Είναι 11 το βράδυ και σκέφτομαι να κοιμηθώ. Έχω να κοιμηθώ τόσο νωρίς σπίτι από το 2013. Και τότε δηλαδή δεν το έκανα και συχνά. Θα κοιμηθώ γιατί αλλιώς θα σκέφτομαι πως θέλω να μιλήσω σε κάποιον και θα στεναχωριέμαι. Και νυστάζω και λίγο βέβαια. Αλλά κυρίως, όσο κι αν νυστάζω, θα ήθελα να βάζω τραγούδια στον υπολογιστή και να μιλάω με κάποιον και να μιλάμε ενδιαφέροντα και να μιλάμε όπως μιλάγαμε εμείς πριν 2 βδομάδες, απλά να μιλάμε.
Θέλω κάποιον που να θέλει να μ' ακούει και να με βρίσκει ενδιαφέρων. Ιου.
Θέλω να μιλάμε και να νιώθω σα να πετάω με υδροπλάνο πάνω από ιταλικές ακτές, το φύσημα του αέρα να μπλέκεται με τον ήχο του πιάνου στο ράδιο, κακός ήχος στο ράδιο, παράσιτα, αλλά να ξεχωρίζει η μελωδία και το σάουντρακ θα είναι οι φωνές μας, τα παράσιτα, το πιάνο, ο αέρας και το χριτς χριτς όταν ακουμπάνε τα αντιανεμικά μας.
Θέλω κάποιον που να θέλει να μ' ακούει και να με βρίσκει ενδιαφέρων. Ιου.
Θέλω να μιλάμε και να νιώθω σα να πετάω με υδροπλάνο πάνω από ιταλικές ακτές, το φύσημα του αέρα να μπλέκεται με τον ήχο του πιάνου στο ράδιο, κακός ήχος στο ράδιο, παράσιτα, αλλά να ξεχωρίζει η μελωδία και το σάουντρακ θα είναι οι φωνές μας, τα παράσιτα, το πιάνο, ο αέρας και το χριτς χριτς όταν ακουμπάνε τα αντιανεμικά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου