Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=KsMEBEcxzYA

Γιατί με κοροϊδεύεις;

Όταν όλα τα άλλα ξεχαστούν από το χτες, θα μου μείνει μόνο η εικόνα από τη χαμηλή θέση των ποδιών σας στο χώμα-τσιμέντο στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, τα σπασμένα μπουκάλια από τους δελτάδες(για να μη μπορείς να ξεχάσεις κάποια πράγματα), τη σκληρή πέτρα που μου πίεζε την πλάτη στη θέση που είχα "βολευτεί", τις πετρούλες στα παπούτσια σου, ναι, ήταν τέλεια η παρομοίωση, το μέγεθος της πετρούλας μπροστά στην φαινομεκά απύθμενη αντίσταση των πάνινων παπουτσιών σου(ή γουατέβερ υλικό), μικρή πετρούλα, αδέξιο πέταγμα, κρούση, και η πέτρα πετιέται πίσω, τελείως διωγμένη να επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε. Ήταν τέλεια η παρομοίωση, άπειρες πετρούλες να πετάξω, τα χέρια μου έκαναν πως έψαχναν αλλά ήταν τόσες που δεν είχε στ' αλήθεια σημασία ποια θα ήταν και από που θα την έπαιρνα, και μετά το πέταγμα και ακόμα κι αν άδειαζα όλο τον πεζόδρομο από πετρούλες, πετρούλες επί δέκα εις την εικοστή πέμπτη, τα παπούτσια σου θα κατάφερναν να τις αντέξουν όλες, ίσως και να θάβονταν από τις πετρούλες αλλά το αληθινό δέρμα από κάτω θα ήταν άθικτο, θα είχε ζεσταθεί από τις πετρούλες αλλά δεν θα το άγγιζαν ούτε με αίτηση που λένε και στο χωριό μου.

Και θα μου μείνουν οι πετρούλες, αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να πετάξω γυαλιά, ή μεγαλύτερες πετρούλες μα μετά το μυαλό μου ντρίφταρε και άρχισε να σκέφτεται τελείως άκυρα πράγματα και το άφησα (ευτυχώς ζώον) και μετά επέστρεψε στην πρόταση σου νωρίς εκείνο το βράδυ, εκνευρισμός για το θελκτικό της υπόθεσης, εκνευρισμός για την εκνεύρωση που με συνεπήρε, εκνευρισμός γιατί τα χέρια μου είναι κάθε άλλο παρά αδέξια σε απόσταση ορισμένων χιλιομέτρων και το αντίθετο σε κάθε άλλη περίπτωση.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Είναι το ραπ φαινόμενο ντελίριο και βομβαρδίζει το κτήριο

Διάβασα ένα περιοδικό για το καλοκαίρι. ήταν πολύ ωραίο και μου άρεσε. Μόνο τα ποιήματα μου ήταν αταίριαστα αλλά ντάξει, εκτιμώ την προσπάθεια Κατερινούλα. Και ξαφνικά θέλω να είναι πάλι καλοκαίρι. Μα εσύ το σιχαίνεσαι το καλοκαίρι Γιώργο επειδή κάνει πολύ ζέστη. Και είναι αλήθεια αυτό, 1 από τις 1000 φωνές αυτοδιόρθωσης που έχω εγκαταστήσει. Αλλά θα ήθελα γιατί το καλοκαίρι το έχασα και μου λείπει η αφόρητη Αθήνα, η τεμπέλικη, απεγνωσμένη να αλλάξει χαρακτήρα από μόνη της Αθήνα.

Α, ώστε έτσι γράφουν, αλληλεπιδρούν και σκέφτονται οι άνθρωποι που ζουν αληθινές και πραγματικές και απτές ζωές, ε; Κοίτα να δεις που δεν θα μάθαινα ποτέ αν δεν έκανε τα καλλιτεχνικά της η Κατερινούλα. Επίσης, αν κατάλαβα σωστά το κειμενάκι της Πηγής τη λατρεύω.

Γιώργο, Γιωργάκη, γιατί είσαι βλάκας;

Δεν είμαι βλάκας, απλά κενούλης. Και ντάξει, λίγο βλαμμένος ίσως.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=kScnfNC4Ads

Ο καιρός αυτή τη στιγμή, στις 2:18, βράδυ Τετάρτης ξημερώματα Πέμπτης 21 προς 22 Οκτώβρη σε αυτό το μέρος της Θηβών, έξω από την μπαλκονόπορτα μου είναι τέλειος. Βρέχει ίσα ίσα για να μην πεις πως ψιχαλίζει, βρέχει αργά αργά, δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, οι σταγόνες είναι σα να πέφτουν απαλά, σα να χαιδεύουν την άσφαλτο, το διάζωμα, τα σάπια κάγκελα του μπαλκονιού, τα χέρια μου από το μέσο του πήχη και κάτω.

Και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι θυμωμένος και βρίζοντας. Αλλά ηρέμησα, και, ω, η ανακούφιση μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ μεγάλη. Νιώθω σα να πέταξα το σακίδιο μου μετά από μια δύσκολη μέρα σχολείου. Το μόνο που με στεναχωρεί τώρα είναι που δεν έχω κανέναν, καμία, να μοιραστώ την τέλεια, απαλή βροχή. Και δεν είναι οτι δεν έχω υποψήφιους και υποψήφιες. Έχω εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα αλλά ίσως να κοιμάστε, ίσως να κάνετε παρέα μεταξύ σας, ίσως να σκέφτεστε κι εσείς οτι είστε μόνοι σας αλλά εγώ που να το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι οτι, με δικά μου λάθη, με δικές μου παραλήψεις, έχασα το δικαίωμα να σας πάρω τηλέφωνο τώρα, βραδιάτικα.

Ίσως και να μην το είχα και ποτέ.

https://www.youtube.com/watch?v=lxhFMJ_-JNc

Γιατί δεν τηλεφωνιόμαστε τέτοιες ώρες; Εγώ ξέρω στα σίγουρα πως θα χαιρόμουν αν χτυπούσε το τηλέφωνο μου και ήσασταν εσείς, κι ας κοιμόμουνα (που δεν υπάρχει περίπτωση). Θα χαιρόμουνα να είναι 3 το βράδυ και να ακούσω το πιο παράξενο σχέδιο, την πιο παράξενη πρόταση. Ίσως να έριχνα άκυρο αλλά ίσως και όχι. Σίγουρα όμως θα εκτιμούσα, θα μου άρεσε αυτή η παρέκλιση από το σύνηθες. Είμαι αυτός, το αποδέχομαι σιγά σιγά, που γεννήθηκε να μην κάνει αυτό που είδε σα συνηθισμένο. Ακόμα κι αν το συνηθισμένο είναι καλύτερο.

Κάποιες φορές νιώθω να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικό από τα πριν. Δεν μπορώ να χορέψω με τις ίδιες κινήσεις, δεν μπορώ να δουλέψω με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορώ να φάω το ίδιο φαγητό, δεν μπορώ να συζητήσω με τον ίδιο τρόπο. Αν κάτι είναι κανόνας πρέπει να το κάνω διαφορετικά. Αν κανονίζουμε να βγούμε στις 10 και κοιμόμαστε στις 4 εγώ πρέπει να βγω στις 4 και να κοιμηθώ στις 10.

https://www.youtube.com/watch?v=3JlVglG6LEE

Θέλω να πω, είμαστε ξύπνιοι τώρα. Πολλοί από αυτούς που εννοώ, ναι, είμαστε ξύπνιοι. Γιατί καθόμαστε στα σπίτια μας μόνοι μας; Θέλω να βγω έξω, νιώσω σχεδόν σαν φωνή το κάλεσμα της βρεγμένης πόλης να με φωνάζει να βγω, γιατί τώρα είναι που δεν θα τριγυρνάει κανείς άλλος. Αλλά θέλω παρέα ταυτόχρονα. Κάποιες φορές με φωνάζουν τόσο έντονα η βροχή και η σκόνη που δεν μπορώ να κάτσω μέσα. Άλλες σαν τώρα θέλω να με πάρετε. Δεν μπορώ να σας πάρω εγώ δυστυχώς, δεν είναι οτι ντρέπομαι ή κάτι. Απλά θέλω να το θελήσετε πρώτοι εσείς, θέλω να σας βγει όπως μου βγαίνει κι εμένα, αυθόρμητα, έντονα, σαν να έχετε μείνει πολύ ώρα κάτω απ' το νερό και να βγαίνετε σαν έκρηξη από την επιφάνεια για να αναπνεύσετε. Όταν το νιώσετε όπως το νιώθω τότε σίγουρα θα με πάρετε. Έτσι πιστεύω εγώ.

Έξω, στις 2:37 ακόμα βρέχει, τώρα ίσως λίγο πιο έντονα. Δεν περνάνε πολλά αμάξια, ίσα ίσα όσα χρειάζονται για να νιώθεις λίγο λιγότερο μόνος σου. Και είναι σα να βλέπω κύματα από τη Σπιάτζα να λαμπυρίζουν στον ήλιο των 7.30 το καλοκαίρι, σα να βλέπω το κρυφό φαράγγι με τις άσπρες θρυμματισμένες πέτρες πίσω απ' το Far Out, σα να βλέπω τη μπάλα του βόλλευ να αιωρείται στον μαύρο ουρανό στο γήπεδο της Αγίας Τριάδας, την κανάτα με το νερό στα Coffee Time στις 4 το πρωί, τα 5 ζάρια στο τραπέζι, την εξερεύνηση στο ρέμα που μπαζώνουνε τώρα στην πλατεία του Ιλίου, την ανηφοριά στα Τουρκοβούνια για να φτάσω γρήγορα στην Κατεχάκη, με σορτσάκι στους 5 βαθμούς και να ζεσταίνομαι, βλέπω το βραδινό τρένο να φεύγει για Θεσσαλονίκη κι εγώ να κάθομαι με κοτοπουλά στις τρεις γέφυρες και να θέλω τόσο πολύ να είμαι σ' αυτό το τρένο, το ταξίδι από τη Γλυφάδα με το ποδήλατο και m83, το τρέξιμο στην Ακαδημίας, ποδήλατο στα στενά του Παγκρατίου, του Κολωνακίου, των Αμπελοκήπων, του Περιστερίου, του Πειραιά, του Καματερού, των Άνω Πατησίων, το περπάτημα Πειραιάς-σπίτι, το πέρασμα από την γέφυρα στο τέρμα του 703 για να πάω σπίτι, σα να βλέπω μπροστά μου τη σκιά μου να γλιστράει στα δεξιά από τα πίσω προς τα μπροστά, βλέπω ακόμα σαν εφιάλτη τη φωτιά από τα διυλιστήρια του Σκαραμαγκά και ελπίζω να μάντεψες τον κοινό παρανομαστή για όλα αυτά, άσχετο, ξέφυγα όπως συχνά, αλλά βρέχει κι άμα βρέχει στη Θηβών είναι σα να βρέχει στον κόσμο όλο και επειδή ο χρόνος είναι μια εικόνα καθρεφτισμένη στο νερό (κλεμμένο), κοιτάω κάτω και βλέπω τρεμάμενες εικόνες από τα πράγματα που αναγκάστηκα να κάνω μόνος επειδή δεν ήσουν μαζί μου εσύ ή εσύ ή εσύ η εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ.

https://www.youtube.com/watch?v=QpFXXPruuqU

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Θερινό στη Φορμίωνος δίπλα

Έχουν βγει τόσες ταινίες - σειρές για το ταξίδι στο χρόνο, προειδοποιώντας για τις συνέπειες αυτού, που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι 20% σοβαρά αν έχει ήδη εφευρεθεί και μας προετοιμάζουν ύπουλα για να μπει στη ζωή μας.

Με την ίδια λογική προετοιμάζεται και zombie apocalypse πάντως οπότε το νου σας.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Μικρές γλυκιές απολαύσεις!

Και το φεγγάρι μήνυμα στέλνει. Στρατός του Φερδινάρδου και της Ισαβέλας.

νο 1: Γλυκιοί φραουλένιοι στρόβιλοι σε σχήμα ελατηρίου

https://www.youtube.com/watch?v=aY4YzEkyNUQ

Υλικά:

1 γκαζάκι
0.5 m σύρμα σκληρό
2 πένσες

Εκτέλεση:

Ισιώνουμε το σύρμα σε σχετική ευθεία. Ανάβουμε το γκαζάκι και το αφήνουμε σε μέτρια φωτιά. Παίρνουμε το σύρμα με τις δύο πενσες από τις δυο του άκρες και το θερμαίνουμε στη φλόγα. Προσέχουμε να μην υπερθερμαθεί και κοπεί, το ζεσταίνουμε αρκετά ώστε να μην μπορούμε να το πιάσουμε χωρίς να καούμε. Για αυτό το λόγο και προτιμούμε πολύ χοντρό σύρμα. Μόλις αποκτήσει την επιθυμητή θερμοκρασία, το αριστερό μας χέρι κρατά την πένσα ούτως ώστε η άκρη του σύρματος να ακουμπά στον πήχη μας και με το δεξί χέρι τυλίγουμε με γρήγορες κινήσεις το υπόλοιπο σύρμα γύρω γύρω από τον πήχη προς τον αγκώνα. Για πιο όμορφη εικόνα προσπαθούμε οι σπείρες να έχουν ένα δάχτυλο κενό. Και καλή όρεξη!

νο 2: Απλές ντοματένιες ρίγες με άρωμα μετάλλου σε μπούτι χοιρινό (νωπό)

https://www.youtube.com/watch?v=jKSfXnuKD0w

Υλικά:

1 καρφίτσα ή βελόνα
1 κομμάτι από τσίγκο αναψυκτικού (προαιρετικό)

Εκτέλεση:

Παίρνουμε την καρφίτσα και πιέζουμε ένα σημείο ψηλά στο μηρό. Ξεκινάμε από τον αριστερό πάντα. Πιέζουμε αρκετά αλλά χωρίς να τρυπήσουμε. Όταν φτάσουμε σε οριακό σημείο, σέρνουμε την καρφίτσα χωρίς βιασύνη πάνω στο δέρμα, προσέχοντας όμως να δημιουργείται τομή στο δέρμα σε ικανοποιητικό βαθμό. Τελειώνουμε την τομή και επαναλαμβάνουμε παρακάτω. Αν δούμε πως δεν έβγαλε ζουμί το μπούτι επαναλαμβάνουμε με πείσμα. Αφού ολοκληρώσουμε 5-6 γραμμές και στα δύο πόδια περιμένουμε 3 με 4 λεπτά για να δούμε τα αποτελέσματα και επαναλαμβάνουμε. Για καλύτερα αποτελέσματα ξεκινούμε με κομμένο τσίγκο από αναψυκτικό και συνεχίζουμε την δεύτερη και τρίτη φορά με την καρφίτσα μας. Και καλή όρεξη!


Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Back to school!

Η παρακάτω πλέυλιστ είναι από αυτά που άκουγα γυμνάσιο και λύκειο! Τι ενθουσιασμός!

https://www.youtube.com/watch?v=EGljje7Pd6c

τουν-τουρουρουτουρουρουτουντουν

Από ένα βιβλίο που δανείστηκα από τον γκόμενο της μάνας μου που έλεγε μέσα για την αρχή της ηλεκτρονικής μουσικής και το acid και τα πάρτιζ. Τέλειο βιβλίο, πρέπει να το ξαναβρώ οπωσδήποτε. Μου έμαθε πάρα πολύ μουσική.

https://www.youtube.com/watch?v=6VxoXn-0Ezs

And when it's time for leavin',
I hope you'll understand,
That I was born a ramblin' man.


Ξανά λύκειο και αφού έχω ξεπεράσει τα βασικά της κλασικής ροκ ψάχνω κάτι σιντί του αδερφού μου και βρίσκω διάφορα κομμάτια τέτοια. Ειδικά αυτό το είχα σε σιντί με διάφορες επιλογές τελείως άσχετες μεταξύ τους και τα άκουγα συνέχεια σε σημείο του να γυρνάμε από το σχολείο παρέα 5 6 ατόμων κι εγώ να είμαι με discman και να ακούω μουσική και να μη μιλάω σε κανένα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δυστυχώς η κλασική ροκ είναι το αφεντικό.

https://www.youtube.com/watch?v=vabnZ9-ex7o

And I swear that I don't have a gun
No, I don't have a gun
No, I don't have a gun


Ποοοολύ παλιά, πριν καν γνωρίζω είδη και τραγουδιστές υπήρχαν οι κασέτες και η πρώτη κασέτα που θυμάμαι ποτέ να ακούω ήταν του αδερφού μου με επιλογές. Μία από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι. Δυστυχώς δε θυμάμαι καθόλου τα υπόλοιπα αυτής της κασέτας που ήταν με μωβ χαρτάκι απ' έξω και νομίιιιζω είχε και black sabbath ένα. Γαμώτο τα 'χω ξεχάσει τα υπόλοιπα. Και μάλιστα αντίθετα από πολλούς δεν άκουγα ούτε και μ' άρεσε για πολλά χρόνια από τότε το smells like teen spirit.

https://www.youtube.com/watch?v=t-rxYuFOvyg

Is it any wonder why Princes & Kings
Are clowns that caper in their sawdust rings
And ordinary people that are like you and me
We're the keepers of their destiny


Αυτό ήταν πάλι γυμνάσιο ή μπορεί και αρχές λυκείου και δεν θυμάμαι αν το είχα σε σιντι ή αν είχα αρχίσει να ακούω μουσική από υπολογιστή από τότε. Τα σιντί κυριαρχούσαν ακόμα βέβαια αλλά νομίζω περνάγαμε τα τραγούδια σε φακέλους στο πισι. Δουλειά τελείως χωρίς νόημα πια αλλά τι να κάνεις; Δεν ήξερα πόσο πολύ θα εξελιχθεί ο υπολογιστής και δε μ ΄ένοιαζε κιόλας. Απλά χαιρόμουν να εμφανίζονται κομμάτια 1,2,3,4 στον υπολογιστή και εγώ να τα ακούω, να καταλαβαίνω ποια είναι και να τα ονομάζω. Ακόμα μ' αρέσει αυτό.

https://www.youtube.com/watch?v=cifvXSB-GrI

One the farms they've made a stand,
Against the hated iron hands, they're uniting
They're backed by everyone in town,
And I must ride to beat them down, how they're fighting:
But I understand their cause
To fight against the laws, they're right 


Τότε θεωρούσαμε τα 3 αδέρφια (η μικρή ήταν πολύ μικρή για να ακούει μουσική και να έχει και γνώμη) οτι το The power and the passion από Eloy ήταν ο καλύτερος δίσκος που υπήρχε. Εγώ αυτή την εισαγωγή την άκουγα από το δημοτικό σίγουρα, σε κασέτα φυσικά, και είχα μάθει απέξω όχι μόνο τα λόγια (αν και όχι καλά γιατί δεν ήξερα καλά αγγλικά τότε) αλλά και κάθε όργανο. Τα σόλα της κιθάρας, τα ντραμς που μου έλεγε ο αδερφός μου οτι ήταν ένας από τους καλύτερους ντράμερ αυτός και όλα, όλα. Πέρασαν χρόνια πριν ακούσω άλλα τραγούδια από άλλους δίσκους και καταλάβω οτι είναι το ίδιο συγκρότημα.

https://www.youtube.com/watch?v=ObL3L6MRvN4

I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle


Ξανά δημοτικό αλλά αυτό το είχαμε σε σιντί στι hi fi στο δωμάτιο μου και της αδερφής μου (γιατί μέναμε μαζί τότε). Χαρακτηριστική ανάμνηση να ακούμε πολίς και κάποιος να κάνει πάρτυ νομίζω, μάλλον όχι εγώ, και να μην είναι το πάρτυ ακόμα αλλά να καθαρίζουμε(νε) κι εγώ να χοροπηδάω και να ακούω αυτό ή κάποιο άλλο. Γενικά τότε θεωρούσε οτι μοιάζουν αρκετά τα κομμάτια των Police και δεν έδινα σημασία σε τίτλους. Το Message in a bottle πάντως το θυμάμαι πρώτα απ' όλα και πιο πολύ απ 'όλα οτι ήταν το δικό μου κομμάτι. Και όχι φυσικά το Roxanne.

https://www.youtube.com/watch?v=CAF7BSuqNXU

I can't do my homework anymore

Το τραγουδάγαμε με τον Αχιλλέα γυρνώντας από το σχολείο αλλά εγώ (που του το έμαθα βέβαια) το ήξερα από παλιά αφού κατά τα λόγια του πατέρα μου: "Αυτοί (οι J Geils Band) έγιναν μεγάλη μπάντα μόνο αφού σταμάτησαν να είναι αλήτες. Ήταν αλήτες στην αρχή". Πέρασε πολύς καιρός πριν αναρωτηθώ καν τι εννοούσε. Μπαντάρα πάντως.

https://www.youtube.com/watch?v=Y5ylqx1zAgg

I've got to rearrange my life,
I've got to rearrange my world. 


Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Γυμνάσιο αν δεν κάνω λάθος. Αλλά άρχοντας. Μέχρι και 2 3 χρόνια πριν δεν μπορούσα, όχι, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ακούσω αυτή την εισαγωγή ή τραγούδια από το Pilgrimage, το Wishbone Four και το Argus (όπου αυτός είναι που οικογενειακώς αποφασίσαμε τελικά πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει) και να μη σκέφτομαι σκηνές, αλλά στ' αλήθεια κανονικές σκηνές από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι στο σημείο που τα 3 χόμπιτ φεύγουν να συναντήσουν τον Μέρι στο νέο σπίτι του Φρόντο διασχίζοντας το Σάιρ. Στο Μπάκλαντ λίγο πιο νότια αν θυμάμαι καλά. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι επίσημα και με μεγάλη διαφορά τα βιβλία που έχω διαβάσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Και τα Χάρι Πότερ που είναι μάλλον δεύτερα τα έχω διαβάσει πάνω από 12 φορές στο νερό. Ε, φανταστείτε πόσες φορές διάβασα τον Άρχοντα (τον ήξερα απέξω κανονικότατα, με το που τελείωνα την επιστροφή του βασιλιά άρχιζα ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ τη συντροφιά) και αναλογιστείτε τώρα οτι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η κασέτα που έβαζα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ω θεέ μου ξανά ήταν αυτή που είχε τραγούδια από τους Wishbone Ash. Ίσως πια το αγαπημένο μου συγκρότημα λόγω συναισθήματος. Ακόμα και τώρα όταν ακούω την αρχή του Argus νιώθω περίεργα. Ακόμα και τώρα που μόλις το έβαλα.

https://www.youtube.com/watch?v=y1tFQMjc-IE

But I remebered a voice from the past;
Gambling only pays when you're winning
- I had to thank old miss mort for schooling a failure.
Keep them mowing blades sharp...


Έπιασα τα τετριμμένα το ξέρω αλλά αυτά άκουγα. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι των Genesis που άκουσα ποτέ και δε μ' άρεσε και τόσο! Τότε βέβαια. Δηλαδή μου άρεσε αλλά ήμουν τόσο επικεντρωμένος στην κλασική ροκ που το θεωρούσα κάτι εξωτικό. Ήταν ίδια εποχή με τους Wishbone Ash (εννοώ τα άκουσα την ίδια εποχή) και δεν άκουσα παραπάνω Genesis στις αρχές γυμνασίου. Άκουσα βέβαια υ π ε ρ β ο λ ι κ ά πολύ στο λύκειο και από τότε κάθε νέος δίσκος ήταν αποκάλυψη. Θεωρώ οτι όποια φαντασία είχα στη μουσική την πήρα από κει, ότι καινοτόμο στη σύνθεση ξεκίνησε με πηγή τα τρελά των τζένεσις, τις συνθέσεις και τα σόλα τα τελείως χωρίς λόγο ρε αλλά ταυτόχρονα σε 9 λεπτά κομμάτι να τραγουδάνε στα μισά και παρόλα αυτά να νιώθεις οτι το τραγούδι συνεχίζεται, απλά τώρα τραγουδάνε τα υπόλοιπα όργανα. Παρόλα αυτά το i know what i like ήταν, είναι και θα είναι η αρχή μου σε ένα τρελό τρελό συγκρότημα που πέρα από τους εκπληκτικούς δίσκους έδωσε και πάρα πολλά όταν ανακάλυψα και τη σόλο καριέρα του Gabriel πολύ πολύ μεγαλύτερος όμως. Παλικάρι τρελό.

https://www.youtube.com/watch?v=IAjGdmFKf8E

Cold hearted orb
That rules the night
Removes the colours
From our sight
Red is gray and
Yellow white
But we decide
Which is right
And
Which is an Illusion


Προτελευταίο κομμάτι που όμως δεν μπορεί να είναι κομμάτι αλλά ολόκληρος ο δίσκος. Φυσικά όλοι ακούγαμε συνέχεια αυτή τη μαλακία από το δημοτικό και πιο πριν ακόμα γαμώ τα ραδιόφωνα. Γιατί, ντάξει, το Nights in white satin ναι οκ, ήταν καλό κομμάτι αλλά από μικρός ρε φίλε, μου την έδινε λίγο η κλάψα του. Μέχρι που παιδιά, ντάξει. Μέχρι που άκουσα, λύκειο, τόσα χρόνια χαμένα ακούγοντας την κλάψα και θεωρώντας τους Moody blues τελείως βλάκες, μέχρι λέω που άκουσα το δίσκο απ' όπου προήλθε το τραγούδι. Και μέχρι που άκουσα ολόκληρο το τραγούδι. Και την απαγγελία. Και κατάλαβα οτι οι άνθρωποι ήταν γ α μ ά τ ο ι. Ο δίσκος είναι στη δεκάδα των δίσκων μου και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον έχω ακούσει και τον γνωρίζω. Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο για αυτό.

https://www.youtube.com/watch?v=gvJ6o1PC4pA

Now the night was bright, and the stars threw light
On Billy and Davy, dancin in the moonlight
Down near the water in a stone mud fight
Killer Joe passed out on the lawn
Hazy Davy got really hurt
He ran into the lake in just his socks and a shirt
Me and crazy Janey's makin love in the dirt
Singin' our birthday songs 

Για τελευταίο δεν ήξερα τι να βάλω αλήθεια. Και έτσι αποφάσισα να βάλω κάτι τόσο κλασικό, τόσο κλασικό που να πεθαίνεις. Ντάξει δεν έβαλα και Rolling Stones αλλά κάτι κλασικό! Με αυτό η μεγάλη μου αδερφή τρόμαζε τη μικρή (αν και αυτή δεν τρόμαζε) με το κακό γελάκι στη μέση του τραγουδιού όταν ήταν ακόμα μωρό. Με αυτό το δίσκο που για πολύ καιρό άκουγα μόνο 2 τραγούδια (και αυτό) ένιωθα πολύ καλά. Ήταν καλά τραγούδια ρε φίλε. Πολύ καλά. Απλά μεν αλλά καλά. Δυνατά. Τ' ακούγαμε συνήθως στο αμάξι του μπαμπά μας όταν μας πήγαινε βόλτα μέχρι τη Βαρυμπόμπη για να περάσουμε χρόνο μαζί. Νομίζω ναι, σε αμάξι τ' άκουσα πρώτη φορά.

Μακάρι να μπορούσα να τα ακούσω ξανά για πρώτη φορά.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=yvnoJ4H0BLk

Fun fact number fuck off: Στο τζόκεϋ μου γράφει ακριβώς αυτό στο πίσω μέρος

Είναι καλό που μου φεύγει η στεναχώρια. Είναι κακό που αντικαθίσταται από θυμό.

Είναι καλό που ξέρω ποιον θέλω να δω. Είναι κακό που δεν γίνεται.

Είναι καλό που νιώθω έτσι. Είναι κακό που δε νιώθει τα αντίστοιχα ο αντίστοιχος.

Είναι καλό που δεν στο παραδέχομαι. Είναι κακό που δεν στο παραδέχομαι.

Είναι καλό που έστειλα μήνυμα. Είναι κακό που δεν πρόκειται να πάρω απάντηση.

Είναι καλό που είμαι ρεαλιστής. Είναι κακό που είμαι απαίσιό(ς)δοξος.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Και άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει

Δεν θ' ανέβω. Ορίστε το 'πα! Ααααααχ. Επιτέλους το παραδέχτηκα και σε μένα. Και θα γκρεμίσω το στενό γεφύρι ανάμεσα στους δυο.

Σημερα ήταν από τις χειρότερες μέρες του χρόνου. ήταν μια μίξη απογοήτευσης συνειδησιακής-πολιτικής-ιδεολογικής σε συνδυασμό με μια τεράστια μοναξιά που με έκαναν να πηγαίνω πανικόβλητος από δω κι από κει, ουσιαστικά μην κάνοντας κάτι, απλά έψαχνα παρέα αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα να δω κανένα. Και εν τέλει ανταμείφθηκα με τα χάλαμα των ακουστικών μου. Όχι, μου άξιζε.

https://www.youtube.com/watch?v=yQMwM7rROM4

Τώρα, πέρα από μόνος μου, είμαι αναγκασμένος να ακούω συνέχεια το χριτς χριτς που θα κάνει η πίσω ρόδα και τις σκέψεις μου. Ναι, τώρα θα πρέπει ν' ακούω τιις σκέψεις μου όσο κάνω ποδήλατο. Ο Τ Ι   Χ Ε Ι Ρ Ο Τ Ε ΡΟ.

Μου λείπουν οι φίλοι μου. Επίσης μου λείπει το συναίσθημα του να έχω φίλους. Πολύ δακρύβρεχτη ομολογία αλλά παρόλα αυτά πραγματική. Ρεαλιστική. Δυστυχώς. Δικαίως όμως. Βιάστηκα πολύ να κοροϊδέψω, έστω και χωρίς κακία, τους άλλους. Και τώρα θα τα λουστώ. Δυσκολεύομαι πια να δω καθαρά. Έτσι μου φαίνεται. Νιώθω πολύ αβέβαιος για τις πράξεις μου. Μου είναι ξένο αυτό το συναίσθημα. Με κουράζουν οι νέες σχέσεις, μου φαίνονται βουνό. Βουνό που από την κορυφή του δεν θα δεις μια υπέροχη θέα. Θα δεις μια θέα αξιοπρεπή και μετά τριγύρω άπειρες νέες κορυφές και θα αναγκαστείς να ξανασκαρφαλώσεις. Και δεν θα ικανοποιηθείς ποτέ. Δεν. Έχει. Νόημα. Αν. Είναι. Να. Είναι. Έτσι. Δεν. Το. Καταλαβαίνει. Κανείς;

Δηλαδή δεν υπάρχει λύση; Αν δεν υπάρχει λύση τότε δεν υπάρχει και πρόβλημα λέει μια παντελώς αυθαίρετη λογική. Αν δεν υπάρχει λύση είναι όλα σκατά λέει η δικιά μου λογική. Αν δεν υπάρχει λύση πρέπει να ασχοληθώ με άλλα προβλήματα που έχουν λύση. Αν δεν υπάρχει λύση θα γίνω τρομοκράτης και μάλιστα κακός για να με κλείσουν φυλακή. Αλλά στη φυλακή πάλι τα ίδια θα σκέφτομαι. Πρέπει να κάνω κάτι να με εκτελέσουνε. Ε! Πρέπει να με εκτελέσετε.

Ελληνικό ρεπερτόριο, μάλλον επηρεασμένος από το φεστιβάλ. Ήμουν 6 ώρες στο φεστιβάλ και δεν κάθισα με κανέναν. Ούτε την οικογένεια μου δεν είδα. Μόνο μια ωραία συναυλία είδα. 10.000 κόσμος μπαινοβγήκε, εγώ έναν άνθρωπο να βρω να κάτσω να του πω καμιά κουβέντα δε βρήκα. Πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλω να τους μιλήσω πολύ. Σε κάποιους μάλιστα θέλω να τους μιλήσω όσο θέλω να πιω νερό μετά από μια μέρα που θα έχω ξεσκιστεί στο ποδήλατο.

Αυτούς τους ρώτησες;

Αυτή η ερώτηση μου τριβελίζει το μυαλό.

Γιατί όλοι μου λένε ψέματα;

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

A night to call the cops you clown rapper

https://www.youtube.com/watch?v=KeWpPnErKiU

Suck it biatcheeeeeees.

31/10/15 -> The hip hop underground scene of Athens again, you know i'm talking about the most buried content, comin out, hitting the face, i bet you 've never seen an inside of a mind so haste, i tell run and you ask me how fast, i tell you come, you ask me how much, i 'm not gonna ask you again, kolonos, rap night and you can surely guess the rest, it's a night of incest, our minds and our rhymes will take care of the rest, bring a drink, don't be an ass, all i guarantee is a night to call the cops, a night to call the cops, yeah!


Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Έργατιά μπροστά, τώρα με σφυριά, χτίσανε στους τοίχους τους όλα τ' αφεντικά



You gotta let the sunshine in.

Κατάλαβα πως έχω μεγάλο πρόβλημα όταν έβαλα τα κλάματα όταν τελείωσε το the office. Και μιλάμε για κλάματα, όχι αστεία. Και κατάλαβα πως έχω πρόβλημα όταν ήθελα να πάρω κάποιον τηλέφωνο και δεν μπορούσα να πάρω κανέναν. Και μάλλον έχω πρόβλημα που αποφάσισα πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να εκφράσω τους προβληματισμούς μου εδώ. Είναι ειρωνικό και καθόλου κολακευτικό για μένα που με ειρωνεύομαι που κάνω κάτι και παρόλα αυτά συνεχίζω να το κάνω. Υποκριτικό σχεδόν θα έλεγα. Και έχω προαναφέρει ότι το να λες ψέματα στον εαυτό σου είναι πρώτον αδύνατον και δεύτερον ηλίθιο. Δεν θα βάλω τραγούδια αν και θέλω γιατί τα έχω ξαναβάλει. Επίσης δεν θα βάλω κόμματα γιατί βαριέμαι να πατάω έξτρα πλήκτρα. Back to basics baby ή αλλιώς back to illiterature.

Αφού είδα το τέλος του office λοιπόν και αφού έκλαψα πικρά για τη ζωή μου που περνάει και δεν ακουμπάει πουθενά και τίποτα αποφάσισα να παράξω τέχνη σε όποια μορφή. Ξεκίνησα από τη μουσική. Απέτυχα. Συνέχισα με ποίηση. Απέτυχα. Τα εικαστικά δεν τα έπιασα καν, βαριέμαι και δεν εμφάνισα ποτέ κάτι αξιόλογο ώστε να ξαναπροσπαθήσω τώρα. Κατέληξα στην πεζογραφία ξεχνώντας φυσικά ότι δεν είναι τέχνη να γράφεις προτάσεις όπως και ότι δεν είμαι καλός σε αυτό ένιγουει.

Έφτασα στο παρόν λοιπόν με μια μικρή ανασκόπηση της ημέρας για να δείξω στους φίλους που ενδιαφέρονται για τη συναισθηματική μου κατάσταση ότι η εν λόγω κατάσταση είναι σκατά, τελείως σκατά και αυτό γιατί η ζωή μου είναι σκατά κι αυτό γιατί η ζωή γενικώς είναι σκατά και αυτό γιατί οι άνθρωποι είναι σκατά με πόδια και αυτό γιατί η έλλογη ζωή είναι υπερτιμημένη όπως και η ανθρώπινη νόηση κι το ανθρώπινο «πνεύμα» όπως και τα ανθρώπινα συναισθήματα, η ανθρώπινη λογική και η ανθρώπινη κοινωνία και όλα τα ανθρώπινα, πως αλλιώς μου εξηγείτε εσείς το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών;

Χα! Πάω στοίχημα πως δεν το περιμένατε καθόλου αυτό. Βασικά είμαι σίγουρος γιατί κι εγώ δεν το περίμενα καθόλου αυτό. Κάποιες φορές με εκπλήσσω ευχάριστα όχι για αυτά που επιλέγω να γράψω αλλά γιατί στ’ αλήθεια κάποιες φορές απλά γράφω χωρίς καθόλου σχέδιο και βγαίνουν πράγματα άκυρα τελείως.

ΥΓ1. Δεν σε ξαναπαίρνω τηλέφωνο ποτέ, ούτε ξανάρχομαι. Μαλάκα.

ΥΓ2. Ζήτω το ΚΚΕ κουφάλες.

ΥΓ3. Μέχρι να πεθάνω κουφάλες.

ΥΓ4. Συγγνώμη για το κουφάλες μικρούλι. Δεν ήταν για σένα.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Αφιέρωμα στον Ρόρυ Γκάλαχερ (μια εξομολόγηση)

https://www.youtube.com/watch?v=eGlAkiCN4-M

Δεν ξέρω από πότε άρχισα να έχω αυτό το σκεπτικό. Νομίζω ξεπήδησε από τα σχολικά μου χρόνια (μοιάζει τελευταία μόνο για αυτό να μιλάω), ειδικά μετά το γυμνάσιο, πιο πριν δεν είχα και πολύ μυαλό για τέτοια πράγματα. Από τότε ίσως ξεκίνησα να σκέφτομαι έτσι και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως φταίει οτι στην εποχή του γυμνασίου ξεκίνησα στ' αλήθεια να κάνω πράγματα, δραστηριότητες, που δεν έκαναν συνήθως οι συνομήλικοι μου. Νομίζω αρχές γυμνασίου ξεκίνησα να πηγαίνω με τα πόδια στον μπαμπά μου (γιατί το έβρισκα ενδιαφέρον κυρίως), να πηγαίνω με τα πόδια ως το Κατάκολο και πίσω (και πάλι έλεγα πως είναι για άσκηση αλλά πιο πολύ το έκανα γιατί με είχε πιάσει μια περιέργεια να δω μέρη και να τα ευχαριστηθώ, μια περιέργεια που δεν ικανοποιούνταν με τον αργό ρυθμό των παρεΐστικων εξερευνήσεων ή με τις οικογενειακές διακοπές), να αθλούμαι όλο και πιο έντονα και από τελείως λεπτοκαμωμένο παιδάκι να πάρω σχετικό όγκο και να γίνω πιο, ας το πούμε στιβαρός (είπα πιο).

https://www.youtube.com/watch?v=qevOObjMMOM

Με αυτές τις νέες δραστηριότητες που εντείνονταν κι εντείνονταν συνεχώς εμφανίστηκε στο μυαλό μου και μια νέα λογική για την άσκηση και την δραστηριότητα γενικότερα. Πρώτα βασικά μου έγινε εμμονή (και ακόμα μου είναι βασικά) να προσπαθώ συνεχώς να κάνω όλο και μεγαλύτερα πράγματα, όλο και πιο δύσκολα (σωματικά πάντα). Να κάνω μεγαλύτερες αποστάσεις, να πηγαίνω πιο γρήγορα, να κουράζομαι περισσότερο. Από τότε ακόμα υπήρχε στο βάθος του μυαλού μου οτι όλα αυτά, πέρα από τη διασκέδαση που μου έδιναν (και μου δίνουν) είχαν σκοπό την εκπαίδευση. Χωρίς να μπορώ να το αντιληφθώ καν τότε ακολουθούσα κανόνες και πρακτικές σαν να εκπαιδευόμουν για κάτι. Πάντα όταν ξεκινούσα για κάτι δύσκολο σκεφτόμουν ασυναίσθητα: τώρα αυτό που κάνω μπορώ και να μην το κάνω... Αλλά αν χρειαστεί κάποια στιγμή να περπατήσω 15 χιλιόμετρα ή να τρέχω τα 100 μέτρα σε 13 δευτερόλεπτα ή να πηδήξω ένα βάραθρο πάνω από 3 μέτρα ή γουατέβερ πρέπει να ξέρω πως μπορώ να το κάνω.

https://www.youtube.com/watch?v=lUv-4dNX6Jw

Δεν έχω Ι Δ Ε Α γιατί σκέφτομαι έτσι (γιατί ακόμα σκέφτομαι έτσι). Είναι φαντάζομαι ο δικός μου τρόπος να νιώθω πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Όμως δεν ήθελα να σχολιάσω ακριβώς αυτό. Η σχέση μου με το σώμα μου ήταν πάντα περίεργη αλλά τη θεωρώ καλή και έτσι κατάφερω να νιώθω και καλά για μένα, να νιώθω ικανός οπότε δεν με στεναχωρεί τόσο. Ή μάλλον δε με στεναχωρούσε. Τώρα πια που οι δυνατότητες μου μικραίνουν μέρα τη μέρα αρχίζω να καταλαβαίνω πως η υπερβολική κούραση και καταπόνηση έχουν πάρει το φόρο τους από το σώμα μου. Όμως και πάλι ξέφυγα, δεν είναι αυτό που θέλω να πω.

Με την αύξηση των δραστηριοτήτων λοιπόν έγινε μια μετάλλαξη στο μυαλό μου. Πάντα έβλεπα τους φίλους μου και τους αθλητές και γενικά αυτούς που είχαμε κάποια κοινά σ' αυτόν τον τομέα να κάνουν τα ίδια με μένα ή ακόμα πιο δύσκολα πράγματα και τους θαύμαζα. Και τους έβλεπα να προετοιμάζονται, να ξεκουράζονται, να κάνουν ολόκληρες διαδικασίες για να ετοιμαστούν για να κάνουν κάτι. Και από τότε σκεφτόμουν, αναρωτιόμουν: κι αν είσαι κουρασμένος; αν δεν μπορείς εκείνη τη χρονική στιγμή; και το είχα για πολύ περιοριστικό. Αυτός ο συγχρονισμός μου φαινόταν τόσο δύσκολο να το πετύχεις που το θεωρούσα πολύ λάθος για έναν αθλητή να σκέφτεται έτσι. Αν βρεθείς στην κατάσταση του να κάνεις κάτι πολύ δύσκολο και είσαι κουρασμένος ή στεναχωρημένος ή οτιδήποτε δεν θα το κάνεις;

https://www.youtube.com/watch?v=rM0fwhiI020

Και από τότε θεώρησα δεδομένο πως εγώ πρέπει να είμαι υπεράνω αυτού. Πρέπει με την εξάσκηση μου να ξεπερνώ και αυτόν τον παράγοντα. Οπότε από τα 15 16 17 δεν ξέρω πότε, σχηματίστηκε αυτή η λογική στο μυαλό μου: Αν δεν μπορείς να το κάνεις κουρασμένος, δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Υπάρχουν αμέτρητες παραλλαγές σ' αυτό αλλά η ουσία είναι αυτή. Αν δεν μπορείς να το κάνεις στις χειρότερες συνθήκες σημαίνει πως δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Γιατί (με τη δική μου λογική πάντα) δεν είναι δυνατόν να περιμένεις οτι όταν χρειαστεί να κάνεις κάτι όλες οι συνθήκες θα είναι ιδανικές. Μάλλον δεν θα είναι. Και μπορεί να είναι και τελείως εναντίον σου. Οπότε, αν δεν μπορείς να το κάνεις και σ' αυτές μάλλον δεν έχει αξία η ικανότητα σου. Για αυτό και ποτέ δε δίνω σημασία στις συνθήκες, για αυτό και όταν πάμε πεζοπορία

https://www.youtube.com/watch?v=BgHyLpaVQ5s

θα βγω την προηγούμενη (αν θέλω), θα ξενυχτήσω, θα κάνω ποδήλατο πριν πάω για μπάλα, θα κοιμηθώ 2 ώρες και θα δώσω μάθημα (επειδή θα βλέπω σειρές όμως), θα κάνω αθλήματα όλη τη βδομάδα και μετά θα βγω για να ξενυχτήσω και ακόμα κι αν μπαίνω τσάμπα στα μέσα θα πάρω το ποδήλατο. Γιατί είμαι τρελός. Για αυτό.