Ο καιρός αυτή τη στιγμή, στις 2:18, βράδυ Τετάρτης ξημερώματα Πέμπτης 21 προς 22 Οκτώβρη σε αυτό το μέρος της Θηβών, έξω από την μπαλκονόπορτα μου είναι τέλειος. Βρέχει ίσα ίσα για να μην πεις πως ψιχαλίζει, βρέχει αργά αργά, δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, οι σταγόνες είναι σα να πέφτουν απαλά, σα να χαιδεύουν την άσφαλτο, το διάζωμα, τα σάπια κάγκελα του μπαλκονιού, τα χέρια μου από το μέσο του πήχη και κάτω.
Και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι θυμωμένος και βρίζοντας. Αλλά ηρέμησα, και, ω, η ανακούφιση μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ μεγάλη. Νιώθω σα να πέταξα το σακίδιο μου μετά από μια δύσκολη μέρα σχολείου. Το μόνο που με στεναχωρεί τώρα είναι που δεν έχω κανέναν, καμία, να μοιραστώ την τέλεια, απαλή βροχή. Και δεν είναι οτι δεν έχω υποψήφιους και υποψήφιες. Έχω εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα αλλά ίσως να κοιμάστε, ίσως να κάνετε παρέα μεταξύ σας, ίσως να σκέφτεστε κι εσείς οτι είστε μόνοι σας αλλά εγώ που να το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι οτι, με δικά μου λάθη, με δικές μου παραλήψεις, έχασα το δικαίωμα να σας πάρω τηλέφωνο τώρα, βραδιάτικα.
Ίσως και να μην το είχα και ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=lxhFMJ_-JNc
Γιατί δεν τηλεφωνιόμαστε τέτοιες ώρες; Εγώ ξέρω στα σίγουρα πως θα χαιρόμουν αν χτυπούσε το τηλέφωνο μου και ήσασταν εσείς, κι ας κοιμόμουνα (που δεν υπάρχει περίπτωση). Θα χαιρόμουνα να είναι 3 το βράδυ και να ακούσω το πιο παράξενο σχέδιο, την πιο παράξενη πρόταση. Ίσως να έριχνα άκυρο αλλά ίσως και όχι. Σίγουρα όμως θα εκτιμούσα, θα μου άρεσε αυτή η παρέκλιση από το σύνηθες. Είμαι αυτός, το αποδέχομαι σιγά σιγά, που γεννήθηκε να μην κάνει αυτό που είδε σα συνηθισμένο. Ακόμα κι αν το συνηθισμένο είναι καλύτερο.
Κάποιες φορές νιώθω να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικό από τα πριν. Δεν μπορώ να χορέψω με τις ίδιες κινήσεις, δεν μπορώ να δουλέψω με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορώ να φάω το ίδιο φαγητό, δεν μπορώ να συζητήσω με τον ίδιο τρόπο. Αν κάτι είναι κανόνας πρέπει να το κάνω διαφορετικά. Αν κανονίζουμε να βγούμε στις 10 και κοιμόμαστε στις 4 εγώ πρέπει να βγω στις 4 και να κοιμηθώ στις 10.
https://www.youtube.com/watch?v=3JlVglG6LEE
Θέλω να πω, είμαστε ξύπνιοι τώρα. Πολλοί από αυτούς που εννοώ, ναι, είμαστε ξύπνιοι. Γιατί καθόμαστε στα σπίτια μας μόνοι μας; Θέλω να βγω έξω, νιώσω σχεδόν σαν φωνή το κάλεσμα της βρεγμένης πόλης να με φωνάζει να βγω, γιατί τώρα είναι που δεν θα τριγυρνάει κανείς άλλος. Αλλά θέλω παρέα ταυτόχρονα. Κάποιες φορές με φωνάζουν τόσο έντονα η βροχή και η σκόνη που δεν μπορώ να κάτσω μέσα. Άλλες σαν τώρα θέλω να με πάρετε. Δεν μπορώ να σας πάρω εγώ δυστυχώς, δεν είναι οτι ντρέπομαι ή κάτι. Απλά θέλω να το θελήσετε πρώτοι εσείς, θέλω να σας βγει όπως μου βγαίνει κι εμένα, αυθόρμητα, έντονα, σαν να έχετε μείνει πολύ ώρα κάτω απ' το νερό και να βγαίνετε σαν έκρηξη από την επιφάνεια για να αναπνεύσετε. Όταν το νιώσετε όπως το νιώθω τότε σίγουρα θα με πάρετε. Έτσι πιστεύω εγώ.
Έξω, στις 2:37 ακόμα βρέχει, τώρα ίσως λίγο πιο έντονα. Δεν περνάνε πολλά αμάξια, ίσα ίσα όσα χρειάζονται για να νιώθεις λίγο λιγότερο μόνος σου. Και είναι σα να βλέπω κύματα από τη Σπιάτζα να λαμπυρίζουν στον ήλιο των 7.30 το καλοκαίρι, σα να βλέπω το κρυφό φαράγγι με τις άσπρες θρυμματισμένες πέτρες πίσω απ' το Far Out, σα να βλέπω τη μπάλα του βόλλευ να αιωρείται στον μαύρο ουρανό στο γήπεδο της Αγίας Τριάδας, την κανάτα με το νερό στα Coffee Time στις 4 το πρωί, τα 5 ζάρια στο τραπέζι, την εξερεύνηση στο ρέμα που μπαζώνουνε τώρα στην πλατεία του Ιλίου, την ανηφοριά στα Τουρκοβούνια για να φτάσω γρήγορα στην Κατεχάκη, με σορτσάκι στους 5 βαθμούς και να ζεσταίνομαι, βλέπω το βραδινό τρένο να φεύγει για Θεσσαλονίκη κι εγώ να κάθομαι με κοτοπουλά στις τρεις γέφυρες και να θέλω τόσο πολύ να είμαι σ' αυτό το τρένο, το ταξίδι από τη Γλυφάδα με το ποδήλατο και m83, το τρέξιμο στην Ακαδημίας, ποδήλατο στα στενά του Παγκρατίου, του Κολωνακίου, των Αμπελοκήπων, του Περιστερίου, του Πειραιά, του Καματερού, των Άνω Πατησίων, το περπάτημα Πειραιάς-σπίτι, το πέρασμα από την γέφυρα στο τέρμα του 703 για να πάω σπίτι, σα να βλέπω μπροστά μου τη σκιά μου να γλιστράει στα δεξιά από τα πίσω προς τα μπροστά, βλέπω ακόμα σαν εφιάλτη τη φωτιά από τα διυλιστήρια του Σκαραμαγκά και ελπίζω να μάντεψες τον κοινό παρανομαστή για όλα αυτά, άσχετο, ξέφυγα όπως συχνά, αλλά βρέχει κι άμα βρέχει στη Θηβών είναι σα να βρέχει στον κόσμο όλο και επειδή ο χρόνος είναι μια εικόνα καθρεφτισμένη στο νερό (κλεμμένο), κοιτάω κάτω και βλέπω τρεμάμενες εικόνες από τα πράγματα που αναγκάστηκα να κάνω μόνος επειδή δεν ήσουν μαζί μου εσύ ή εσύ ή εσύ η εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ.
https://www.youtube.com/watch?v=QpFXXPruuqU
Και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι θυμωμένος και βρίζοντας. Αλλά ηρέμησα, και, ω, η ανακούφιση μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ μεγάλη. Νιώθω σα να πέταξα το σακίδιο μου μετά από μια δύσκολη μέρα σχολείου. Το μόνο που με στεναχωρεί τώρα είναι που δεν έχω κανέναν, καμία, να μοιραστώ την τέλεια, απαλή βροχή. Και δεν είναι οτι δεν έχω υποψήφιους και υποψήφιες. Έχω εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα αλλά ίσως να κοιμάστε, ίσως να κάνετε παρέα μεταξύ σας, ίσως να σκέφτεστε κι εσείς οτι είστε μόνοι σας αλλά εγώ που να το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι οτι, με δικά μου λάθη, με δικές μου παραλήψεις, έχασα το δικαίωμα να σας πάρω τηλέφωνο τώρα, βραδιάτικα.
Ίσως και να μην το είχα και ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=lxhFMJ_-JNc
Γιατί δεν τηλεφωνιόμαστε τέτοιες ώρες; Εγώ ξέρω στα σίγουρα πως θα χαιρόμουν αν χτυπούσε το τηλέφωνο μου και ήσασταν εσείς, κι ας κοιμόμουνα (που δεν υπάρχει περίπτωση). Θα χαιρόμουνα να είναι 3 το βράδυ και να ακούσω το πιο παράξενο σχέδιο, την πιο παράξενη πρόταση. Ίσως να έριχνα άκυρο αλλά ίσως και όχι. Σίγουρα όμως θα εκτιμούσα, θα μου άρεσε αυτή η παρέκλιση από το σύνηθες. Είμαι αυτός, το αποδέχομαι σιγά σιγά, που γεννήθηκε να μην κάνει αυτό που είδε σα συνηθισμένο. Ακόμα κι αν το συνηθισμένο είναι καλύτερο.
Κάποιες φορές νιώθω να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικό από τα πριν. Δεν μπορώ να χορέψω με τις ίδιες κινήσεις, δεν μπορώ να δουλέψω με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορώ να φάω το ίδιο φαγητό, δεν μπορώ να συζητήσω με τον ίδιο τρόπο. Αν κάτι είναι κανόνας πρέπει να το κάνω διαφορετικά. Αν κανονίζουμε να βγούμε στις 10 και κοιμόμαστε στις 4 εγώ πρέπει να βγω στις 4 και να κοιμηθώ στις 10.
https://www.youtube.com/watch?v=3JlVglG6LEE
Θέλω να πω, είμαστε ξύπνιοι τώρα. Πολλοί από αυτούς που εννοώ, ναι, είμαστε ξύπνιοι. Γιατί καθόμαστε στα σπίτια μας μόνοι μας; Θέλω να βγω έξω, νιώσω σχεδόν σαν φωνή το κάλεσμα της βρεγμένης πόλης να με φωνάζει να βγω, γιατί τώρα είναι που δεν θα τριγυρνάει κανείς άλλος. Αλλά θέλω παρέα ταυτόχρονα. Κάποιες φορές με φωνάζουν τόσο έντονα η βροχή και η σκόνη που δεν μπορώ να κάτσω μέσα. Άλλες σαν τώρα θέλω να με πάρετε. Δεν μπορώ να σας πάρω εγώ δυστυχώς, δεν είναι οτι ντρέπομαι ή κάτι. Απλά θέλω να το θελήσετε πρώτοι εσείς, θέλω να σας βγει όπως μου βγαίνει κι εμένα, αυθόρμητα, έντονα, σαν να έχετε μείνει πολύ ώρα κάτω απ' το νερό και να βγαίνετε σαν έκρηξη από την επιφάνεια για να αναπνεύσετε. Όταν το νιώσετε όπως το νιώθω τότε σίγουρα θα με πάρετε. Έτσι πιστεύω εγώ.
Έξω, στις 2:37 ακόμα βρέχει, τώρα ίσως λίγο πιο έντονα. Δεν περνάνε πολλά αμάξια, ίσα ίσα όσα χρειάζονται για να νιώθεις λίγο λιγότερο μόνος σου. Και είναι σα να βλέπω κύματα από τη Σπιάτζα να λαμπυρίζουν στον ήλιο των 7.30 το καλοκαίρι, σα να βλέπω το κρυφό φαράγγι με τις άσπρες θρυμματισμένες πέτρες πίσω απ' το Far Out, σα να βλέπω τη μπάλα του βόλλευ να αιωρείται στον μαύρο ουρανό στο γήπεδο της Αγίας Τριάδας, την κανάτα με το νερό στα Coffee Time στις 4 το πρωί, τα 5 ζάρια στο τραπέζι, την εξερεύνηση στο ρέμα που μπαζώνουνε τώρα στην πλατεία του Ιλίου, την ανηφοριά στα Τουρκοβούνια για να φτάσω γρήγορα στην Κατεχάκη, με σορτσάκι στους 5 βαθμούς και να ζεσταίνομαι, βλέπω το βραδινό τρένο να φεύγει για Θεσσαλονίκη κι εγώ να κάθομαι με κοτοπουλά στις τρεις γέφυρες και να θέλω τόσο πολύ να είμαι σ' αυτό το τρένο, το ταξίδι από τη Γλυφάδα με το ποδήλατο και m83, το τρέξιμο στην Ακαδημίας, ποδήλατο στα στενά του Παγκρατίου, του Κολωνακίου, των Αμπελοκήπων, του Περιστερίου, του Πειραιά, του Καματερού, των Άνω Πατησίων, το περπάτημα Πειραιάς-σπίτι, το πέρασμα από την γέφυρα στο τέρμα του 703 για να πάω σπίτι, σα να βλέπω μπροστά μου τη σκιά μου να γλιστράει στα δεξιά από τα πίσω προς τα μπροστά, βλέπω ακόμα σαν εφιάλτη τη φωτιά από τα διυλιστήρια του Σκαραμαγκά και ελπίζω να μάντεψες τον κοινό παρανομαστή για όλα αυτά, άσχετο, ξέφυγα όπως συχνά, αλλά βρέχει κι άμα βρέχει στη Θηβών είναι σα να βρέχει στον κόσμο όλο και επειδή ο χρόνος είναι μια εικόνα καθρεφτισμένη στο νερό (κλεμμένο), κοιτάω κάτω και βλέπω τρεμάμενες εικόνες από τα πράγματα που αναγκάστηκα να κάνω μόνος επειδή δεν ήσουν μαζί μου εσύ ή εσύ ή εσύ η εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ.
https://www.youtube.com/watch?v=QpFXXPruuqU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου