Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

The bygone days

Είναι 11 το βράδυ και σκέφτομαι να κοιμηθώ. Έχω να κοιμηθώ τόσο νωρίς σπίτι από το 2013. Και τότε δηλαδή δεν το έκανα και συχνά. Θα κοιμηθώ γιατί αλλιώς θα σκέφτομαι πως θέλω να μιλήσω σε κάποιον και θα στεναχωριέμαι. Και νυστάζω και λίγο βέβαια. Αλλά κυρίως, όσο κι αν νυστάζω, θα ήθελα να βάζω τραγούδια στον υπολογιστή και να μιλάω με κάποιον και να μιλάμε ενδιαφέροντα και να μιλάμε όπως μιλάγαμε εμείς πριν 2 βδομάδες, απλά να μιλάμε.

Θέλω κάποιον που να θέλει να μ' ακούει και να με βρίσκει ενδιαφέρων. Ιου.

Θέλω να μιλάμε και να νιώθω σα να πετάω με υδροπλάνο πάνω από ιταλικές ακτές, το φύσημα του αέρα να μπλέκεται με τον ήχο του πιάνου στο ράδιο, κακός ήχος στο ράδιο, παράσιτα, αλλά να ξεχωρίζει η μελωδία και το σάουντρακ θα είναι οι φωνές μας, τα παράσιτα, το πιάνο, ο αέρας και το χριτς χριτς όταν ακουμπάνε τα αντιανεμικά μας.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Κάτι σα να νιώθεις μοναξιά αλλά δεν πειράζει και τόσο;

Άλλη μια ιδέα που ήρθε από άλλη μια εμπειρία και περπατώ τη νύχτα, βρέχει, και σ' αφήνω σπίτι σου και περπατώ τη νύχτα, βρέχει, και γυρνάω σπίτι και μου 'ρθε η ιδέα για εικόνα για να τη γράψω και να βάλω λέξεις σε σειρά και μπήκαμε στο μετρό, βρέχει, και συζητάμε και αναρωτιέμαι τι αναρωτιέσαι και μου αρέσει να προβληματίζομαι με σένα και περπατάμε τη νύχτα, βρέχει, και μου λες για τη φίλη σου και μ' ενδιαφέρει αλλά ίσως να μ' ενδιαφέρει πιο πολύ που μου το λες εσύ, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις και αράζουμε βήχοντας, βρέχει, και είμαι μπερδεμένος υποκειμενικά αλλά απόλυτα αμπέρδευτος αντικειμενικά, μακάρι να καταλαβαίνει κανείς τι εννοώ και έχω φτάσει σπίτι, βρέχει, και αντί να μου γράψω ποίημα σου γράφω κείμενο αλλά ευτυχώς δεν θα καταλάβει κανείς τι εννοώ, ευτυχώς γιατί αν καταλάβεις θα με βρίσεις, μου άρεσε το θέμα της συζήτησης αλλά μου άρεσε πιο πολύ το feeling της συζήτησης και ακόμα πιο πολύ μου αρέσει που μου πες να στρίψουμε σ' ένα άκυρο στενό και τελικά μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα που μου αρέσεις όταν συζητάμε, όλο τα ίδια μα πάντα διαφορετικά, θα με σκοτώσεις (μεταφορικά βρε), το ξέρω, αλλά sometimes you do what you got to do, και δεν θέλω να ανησυχήσεις αν ποτέ πέσεις πάνω εδώ, απλά μου έκατσε σήμερα, χαλάρωσε και απόλαυσε το όσο διαρκεί θα έλεγε κάποιος που δεν είμαι (σίγουρα) εγώ.

Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να βρίσκομαι με 1, όχι, 2, όχι, 3, όχι, 4, όχι, 5, ας πούμε 6 να είμαστε μέσα, ανθρώπους (όχι μαζί απαραίτητα). Και μάντεψε με πόσους θα βρεθώ τελικά.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=OkSAMGtfpKA

Το ξέρω πως το να γράφω συνέχεια είναι κουραστικό.

Αλλά επειδή δεν μπορώ να σου μιλήσω.

Και επειδή δεν μπορώ να σε δω.

Και επειδή δεν φτάνω να σ' ακουμπήσω.

Και επειδή δεν μπορώ να μυρίσω την απαλότητα σου.

Και επειδή δεν μπορώ να γευτώ τ' αηδιαστικά σου χνώτα.

Θα ανεβάζω m83 κάθε βράδυ, τέτοια ώρα ή και αργότερα, τα ίδια τραγούδια, που μου θυμίζουν τα ίδια πράγματα και ούτε καν εσύ δεν θα ξέρεις τι εννοώ, αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω, οπότε θα ανεβάζω τα ίδια τραγούδια, θα ακούω τα ίδια λόγια ξανά και ξανά, θα κοιτάω έξω απ' το παράθυρο τους ελάχιστους περαστικούς και θα σε σκέφτομαι.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Στην οδό Αιγύπτου (Αφιέρωμα στο Γ. Ρ. και την καντάτα για τη Μακρόνησο)

Θα σου μιλήσω πάλι με σημάδια, με σκοτεινές παραβολές και παραμύθια.

 Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας.

Μπόλικη πέτρα.

Μπόλικη καρδιά.

Ήρθες κι έφυγες με τη φίλη σου που μάλλον τα'χετε(;). Αστείο. Είσαι τόσο αγενής και σπαστικιά που έχω νευριάσει. Θα μου πεις στ' αρχίδια σου κι αν μου φαίνεσαι εμένα αγενής κι αν μου τη σπας ή οτιδήποτε τέτοιο. Ισχύει. Στ' αρχίδια σου.

Εμένα όχι στ' αρχίδια μου. Με εκνευρίζεις και θα είμαι εκνευρισμένος τώρα για κάποια ώρα εξαιτίας σου. Και μάλιστα μου έκοψες και τη δυνατότητα να εκφράσω τον εκνευρισμό μου. Δεν σε είχα για τέτοιο άνθρωπο. Δεν σε είχα βασικά για τόσο πνευματικά ζώο. Εξού και το κρέμασμα πάνω σου.

Φοβηθήκαμε μην και σκοντάψεις σύντροφε. Κατάλαβες και χαμογέλασες. Χαμογελάσαμε.

Για αυτό είμαι τόσο πικραμένος.
Τόσο σίγουρος.
Τόσο χαρούμενος.

Όπως πολύ συχνά, έχω την ανάγκη να εκφραστώ αλλά τα κείμενα μου αποτυγχάνουν πλήρως να αποδώσουν σωστά αυτό που θέλω. Έχω φάει σούπα για βραδινό, σούπα για μεσημεριανό, και πεινάω. Καταρρίφθηκε ένα ρώσικο πολεμικό και ανησυχώ. Είμαι εν μέρει υπεύθυνος και νιώθω τύψεις.

Κοιτάνε πέρα, την αντιφεγγιά της Αθήνας. Κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη. Σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους. Σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων. Σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή. Εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ' αστροπελέκι.

Δε μιλάνε.

Με ακούς; Δεν ξέρω γιατί τώρα εσύ έγινες το άστρο που έχει κολλήσει το βλέμμα μου πάνω του. Αλλά είσαι εσύ, και όταν μπαίνεις σκάιπ παρακαλάω να μου μιλήσεις. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάς. Απλά το νιώθω. Δεν είναι ερωτικό. Είναι τ' αστέρι που κοιτούσαμε στο φυλάκιο στο 3-6 και σκεφτόμουν οτι ίσως κοιτάω το ίδιο πράγμα με κάποιον που με ξέρει. Είναι υπενθύμιση για την αναβολή των 16 γραμμών. Είναι σκέπασμα με πάπλωμα σε πάρα πολύ κρύο, στην αρχή κρυώνεις αλλά μετά ζεσταίνεσαι και νιώθεις άνετα και δεν θες να ξεσκεπαστείς ποτέ.

Είναι μια φλέβα στον καρπό του χεριού (δεν είναι κει). Παραμέσα είναι ο σφυγμός (δεν είναι εκεί). 

Δεν κόβονται ετούτα τα σκοινιά (δεν κόβονται). Παράτα το σουγιά σου (παράτα τον).

Σκύψε και μέτρησέ τα να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν.
Το δρόμο που θα περπατήσουν.
Το δρόμο που δεν έχει τέλος.

Ετούτα τ’άρβυλα τα μπαλωμένα.
Τα χοντροκαμωμένα.
Δεν είναι για τα πόδια σου Φεγγάρη.
Ετούτα τ’άρβυλα περπάτησαν τον πόνο.
Περπάτησαν το θάνατο μπάρμπα Φεγγάρη το θάνατο δίχως να σκοντάψουν.


Κι ύστερα πάλι, ομοβροντία τα χαράματα.

Δεν μου μιλάς όμως πολύ συχνά. Και το αίμα μου είναι σαν τα αυτοκίνητα που γεμάτα αγωνιστές περνάνε για τον τόπο της εκτέλεσης. 

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

a bridge too far

Έκανα μαλακία. Και μου στέρησα να έχω το είδος μυστικού που σου πα την πρώτη νύχτα. Ήταν μαλακία. Το παραδέχομαι.

Τώρα που αρχίζουν να επιταχύνονται τα πράγματα, (άραγε τυχαία;) τώρα λοιπόν το μόνο που θέλω είναι να φτιάξω τσάι (που έφτιαξα) και να θυμάμαι το τραγούδι αυτό και να κλείνω τα μάτια. Είναι κάτι στο οποίο μπορώ να ξεφύγω αλλά δεν έχει διαφυγή ο δρόμος που ακολουθάω.

Αχ Ελένη έκανες ανοησία γιατί είσαι ακόμα μικρή. Και αχ Ρωμανέ δεν κατάλαβες ούτε το μισό νόημα από αυτά που εννοώ. Θα μου πείτε οτι δεν εξηγώ; Δεν εξηγώ. Δεν είμαι και πολύ καλύτερος από σας ε; Σε αυτό ίσως και να μην είμαι.

Χτες μου ήρθε ιδέα για μια ποιητική συλλογή (γουατ). Και θα ήθελα να τη μοιραστώ με πολλά ονόματα. Δεν τα γράφω γιατί νομίζω πως ξέρουν ποια είναι. Την είπα την ιδέα μου σε κάποιους. Νομίζεις οτι με κατάλαβαν; Νομίζεις οτι συνδέθηκα;

Πιο σκληρή φράση από τα βιβλία που θα μου φέρει αύριο η Μαρίτα είναι: "Ο,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται". Δεν είναι το αν θα είσαι οκ με αυτό. Δεν είναι αν σ' αρέσει. Ο,τι γίνεται δεν ξεγίνεται. Χαζή φράση. Όπως όλη η αντικειμενική πραγματικότητα. Χαζή αλλά άφθαρτη, δεν συζητιέται, δεν εξομαλύνεται, δεν βελτιώνεται. Ο,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται.

Αλλά ό,τι γίνεται μπορεί να γίνει οδηγός, μπορεί να ξαναγίνει (;). Μπορώ (εγώ, εγώ, για μένα μιλάω πάντα Ρωμανέ, Ελένη, Χριστίνα, Διονύση, Κώστα, Ιωάννα, Ελένη, Μαρία, Κώστα, Αλεξάνδρα, για μένα μιλάω, να ξέρετε όταν μιλάει το σώμα μου, εγώ του λέω τι να πει, κανείς άλλος, εγώ ο Γιώργος) να ξαναμπώ στο αμάξι και να ακούμε αυτό; Μπορούμε να ξανακάνουμε αλκοτέστ στο Ελληνικό; Μπορούμε να ξαναπάμε στη Σπιάτζα;

Είναι αληθινή η απορία μου. Αυτό παλεύω να καταφ... Όχι δεν είναι σωστό αυτό. Αυτό ΕΠΙΘΥΜΩ. Αυτό. Τίποτα λιγότερο όμως. Θα εξελιχθώ, θα συμβιβαστώ σε κάποια σημεία αλλά η επιθυμία μου είναι μία. Ίσως να κάνω clinging στο παρελθόν γιατί δεν μπορώ να αντέξω το παρόν, το μέλλον. Ίσως να είναι αυτή η πραγματικότητα. Δεν έχω καταλήξει. Θυμώνω και γράφω εδώ, και όσο κι αν υπάρχουν αλήθειες εδώ, αν ήθελα να σας τα πω θα σας τα έλεγα. Και με το σας εννοώ όλα τα ονόματα της παραπάνω παρένθεσης. Έχω παράπονα. Όπως κι εσείς ίσως έχετε παράπονα από μένα. Εξού και η θέληση μου να σας τα πω και να μου τα πείτε. Και να δούμε τελικά τι μπορεί να λυθεί και τι θα χρειαστεί να κοπεί. Δεν είμαι θυμωμένος συχνά, Είμαι πολύ συχνά στεναχωρημένος. Σας ενδιαφέρει άραγε αυτό; Απορείτε με αυτό;

Δεν θέλω να τα εξηγώ με αυτό τον τρόπο, από εδώ είναι πολύ περιορισμένες οι δυνατότητες να εκφραστώ. Δεν θα με μάθεις από δω. Από δω θα ακούσεις κάποιες φημες για μένα που μπορεί να είναι αλήθεια μπορεί να είναι και ψέμματα. Εσύ ο ίδιος είπες οτι θες να ακούσεις την ομιλία μου, που θα λέω αυτά ακριβώς, τώρα γιατί νευριάζεις; Το ίδιο εννοώ ακόμα, απλά δεν θέλω να μιλήσω μόνο εγώ. Θέλω να ακούσω και εσένα και όλους τους υπόλοιπους, να συγκρίνουμε σκέψεις και σημειώσεις ρε παιδί μου. Δεν το βρίσκω κακό. Δεν καταλαβαίνω τι κάνω λάθος. Αληθινά δεν καταλαβαίνω. Γιατι μάλλον εγώ κάπου κάνω λάθος. Δεν ειρωνεύομαι. Αλλά είναι too much τώρα. Είναι πολλά στο πιάτο μου.

Θέλω να ηρεμήσω. Θέλω να μιλήσω με την Ιωάννα να μου πει πράγματα για τη ζωή της. Θέλω να χαθώ στις αναμνήσεις. Θέλω να νιώσω αγαπημένος με τους φίλους μου. Θέλω να είμαι ήρεμος. Γιατί ακούγεται τόσο κακό αυτό;

Σας βρίζω επειδή σας αξίζει και μου τη σπάτε. Αλλά αν μου τη σπάγατε όσο νομίζετε δεν θα σας μάζευα ούτε θα έγραφα 5.000 λέξεις για να τονίσω πως θέλω να είμαστε καλά. Ήδη αυτό το κείμενο μου φαίνεται χαζό και αντίθετο με το προηγούμενο. Αλλά το ξανάπα. Δεν θα με μάθεις από δω. Από δω ακούς μόνο φήμες.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Ξεφτίλες

Και θα συνεχίσω σε άλλο κείμενο για άλλο θέμα. Μ' έπιασε μια τρέλα τώρα που γύρισα και θέλω να γράφω.

Χτες είχα μια αποκαλυπτική συζήτηση. Γνωρίζετε ασφαλώς οτι ετοιμάζω μια ενωτική πρωτοβουλία για να προσπαθήσω να βοηθήσω την κατάσταση, την τραγική κατάσταση που επικρατεί. Χτες, συζητώντας, μια νέα ιδέα δημιουργήθηκε μέσα μου. Ειδικά και μετά από τα διθυραμβικά σχόλια που έχουν αποσπάσει τα αποσπάσματα που έχουν κυκλοφορήσει άρχισα να έχω αμφιβολίες για το αν είναι χρήσιμο αυτό που σχεδιάζω.

Γιατί βλέπετε συνάδελφοι και συνάδελφες παίρνω και ξαναπαίρνω σα δεδομένο οτι αγαπιόμαστε και είμαστε φίλοι. Και χτες με χτύπησε η σκέψη. Αν δεν ήμασταν τι θα έπρεπε να πω στη συγκέντρωση μας; Ίσως η απόσχιση να είναι η σωστή λύση, όχι η λάθος. Ίσως θα έπρεπε να κόψουμε δεσμούς τώρα που έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να το κάνουμε. Φοβάστε να αποκοπείτε; Εγώ φοβόμουν πολύ περισσότερο τον προηγούμενο καιρό αλλά δε βλέπω να λειτουργεί τίποτα προς την αντίθετη φορά.

Το τζιμπί σας το φτύνω και αν ήμουν πιο μικροπρεπής θα επέμενα να το αλλάξετε αλλά δε με απασχολεί στ' αλήθεια. Δεν θα μου πει ένα γκρουπ στο φβ ποιοι είναι οι φίλοι μου, δεν θα ταχθώ μαζί με αυτούς που, στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων που αυθαίρετα έθεσαν σα δεδομένη, προσπάθησαν και προσπαθούν να βάλουν, να επιβάλλουν, με τον τρόπο τους, σα νέες ιδέες τις σάπιες, αντιεπαναστατικές, αντιπροοδευτικές, απομονωτικές, οπισθοδρομικές, τις πηγάζουσες από δικές τους ανάγκες και ανασφάλειες ιδέες, προσπαθούν συνειδητά ή ασυνείδητα να θεσμοθετήσουν μια ελευθερία ανειλικρινή και ματαιόδοξη, προσπαθούν να αποκλείσουν όσους δεν συμφωνούν με τον τρόπο λειτουργίας και δράσης τους.

Τέρμα το καλόπιασμα συνάδελφοι και συνάδελφες. Αλλάξτε ρότα γιατί εγώ, και ορισμένοι άλλοι όπως υπολογίζω, δε σκοπεύουμε να αλλάξουμε τόσο εύκολα. Φίλοι και φίλες σε αυτή την κόντρα θα βρεθείτε στην πλευρά των ηττημένων και όταν θα θελήσετε να το αλλάξετε αυτό θα είναι αργά. Πέρα από το μίσος που με διακατέχει για την ανοησία σας δεν τα λέω αυτά χωρίς λύπη ή συμπόνια. Ούτε αρνούμαι τα δικά μου ελαττώματα. Παρόλα αυτά ετοιμαστείτε γιατί έρχονται σεισμοί και δεν θα βρεθούμε σε κοινή πορεία, όπως κι αν το αντιλαμβάνεστε αυτό.

Φτύνω τη νεανική σας ματιά, για μένα νεανική είναι μόνο η επανάσταση και εσείς δεν είστε επαναστάτες. Και αν δεν συμφωνείτε σας έχω τελείως γραμμένους στ' αρχίδια μου. Η σκληρή γλώσσα μου αντιστοιχεί στην ανάλογη στάση μου. Φτύνω τη νεανική σας ματιά γιατί δεν μπορώ καν να σας πω νεανικούς χωρίς να γελάσω, γέρους συμβιβασμένους μπορεί να σας δω πιο εύκολα, και λέτε εμένα γέρο; Δεν υπάρχει πιο νεανικό πράγμα από τη δημιουργία στην οποία προσβλέπω και αναζητώ. Και δεν θα δικαιολογήσω σε κανέναν τίποτα. Εσείς θα έπρεπε να μουρμουρίζετε δικαιολογίες, που παίρνετε την αντίπαλη προπαγάνδα και τη μεταστρέφετε μέχρι να σας γίνει φιλική ώστε να νιώσετε καλύτερα που την αφομοιώνετε. Φτύνω τα "νεανικά" πρότυπα που μου δείχνετε, φτύνω τη "νεανική" κοσμοθεωρία σας που ούτε θεωρία δεν είναι, φτύνω την εκλογίκευση σας, φτύνω την απουσία συνείδησης σας που την παρουσιάζετε σαν καμάρι και σημαία σας, φτύνω τη λατρεία σας στη νεολαία αφού παραγνωρίζετε οτι ένα από αυτά που κάνει τη νεολαία ανώτερη είναι η αποφασιστικότητα και η άνευ σύγκρισης θυσία και αυτοθυσία για το νέο, εσείς, αλήθεια, θυσιάζετε τίποτα "φίλοι" και "φίλες";

Ποια είναι η θυσία σας είπαμε; Ποια είναι η αλλαγή που θέλετε; Γιατί αν δεν θέλετε αλλαγή είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι. Και αν δεν κάνετε καμία προσπάθεια να την φέρετε, το ίδιο. Η ηλικία που το μόνο που αρκούσε ήταν να υπάρχετε, τελείωσε. Βάλτε μυαλό, αυτή είναι η συμβουλή μου και δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης.

Βάλτε μυαλό και αφήστε τις μαλακίες, που το μόνο που σας απασχόλησε ποτέ σοβαρά είναι ο έρωτας, το σεξ και τα ναρκωτικά. Πόσες λέξεις χρησιμοποιήσατε τον τελευταίο χρόνο να μιλήσετε για αυτά τα τρία και πόσες για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο "επαναστάτες"; Η επανάσταση σας λήγει εκεί που μπαίνει ο πούτσος σας ή εκεί που καβλώνει το μουνί σας; Η επανάσταση σας λήγει εκεί που αρχίζει το στρίψιμο του μπάφου; Η επανάσταση αρχίζει μέχρι να κάνει kick in το εμντί και να γουστάρετε σε πάρτυ;

Μπορείτε να με πείτε άδικο, μπορείτε να με πείτε κολλημένο κομμουνιστή και 100 χρόνια πίσω. Γνωρίζετε πολύ καλά αν με απασχολεί ο έρωτας ή αν με απασχολεί η σεξουαλικότητα ή γιατί καταδικάζω τα ναρκωτικά. Μπορείτε να με πείτε οτι θέλετε, το πλεονέκτημα μου ξέρετε ποιο είναι; Οτι πιστεύω στο δίκιο της άποψης μου, δεν αμφιταλαντεύομαι για να πάω εκεί που είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Τη γνώμη μου δεν την έχω επειδή μου την είπε το σπίτι μου ούτε επειδή μου την κατασκεύασε η κοινωνία. Σας αρέσει δε σας αρέσει. Θα μου ήταν πιο εύκολο και ίσως να ήμουν και πιο χαρούμενος φορές φορές αν ακολουθούσα εσάς και την πρακτική σας σε πολλά ζητήματα. Θα ήμουν λάθος όμως. Και για μένα συνάδελφες και συνάδελφοι το να είμαι λάθος όταν ο κόσμος έχει ανάγκη το σωστό, είναι έγκλημα, δεν είναι κακό. Με τις υποχωρήσεις και τις αδυναμίες μου θα συνεχίσω να λέω αυτό που νομίζω σωστό, είτε συμφωνώ με το κόμμα είτε όχι, βρωμιάρηδες, οπορτούνες, απολιτίκ χαφιέδες και προβοκάτορες. Λες και με έχετε για βλαμμένο.

Πίσω ξεφτίλες.

Ζήτω το ΚΚΕ ξεφτίλες.

Και όποιος διαφωνεί να μη διαβάζει. Ξεφτίλες.

Άντε γαμηθείτε γεια.

Φεμινίστριες... Ηττηθήκατε

Έφυγε ο πονοκέφαλος μου επιτέλους από την πιεστική μου δοκιμή και νιώθω τώρα πιο χαρούμενος από ποτέ. Ξέρεις, ένιωσα πολύ στεναχωρημένος στην αρχή που έσπασα μια υπόσχεση στον εαυτό μου αλλά μετά, απόλυτα ανακουφισμένος. Ανακουφισμένος γιατί τώρα, πιο μάχιμα από ποτέ θα κατηγορώ, θα κατακρίνω τη χρήση, θα κατακρίνω τα γεμάτα καπνό δωμάτια, δεν θα φοβάμαι την αιώνια απάντηση: "Αν δε δοκιμάσεις, δεν μπορείς να ξέρεις". Βλέπεις ηττήθηκα για να καταφέρω να ηττηθείτε σφοδρότερα και εντονότερα αργότερα, σε άλλα πεδία. Υποχώρησα για να μπορώ να επιστρέψω πιο αληθινός, πιο εμπεριστατωμένος, πιο άφοβος. Άθελα σας με κάνατε μεγαλύτερο εχθρό σας (σ' αυτό το θέμα) απ ότι πριν, αν είναι αυτό δυνατό.

Όχι βέβαια πως έκανα και τίποτα τρελό. Αλλά αυτό εμένα μου αρκεί και θα πρέπει να αρκεί και σε σας. Θέλω να πω και πριν είχαμε αυτή τη διαμάχη και δεν καταλήγαμε πουθενά, απλά τώρα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ, το μοναδικό σας επιχείρημα, η μοναδική πρόκληση που είχε έστω και ελάχιστη σημασία, απαντήθηκε και απορρίφθηκε.

Είμαι χαρούμενος που προχωρά η φιλοσοφική και νοητική εξερεύνηση μεταξύ μας και είμαι χαρούμενος που δεν νιώθω λιγότερο σωστός απ' ότι πριν.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

something borrowed, something blue

https://www.youtube.com/watch?v=uudKrJ--BjE

Στην ελάχιστη ώρα που έχω ελεύθερη μέχρι να πάω στη δουλειά μου, έλεγα να τραβήξω μαλακία. Αντ' αυτού αποφάσισα να γράψω εδώ για το ταξίδι μου στην πόλη των φαντασμάτων.

Όσες φορές κι αν σας το πα, δεν ήθελα να φύγω. Και ακόμα και τώρα σκέφτομαι τους ανθρώπους που πέτυχα στη διαδρομή μέχρι το σταθμό, τη ζωή που συνεχίζεται εκεί πάνω, και τη ζωή που πρέπει να συνεχιστεί εδώ κάτω. Δεν είναι μόνο θέμα ενός ξεκάθαρα απογοητευτικού φιλιού. Δεν είναι μόνο θέμα του τραγουδιού που παίζει όταν είμαι σε αυτή την κατάσταση.

Είναι απλό αλλά δεν μπορώ να το πω. Είναι τόσο απλό που δεν χρειάστηκε ποτέ λέξη για αυτό. Και δε με νοιάζει που μιλάτε έτσι, ίσως αυτό να μ' άρεσε, δεν θέλω να αλλάξετε. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να είστε αλλιώς. Με ρωτούσατε χτες γιατί είμαι στεναχωρημένος. Δεν σας απάντησα, ούτε και θα το κάνω. Δυστυχώς αυτά τα χιλιόμετρα των 2 παράλληλων γραμών δίνουν την απάντηση.

Δεν είναι δικιά σας υπόθεση η στεναχώρια μου. Θα ήθελα να είναι. Αλλά δεν είναι. Δεν έχει θέση στη ζωή σας ή στην καρδιά σας ή στη στριφογυριστή σας λάμπα και το μωβ φως πάνω στους αμφίβολα άσπρους τοίχους σας. Θα ήθελα να είναι. Θα ήθελα να είμαι. Αλλά η πραγματικότητα μου χτυπάει την πόρτα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και όσο κι αν προσπαθώ να την ξεχάσω, στο τέλος θα φιλιόμαστε με το ζόρι(δεν είμαι τελείως χαζός you know), θα αγαπιόμαστε με πείσμα και αφοσίωση αλλά κόντρα στον καιρό. Δεν μπορείς να πηγαίνεις συνέχεια κόντρα στον καιρό.

Με κορόιδεψε η Ιωάννα που είμαι τόσο ξενέρωτος και γήινος. Και δεν είχε άδικο, εγώ την ρώτησα. Και με κορόιδεψε η Ειρήνη που είμαι τόσο συντηρητικός και δεν είχε άδικο γιατί εγώ τη ρώτησα. Το ήξερα, βλέπεις, από πριν. Απλά ήλπιζα σε μια διάψευση. Όμως, η πραγματικότητα ήταν εκεί να μου χτυπήσει το κρανίο και να μου δείξει τα πράγματα όπως είναι, τόσο κρυστάλλινα καθαρά που κόπηκε το μυαλό μου.

Η πόλη των φαντασμάτων από χτες άλλαξε φαντάσματα. Πως γίνεται ότι και να κάνω, όποτε και να πάω, να βρίσκω φαντάσματα στα στενά της, ή στα χαλασμένα της κρεβάτια ή στα μαλακά στρώματα, στην φουσκωτές κοιλιές, στις ηλιόλουστες βεράντες, στις μεταμεσονύχτιες πίτσες, στη γλυκειά βασιλεία των Ουρανών. Ή είναι όλα τους στραβά ή είμαι εγώ στραβός. Ή είστε όλοι φαντάσματα ή το φάντασμα έγινα εγώ.

Γράμμα σ' έναν νέο αρχιτέκτονα σελ. 81

Και το σάουντρακ όταν έπεφτα για ύπνο στο μαλακό κρεβάτι , σε λούπα, μέχρι να αποκοιμηθώ ευτυχισμένος, σε λούπα όταν ξάπλωνα στο γρασίδι, σε λούπα όταν διάβαζα Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση στο ΑΠΘ, σε λούπα όταν συζητούσα στη βεράντα, σε λούπα όταν μαγείρευα, σε λούπα όταν πιανόντουσαν τα πόδια μου στον καναπέ που βλέπαμε black mirror.

Συγγνώμη αν στο χαλάω. Αλήθεια. Είναι μια στιγμιαία υποχώρηση του εργατικού μου κινήματος.

Το χαρτί το άλλαξα 3 φορές μέχρι να το νιώσεις friendly enough to be happy about it.

Καταραμένος Ρεαλισμός.

Χαιρετίσματα στη Βασιλεία πολύ τη συμπάθησα.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Η εν μέσω κρίσης, κρίση, οι προβληματισμοί και οι προοπτικές που αυτή δημιουργεί



Εισαγωγή (περί ανθρώπων και ζώων)

·         Ο άνθρωπος και το ζώο
·         Τι πρέπει να έχει ο άνθρωπος
·         Ο σκοπός του ανθρώπου
·         Τι κάνουμε εμείς σήμερα σαν νέα γενιά

Ο κύκλος μας

·         Ποιοι είμαστε
·         Η ταυτότητα της κρίσης που παρατηρείται (τις πταιει)
·         Αναζήτηση αιτιών από την ιστορία μας (η ερωτική πολιτική του Ρωμανού, Η απεγνωσμένη σιωπή του Γιώργου κ. α.)
·         Η κατάσταση στο σήμερα (ανάγκες, δυνατότητες, προβληματισμοί, πυρηνοποίηση;)

Σχεδιασμός για το μέλλον

·         Ο ρόλος του κεντρικού σχεδιασμού
·         Ο ρόλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας
·         Συμμετοχή ή αποχή;
·         Το ζήτημα των επιλογών και που αυτές οδηγούν

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Δεν έχω Ι Δ Ε Α από πιάνο

https://www.youtube.com/watch?v=vp-hdWEkxL8

Ξέρω πως η Βουλιαγμένης μοιάζει με κατηφόρα προς τη θάλασσα αλλά δεν είναι. Και την πρώτη φορά που την περπάτησα αυτή τη λεωφόρο την άρχισα από εκεί που αρχίζει και την τελείωσα εκεί που τελειώνει. Την τελευταία φορά που την περπάτησα άκουγα μουσική και έπαιζα σε ταινία. Δεν ξέρω τι είναι στο σημείο που μένεις αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό με αυτό που θα θυμάμαι από σένα, απόλυτα ταυτισμένο με μια σειρά άσπρα φώτα σε μια λεωφόρο που βγαίνει στο παλιό αεροδρόμιο και ένα σπίτι που μια φορά κι έναν καιρό κάτσαμε μαζί και μ' έδιωξες επειδή δεν είχες συνηθίσει να είσαι με άλλους και δεν παρεξηγήθηκα, πράγμα πολύ παράξενο, και ξανάρθα και ξανάρθα και τώρα δεν θα ξανάρθω μάλλον. Όμως τα νουάρ έβερεστ και οι παράδρομοι της τέλειας ασφάλτου θα σημαίνουν πάντα Ευρυάλη και περπάτημα και 790 μπρος πίσω. Αυτό είναι πια αποφασισμένο.

https://www.youtube.com/watch?v=p5IG3irfF8Q

https://www.youtube.com/watch?v=bfIVnzpj1vM

https://www.youtube.com/watch?v=SFsGiddcGYA

Και κάποια μέρα θα πεθάνεις όπως όλοι και θα σε ψάξω και είσαι πολύ μακριά για να σε πάρω ένα τηλέφωνο και να σου πω να πάμε για βόλτα στην Αθήνα.

Και κάποια μέρα θα πεθάνω όπως όλοι και δεν θα ξέρω αν τελικά μ' έψαξες ποτέ για να δούμε μαζί καμιά ταινία όπως βάλαμε κάποτε το and now something completely different και δεν το είδαμε ποτέ γιατί απλά δεν ταίριαζε στην περίπτωση.

Και κάποια μέρα θα είμαστε και οι δύο ζωντανοί αλλά δεν θα ψάξουμε ο ένας τον άλλο γιατί θα 'χει περάσει τόσος καιρός και δεν θα νιώθουμε πως χρειάζεται.

Και κάποια μέρα θα συναντηθούμε τυχαία και ίσως να μας περάσει απ'το μυαλό να κάνουμε πως δεν θυμόμαστε ο ένας τη φάτσα του άλλου αλλά θα φανεί τόσο ψεύτικο που θα αναγκαστούμε να χαιρετηθούμε κι έτσι το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να στεναχωρηθούμε.

Πάντως δεν πειράζει. Ορκίζομαι οτι στιγμές στιγμές ήμασταν ακριβώς έτσι. Δυναμικό ντουέτο.