Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Αλλά, σκατά, ξέχασα να σου πω να φέρεις τα βιβλία μου!

Παρόλες τις ταινίες, τις ιστορίες, τους μύθους, τις θρησκείες, τα όνειρα και τις ελπίδες, έρχεται κάποιες φορές η στιγμή που η πραγματικότητα σε χαστουκίζει στο πρόσωπο με τη δύναμη του απείρου.

Μια τέτοια ημέρα είναι η σημερινή. Και όχι οτι είναι και πολύ ξαφνικό. Η έκπληξη μου (που επαναλαμβάνω δεν είμαι και μεγάλη) νομίζω βασίζεται πιο πολύ στο οτι αρνιόμουν να το πιστέψω παρά στο οτι ήταν τόσο παράξενο σαν ενδεχόμενο. Ήξερα, ναι ναι ήξερα πολύ καλά τι είχε συμβεί αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο (και με λίγη βοήθεια από σένα όμως) είχα καταφέρει να πειστώ οτι τα πράγματα δεν έχουν προχωρήσει όπως θα περίμενε κανείς αλλά όπως θα ήθελα εγώ. Και χαστουκιζόμενος κατάλαβα οτι αυτό είναι ψέμμα.

Και για να μην παρεξηγηθώ, παρόλο που στεναχωρήθηκα, γιατί στεναχωρήθηκα, υπάρχουν πολλά καλά από αυτό το χαστούκι. Καταρχάς η, ανεκτίμητη για όλους, εμφάνιση της αλήθειας. Η προσγείωση στην πραγματικότητα. Η συνειδητοποίηση οτι πρέπει να αποδεχτώ κάποια πράγματα που τα αρνιόμουν πεισματικά πολύ πολύ πολύ καιρό τώρα. Και φυσικά η αναπόφευκτη ορμή προς τα μπρος, πια. Μπροστά, μπροστά, όλοι προχωράμε μπροστά. Ή πιο σωστά, όλοι προχωράμε παραπέρα. Μπορείς να καθυστερήσεις το χρόνο αλλά δεν μπορείς να τον σταματήσεις.

Και βέβαια ήταν καιρός να ηρεμήσεις κι εσύ υποθέτω. Φάνηκες να ενοχλήθηκες λίγο και για αυτό συγγνώμη αλλά θα κατάλαβες σίγουρα πως είναι και για σένα καλό αυτό. Αυτή η εξήγηση για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση. Σέβομαι πολύ που τα πες, στεναχωριέμαι πολύ που έπρεπε να περάσει τόσος καιρός για να ειπωθούν και για να τα καταλάβω βασικά.

Πίστευα πολλά πράγματα αλλά εν τέλει ήταν λάθος και τι καλύτερο να το καταλάβω αυτό παρά με ένα χαστούκι;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου