https://www.youtube.com/watch?v=uudKrJ--BjE
Στην ελάχιστη ώρα που έχω ελεύθερη μέχρι να πάω στη δουλειά μου, έλεγα να τραβήξω μαλακία. Αντ' αυτού αποφάσισα να γράψω εδώ για το ταξίδι μου στην πόλη των φαντασμάτων.
Όσες φορές κι αν σας το πα, δεν ήθελα να φύγω. Και ακόμα και τώρα σκέφτομαι τους ανθρώπους που πέτυχα στη διαδρομή μέχρι το σταθμό, τη ζωή που συνεχίζεται εκεί πάνω, και τη ζωή που πρέπει να συνεχιστεί εδώ κάτω. Δεν είναι μόνο θέμα ενός ξεκάθαρα απογοητευτικού φιλιού. Δεν είναι μόνο θέμα του τραγουδιού που παίζει όταν είμαι σε αυτή την κατάσταση.
Είναι απλό αλλά δεν μπορώ να το πω. Είναι τόσο απλό που δεν χρειάστηκε ποτέ λέξη για αυτό. Και δε με νοιάζει που μιλάτε έτσι, ίσως αυτό να μ' άρεσε, δεν θέλω να αλλάξετε. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να είστε αλλιώς. Με ρωτούσατε χτες γιατί είμαι στεναχωρημένος. Δεν σας απάντησα, ούτε και θα το κάνω. Δυστυχώς αυτά τα χιλιόμετρα των 2 παράλληλων γραμών δίνουν την απάντηση.
Δεν είναι δικιά σας υπόθεση η στεναχώρια μου. Θα ήθελα να είναι. Αλλά δεν είναι. Δεν έχει θέση στη ζωή σας ή στην καρδιά σας ή στη στριφογυριστή σας λάμπα και το μωβ φως πάνω στους αμφίβολα άσπρους τοίχους σας. Θα ήθελα να είναι. Θα ήθελα να είμαι. Αλλά η πραγματικότητα μου χτυπάει την πόρτα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και όσο κι αν προσπαθώ να την ξεχάσω, στο τέλος θα φιλιόμαστε με το ζόρι(δεν είμαι τελείως χαζός you know), θα αγαπιόμαστε με πείσμα και αφοσίωση αλλά κόντρα στον καιρό. Δεν μπορείς να πηγαίνεις συνέχεια κόντρα στον καιρό.
Με κορόιδεψε η Ιωάννα που είμαι τόσο ξενέρωτος και γήινος. Και δεν είχε άδικο, εγώ την ρώτησα. Και με κορόιδεψε η Ειρήνη που είμαι τόσο συντηρητικός και δεν είχε άδικο γιατί εγώ τη ρώτησα. Το ήξερα, βλέπεις, από πριν. Απλά ήλπιζα σε μια διάψευση. Όμως, η πραγματικότητα ήταν εκεί να μου χτυπήσει το κρανίο και να μου δείξει τα πράγματα όπως είναι, τόσο κρυστάλλινα καθαρά που κόπηκε το μυαλό μου.
Η πόλη των φαντασμάτων από χτες άλλαξε φαντάσματα. Πως γίνεται ότι και να κάνω, όποτε και να πάω, να βρίσκω φαντάσματα στα στενά της, ή στα χαλασμένα της κρεβάτια ή στα μαλακά στρώματα, στην φουσκωτές κοιλιές, στις ηλιόλουστες βεράντες, στις μεταμεσονύχτιες πίτσες, στη γλυκειά βασιλεία των Ουρανών. Ή είναι όλα τους στραβά ή είμαι εγώ στραβός. Ή είστε όλοι φαντάσματα ή το φάντασμα έγινα εγώ.
Γράμμα σ' έναν νέο αρχιτέκτονα σελ. 81
Και το σάουντρακ όταν έπεφτα για ύπνο στο μαλακό κρεβάτι , σε λούπα, μέχρι να αποκοιμηθώ ευτυχισμένος, σε λούπα όταν ξάπλωνα στο γρασίδι, σε λούπα όταν διάβαζα Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση στο ΑΠΘ, σε λούπα όταν συζητούσα στη βεράντα, σε λούπα όταν μαγείρευα, σε λούπα όταν πιανόντουσαν τα πόδια μου στον καναπέ που βλέπαμε black mirror.
Συγγνώμη αν στο χαλάω. Αλήθεια. Είναι μια στιγμιαία υποχώρηση του εργατικού μου κινήματος.
Το χαρτί το άλλαξα 3 φορές μέχρι να το νιώσεις friendly enough to be happy about it.
Καταραμένος Ρεαλισμός.
Χαιρετίσματα στη Βασιλεία πολύ τη συμπάθησα.
Στην ελάχιστη ώρα που έχω ελεύθερη μέχρι να πάω στη δουλειά μου, έλεγα να τραβήξω μαλακία. Αντ' αυτού αποφάσισα να γράψω εδώ για το ταξίδι μου στην πόλη των φαντασμάτων.
Όσες φορές κι αν σας το πα, δεν ήθελα να φύγω. Και ακόμα και τώρα σκέφτομαι τους ανθρώπους που πέτυχα στη διαδρομή μέχρι το σταθμό, τη ζωή που συνεχίζεται εκεί πάνω, και τη ζωή που πρέπει να συνεχιστεί εδώ κάτω. Δεν είναι μόνο θέμα ενός ξεκάθαρα απογοητευτικού φιλιού. Δεν είναι μόνο θέμα του τραγουδιού που παίζει όταν είμαι σε αυτή την κατάσταση.
Είναι απλό αλλά δεν μπορώ να το πω. Είναι τόσο απλό που δεν χρειάστηκε ποτέ λέξη για αυτό. Και δε με νοιάζει που μιλάτε έτσι, ίσως αυτό να μ' άρεσε, δεν θέλω να αλλάξετε. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να είστε αλλιώς. Με ρωτούσατε χτες γιατί είμαι στεναχωρημένος. Δεν σας απάντησα, ούτε και θα το κάνω. Δυστυχώς αυτά τα χιλιόμετρα των 2 παράλληλων γραμών δίνουν την απάντηση.
Δεν είναι δικιά σας υπόθεση η στεναχώρια μου. Θα ήθελα να είναι. Αλλά δεν είναι. Δεν έχει θέση στη ζωή σας ή στην καρδιά σας ή στη στριφογυριστή σας λάμπα και το μωβ φως πάνω στους αμφίβολα άσπρους τοίχους σας. Θα ήθελα να είναι. Θα ήθελα να είμαι. Αλλά η πραγματικότητα μου χτυπάει την πόρτα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και όσο κι αν προσπαθώ να την ξεχάσω, στο τέλος θα φιλιόμαστε με το ζόρι(δεν είμαι τελείως χαζός you know), θα αγαπιόμαστε με πείσμα και αφοσίωση αλλά κόντρα στον καιρό. Δεν μπορείς να πηγαίνεις συνέχεια κόντρα στον καιρό.
Με κορόιδεψε η Ιωάννα που είμαι τόσο ξενέρωτος και γήινος. Και δεν είχε άδικο, εγώ την ρώτησα. Και με κορόιδεψε η Ειρήνη που είμαι τόσο συντηρητικός και δεν είχε άδικο γιατί εγώ τη ρώτησα. Το ήξερα, βλέπεις, από πριν. Απλά ήλπιζα σε μια διάψευση. Όμως, η πραγματικότητα ήταν εκεί να μου χτυπήσει το κρανίο και να μου δείξει τα πράγματα όπως είναι, τόσο κρυστάλλινα καθαρά που κόπηκε το μυαλό μου.
Η πόλη των φαντασμάτων από χτες άλλαξε φαντάσματα. Πως γίνεται ότι και να κάνω, όποτε και να πάω, να βρίσκω φαντάσματα στα στενά της, ή στα χαλασμένα της κρεβάτια ή στα μαλακά στρώματα, στην φουσκωτές κοιλιές, στις ηλιόλουστες βεράντες, στις μεταμεσονύχτιες πίτσες, στη γλυκειά βασιλεία των Ουρανών. Ή είναι όλα τους στραβά ή είμαι εγώ στραβός. Ή είστε όλοι φαντάσματα ή το φάντασμα έγινα εγώ.
Γράμμα σ' έναν νέο αρχιτέκτονα σελ. 81
Και το σάουντρακ όταν έπεφτα για ύπνο στο μαλακό κρεβάτι , σε λούπα, μέχρι να αποκοιμηθώ ευτυχισμένος, σε λούπα όταν ξάπλωνα στο γρασίδι, σε λούπα όταν διάβαζα Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση στο ΑΠΘ, σε λούπα όταν συζητούσα στη βεράντα, σε λούπα όταν μαγείρευα, σε λούπα όταν πιανόντουσαν τα πόδια μου στον καναπέ που βλέπαμε black mirror.
Συγγνώμη αν στο χαλάω. Αλήθεια. Είναι μια στιγμιαία υποχώρηση του εργατικού μου κινήματος.
Το χαρτί το άλλαξα 3 φορές μέχρι να το νιώσεις friendly enough to be happy about it.
Καταραμένος Ρεαλισμός.
Χαιρετίσματα στη Βασιλεία πολύ τη συμπάθησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου