Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

this time i 'm gonna tell it my way

there is a town, there is a strange little town they call the world
...
The town that was sad yesterday, is a lot sadder today

Είναι τόσα τα σημεία για να σταθείς τον τελευταίο καιρό που δεν ξέρω τι θέλω να πω. Θέλω να μιλήσω για τη συζήτηση μαζί σου, για το χαμόγελο της, για το τζαμάρισμα μας, για την παρατήρηση της, για το πάρτυ που ήταν καλό, για το πάρτυ που ήταν κακό, για τη διαδρομή που είχε πλάκα, για τη διαδρομή που δεν είχε πλάκα, για το κρύο που έκανε, για τη βόλτα που έκανα χτες και είχε λίγο πλάκα, για αυτά που είδα που είχαν λίγο πλάκα και πολύ ιουιά και για πολλά άλλα ακόμα.

Αλλά δεν θα μιλήσω εν τέλει για κάτι με κάποιον, ίσως κουτσομπολέψω με τον Κώστα και τη Μαρία που θα έρθουνε σήμερα λίγο αλλά πραγματικά, τι να πεις, τι να πεις, τι να σου πούνε, τι να πείτε τέλος πάντων. Θέλει πολύ σιγουριά για να επιμένεις για κάτι όταν όλοι γύρω σου δείχνουν να το απορρίπτουν. Δεν κατέχω αυτή τη σιγουριά, δηλώνω. Νομίζω για όλα ισχύει αυτό που συμβαίνει με τη μουσική. Είμαι σίγουρος οτι ακούω τέλεια μουσική αλλά σε κανέναν άλλον δεν αρέσει στ' αλήθεια. Εγώ όμως ακούω αυτή που ακούνε οι άλλοι. Αν κρύβεται κάποιο πολύ βαθύ νόημα σε αυτό, δεν μπορώ να το βρω.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου