Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015
No peace without justice
Τρίτο και τελευταίο για σήμερα είναι το ζήτημα του τι θες και τι παίρνεις. Μοιάζει με το τι δίνεις και τι παίρνεις αλλά δεν είναι.
Αν και δεν είμαι ο τύπος που γκρινιάζει απερίφραστα και φανερά, νομίζω σήμερα θα το κάνω.
Τελευταία μου χει δημιουργηθεί η εντύπωση οτι θα παίρνω αυτό που μου δίνεται, χωρίς να έχει σημασία τι θέλω εγώ. Αυτή η εντύπωση, που έχει σοβαρή βάση κι ας ακούγεται παιδιάστικη, πήρε σχήμα και συγκεκριμένο περιεχόμενο πολύ πρόσφατα, όμως μετά από σκέψη κατάλαβα πως έχει ρίζες από πιο παλιά παραδείγματα.
Όμως τι εννοώ ακριβώς; Εννοώ οτι εγώ έχω προβεβλημμένα στο μυαλό μου ορισμένα αιτήματα, ορισμένα "θέλω", διαφόρων φύσεων. Σε αυτά, ή μάλλον πιο σωστά στην μη ικανοποίηση τους, επιδρούν και αντικειμενικές συνθήκες. Σωστά. Όμως, αν αυτό γίνεται κανόνας, πρέπει να προβληματίζεται κανείς περί της συλλογιστικής του αλλά και του φαινομένου συνολικά, των μηχανισμών που το προκαλούν και λειτουργούν τέλος πάντων.
Πρώτος προβληματισμός για το οτι δεν ικανοποιούνται τα θέλω κάποιου είναι οτι μπορεί να έχει μη ρεαλιστικά θέλω. Για παράδειγμα, αν εγώ θέλω να πετάω, δε φταίει κανείς για αυτό και ούτε κι εγώ. Φταίει η νοητική διαδικασία που άφησε να σχηματιστεί ένα θέλω που είναι απραγματοποίητο και παράλογο. Αυτό είναι καθαρό παράδειγμα αντικειμενικών συνθηκών που επιδρούν στα θέλω.
Ο δεύτερος προβληματισμός είναι (αφού ο πρώτος απορριφθεί) είναι αν τα θέλω κάποιου επιδιώκονται με επαρκή προσπάθεια. Δηλαδή εγώ μπορεί να θέλω να φτιάξω ένα φαγητό. Εάν βαριέμαι ή αρνούμαι να προσπαθήσω επειδή θεωρώ πως δεν ξέρω να μαγειρεύω, αν δηλαδή διστάζω να το φτιάξω κι ας μπορώ ουσιαστικά, δεν μπορώ να ισχυριστώ οτι δεν έχω να φάω και να στεναχωριέμαι για αυτό. Αν το θέλω και το επιδιώξω, θα το φάω. Είναι ζήτημα θέλησης λοιπόν, όχι αιτήματος.
Ο τρίτος προβληματισμός είναι ο εξής. Και δεν μπορεί να αναλυθεί με ένα μεμονωμένο παράδειγμα. Είναι σύνολο, μια διαδικασία. Αν εγώ θέλω κάτι και δεν το παίρνω είναι ένα θέμα που έχει πολλές ερμηνείες και λόγους να συμβεί. Αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση. Εάν όμως, εδώ είναι το ζήτημα, αυτό επαναλαμβάνεται, προκύπτει και ξαναπροκύπτει, αν οι προσπάθειες να κατακτήσεις αυτά που θες πέφτουν στο κενό; Τότε ο προβληματισμός αλλάζει θέμα. Γιατί δεν μπορείς να ισχυριστείς οτι είναι όλα σου τα θέλω παράλογα ούτε και οτι δεν προσπαθείς για τίποτα. Ή μάλλον μπορείς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο αλλά ας πούμε οτι δε συμβαίνει. Τότε τι συμβαίνει, συνάδελφοι;
Αυτό το θέμα δεν είναι για αυτολύπηση, κάτι που κάνω μόνο κρυφά άλλωστε, αλλά εκεί καταλήγει καθώς αν δε φταίει η αντικειμενική πραγματικότητα και δεν φταίει το μυαλό σου μάλλον φταίνε όλοι οι υπόλοιποι! Με την έννοια όμως οτι οι υπόλοιποι επιλέγουν, όπως κάνεις κι εσύ φυσικά, και μάλλον θα πρέπει ορισμένες φορές να δεχτείς οτι δεν επιλέγουν εσένα. Και αυτό, λέω εγώ, πάει στο διάλο. Όμως, είναι πρόβλημα και δεν πάει στο διάλο. Γιατί;
Γιατί αν αυτό συμβαίνει συνεχώς εσύ θα καταλήξεις να παίρνεις αυτό που σου δίνεται και όχι αυτό που θες. Και αυτό που σου δίνεται μπορεί να είναι αρκετό ορισμένες φορές, μπορεί και όχι, μπορεί να βγαίνει παραπάνω από αυτό που θες, μπορεί να βγαίνει λιγότερο. Ανεξαρτήτως αυτού όμως, δεν μπορείς να αποκλείεις τη δικιά σου επιλογή. Εσύ θες κάτι, δεν γίνεται να παραιτείσαι συνεχώς από αυτό επειδή δεν σου βγαίνει στο τέλος. Θα το κάνεις γιατί είσαι αναγκασμένος, αλλά μέχρι πότε; Και τι αντίκτυπο θα έχει στη ζωή σου το να ζεις με τα αποφάγια της ζωής;
Αυτός είναι ο προβληματισμός.
Και για αυτό δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς νίκη.
Αν και δεν είμαι ο τύπος που γκρινιάζει απερίφραστα και φανερά, νομίζω σήμερα θα το κάνω.
Τελευταία μου χει δημιουργηθεί η εντύπωση οτι θα παίρνω αυτό που μου δίνεται, χωρίς να έχει σημασία τι θέλω εγώ. Αυτή η εντύπωση, που έχει σοβαρή βάση κι ας ακούγεται παιδιάστικη, πήρε σχήμα και συγκεκριμένο περιεχόμενο πολύ πρόσφατα, όμως μετά από σκέψη κατάλαβα πως έχει ρίζες από πιο παλιά παραδείγματα.
Όμως τι εννοώ ακριβώς; Εννοώ οτι εγώ έχω προβεβλημμένα στο μυαλό μου ορισμένα αιτήματα, ορισμένα "θέλω", διαφόρων φύσεων. Σε αυτά, ή μάλλον πιο σωστά στην μη ικανοποίηση τους, επιδρούν και αντικειμενικές συνθήκες. Σωστά. Όμως, αν αυτό γίνεται κανόνας, πρέπει να προβληματίζεται κανείς περί της συλλογιστικής του αλλά και του φαινομένου συνολικά, των μηχανισμών που το προκαλούν και λειτουργούν τέλος πάντων.
Πρώτος προβληματισμός για το οτι δεν ικανοποιούνται τα θέλω κάποιου είναι οτι μπορεί να έχει μη ρεαλιστικά θέλω. Για παράδειγμα, αν εγώ θέλω να πετάω, δε φταίει κανείς για αυτό και ούτε κι εγώ. Φταίει η νοητική διαδικασία που άφησε να σχηματιστεί ένα θέλω που είναι απραγματοποίητο και παράλογο. Αυτό είναι καθαρό παράδειγμα αντικειμενικών συνθηκών που επιδρούν στα θέλω.
Ο δεύτερος προβληματισμός είναι (αφού ο πρώτος απορριφθεί) είναι αν τα θέλω κάποιου επιδιώκονται με επαρκή προσπάθεια. Δηλαδή εγώ μπορεί να θέλω να φτιάξω ένα φαγητό. Εάν βαριέμαι ή αρνούμαι να προσπαθήσω επειδή θεωρώ πως δεν ξέρω να μαγειρεύω, αν δηλαδή διστάζω να το φτιάξω κι ας μπορώ ουσιαστικά, δεν μπορώ να ισχυριστώ οτι δεν έχω να φάω και να στεναχωριέμαι για αυτό. Αν το θέλω και το επιδιώξω, θα το φάω. Είναι ζήτημα θέλησης λοιπόν, όχι αιτήματος.
Ο τρίτος προβληματισμός είναι ο εξής. Και δεν μπορεί να αναλυθεί με ένα μεμονωμένο παράδειγμα. Είναι σύνολο, μια διαδικασία. Αν εγώ θέλω κάτι και δεν το παίρνω είναι ένα θέμα που έχει πολλές ερμηνείες και λόγους να συμβεί. Αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση. Εάν όμως, εδώ είναι το ζήτημα, αυτό επαναλαμβάνεται, προκύπτει και ξαναπροκύπτει, αν οι προσπάθειες να κατακτήσεις αυτά που θες πέφτουν στο κενό; Τότε ο προβληματισμός αλλάζει θέμα. Γιατί δεν μπορείς να ισχυριστείς οτι είναι όλα σου τα θέλω παράλογα ούτε και οτι δεν προσπαθείς για τίποτα. Ή μάλλον μπορείς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο αλλά ας πούμε οτι δε συμβαίνει. Τότε τι συμβαίνει, συνάδελφοι;
Αυτό το θέμα δεν είναι για αυτολύπηση, κάτι που κάνω μόνο κρυφά άλλωστε, αλλά εκεί καταλήγει καθώς αν δε φταίει η αντικειμενική πραγματικότητα και δεν φταίει το μυαλό σου μάλλον φταίνε όλοι οι υπόλοιποι! Με την έννοια όμως οτι οι υπόλοιποι επιλέγουν, όπως κάνεις κι εσύ φυσικά, και μάλλον θα πρέπει ορισμένες φορές να δεχτείς οτι δεν επιλέγουν εσένα. Και αυτό, λέω εγώ, πάει στο διάλο. Όμως, είναι πρόβλημα και δεν πάει στο διάλο. Γιατί;
Γιατί αν αυτό συμβαίνει συνεχώς εσύ θα καταλήξεις να παίρνεις αυτό που σου δίνεται και όχι αυτό που θες. Και αυτό που σου δίνεται μπορεί να είναι αρκετό ορισμένες φορές, μπορεί και όχι, μπορεί να βγαίνει παραπάνω από αυτό που θες, μπορεί να βγαίνει λιγότερο. Ανεξαρτήτως αυτού όμως, δεν μπορείς να αποκλείεις τη δικιά σου επιλογή. Εσύ θες κάτι, δεν γίνεται να παραιτείσαι συνεχώς από αυτό επειδή δεν σου βγαίνει στο τέλος. Θα το κάνεις γιατί είσαι αναγκασμένος, αλλά μέχρι πότε; Και τι αντίκτυπο θα έχει στη ζωή σου το να ζεις με τα αποφάγια της ζωής;
Αυτός είναι ο προβληματισμός.
Και για αυτό δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς νίκη.
Sometimes you get what you need
Τα δύο πιο μελαγχολικά συγκροτήματα
Το πρώτο θα το βρεις σε ροκ μπαρ στα 80s, θα πίνεις μπύρα, θα φοράς δέρμα, και στο τέλος της βραδιάς θα παίζεις ξύλο γιατί απλά θες να νιώσεις οτι έκανες κάτι με κάποιον.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι δυνατή αλλά όχι εκκωφαντική, θα έχει φώτα σε διάφορα χρώματα, θα έχει κόσμο και, ειδικά για αυτούς που δεν θα ξέρουν πολλά, για αυτούς που μόλις μπήκαν μέσα, για αυτούς που βγήκαν για να διασκεδάσουν, η μουσική θα ακούγεται χαρούμενη, θα κρύβει μηνύματα χαράς, το γρήγορο τέμπο θα προκαλεί ευφορία, η περίεργη φωνή χαμόγελο, θα τραγουδούν δυνατά όσο λόγια ξέρουν, θα παραγγέλνουν ποτά με περίεργα ονόματα και χυμούς, θα γελούν, θα φωνάζουν, θα μεθούν και θα αγκαλιάζονται.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα πρέπει να έχεις πιάσει θέση στη μπάρα, σε σκαμπό που δε σε βολεύει γαμώ, θα πάρεις μια μπύρα γιατί δε χρειάζεσαι κάτι βαρύτερο, θα την πίνεις γρήγορα, θα τραγουδάς από μέσα σου στην πρώτη, απ' έξω σου στη δεύτερη, θα στεναχωριέσαι αλλά με νευρικότητα, τα γρήγορα ντραμς και τα απλά ρεφρέν θα σε κάνουν να κουνάς το κεφάλι και να χαμογελάς ειρωνικά, θα κοιτάς γύρω τον κόσμο αλλά λίγο, θα περνάς καλά, καλύτερα από το να καθόσουν σπίτι δηλαδή, θα αναρωτιέσαι ποιος κάθεται σαν και σένα, έτσι, σε μαγαζιά που παίζουν τέτοια, θα αναρωτιέσαι αν κάποιος φίλος σου έπρεπε να είναι εδώ μαζί σου, θα πίνεις και μετά θα θες να χορέψεις, να το βγάλεις από μέσα σου αλλά δεν θα γίνεται και απλά θα γίνεις ρεζίλι σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.
Το δεύτερο θα το βρεις σε άλλο μπαρ, πιο κλασικό, πιο 70άρι, εκεί οι άνθρωποι δεν θα είναι τόσο κεφάτοι, εκεί ίσως να βρεις κι ένα δυο τύπους σαν και σένα. Εκεί θα φοράς τζιν ή κοτλέ ή φόρμα ή οτι θες γιατί δεν θα έχει καμία σημασία, ίσως να φοράς και ρούχα της δουλειάς, εκεί θα τραγουδάς πιο δυνατά, πιο νευριασμένα, εκεί θα σκέφτεσαι πιο πολύ το σύνολο και όχι εκείνη ή εκείνον και εκεί μπορεί να πίνεις και κάτι χειρότερο. Εκεί θα κάτσεις μέχρι να μη βλέπεις μπροστά σου και θα φύγεις κλαίγοντας, είτε φανερά είτε κρυφά.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι πολύ δυνατή, δεν θα μπορεί να μιλήσει κανείς με κανέναν, μπορεί στα τρελά τραγουδάκια να χορέυει και κανένας, τα φώτα θα είναι πιο χαμηλά, ο κόσμος ίσως πιο νέος, θα διασκεδάζει πιο πολύ αλλά πιο σοβαρά, πιο νευρικά, πιο έντονα, θα είναι ικανός για πιο πολλά πράγματα, θα πίνει λιγότερο αλλά θα του αρέσει πιο πολύ, η μουσική θα είναι φασαριόζα και θα φύγεις με πονοκέφαλο αλλά δεν θα μπορείς να τη βγάλεις απ' το μυαλό σου, ο κόσμος θα τραγουδάει και θα στη σπάει ίσως γιατί θα πέφτει πάνω σου και θα λέει συγγνώμη με μεθυσμένη φωνή.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα έχεις πιάσει μια γωνία στη μπάρα αλλά μπορεί να κάθεσαι και όρθιος, μπορεί μάλιστα να μην είσαι μόνος σου καν, θα πίνεις μπορεί μπύρα μπορεί και ποτό, θα σε κεράσει ο μπαρμαν σίγουρα το 3ο 4ο ποτό, θα τραγουδάς κι εσύ λίγο πιο δυνατά, θα χαμογελάς περισσότερο και πιο ψευτικά, ίσως να παραπλανηθείς και να νομίσεις κάποια στιγμή πως περνάς καλά αλλά θα αντιληφθείς την πλάνη λίγο αργότερα, θα κοιτάς με περισσότερο ενδιαφέρον τον κόσμο, θα νιώθεις πως θες να μιλήσεις σε καινούργιο κόσμο αλλά ποτέ δεν θα το κάνεις, θα θες να πιάσεις κουβέντα στο μπάρμαν αλλά θα έχει δουλειά, θα φύγεις αργά και δεν θα έχεις πει κουβέντα, θα νιώθεις άσχημα που δεν είπες λέξη αλλά τι θα μπορούσες να κάνεις; κι έτσι κανείς δεν θα σε έχει προσέξει εκείνη τη βραδιά, θα είναι σα να μην πήγες.
Το πρώτο θα το βρεις σε ροκ μπαρ στα 80s, θα πίνεις μπύρα, θα φοράς δέρμα, και στο τέλος της βραδιάς θα παίζεις ξύλο γιατί απλά θες να νιώσεις οτι έκανες κάτι με κάποιον.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι δυνατή αλλά όχι εκκωφαντική, θα έχει φώτα σε διάφορα χρώματα, θα έχει κόσμο και, ειδικά για αυτούς που δεν θα ξέρουν πολλά, για αυτούς που μόλις μπήκαν μέσα, για αυτούς που βγήκαν για να διασκεδάσουν, η μουσική θα ακούγεται χαρούμενη, θα κρύβει μηνύματα χαράς, το γρήγορο τέμπο θα προκαλεί ευφορία, η περίεργη φωνή χαμόγελο, θα τραγουδούν δυνατά όσο λόγια ξέρουν, θα παραγγέλνουν ποτά με περίεργα ονόματα και χυμούς, θα γελούν, θα φωνάζουν, θα μεθούν και θα αγκαλιάζονται.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα πρέπει να έχεις πιάσει θέση στη μπάρα, σε σκαμπό που δε σε βολεύει γαμώ, θα πάρεις μια μπύρα γιατί δε χρειάζεσαι κάτι βαρύτερο, θα την πίνεις γρήγορα, θα τραγουδάς από μέσα σου στην πρώτη, απ' έξω σου στη δεύτερη, θα στεναχωριέσαι αλλά με νευρικότητα, τα γρήγορα ντραμς και τα απλά ρεφρέν θα σε κάνουν να κουνάς το κεφάλι και να χαμογελάς ειρωνικά, θα κοιτάς γύρω τον κόσμο αλλά λίγο, θα περνάς καλά, καλύτερα από το να καθόσουν σπίτι δηλαδή, θα αναρωτιέσαι ποιος κάθεται σαν και σένα, έτσι, σε μαγαζιά που παίζουν τέτοια, θα αναρωτιέσαι αν κάποιος φίλος σου έπρεπε να είναι εδώ μαζί σου, θα πίνεις και μετά θα θες να χορέψεις, να το βγάλεις από μέσα σου αλλά δεν θα γίνεται και απλά θα γίνεις ρεζίλι σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.
Το δεύτερο θα το βρεις σε άλλο μπαρ, πιο κλασικό, πιο 70άρι, εκεί οι άνθρωποι δεν θα είναι τόσο κεφάτοι, εκεί ίσως να βρεις κι ένα δυο τύπους σαν και σένα. Εκεί θα φοράς τζιν ή κοτλέ ή φόρμα ή οτι θες γιατί δεν θα έχει καμία σημασία, ίσως να φοράς και ρούχα της δουλειάς, εκεί θα τραγουδάς πιο δυνατά, πιο νευριασμένα, εκεί θα σκέφτεσαι πιο πολύ το σύνολο και όχι εκείνη ή εκείνον και εκεί μπορεί να πίνεις και κάτι χειρότερο. Εκεί θα κάτσεις μέχρι να μη βλέπεις μπροστά σου και θα φύγεις κλαίγοντας, είτε φανερά είτε κρυφά.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι πολύ δυνατή, δεν θα μπορεί να μιλήσει κανείς με κανέναν, μπορεί στα τρελά τραγουδάκια να χορέυει και κανένας, τα φώτα θα είναι πιο χαμηλά, ο κόσμος ίσως πιο νέος, θα διασκεδάζει πιο πολύ αλλά πιο σοβαρά, πιο νευρικά, πιο έντονα, θα είναι ικανός για πιο πολλά πράγματα, θα πίνει λιγότερο αλλά θα του αρέσει πιο πολύ, η μουσική θα είναι φασαριόζα και θα φύγεις με πονοκέφαλο αλλά δεν θα μπορείς να τη βγάλεις απ' το μυαλό σου, ο κόσμος θα τραγουδάει και θα στη σπάει ίσως γιατί θα πέφτει πάνω σου και θα λέει συγγνώμη με μεθυσμένη φωνή.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα έχεις πιάσει μια γωνία στη μπάρα αλλά μπορεί να κάθεσαι και όρθιος, μπορεί μάλιστα να μην είσαι μόνος σου καν, θα πίνεις μπορεί μπύρα μπορεί και ποτό, θα σε κεράσει ο μπαρμαν σίγουρα το 3ο 4ο ποτό, θα τραγουδάς κι εσύ λίγο πιο δυνατά, θα χαμογελάς περισσότερο και πιο ψευτικά, ίσως να παραπλανηθείς και να νομίσεις κάποια στιγμή πως περνάς καλά αλλά θα αντιληφθείς την πλάνη λίγο αργότερα, θα κοιτάς με περισσότερο ενδιαφέρον τον κόσμο, θα νιώθεις πως θες να μιλήσεις σε καινούργιο κόσμο αλλά ποτέ δεν θα το κάνεις, θα θες να πιάσεις κουβέντα στο μπάρμαν αλλά θα έχει δουλειά, θα φύγεις αργά και δεν θα έχεις πει κουβέντα, θα νιώθεις άσχημα που δεν είπες λέξη αλλά τι θα μπορούσες να κάνεις; κι έτσι κανείς δεν θα σε έχει προσέξει εκείνη τη βραδιά, θα είναι σα να μην πήγες.
this time i 'm gonna tell it my way
there is a town, there is a strange little town they call the world
...
The town that was sad yesterday, is a lot sadder today
Είναι τόσα τα σημεία για να σταθείς τον τελευταίο καιρό που δεν ξέρω τι θέλω να πω. Θέλω να μιλήσω για τη συζήτηση μαζί σου, για το χαμόγελο της, για το τζαμάρισμα μας, για την παρατήρηση της, για το πάρτυ που ήταν καλό, για το πάρτυ που ήταν κακό, για τη διαδρομή που είχε πλάκα, για τη διαδρομή που δεν είχε πλάκα, για το κρύο που έκανε, για τη βόλτα που έκανα χτες και είχε λίγο πλάκα, για αυτά που είδα που είχαν λίγο πλάκα και πολύ ιουιά και για πολλά άλλα ακόμα.
Αλλά δεν θα μιλήσω εν τέλει για κάτι με κάποιον, ίσως κουτσομπολέψω με τον Κώστα και τη Μαρία που θα έρθουνε σήμερα λίγο αλλά πραγματικά, τι να πεις, τι να πεις, τι να σου πούνε, τι να πείτε τέλος πάντων. Θέλει πολύ σιγουριά για να επιμένεις για κάτι όταν όλοι γύρω σου δείχνουν να το απορρίπτουν. Δεν κατέχω αυτή τη σιγουριά, δηλώνω. Νομίζω για όλα ισχύει αυτό που συμβαίνει με τη μουσική. Είμαι σίγουρος οτι ακούω τέλεια μουσική αλλά σε κανέναν άλλον δεν αρέσει στ' αλήθεια. Εγώ όμως ακούω αυτή που ακούνε οι άλλοι. Αν κρύβεται κάποιο πολύ βαθύ νόημα σε αυτό, δεν μπορώ να το βρω.
...
The town that was sad yesterday, is a lot sadder today
Είναι τόσα τα σημεία για να σταθείς τον τελευταίο καιρό που δεν ξέρω τι θέλω να πω. Θέλω να μιλήσω για τη συζήτηση μαζί σου, για το χαμόγελο της, για το τζαμάρισμα μας, για την παρατήρηση της, για το πάρτυ που ήταν καλό, για το πάρτυ που ήταν κακό, για τη διαδρομή που είχε πλάκα, για τη διαδρομή που δεν είχε πλάκα, για το κρύο που έκανε, για τη βόλτα που έκανα χτες και είχε λίγο πλάκα, για αυτά που είδα που είχαν λίγο πλάκα και πολύ ιουιά και για πολλά άλλα ακόμα.
Αλλά δεν θα μιλήσω εν τέλει για κάτι με κάποιον, ίσως κουτσομπολέψω με τον Κώστα και τη Μαρία που θα έρθουνε σήμερα λίγο αλλά πραγματικά, τι να πεις, τι να πεις, τι να σου πούνε, τι να πείτε τέλος πάντων. Θέλει πολύ σιγουριά για να επιμένεις για κάτι όταν όλοι γύρω σου δείχνουν να το απορρίπτουν. Δεν κατέχω αυτή τη σιγουριά, δηλώνω. Νομίζω για όλα ισχύει αυτό που συμβαίνει με τη μουσική. Είμαι σίγουρος οτι ακούω τέλεια μουσική αλλά σε κανέναν άλλον δεν αρέσει στ' αλήθεια. Εγώ όμως ακούω αυτή που ακούνε οι άλλοι. Αν κρύβεται κάποιο πολύ βαθύ νόημα σε αυτό, δεν μπορώ να το βρω.
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015
Το όνειρο της ημέρας
Να είμαστε σε ένα σπίτι κάποιου γνωστού, να κάνει λίγο κρύο, να καθόμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο, να ακουμπάμε μεταξύ μας, να με χαϊδεύουν, να τους χαϊδεύω, να κοιτάμε από το παράθυρο το δρόμο και την πόλη πέρα, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μας αρέσει να το κάνουμε αυτό, να ακούμε αυτό, να απλώνεται μια φιλική σιωπή, να πίνουμε λίγο, να μιλάμε που και που, να χαμογελάμε, να αγαπιόμαστε, να μοιραζόμαστε, να φιλιόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε αλλά χωρίς κρυμμένα μυστικά, να είμαστε μαζι.
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=lAwYodrBr2Q
Θέλω να σε πετύχω στο δρόμο αι να σε αρπάξω από το πέτο, από το γιακά, από τους ώμους, να σε τραντάξω με δύναμη και σου φωνάξω μες στη μούρη: no time.
δεν έχουμε ποτέ το χρόνο που νομίζουμε οτι έχουμε. είσαι έτοιμος για αυτό;
δεν έχουμε ποτέ το χρόνο που νομίζουμε οτι έχουμε. είσαι έτοιμος για αυτό;
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015
Ιsn't it funny how these cats like the basics?
Ήττα.
Τα δυο αγαπημένα μου τραγούδια και τα δυο αγαπημένα μου κορίτσια έχουν κατακτήσει το ύπο και εν συνείδητο μου και δεν αντέχω, θέλω να γράφω για να διαβάζετε, θέλω να μιλάω για να ακούτε, θέλω να κινούμαι για να απορείτε, πως το γράφει, πως το λέει, πώς το κάνει, μα πως το κάνει, μα πως το κάνει, με πολλή προσπάθεια, να πως, είμαι αυτός που δεν έχει χάσει ούτε ένα λεωφορείο αν βιάζεται, είμαι αυτός που έχει κάψει τους μύες του τόσες φορές, και σε ερώτηση ναι οκ, στο σώμα όλα καλά, στο μυαλό; εγώ δεν παρασύρομαι, απαντώ, αν ήμουν χωρισμένος τότε το μυαλό μου θα πέθαινε, όμως αυτό είναι απλή υποθετική ανόητη ερώτηση, δεν είμαι χωρισμένος στα δύο, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σώμα, δεν υπάρχει μυαλό που να επιπλέει στο κενό, το σώμα είναι ένα και το αυτό και απλά τυχαίνει να σκέφτεται, για αυτό όταν εγώ κινούμαι, κινούμαι εγώ, δεν κινείται το σώμα μου, ποιος δηλαδή το αποφάσισε; εγώ, κι όταν εγώ λέω εγώ εννοώ εγώ, εννοώ χέρι ίσον μυαλό και πόδι ίσον τμήμα διαφορετικό, παραμένει μυαλό, ενότητα σημαίνει άρρηκτο δέσιμο, άμα χάσω το σώμα μου δε ζω, άμα χάσω το μυαλό μου το σώμα μου δεν είναι λειτουργικό, άρα;
άρα δε ζω ή μάλλον ζω στο σύνολο, οπότε ότι κάνω περπατώντας κάνω σκεπτόμενος και βάις βέρσα, η κίνηση ισοδυναμεί με ζωή και βάις βέρσα, αυτό λέω εγώ, αυτό λέμε όλοι.
fuck
Τα δυο αγαπημένα μου τραγούδια και τα δυο αγαπημένα μου κορίτσια έχουν κατακτήσει το ύπο και εν συνείδητο μου και δεν αντέχω, θέλω να γράφω για να διαβάζετε, θέλω να μιλάω για να ακούτε, θέλω να κινούμαι για να απορείτε, πως το γράφει, πως το λέει, πώς το κάνει, μα πως το κάνει, μα πως το κάνει, με πολλή προσπάθεια, να πως, είμαι αυτός που δεν έχει χάσει ούτε ένα λεωφορείο αν βιάζεται, είμαι αυτός που έχει κάψει τους μύες του τόσες φορές, και σε ερώτηση ναι οκ, στο σώμα όλα καλά, στο μυαλό; εγώ δεν παρασύρομαι, απαντώ, αν ήμουν χωρισμένος τότε το μυαλό μου θα πέθαινε, όμως αυτό είναι απλή υποθετική ανόητη ερώτηση, δεν είμαι χωρισμένος στα δύο, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σώμα, δεν υπάρχει μυαλό που να επιπλέει στο κενό, το σώμα είναι ένα και το αυτό και απλά τυχαίνει να σκέφτεται, για αυτό όταν εγώ κινούμαι, κινούμαι εγώ, δεν κινείται το σώμα μου, ποιος δηλαδή το αποφάσισε; εγώ, κι όταν εγώ λέω εγώ εννοώ εγώ, εννοώ χέρι ίσον μυαλό και πόδι ίσον τμήμα διαφορετικό, παραμένει μυαλό, ενότητα σημαίνει άρρηκτο δέσιμο, άμα χάσω το σώμα μου δε ζω, άμα χάσω το μυαλό μου το σώμα μου δεν είναι λειτουργικό, άρα;
άρα δε ζω ή μάλλον ζω στο σύνολο, οπότε ότι κάνω περπατώντας κάνω σκεπτόμενος και βάις βέρσα, η κίνηση ισοδυναμεί με ζωή και βάις βέρσα, αυτό λέω εγώ, αυτό λέμε όλοι.
fuck
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015
Ο Ιμπεριαλισμός τη γη ξαναμοιράζει, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζει
Burnin' up can we survive re-entry
Past the land mines and cybernetic sentries
Plane, train, car, ferry boat or bus
The future is bleeding coming back at us
Past the land mines and cybernetic sentries
Plane, train, car, ferry boat or bus
The future is bleeding coming back at us
The chip is in your head not on my shoulder
Total control around the corner
Open up the floodgates, time's nearly up
Keep banging on the wall of Fortress Europe
Total control around the corner
Open up the floodgates, time's nearly up
Keep banging on the wall of Fortress Europe
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015
Σας πονάει;
Είπα στη φίλη μου την ζωοδόχος οτι έχει 1-2 χρόνια και μετά το μόνο που υπάρχει είναι κατηφόρα. Είναι 18 χρονών. Και νομίζω τη στεναχώρησα. Συγγνώμη για αυτό. Αλλά πάρτο οτι μιλούσα μόνο για μένα βρε παιδάκι μου! Το σώμα μου μετράει ήδη 4-5 χρόνια υποβάθμισης και ντάξει, τελικά ίσως και να μην είναι τα πράγματα τόσο τραγικά. Ναι, η κλεψύδρα τελειώνει αλλά τελειώνει σιγά, και τα 20 λεπτά που θα κάνω να γράψω αυτό είναι ένας κόκκος μόνο, ή και ακόμα λιγότερο. Υπάρχει χρόνος, αυτή είναι η παγίδα του μυαλού. Εφόσον το μόνο που ξέρεις είναι η αίσθηση του να ζεις δεν μπορείς να φανταστείς οτι μπορεί να πεθάνεις. Πάντα θα νομίζεις πως υπάρχει λίγο ακόμα χρόνος, όπως είπε και μια τρελή στη θεατρική. Και ισχύει. Συνήθως υπάρχει. Ή και να μην υπάρχει, ε ντάξει, τίποτα μάλλον δε μετράει τόσο πολύ. Απλά θα σαι στεναχωρημένος ή θα σαι χαρούμενος. Αρχίδια. Όπως φαίνεται δεν έχω καταλήξει αν τώρα που γράφω έχω καλή ή κακή διάθεση. Μου μιλάνε στο viber και αποσυντονίζομαι βασικά.
Ίσως πρέπει να κόψω τις παρέες με τα νέα παιδιά. Με τους μεγάλους μπορούμε να μιλάμε συνέχεια για περασμένα μεγαλεία, όπως με κορόιδευε η Ευαγγελίνα, και να κλαίμε όλοι μαζί. Το βαρέθηκα αυτό μεν αλλά είναι και λίγο αυτό που μ' αρέσει. Πρέπει να νιώθω ένοχος που θέλω συνέχεια παρέα; Αυτό μου είπες. Το σκέφτομαι.
Κανένας όμως δεν είναι σαν την Ειρήνη. Το δηλώνω επίσημα.
Ίσως πρέπει να κόψω τις παρέες με τα νέα παιδιά. Με τους μεγάλους μπορούμε να μιλάμε συνέχεια για περασμένα μεγαλεία, όπως με κορόιδευε η Ευαγγελίνα, και να κλαίμε όλοι μαζί. Το βαρέθηκα αυτό μεν αλλά είναι και λίγο αυτό που μ' αρέσει. Πρέπει να νιώθω ένοχος που θέλω συνέχεια παρέα; Αυτό μου είπες. Το σκέφτομαι.
Κανένας όμως δεν είναι σαν την Ειρήνη. Το δηλώνω επίσημα.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015
And this would be my band
https://www.youtube.com/watch?v=MckzU5B3FPw
And this would be my song.
https://www.youtube.com/watch?v=53_4f2I4weg
Και όπως πάντα
διασκέδαση
στο φουλ
στο πάρτυ
Είναι το post-birthday, post-lesviadiko, post-fun, post-breakup, post-talking_with_you, post. Τόσο αστείος.
Ένα κόκκινο μήλο. Σκουληκιάζει. Ιου σιχαίνομαι. Πως θα το πάρει ο φτωχός λαός αν είναι σκουληκιασμένο; Ντάξει, το παραδέχομαι, μιλάω για σκουλήκια χωρίς λόγο, δεν έχω άσχημη διάθεση. Νοσταλγική, αγαπησιάρικια και καλόβολη ναι. Λίγο θλιμμένη, πάντα με την αγάπη πάει η θλίψη. Ένα στρώμα αέρα ανάμεσα στο θώρακα και στα παραμέσα, που αμα παίρνεις ανάσα μοιάζει μεγαλύτερο και αναστενάζεις τελικά.
Χριστέ μου ευτυχώς θυμήθηκα (ή ευτυχώς δεν ξέχασα) το καλύτερο πράγμα που άκουσα ποτέ.
Μου αρέσει να είμαι υπερβολικός, ναι.
football... that's the way
https://www.youtube.com/watch?v=oT7oA-kb-Og
https://www.youtube.com/watch?v=FL7-sbiGlzw
https://www.youtube.com/watch?v=1iwC2QljLn4
https://www.youtube.com/watch?v=Jaz-KmTid3U
https://www.youtube.com/watch?v=sidL7S09jsc
https://www.youtube.com/watch?v=caVQoAs9J1s
https://www.youtube.com/watch?v=nM__lPTWThU
https://www.youtube.com/watch?v=L397TWLwrUU
μπρίκια κολλώ γαμώ
https://www.youtube.com/watch?v=DUCRFMZ-hiY
https://www.youtube.com/watch?v=_FP2al0VJEo
https://www.youtube.com/watch?v=FL7-sbiGlzw
https://www.youtube.com/watch?v=1iwC2QljLn4
https://www.youtube.com/watch?v=Jaz-KmTid3U
https://www.youtube.com/watch?v=sidL7S09jsc
https://www.youtube.com/watch?v=caVQoAs9J1s
https://www.youtube.com/watch?v=nM__lPTWThU
https://www.youtube.com/watch?v=L397TWLwrUU
μπρίκια κολλώ γαμώ
https://www.youtube.com/watch?v=DUCRFMZ-hiY
https://www.youtube.com/watch?v=_FP2al0VJEo
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=u78dAu7l5ho
Μυστικοί κωδικοί, επαναλήψεις, ηρωίδες, ήρωες, συζητήσεις (ατελείωτες συζητήσεις), λεωφορεία και μετρό και πόσα λεπτά παίρνει να πας κέντρο αν προλάβεις το λεωφορείο, πόσα αν το χάσεις, τι φαγητό έχουμε, πόσα λεφτά έχουμε, τι έγινε σήμερα στον κόσμο, που θα καταλήξει το παιχνίδι με την στο φουλ, απομακρύνω, απομακρύνομαι, έγραψα κάτι που έπρεπε να μη γράψω, δεν είπα κάτι που έπρεπε να πω, ενοχλώ, πονάει το γόνατο μου, κρυώνω, κοιμάμαι καλά, κοιμάμαι κακά, δε βρίσκω δουλειά, δεν θέλω να βρω, θα βρω, ένα διαμάντι σε μια θάλασσα από πετραδάκια, γράφω, προχωράνε οι ιδέες για να βρούμε την πράξη, τη σιχαίνομαι, μακάρι να ήταν αλήθεια, την αγαπώ, μακάρι να ήταν αλήθεια, μπερδεύομαι με αυτά που νιώθω, είναι αλήθεια, θέλω κάποιον να μου πει τι να νιώσω, θέλω κάποιος να μου πει τι νιώθω, θέλω κάποιος να μου πει τι νιώθεις, θέλω να μάθω τι σκέφτεσαι αλλά βαριέμαι να το συζητάμε, πωωωω όλο συζητάμε, πρέπει και να κάνουμε είτε πριν είτε μετά τις συζητήσεις, πρέπει
να γίνουμε καλά, καλύτεροι, πιο ενεργητικοί, πιο κινητικοί, πιο ευέλικτοι, πιο ευπροσάρμοστοι, πιο γυμνασμένοι, πιο δυνατοί, πιο ψύχραιμοι, πιο πειθαρχημένοι, πιο ανεκτικοί, πιο αδιάλλακτοι, πιο υψηλοί, πιο συγκεκριμένοι, πιο όμορφοι και πιο παραμορφωμένοι, πιο έντονοι, πιο υποψιασμένοι, πιο έξυπνοι, πιο σοφοί και καινοτόμοι, πιο λυπημένοι, πιο χαρούμενοι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο δραστικοί, πιο σκόπιμοι, πιο στοχοποιημένοι, πιο επισφαλείς, πιο θυσιασμένοι, πιο νεανικοί, πιο ανανεωμένοι, πιο επαναστατικοί, πιο ριζοσπάστες, πιο εργατικοί, πιο βαρεμένοι, πιο φανατικοί, πιο ανεξαρτητοποιημένοι, πιο επιθετικοί, πιο διατεθειμένοι, πιο
πολύ απ' όλα βαρέθηκα τη συζήτηση, τις αναλύσεις, τις εξετάσεις, τους ορισμούς, τις εξισώσεις, τι μεταφορές, τις παρομοιώσεις. Δεν με νοιάζουν, ξέρω τι εννοώ, ξέρεις τι εννοώ, φτάνει η ανάλυση, δεν έλειψαν ποτέ από τον κόσμο οι αναλύσεις, έλειψε η δράση, χωρις επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική δράση, οκ, αλλά η θεωρία είναι εδώ και μας κοροιδεύει, μας εγκαλεί που την αναλύουμε χωρίς να την διαπράτουμε, είμαι κουρασμένος γιατί μίλησα για αυτά που θέλω να κάνω παραπάνω απ 'οσο χρειάζεται για να ξέρω τι να κάνω και απλά δεν έκανα τίποτα γιατί έχασα την ώρα μου μιλώντας για αυτό που θα 'πρεπε να κάνω.
να γίνουμε καλά, καλύτεροι, πιο ενεργητικοί, πιο κινητικοί, πιο ευέλικτοι, πιο ευπροσάρμοστοι, πιο γυμνασμένοι, πιο δυνατοί, πιο ψύχραιμοι, πιο πειθαρχημένοι, πιο ανεκτικοί, πιο αδιάλλακτοι, πιο υψηλοί, πιο συγκεκριμένοι, πιο όμορφοι και πιο παραμορφωμένοι, πιο έντονοι, πιο υποψιασμένοι, πιο έξυπνοι, πιο σοφοί και καινοτόμοι, πιο λυπημένοι, πιο χαρούμενοι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο δραστικοί, πιο σκόπιμοι, πιο στοχοποιημένοι, πιο επισφαλείς, πιο θυσιασμένοι, πιο νεανικοί, πιο ανανεωμένοι, πιο επαναστατικοί, πιο ριζοσπάστες, πιο εργατικοί, πιο βαρεμένοι, πιο φανατικοί, πιο ανεξαρτητοποιημένοι, πιο επιθετικοί, πιο διατεθειμένοι, πιο
πολύ απ' όλα βαρέθηκα τη συζήτηση, τις αναλύσεις, τις εξετάσεις, τους ορισμούς, τις εξισώσεις, τι μεταφορές, τις παρομοιώσεις. Δεν με νοιάζουν, ξέρω τι εννοώ, ξέρεις τι εννοώ, φτάνει η ανάλυση, δεν έλειψαν ποτέ από τον κόσμο οι αναλύσεις, έλειψε η δράση, χωρις επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική δράση, οκ, αλλά η θεωρία είναι εδώ και μας κοροιδεύει, μας εγκαλεί που την αναλύουμε χωρίς να την διαπράτουμε, είμαι κουρασμένος γιατί μίλησα για αυτά που θέλω να κάνω παραπάνω απ 'οσο χρειάζεται για να ξέρω τι να κάνω και απλά δεν έκανα τίποτα γιατί έχασα την ώρα μου μιλώντας για αυτό που θα 'πρεπε να κάνω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)