να υπογράψουνε και στο δικό μας τετράδιο.

Γουαααααααατ νυχτιάτικα

https://www.youtube.com/watch?v=cf2SNtMbkug

   Η ψυχοσύνθεση του θύματος και η ψυχοσύνθεση του θύτη είναι από τα βασικά σημεία στην πολεμική πραγματικότητα. Η πολεμική πραγματικότητα είναι η εμπόλεμη κατάσταση, η πραγματικότητα που βιώνεις όταν πολεμάς.
   Το συζητούσα με την Ελένη σήμερα το πως, σε όλες τις ταινίες εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις αλλά πολύ τραγικά στις κακές ταινίες, το θύμα ουσιαστικά αυτοκαταστρέφεται επειδή αποκτά αμέσως την ψυχοσύνθεση του θύματος. Ίσως δεν θα καταφέρω να εξηγήσω ποτέ πως ακριβώς είναι στο μυαλό μου και σίγουρα υποψιάζομαι πως δεν είναι και τόσο ενδιαφέρον τόπικ αλλά γουατέβερ δεν έχω κάτι καλύτερο να γράψω.
   Για να εξηγήσω καλύτερα θα φέρω ένα παράδειγμα, μια κατάσταση που περιλαμβάνει θύμα και θύτη και ας πούμε κανέναν άλλον. Το συγκεκριμένο άλλωστε το έχουμε δει σε άπειρες ταινίες κιόλας. Είναι το κλασικό, ας πούμε απομονωμένο, σπίτι όπου ζει, ας πούμε μια κοπέλα, κατά πολλούς τρόπους πιο αδύναμη από έναν τυχαίο άντρα θύτη. Είναι βράδυ και η κοπέλα βρίσκεται μόνη της, έχει βάλει ας πούμε ταινία και αράζει ξέγνοιαστη σχετικά. Και ας πούμε πως υπάρχει για κάποιο λόγο κάποιος που θέλει να της κάνει κακό, θέλει να τη βιάσει, να τη σκοτώσει κλπ κλπ.
   Τώρα, όταν κάποιος σου επιτίθεται, αυτομάτως το ένστικτο σου σου δημιουργεί την ανάγκη να κρυφτείς, να αποφύγεις την απειλή, να τρέξεις και να ξεφύγεις. Η ψυχοσύνθεση του θύματος λοιπον είναι αυτή, αυτή του καταδιωκόμενου, του, ίσως όχι απαραίτητα πανικοβλημένου ατόμου, αλλά του ασταθούς, ανοργάνωτου ατόμου, που θα τρέξει, θα αναβοσβήνει στο μυαλό του με μεγάλα γράμματα η λέξη τρέχα, η λέξη απειλούμαι, θα τρέχει από μέρος σε μέρος, θα κρυφτεί, θα προσπαθήσει να weather the storm, να αντέξει, να επιβιώσει.
   Αυτό όμως συνήθως, εάν ο θύτης είναι ικανός και αποφασισμένος, δεν έχει μεγάλα ποσοστά επιτυχίας. Το θύμα όντας ανοργάνωτο και σκεπτόμενο αγχωτικά και θολά θα πέσει σε λάθη, ή στην καλύτερη απλά θα αποτύχει να αποτρέψει τον θύτη από όποιους άλλους σκοπούς και απλά θα επιβιώσει το ίδιο. Στο παράδειγμα που έφερα, η κοπέλα που την κυνηγάει κάποιος, με το που θα το αντιληφθεί θα αρχίσει είτε να τρέχει από δωμάτιο σε δωμάτιο απλά καθυστερώντας το αναπόφευκτο, είτε θα φύγει από το σπίτι με έναν πιο γρήγορο και δυνατό άνθρωπο να την ακολουθεί, είτε θα κρυφτεί προκαλώντας την τύχη της και απλά ελπίζοντας πως ο άλλος δεν θα έχει το χρόνο και την όρεξη να ψάξει να τη βρει.
   Αυτή είναι η ψυχοσύνθεση του θύματος και δεν έχει σχέση με το αν είσαι υποψήφιο θύμα ή όχι. Υποψήφιο θύμα είναι και ο παρείσακτος στο σπίτι καθώς κάλλιστα αυτή μπορεί να είναι τρελή και να κρατάει καραμπίνα. Με το που αποκτιέται όμως η ψυχοσύνθεση του θύματος, η ψυχοσύνθεση της υποχώρησης, τα πράγματα μπαίνουν στα καλούπια του επιτιθέμενου σε ένα παιχνίδι που δύσκολα γυρίζει.
   Το ενδεικτικό σε μια περίπτωση τέτοια, το λογικό, που δεν ακολουθιέται σχεδόν σε καμία ταινία είναι το θεωρητικό θύμα να αποτινάξει από πάνω του τη φοβία του θύματος και να αποκτήσει ψυχοσύνθεση θύτη, από την αμυντική, καταδιωκόμενη τακτική να προχωρήσει με λογικά βήματα στη λογική της επίθεσης, τη λογική της ανωτερότητας. Ας μην ξεχνάμε οτι σε οποιαδήποτε σύγκρουση ο επιτιθέμενος έχει το μειονέκτημα καθώς για να χτυπήσει πρέπει ο ίδιος να παρουσιαστεί και να γίνει ευάλωτος. Το πόσο πολύ ευάλωτος εξαρτάται κι από το τι δυνατότητες έχει. Όταν το θύμα συνειδητοποιήσει οτι του επιτίθενται, τον απειλούν πρέπει να υποχωρήσει μόνο στο σημείο απ' όπου να μπορεί να αντεπιτεθεί με μεγαλύτερη μανία από αυτή της απειλής του, να ανασυνταχθεί γρήγορα, να αποκτήσει τη λογική της πρωτοβουλίας, να ξεκινήσει τις δικές του διαδικασίες για την επίλυση αυτού του μικρού ή μεγάλου πολέμου.
   Αν η προαναφερθείσα κοπέλα λοιπόν, εάν πάντα προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, αναλάβει να χρησιμοποιήσει τα μέσα που διαθέτει (που δεν είναι και λίγα) αποκτώντας τη λογική της αντεπίθεσης, κρυφτεί όχι για να αποφύγει αλλά για να ενεδρεύσει, η επιτυχία της δεν είναι σίγουρη αλλά σίγουρα πιο πιθανή. Ο υποψήφιος θύτης μπορεί να μετατραπεί πιο εύκολα σε θύμα παρά το αντίθετο.
   Με την προσαρμογή της κατάστασης στα δικά σου μέτρα, εσύ βάζεις τους κανόνες της σύγκρουσης, εσύ αποφασίζεις πότε, που και αν θα πολεμήσεις, για να το κάνεις αυτό όμως πρέπει να καταλάβεις γρήγορα την απειλή, γρήγορα να την αναλύσεις, γρήγορα να αποφασίσεις και να δράσεις, η ταχύτητα είναι ουσιαστική και αναντικατάστατο μέρος της τακτικής σου.
   Για αυτό λοιπόν το κορίτσι του σπιτιού θα φύγει, θα σβήσει όλα τα φώτα επειδή αυτή μπορεί να κινηθεί πιο εύκολα στο σπίτι της στο σκοτάδι, θα κάνει ησυχία βγάζοντας τα παπούτσια της, θα τοποθετηθεί εκεί που η απειλή της δεν θα τη βρει, θα γνωρίζει που μπορεί να βρει όπλα για να αμυνθεί ή να επιτεθεί και θα αποφασίσει αν θέλει να τιμωρήσει την εισβολή ή απλά θα την αφήσει να ξεθυμάνει.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=WOhUcGlWfgE

Αναμένω. Αναμένο.Μενο.

Πες μου ένα μέρος, οποιοδήποτε, πες μου μια οδό, ένα μαγαζί, μια γέφυρα, ένα λόφο, ένα βουνό, μια πινακίδα, ένα μπαρ, ένα εστιατόριο, μια στάση μετρό, μια στάση λεωφορείου, ένα λεωφορείο σκέτο, ένα βαγόνι του ηλεκτρικού, ένα διάζωμα, μια πλατεία, ένα πεζοδρόμιο, έναν πεζόδρομο, πες μου συντεταγμένες, δώσε οδηγίες, πες μου δυτικά, πες μου ανατολικά, πες μου κάπου και αφού μου πεις το κάπου πες μου πότε, πες μια ώρα, πες μια μέρα, πες ημερομηνία, πες ξημέρωμα, πες μεσημέρι, πες ηλιοβασίλεμα, πες με την ανατολή του φεγγαριού, πες μου οτιδήποτε και θα 'ρθω, βάλε μου δύσκολα δε με νοιάζει, στείλε με μακρυά, στείλε με κοντά, στείλε με να περπατήσω μίλια και χιλιόμετρα και μίλια και εγώ, μην ανησυχείς θα έρθω, όπου κι αν μου πεις θα πάω στο μαγαζί του θείου μου, θα βγάλω το ποδήλατο και θα έρθω, δε με νοιάζει που είμαι τόσο κουρασμένος, δε με νοιάζει που το ποδήλατο μου, κι αυτό δεν την παλεύει και πολύ, θα ξεκινήσω και άμα ξεκινήσω δεν θα σταματήσω μέχρι να έρθω, θα πηγαίνω στο δρόμο και θα πηγαίνω γρήγορα ακόμα κι αν έχω πολύ ώρα μέχρι το ραντεβού μας, δεν θέλω να μου φύγει η όρεξη, κατάλαβες; θα πηγαίνω και αν φτάσω νωρίτερα θα κάτσω σε ένα σημείο και θα περιμένω και θα ακούσω μουσική και όσο θα ακούω μόνος μου ξέρω σίγουρα πως θα μου χαλάσει η διάθεση γιατί πάντα μου χαλάει όταν κάθομαι μόνος μου, ειδικά αν ακούω μουσική αλλά παρόλα αυτά θα είναι χειρότερα από το να περιμένω σπίτι, καλύτερα να περιμένω έξω, καλύτερα να έχω κάποιον να δω, καλύτερα να νιώθω πως κάποιος θέλει να με δει, κατάλαβες; τώρα βγήκε όλο το μυστήριο, αυτό είναι όλο, απλά θέλω κάποιος να θέλει να με δει, όχι να τον πρήζω εγώ να βγει, να με αναγκάσει αυτός να πάω να τον βρω, να μου πει, ρε, είμαι εκεί, θα είμαι εκεί, έλα, τώρα, ξεκίνα, θέλω να σε δω, θέλω να συζητήσουμε για οτιδήποτε ή για αυτό κι αυτό, άντε ακόμα σπίτι είσαι; ξεκίνα, ξεκίνα και στο δρόμο πάρε μου και μια σοκολάτα.

δυστυχώς όμως


https://www.youtube.com/watch?v=Iqzo_tR07Ho

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Obsolete



https://www.youtube.com/watch?v=SDTZ7iX4vTQ

Ξέρεις τι; Είπα πως τα συναισθήματα είναι μηχανισμός επιβίωσης, ένστικτα. Και είναι μια θεωρία. Υπάρχει και μια άλλη θεωρία όμως όπου τα συναισθήματα δεν είναι δημιουργία είναι παράγωγο, είναι ατύχημα. Όπου, με την πάροδο του χρόνου και την ανάπτυξη του ανθρώπινου πνεύματος ξεπετάχτηκαν τα συναισθήματα σαν γελοία κακέκτυπα των αισθήσεων, σαν λάθη της ανθρώπινης λογικής, σαν errors του ανθρώπινου υπολογιστή και τον τρέλαναν, τον έβγαλαν από το δρόμο της επιβίωσης και της αναπαραγωγής και τον έθεσαν έρμαιο αναγκών που δεν είναι βάσιμες, έρμαιο φόβων και παραλογισμών και ανούσιων θυμών και ερωτικών βασανισμών και καταθλιπτικών ατέρμονων κύκλων που δεν έχουν θεμέλια, απλά φτιάχτηκαν γιατί έγιναν ατυχήματα και η εξέλιξη επέλεξε με μια δόση ηλίθιου χιούμορ να κρατήσει και να ευοδώσει αυτά τα πλάσματα, τα τρελά, που δεν έχουν μόνο λογική αλλά και ευαισθησία, λες και θα τους βοηθούσε ποτέ κάτι τέτοιο.

Ίσως να εξυπηρέτησαν τα συναισθήματα κάποτε. Ίσως να υπήρχε ανάγκη οι άνθρωποι να μείνουν μαζί για να εξελιχθούν. Όμως τώρα πια δεν χρειάζεται, τώρα πια δεν χρειάζεται καν να σμίξουν για να αναπαραχθούν, δε χρειάζεται να διαλέξουν το καλύτερο ταίρι, μπορούν να είναι με όλους, δε χρειάζεται να λυπούνται, μπορούν να πάρουν ουσίες και να είναι χαρούμενοι για πάντα, μπορούν να καταστρέψουν ο,τι τους φοβίζει, μπορούν να μάθουν στα παιδιά τους να μη φοβούνται τίποτα γιατί είναι οι άρχοντες αυτού του κόσμου, μπορούν να φτιάξουν τα πάντα ούτως ώστε να μη ζηλεύει κανείς, μπορούν με τη στυγνή τους λογική να λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Τα συναισθήματα είναι πια obsolete. Έτσι δεν είναι;

Παίζουμε μπανγκ Μαρία;



Γεγονός είναι πως το χάνω. Το παιχνίδι.
Γεγονός είναι πως είμαι πάλι σπίτι, πως τρώω πάλι σάπιο σουβλάκι και γράφω κειμενάκι.
Γεγονός είναι πως ήθελα να πάρω τηλέφωνα, πολλάααα τηλέφωνα, αλλά δεν πήρα κανένα.

Είναι γεγονός πως (τώρα το συνειδητοποιώ) η συμπεριφορά μου είναι ενός ανθρώπου που περιμένει. Περιμένω και περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες και δεν καταλήγουν πουθενά και περιμένω και δεν το καταλαβαίνω καν.

Η γνώση με χτυπά σαν ένα (προαναφερθέν) χαστούκι και μου λέει πως δεν υπάρχει κάποιος να πάρω τηλέφωνο και να του πω, ξέρεις, σκέφτομαι αυτό κι αυτό κι αυτό και να μου πει, ναι κι εγώ, έλα από δω, που είναι στου διαόλου τη μάνα ή δίπλα μου, να τα πούμε και να στεναχωρηθούμε μαζί, και να πάω και να περάσουμε τέλεια στεναχωρούμενοι.

Κρατάω το σαγόνι μου από το χαστούκι και προσπαθώ να ανασυγκροτηθώ, να ξαναοργανωθώ και να αντεπιτεθώ αλλά οι στρατηγικές κινήσεις μου αποτυγχάνουν συνεχώς. Δεν ξέρω γιατί, κάτι έχω υπολογίσει λάθος. Ή απλά δεν είναι αρκετά αυτά που σχεδιάζω. Πάντα μου έρχεται αυτή η εικόνα για τον άνθρωπο γενικώς.

Ο καθένας βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού. Πίσω είναι η θάλασσα, πολλά μέτρα κάτω. Το έδαφος είναι σκαμμένο αλλά στέρεο. Ο καθένας στέκεται και δεν κρατάει τίποτα, μόνο μια ασπίδα. Είναι μια μεγάλη ασπίδα και πάνω έχει χαραγμένα λόγια και σύμβολα σημαντικά του καθενός. Είναι μεγάλη και δυνατή, μεταλλική, βαριά και στιβαρή, σου δίνει σιγουριά. Μπροστά στον καθένα βρίσκεται ένας ογκώδης άντρας, ή πιο σωστά μια ογκώδης μορφή, δυνατή, τρομακτική αλλά όχι τρομακτική του τρόμου, δεν την φοβάται ο καθένας, απλά την υπολογίζει (αν έχει μυαλό). Την υπολογίζει και στέκονται απέναντι. Η απειλητική μορφή κρατά με τη σειρά της ένα μεγάλο σφυρί, μια βαριά με πολύ μεγάλο κεφάλι, φαίνεται πάνβαρο αυτό το κωλοσφυρί. Και κάθε φορά που βρίσκει ο καθένας ευκαιρία, προχωρά. Και κάθε τόσο η μορφή χτυπά με δύναμη πάνω στην ασπίδα του καθένα. Άλλες φορές χτυπά ελαφριά και ο καθένας δεν κουνιέται ρούπι, απλά τραντάζεται λίγο, στερεώνει την ασπίδα καλύτερα και ίσως να κάνει και ένα βηματάκι μπροστά. Άλλες φορές όμως, άλλες φορές, τα χτυπήματα είναι τρομερά, είναι συνεχόμενα, είναι λυσσαλέα, και ο καθένας (μπανγκ!) αποκρούει και από την ορμή του χτυπήματος κάνει και ένα βήμα πίσω, (μπανγκ!) κάνει πίσω βήματα όχι γιατί φοβάται απαραίτητα αλλά για να βρει χώρο να στερεώσει τα πόδια του, να στυλωθεί σαν γάιδαρος, να πάρει καλύτερη θέση για να αντέξει το επόμενο χτύπημα (μπανγκ!), ίσως κάποιες φορές να νόμισε πως δεν θα υπάρξει άλλο, πως θα προχωρήσει μπροστά αλλά κάνει λάθος (μπανγκ!) και έτσι, μπρος-πίσω, συνεχίζει ο καθένας. Άλλες φορές φτάνει τόσο κοντά στον γκρεμό που μετά από ένα χτύπημα κοιτά κάτω ανήσυχος τα κύματα που παφλάζουν στα βράχια, εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, σχεδόν δεν φαίνεται τίποτα αλλά ξέρει τι τον περιμένει. Άλλες φορές, κουρασμένος να σηκώνει την ασπίδα του σκέφτεται να πέσει, να βουτήξει, και ποιος ξέρει; Ίσως να καταφέρει να βρει κενό στα βράχια και να βουτήξει στο νερό, δεν ξέρει ακριβώς το βάθος αλλά ξέρει πως, αν γλυτώσει, θα κολυμπήσει και θα βρει ίσως άλλες ακτές που δεν θα υπάρχουν μορφές με σφυριά αλλά μορφές φωτεινές που θα κρατούν όργανα μουσικά ή λουλούδια ή μπάλες ή δώρα ή απλά θα τον περιμένουν να κάνουν παρέα. Ο καθένας σκέφτεται αλλά δεν προλαβαίνει πάντα γιατί (μπανγκ!) η μορφή τον επαναφέρει στην αιώνια πάλη του. Ξέρει πως δεν θα αντέξει τα χτυπήματα για πάντα, κάποια στιγμή θα κουραστεί, κάποια στιγμή θα αφεθεί να παρασυρθεί προς το γκρεμό.

Όμως ο κανένας δεν θέλει ακόμα. Η ασπίδα του, μια όμορφη, ατσάλινη αλλά λεπτεπίλεπτη, με σχέδια και ιδεογράμματα που δείχνουν την χαρά του και την ανυπομονησία του για βήματα, είναι σταθερή ακόμα. Όχι όσο ήταν ίσως, όχι τόσο μακριά από την άκρη του γκρεμού ίσως, αλλά υψώνεται με ένα ελαφρύ τρέμουλο που η μορφή δεν το ‘χει προσέξει καν. Ο κανένας σκέφτεται πως πέρασε άσχημα χτυπήματα και έκανε και κάποια βήματα μπροστά. Αλλά θέλει να προχωρήσει κι άλλο. Προσπαθεί να βρει κενά ανάμεσα στα (μπανγκ!) χτυπήματα και εκατοστό το εκατοστό προχώρησε λίγο. Όμως για να προχωρήσει κι άλλο θέλει κι άλλα σχέδια στην ασπίδα του, θέλει δυνατή ασπίδα για να μην υποχωρεί μπροστά στη λύσσα, το μίσος, την αδικία της μορφής. Ο κανένας αποφάσισε καιρό πριν να γράψει ονόματα, δυνατά και μαγικά ονόματα πάνω στην ασπίδα του. Και προχώρησε μ’ αυτά αρκετά. Τώρα όμως τα ονόματα έφθιναν, τα γράμματα ίσα που φαίνονται και ο κανένας δε μπορεί να τα διαβάσει καθαρά, δεν μπορεί να στηριχτεί στην ασπίδα του. Και αρχίζει πάλι να χάνει έδαφος, αρχίζει να πλησιάζει το γκρεμό. Προσπαθεί να πατήσει από πάνω τα γράμματα, προσπαθεί να γράψει καινούργια, προσπαθεί αλλά δεν τα ‘χει καταφέρει ακόμα.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Αγάπη, θυμός, όραση, λύπη, ακοή, μίσος, όσφρηση, γεύση, φόβος, αφή



Είναι θλιβερό αλλά αλήθεια πως όταν έχω κακή διάθεση γράφω πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Και τώρα δεν έχω ιδιαίτερα κακή διάθεση. Μιλάω και με το χαζομωράκι. Αλλά βαριέμαι απίστευτα. Βαριέμαι τόσο που βαριέμαι και που γράφω αυτό. Συνεπώς θα βγει ένα βαρετό κείμενο. Και συνεπώς θα έπρεπε να σταματήσω να το γράφω. Η συνέπεια μου σταματάει εκεί όμως γιατί θέλω να γράψω κάτι και θα το γράψω και δε με νοιάζει τίποτα, κομπλέ; Το κομπλέ το λέγανε πολύ στο στρατό.
Απολύομαι από το στρατό και δε χαίρομαι καθόλου. Αγχώνομαι. Ντάξει χαίρομαι κιόλας λίγο. Αλλά αγχώνομαι. Και επίσης δε βρίσκω κ α ν έ ν α ν που να θέλει να κάνει τα πράγματα που θέλω να κάνω κι εγώ. Κανέναν. Είμαι αληθινά, πολύ στεναχωρημένος για αυτό. Σπανίως θα έχω το τάιμινγκ να θέλω να κάνω πράγματα, να ξεφύγω από τη βλακεία καθημερινότητα και τώρα κάθομαι και περιμένω πότε θα καπνίσει του καθενός να μου κάνει παρέα. Μακάρι να μπορούσα να τα κάνω όλα μόνος μου. Αλλά δεν θα έχει πλάκα να πηγαίνω για πεζοπορίες ή να βγαίνω για να χορεύω μόνος μου. Νομίζω είναι φανερό αυτό.
Τουλάχιστον, τουλάχιστον, τουλάχιστον έχω φτιάξει το ποδήλατο μου και μπορώ να μη χοντραίνω και να κάνω βόλτες και να βάζω μουσική και να παρατηρώ τα γόνατα μου να διαλύονται λίγο λίγο. Τουλάχιστον αυτό. Με το ποδήλατο γίνομαι πιο γαμάτος αλλά ταυτόχρονα πιο εύθραυστος, πιο γυάλινος. Νιώθω γυάλινος τώρα. Σκληρός σα γυαλί αλλά με το σωστό χτύπημα θα γίνω κομματάκια στο δάπεδο. Πρέπει να αλλάξω το υλικό μου, να γίνω μέταλλο. Όχι πια τόσο σκληρός αλλά άθραυστος, θα λυγίζω αλλά δεν θα σπάω, θα μπορώ με τα σωστά χτυπήματα να γίνω πάλι όπως πριν, όχι ακριβώς αλλά περίπου. Θα με χαράξουν αλλά με τον καιρό οι χαρακιές θα γίνουν μέρος του σώματος μου και θα είμαι κομπλέ. Το κομπλέ το λέγανε πολύ στο στρατό.
Παίρνω πολλά παραδείγματα από τη φύση. Γιατί η φύση είναι ότι βλέπω οπότε λογικό να παίρνω παράδειγμα από αυτά που ξέρω. Από πού θα έπαιρνα, από αυτά για τα οποία δεν έχω ιδέα; Ηλίθιε. Οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι 5.
Οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι 5. Είναι η ακοή, η όσφρηση, η όραση, η αφή και η γεύση. Με αυτές τις αισθήσεις σχηματίζεις μια, όχι πλήρης, αλλά αρκετή «εικόνα» για το περιβάλλον σου. Και φυσικά με μια σειρά εξελίξεων και μεταλλάξεων έφτασα να αντιλαμβάνομαι ένα φάσμα κυμάτων, να αντιλαμβάνομαι ένα φάσμα ακτινοβολίας, να αντιλαμβάνομαι σχήματα και υφές, να αντιλαμβάνομαι την ύλη, να αντιλαμβάνομαι σωματίδια και να αναγνωρίζω εάν αυτά είναι φιλικά ή όχι, αν με βοηθούν ή όχι.
Με τη σειρά τους υπάρχουν και συναισθήσεις που βοηθούν κι αυτές. Συνδεόμενες με τις προγόνους τους, τις αισθήσεις, οι συναισθήσεις με βοηθούν να επιβιώνω και να αναπαράγομαι. Μου λένε πως βρίσκομαι σε κίνδυνο, πιο αμυδρά και αφαιρετικά αλλά αποτελεσματικά, μου λένε πως βρίσκομαι σε ηλικία να αναπαραχθώ και πως ο απέναντι μου θα με βοηθήσει σ’ αυτό, μου λένε πως απειλούμαι και πρέπει να δράσω, μου λένε πως χρειάζομαι τους γύρω μου για να επιβιώσω, πως η κοινωνία είναι η εξέλιξη μου, μου λένε να φοβάμαι, να ερωτεύομαι, να θυμώνω, να αγαπώ. Μου το λένε, δεν το κάνω εγώ. Δεν είναι απόφαση.
Η μαγεία στο μίγμα είναι πως μπορώ να επιλέξω, όχι να συναισθανθώ (όπως δεν μπορώ να μην αισθανθώ), αλλά το τι θα κάνω με αυτά τα σήματα. Τι θα κάνω με το φόβο μου, τι θα κάνω με τον έρωτα μου, τι θα κάνω με το θυμό μου, τι θα κάνω με την αγάπη μου. Όπως επιλέγω τι θα πράξω με την εικόνα που βλέπω, έτσι μπορώ να επιλέξω τι θα πράξω με την αγάπη που νιώθω για έναν άνθρωπο.
Ίσως και να κάνω λάθος. Αλλά ίσως και όχι. Δεν μπορώ να γνωρίζω τίποτα από αυτά με σιγουριά αλλά μπορώ να κάνω υποθέσεις. Μπορώ να φαντάζομαι. Μπορώ να ονειρεύομαι.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Kαι δε σε ξεπλένει τίποτα μπροστά μου

Η παραλλαγή θα φύγει από πάνω μου σύντομα αλλά δεν θα φύγει από μέσα μου ποτέ. Ευτυχώς τώρα δεν θα χαιρετώ ανθρώπους μου δε σέβομαι και δεν θ' ακολουθώ διαταγές που δεν καταλαβαίνω. Ευτυχώς τώρα το Ισχύς Δια Της Γνώσεως θα αποκτήσει υπόσταση και όχι ειρωνική σημασία. Ευτυχώς τώρα θα γελάσω με σένα, και την αλλαγή σου. Ευτυχώς.

https://www.youtube.com/watch?v=9u9ymiSmtXY


Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Αλλά, σκατά, ξέχασα να σου πω να φέρεις τα βιβλία μου!

Παρόλες τις ταινίες, τις ιστορίες, τους μύθους, τις θρησκείες, τα όνειρα και τις ελπίδες, έρχεται κάποιες φορές η στιγμή που η πραγματικότητα σε χαστουκίζει στο πρόσωπο με τη δύναμη του απείρου.

Μια τέτοια ημέρα είναι η σημερινή. Και όχι οτι είναι και πολύ ξαφνικό. Η έκπληξη μου (που επαναλαμβάνω δεν είμαι και μεγάλη) νομίζω βασίζεται πιο πολύ στο οτι αρνιόμουν να το πιστέψω παρά στο οτι ήταν τόσο παράξενο σαν ενδεχόμενο. Ήξερα, ναι ναι ήξερα πολύ καλά τι είχε συμβεί αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο (και με λίγη βοήθεια από σένα όμως) είχα καταφέρει να πειστώ οτι τα πράγματα δεν έχουν προχωρήσει όπως θα περίμενε κανείς αλλά όπως θα ήθελα εγώ. Και χαστουκιζόμενος κατάλαβα οτι αυτό είναι ψέμμα.

Και για να μην παρεξηγηθώ, παρόλο που στεναχωρήθηκα, γιατί στεναχωρήθηκα, υπάρχουν πολλά καλά από αυτό το χαστούκι. Καταρχάς η, ανεκτίμητη για όλους, εμφάνιση της αλήθειας. Η προσγείωση στην πραγματικότητα. Η συνειδητοποίηση οτι πρέπει να αποδεχτώ κάποια πράγματα που τα αρνιόμουν πεισματικά πολύ πολύ πολύ καιρό τώρα. Και φυσικά η αναπόφευκτη ορμή προς τα μπρος, πια. Μπροστά, μπροστά, όλοι προχωράμε μπροστά. Ή πιο σωστά, όλοι προχωράμε παραπέρα. Μπορείς να καθυστερήσεις το χρόνο αλλά δεν μπορείς να τον σταματήσεις.

Και βέβαια ήταν καιρός να ηρεμήσεις κι εσύ υποθέτω. Φάνηκες να ενοχλήθηκες λίγο και για αυτό συγγνώμη αλλά θα κατάλαβες σίγουρα πως είναι και για σένα καλό αυτό. Αυτή η εξήγηση για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση. Σέβομαι πολύ που τα πες, στεναχωριέμαι πολύ που έπρεπε να περάσει τόσος καιρός για να ειπωθούν και για να τα καταλάβω βασικά.

Πίστευα πολλά πράγματα αλλά εν τέλει ήταν λάθος και τι καλύτερο να το καταλάβω αυτό παρά με ένα χαστούκι;

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Περικυκλωμένος, you know?

Θα ήθελα να ακούσεις μια φορά τη μουσική μου και να σ' αρέσει. Σε όλους δηλαδή. Αλλά δεν μπορεί να γίνει αυτό γιατί η μουσική μου ακούγεται κάπως έτσι 

 Πέρα από αυτό θέλω να σου πω πως την επόμενη φορά που θα με χτυπήσεις θα σου κόψω το χέρι. Και την επόμενη φορά που θα με φτύσεις θα σου βγάλω τη γλώσσα. Και την επόμενη φορά που θα με δαγκώσεις θα σου βγάλω τα δόντια.

Μου αρέσουν οι πολεμικές τακτικές ξέρεις γιατί; Γιατί απαιτούν μεγάλη συνεργασία, πολλούς ανθρώπους που αναλαμβάνουν ένα έργο και το κάνουν όλοι μαζί, με σκοπό την νίκη. Γιατί άραγε αυτό να γίνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό μόνο στον πόλεμο; Γαιτί δεν υπάρχει τόση συνεργασία και στην ειρήνη; Γιατί δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός και στην ειρήνη;

Και τώρα φτάνω στο άλλο θέμα μου.

Που δεν θέλω να το σχολιάσω γιατί δεν έχω τα νεύρα μου τόσο φρέσκα.

Μου αρέσει η καινούργια μου σειρά, ο κύριος ρομπότ. Αλλά ταυτόχρονα δε μ' αρέσει γιατί είναι κατευθυνόμενη και όχι γνήσια επαναστατική και ριζοσπαστική. Είναι, με τον τρόπο της, περιχαρακωμένη στο σύστημα, μιλάει για αλλαγές που, όπως πάντα, θα καταφέρουν να κάνουν τον καπιταλισμό ένα πιο δίκαιο σύστημα, τους ανθρώπους που ζουν σ' αυτό πιο ευτυχισμένους και πιο ικανοποιημένους.
Όμως αυτό δε γίνεται. Και αυτοί που αφήνουν αυτή τη σειρά να παίζεται το ξέρουν. Για αυτό και παίζεται. Οτιδήποτε αρκεί να μη θίγεται το σύστημα, κατάλαβες; Το σύστημα μπορεί να μετασχηματιστεί, μπορεί να βελτιωθεί, αλλά ποτέ δε μπορεί να αλλάξει. Η καπιταλιστική σχέση παραγωγής είναι ο μόνος τρόπος. Αυτό υποδηλώνει και αυτό το μέσο ψυχαγωγίας όπως και τα περισσότερα.
Πως θα μπορούσε μια καπιταλιστική εταιρία, μια εταιρία που βασίζει την κερδοφορία της στην υπεραξία που παράγουν οι εργαζόμενοι της, να προωθήσει και να διαφημίσει μια πραγματικότητα όπου αυτό δεν θα συμβαίνει; Πως θα μπορούσε ένας κεφαλαιοκρατικός μηχανισμός να δώσει σε μια μάζα του εργαζόμενου λαού την ιδέα οτι δεν υπάρχει λόγος για εκμετάλλευση ενώ την εκμεταλλεύεται ήδη;
Αναρωτιέμαι.
Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα βγει μια σειρά, μια ταινία, αν θα τη δω εγώ ποτέ δηλαδή, όπου θα υπάρξει ένας αληθινός επαναστάτης, ένας αληθινός ριζοσπάστης, ένας άνθρωπος που να θέλει στ' αλήθεια να αλλάξει ουσιαστικά το υπάρχων σύστημα. Όχι να τα καταφέρει απαραίτητα αλλά να δείχνεται σαν αυτό που θέλει να είναι το δίκαιο. Αυτό θα ήθελα να το παρακολουθήσω.
Το σύστημα όμως έχει οργανωθεί, οι σύντροφοι εκτελεστεί που λέει και το τραγούδι. Οπότε καλύτερα να μην περιμένω για πάντα. Ίσως για αυτό μελετάω τις πολεμικές τακτικές. Κι ας το κάνω για πλάκα. Μάθε τέχνη κι άστηνα, κι αν πεινάσεις πιάστηνα.