Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Γραφικός, το λέω από τώρα.

i) Χωρίς εσένα

Πρόσφατα τελείωσα τη σειρά Buffy, the vampire slayer. Πρώτα και κύρια, γουατ. Έπειτα, δεν ήταν τόσο κακή όσο θα φανέρωνε ο τίτλος. Είχε μάλιστα και ορισμένες περιόδους που ήταν καλό σχεδόν. Σίγουρα λίγο νοσταλγικό για τα 90s και για ορισμένες φάσεις που εγώ ίσα που τις πρόλαβα. Όμως δεν ήθελα να σχολιάσω αυτό. Σε μια σκηνή, προς το τέλος της σειράς (που είναι λίγο τεράστια, 7 σεζόν, 22 επεισόδια κάθε σεζόν, 42 λεπτά κάθε επεισόδιο, ναι, τόσο χρόνο χάλασα από τη ζωή μου), πρέπει να ήταν ή προτελευταία ή τελευταία σεζον, η αξιαγάπητη και έξυπνη Buffy, λόγω οικονομικών δυσκολιών (κοίτα να δεις τι μπορεί να συμβεί), αποφασίζει να πιάσει δουλειά. Έχοντας παρατήσει το κολέγιο, πιάνει δουλειά σε ένα φαστφουντάδικο εκεί κοντά. Και εκεί, σ' αυτό το σημείο ακριβώς θέλω να επικεντρωθώ.

Τι να πρωτοσχολιάσω; Οτι παρομοιάζονται οι άλλοι εργαζόμενοι εκεί με ζόμπι; Οτι φαίνονται όλοι σαν να είναι πολύ μεγάλη τους κατάντια να δουλεύουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Οτι τουλάχιστον 2 άλλοι πρωταγωνιστές της σειράς, όταν μαθαίνουν οτι η ηρωίδα μας δουλεύει εκεί, της λένε ξεκάθαρα οτι αυτή η δουλειά δεν είναι του επιπέδου της και οτι πρέπει να φύγει από εκεί; Οτι η σειρά γενικότερα αφήνει να περαστεί στο θεατή, άλλες φορές συγκαλυμμένα και άλλες όχι, οτι όσοι δουλεύουν σε τέτοια μέρη (ταμίες σε φαστφουντ, σε βενζινάδικα κλπ) είναι είτε χαζοί, είτε ανίκανοι για κάτι διαφορετικό, είτε απλά φέηλ τύποι. Δυστυχώς βαριέμαι να καθίσω να ψάξω διαλόγους (την έσβησα κιόλας μόλις την είδα τη σειρά για να μην πιάνει χώρο) για να αποδείξω αυτά που λέω αλλά εμπιστέψου με. Δεν ξέρω αν ήταν ηθελημένο (εγώ πιστεύω οτι σε ένα βαθμό ήταν) αλλά είτε είναι είτε δεν είναι, αυτή η αντίληψη,η "i'm too good for this shit", μου προκαλεί εμετό.

Γιατί, ομολογώ, κι εγώ πιάνω ορισμένες φορές τον εαυτό μου να πηγαίνει προς τα εκεί. Κάθε φορά που δούλευα σε χώρους που ήταν πολύ άσχημοι, ή πλήρωναν χάλια, ή η δουλειά ήταν πολύ βαριά, έμπαινε μέσα στο μυαλό μου το σκουλήκι της ανωτερότητας, του "εγώ έχω σπουδάσει και είμαι έξυπνος, δεν είναι δυνατόν να δουλεύω στη γραμμή παραγωγής στο κωλοεργοστάσιο, να είμαι με τα ποντίκια παρέα, να μυρίζω πλαστικό όλη μέρα, να τρέμει η μέση μου από τα τσουβάλια με το υλικό, να παίρνω 25 ευρώ για 8 ώρες χωρίς διάλλειμα". Ποιος όμως μου είπε εμένα, σκεφτόμουν αμέσως μετά (ευτυχώς), οτι οι συνάδελφοί μου δεν έχουν σπουδάσει, ή οτι αυτοί νιώθουν καλά κάνοντας αυτή τη δουλειά, ή οτι είναι χαζοί, ή οτι αυτονών(ανε) δεν πονάει η μέση τους (και δεν ήταν όλοι 24 χρονών) ή όλες αυτές τις μαλακίες;

ii) Γρανάζι δε γυρνά

Ένας εργαζόμενος, όταν εργάζεται, το έργο που παράγει, η εργασία του δηλαδή, μεταφράζεται σε ένα ποσό. Πχ, εγώ δουλεύω σε μια βιομηχανία τροφίμων. Και παράγω ψωμί του τοστ. Εγώ σε μια μέρα θα βγάλω ας πούμε 5 παλέτες ψωμί του τοστ. Η κάθε παλέτα έχει, ας πούμε πάλι, 8 κούτες. Η κάθε κούτα 20 πακέτα ψωμί του τοστ (λέμε τώρα γιατί μπορεί να είναι και πιο μεγάλα τα νούμερα. Ή και πιο μικρά αλλά προσπαθώ να είμαι συντηρητικός). 5x8x20=800 πακέτα ψωμί του τοστ παράγω σε ένα 8ωρο. Μόλις κοίταξα και είδα οτι του Καραμολέγκου τα ψωμία κάνουν πάνω από 1,50 ευρώ το ένα πακέτο. Για να μην είμαι υπερβολικός ας πούμε οτι δουλεύω σε άλλη βιομηχανία που το δίνει 1 ευρώ το πακέτο. 800 ευρώ λοιπόν εμπόρευμα έβγαλα εγώ από το 8ωρο μου. Μείον τα 30 (35 θες; 35) μεροκάματο (που δεν είναι τόσο αλλά ας πούμε πάλι), μένουν 770 ευρώ. Από τη δικιά μου δουλειά, αν και δε δουλεύω μόνο εγώ βέβαια. Από αυτά λοιπόν, όσα και να βάλεις οτι κοστίζουν οι πρώτες ύλες (ούτε το 1/4 εγώ λέω), το ηλεκτρικό ρεύμα για τη λειτουργία των εργοστασίων (με τιμολόγια εκπτωτικά για τους βιομήχανους, γιατί είμαστε πολύ τυχεροί που μας δίνουν δουλειές και χτίζουν τις μονάδες τους εδώ), άλλα έξοδα που δεν μπορώ να τα ξέρω, πόσα πιστεύεις οτι μένουν; Και κυρίως, ποιος τα παίρνει; Και ακόμα πιο κυρίως, γιατί;

iii) Εργάτη μπορείς

Αλλά αρκετά με τα εργασιακά. Θα κάνω ένα μικρό πέρασμα από τα ασφαλιστικά. Που βέβαια δεν μας αφορούν εμάς τους νέους γιατί σιγά, εμείς δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ, γιατί είμαστε too cool for pension. Το γιατί δεν θα πάρουμε και γιατί να είναι κάποιος οκ με αυτό το γεγονός ας το αφήσουμε στην άκρη. Και βασικά δεν έχει καμία χρησιμότητα να μπει κανείς σε καμια λεπτομέρεια για τις αλλαγές στην ασφαλιστική νομοθεσία. Γιατί, πριν ήταν μια χαρά η ασφάλιση;

Απλά, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, έτσι για το χαβαλέ. Γιατί είναι φανερό οτι όποιος κάνει πως αγωνίζεται πια, είναι λίγο γραφικός και αστείος. Οι συντάξεις που δίνονταν και κόβονται, ή τα ασφαλιστικά δικαιώματα, οι δωρεάν υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας που υπήρχαν και κόβονται, αυτά οι εργαζόμενοι που τα βρήκαν; Τα πήραν μήπως δώρο για την καλή τους εργασία; Τα δώρησαν μεγάλες εταιρίες και οι όμιλοι που συμπαθούσαν τους εργαζόμενους τους; Τα απαίτησαν με στόμφο και δύναμη, ώριμες, σοβαρές και φιλολαϊκές κυβερνήσεις;

Μωρέ λες;

iv) Χωρίς αφεντικά


Είναι πια 2016. Είμαι σπίτι και γράφω αυτό και δεν έχω θέρμανση και τα δάχτυλα μου κρυώνουν. Δεν παραπονιέμαι, είναι ένα απλό γεγονός. Ήθελα να φάω σήμερα, έξω, έχω 70 ευρώ περίπου και δεν μπορώ να τα χαλάσω γιατί δεν θα τα ξαναβρώ. Την Παρασκευή θα κάνω μια επέμβαση που θα μπορούσα θεωρητικά να την κάνω (αν είχα λεφτά) πριν από 4 χρόνια. Δεν πεινάω βέβαια, έφαγα γιουβαρλάκια σήμερα. Κάποιος άλλος όμως εδώ γύρω σίγουρα δεν έφαγε όσο θα ήθελε ή θα έπρεπε. Δεν πέθανα βέβαια αλλά κάποιο παιδί ή ενήλικος σίγουρα θα πέθανε σήμερα στο Αιγαίο ή κάπου σε κάποια άλλη φάση της διαδρομής του, μακριά από τις πολεμικές επιχειρηματικές δραστηριότητες γνωστών και άγνωστων μονοπωλίων και επιχειρήσεων. Κρυώνω, αλλά δεν κρυώνω πολύ, γιατί έχω τοίχους γύρω μου, ταβάνι από πάνω μου. Σίγουρα οι άστεγοι που προσπέρασα σήμερα στο Μοναστηράκι και αλλού κρυώνουν. Έχω υπολογιστή και γράφω κειμενάκια και νιώθω πιο καλά με τον εαυτό μου. Σίγουρα όμως υπάρχουν άλλοι γείτονες μου που δεν έχουν ίντερνετ να γράψουν σε μπλογκς ή δεν έχουν όρεξη ή κουράγιο να νιώσουν πιο καλά με τον εαυτό τους μετά από 12ωρα δουλειάς.

Αναρωτιέμαι αν είχαμε αυτά τα 770 ευρώ παραπάνω (μείον τα λειτουργικά έξοδα βέβαια).

Αν θα έφταναν για λίγο καλύτερη ζωή.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Είμαι πολύ στεναχωρημένος 2

Τώρα που θα κάνω λέιζερ ανησυχώ από αυτά που θα αποκαλυφθούν στα νέα μου μάτια. Ανησυχώ γιατί μπορεί να δω τον εαυτό μου όπως πραγματικά είναι, με τις πληγές του φανερές και ανοιχτές. Το θέαμα θα είναι αποκρουστικό. Όχι επειδή είμαι άσχημος (μόνο), αλλά γιατί οι πληγές και οι παραμορφώσεις, οι ακρωτηριάσεις και οι ουλές είναι σε κάθε σημείο του σώματος μου, προκαλούν αναγούλα. Ευτυχώς που μέχρι τώρα είχα μυωπία και δεν έβλεπα τίποτε από αυτά:

Να, μια παράλληλη στον πήχη, μου ουλή 14 cm από τότε που (σχεδόν) κάναμε σεξ και αποφάσισες πως τελικά δεν ήταν καλή ιδέα και έφυγες.

Να το κενό όπου θα βρίσκονταν κανονικά ο παράμεσος και ο μικρός του αριστερού μου χεριού. Κόπηκαν όταν (σε πήρα να σου πω πως) φιλήθηκα με την άλλη κοπέλα.

Να το, πεταμένο σε μια άκρη του δωματίου μου, το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού, σαπίζει παρατημένο από τότε που κατάλαβα πως με είδες να τρέχω σα χαζός ένα συννεφιασμένο (απόγευμα) στην Αθήνα.

Να και η τρύπα που άφησε ένα σταυροκατσάβιδο στον αριστερό μου ώμο. Καρφώθηκε εκεί με μανία όταν σου έστειλα το πιο ηλίθιο μήνυμα που μπορούσα να σκεφτώ.

Τέλος, ανοιχτά ακόμα θα δω τα δυο φαράγγια που άνοιξε το μαχαίρι της κουζίνας (για το ψωμί) στους καρπούς μου, ανοιχτά και στραγγισμένα γιατί πέρασε ο καιρός είν' η αλήθεια, από τότε που ήρθα στα Εξάρχεια να σιγουρευτώ πως θα σιγουρευτείς οτι δεν θες να έχεις καμία σχέση μαζί μου. Και σιγουρεύτηκα.

Υπάρχεις κι εσύ που ακόμα δεν ευθύνεσαι για τίποτ' απ' αυτά. Δεν το ξεχνάω ποτέ αυτό.

Είμαι πολύ στεναχωρημένος

https://www.youtube.com/watch?v=afPJWRr_hEM

Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι τι σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι για μένα. Ή ακόμα πιο πολύ, τι περιμένουν από μένα. Αλήθεια, τι περιμένουν;

Αυτό που με συναρπάζει, αυτό που θα με κάνει να την πάθω στο τέλος που λέει κι η Μαρία, είναι η απολυτότητα. Αυτό που εκνευρίζει την Ιωάννα ή αυτό που κοροιδεύουν οι πρωτοπόροι αγωνιστές των δρόμων. Η απόλυτη απλή αλήθεια οτι δεν θα σταματήσω ποτέ. Είμαι τόσο αγχωμένος, τόσο εκνευρισμένος, τόσο μα τόσο στεναχωρημένος (είμαι πολύ στεναχωρημένος) για αυτό ακριβώς το απλό, απόλυτο πράγμα. Δεν θα σταματήσω ποτέ.

Κι αναρωτιέμαι συχνά τι θα συμβεί όταν (άμα) πέσουν πάνω μας να μας φάνε, ή όταν (άμα) όντως μας φάνε, τι θα συμβεί αν σαρωθούν όλοι αυτοί οι χαμογελαστοί, κομπλεξικοί, κολλημένοι, δημοκράτες, τίμιοι και πάντα μα πάντα αγωνιστές, τι θα συμβεί αν δεν έχω κανέναν να πάρω τηλέφωνο, αν δεν υπάρχει καμία συνάθροιση να παρευρεθώ, καμία σημαία ν' ακολουθήσω. Τι θα συμβεί αν απομείνω μόνος μου, πιο μόνος απ' ότι αν πεθάνουν οι φίλοι μου ή ακόμα χειρότερα γίνουν αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο, συμ***νοι.

Η απάντηση είναι απόλυτη, είναι απλή, είναι μία, ευτυχώς είναι μία. Δεν θα συμβεί τίποτε διαφορετικό. Τίποτα δεν αλλάζει, άλλες φορές κερδίζεις, άλλες χάνεις, άλλες φορές επιτίθεσαι, άλλες αμύνεσαι, άλλες φορές την παθαίνεις, άλλες την γλυτώνεις. Η βάση είναι μία.

Οπότε αν περιμένουν οι φίλοι και οι συγγενείς μου να τα παρατήσω, να ξοδέψω τις ώρες μου καλύτερα (;;;), να αλλάξω συνήθειες, θα ηττηθούν. Και αυτό είναι απόλυτο.

https://www.youtube.com/watch?v=D4Wz0pc1ZVQ


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=RYllKEkAtYU

Όταν τα πράγματα σκάνε γύρω μου δεν θυμάμαι τι να κάνω. Είναι σαν το ποίημα: "Σε περίπτωση κινδύνου να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα σου". Παράξενο, δεν σε θυμάμαι ποτέ όταν τα πράγματα γύρω μου σκάνε. Όταν τα πράγματα σκάνε δεν μπορώ να σκεφτώ καλά. Ίσως αυτό να είναι ο πανικός που διαβάζω στα βιβλία, που ακούω να παθαίνουν κρίσεις φίλοι μου. Όταν τα πράγματα γύρω μου σκάνε, αυτομάτως απομακρύνομαι από την έκρηξη, κοιτάω αμέσως πίσω μου να δω αν έχω χώρο να ελιχθώ, κοιτάω αμέσως μπροστά μου να δω αν χρειάζεται να ελιχθώ, κοιτάω δεξιά κι αριστερά για πλαγιοκοπήσεις και μετά υποχωρώ ήσυχα. Δεν θυμάμαι να έχω τρέξει στα τυφλά ποτέ στη ζωή μου. Και μου εμφανίζεται το ερώτημα: Έχω κάνει καλά ή απλά έχω υπάρξει τυχερός;

Όταν τα πράγματα γύρω μου σκάνε θα ήθελα να φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα σου και να αρκεί αυτό. Όμως δε συμβαίνει αυτό. Η αλήθεια ειναι πως δεν μπορείς να με προστατέψεις, η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να σε προστατέψω. Η αλήθεια είναι πως όταν τα πράγματα γύρω μας σκάνε καλά θα κάνουμε να έχουμε διαλέξει το σωστό στρατόπεδο γιατί αλλιώς θα μας φάει η μαύρη μαρμάγκα. Η αλήθεια είναι πως όταν τα πράγματα γύρω μου σκάσουν, πρέπει να είμαι ο πρώτος που θα φύγει μπροστά. Αλλιώς δεν θ' ακολουθήσει κανείς. Και αυτό, όπως και να το κάνεις, είναι λίγο αγχωτικό.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Δεν την ξέχασα απλά αυτή θα μείνει τελευταία

https://www.youtube.com/watch?v=2Sz0-4r3zN0

Μήνυμα, μήνυμα, μήνυμα, μήνυμα, μήνυμα, μήνυμα, μνήμα.

Γιατί δε μπορείς να με δεις; Γιατί δεν μπορώ να σε δω; Θέλω να σε δω. Δεν είναι κάτι μεταφορικό, δεν είναι σαν παρομοίωση, να σε δω = να μιλήσουμε ή να ακουμπήσουμε ή κάτι. Θέλω απλά να κοιτάξω μια ανθρώπινη φιγούρα και να μοιάζει με σένα ικανοποιητικά. Θέλω να δω το πρόσωπο σου, τα μάτια σου, τη μύτη σου, το μέτωπο σου, τα σπυράκια σου, πρέπει να δω αυτό που σημαίνει εσύ, πρέπει να δω εσένα. Αν θες μπορείς να μου ποζάρεις. Μπορείς να κάτσεις σε μια καρέκλα και εγώ να σε κοιτάω. Μπορείς να κοιμηθείς, μπορείς να κάνεις δουλειές στο πισί, μπορείς να παίζεις χαρτιά, μπορείς να κάνεις ό,τι θες, εγώ θα σε κοιτάω μόνο. Θέλω να γεμίσει το μυαλό μου με την εικόνα σου, να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτ' άλλο, να μη με αφήνουν οι αισθήσεις μου να αντιληφθώ κάτι διαφορετικό από εσένα. Κι όταν θα χορτάσω από την εικόνα (να σε δω) και μετά από τη μυρωδιά (να σε μυρίσω), και μετά από τη φωνή (να σε ακούσω), τότε θα αναλάβει η πρώτη, η πιο πρωτόγονη και αρχαία, η πιο βασική, η πιο άμεση και θα σε πιάσω από τον ώμο, από τη μέση, από το γόνατο, από την άκρη του σαγονιού, από τους ραχιαίους, από τη λεκάνη, από τις μασχάλες, από την κορυφή του κεφαλιού, θα σε πιάσω και δεν θα σε αφήσω μέχρι να γεμίσω εξ ολοκλήρου από σένα, δεν θέλω, όχι κάτι άλλο, απλά δε θέλω να σκεφτώ κάτι άλλο, για αυτό και θα γεμίσω όλες μου τις περιβαλλοντικές υποδοχές με τις εκκρίσεις σου.


Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Δεν ξαναμιλάω π ο τ έ

https://www.youtube.com/watch?v=x29kWQsvuBc

Όταν ακούω αυτό το τραγούδι κάθε συγχορδία είναι μια μικρή εκπνοή, κάθε παύση είναι μια μεγάλη εισπνοή. Αυτό το τραγούδι έχει πιο πολλές συγχορδίες από παύσεις (έτσι δε συμβαίνει συνήθως;). Όταν ακούω αυτό το τραγούδι αναπνέω με δυσκολία. 

Δεν έπρεπε να έχουμε συζητήσεις για τίποτα. Δεν έπρεπε να σου αποκαλύψω τι έκανα πιο παλιά, δεν έπρεπε να κάνουμε βόλτα και να μιλάμε. Δεν έπρεπε να σου πω τίποτα. Τώρα που ξέρεις τόσα για μένα, τι ενδιαφέρον έχει μείνει να προκαλέσω;

ΥΓ. Πέθανα με την Αλεξάνδρα μικρή

Αγαπημένε μου σύντροφε

Μην ανησυχείς.

Θα γράψω κείμενα για σένα. Κι άλλα δηλαδή. Θα γράψω ποιήματα (σίγουρα), θα σε σκέφτομαι όταν θα περνάω τα λουλουδάδικα και την πρεσβεία της Αιγύπτου, θα βουρκώνω ίσως κάποιες φορές αν ακούω τραγούδια τέτοια και θα σκέφτομαι τρεις λέξεις που είπες, ή ίσως να ήταν μόνο δυο, μοιάζει σημαντικό να θυμηθώ τι είπες ακριβώς αλλά δεν είναι, θυμάμαι μόνο που δεν κώλωσες πουθενά, θυμάμαι που δε γύρισες να κοιτάξεις αν σε ακολουθάγαμε, θυμάμαι να σοκάρομαι αλλά ευχάριστα, θυμάμαι να σπρώχνω ξέροντας πως είσαι κάπου μπροστά, πάντα μπροστά, θυμάμαι να σε κοιτάω μετά και να τρέμω μισό από αδρεναλίνη μισό από δέος, και συγκίνηση, σκεφτόμουν ενώ ακόμα φωνάζαμε συνθήματα το πρόσωπο σου, και όλων δηλαδή αλλά πιο πολύ το δικό σου, την απόφαση, την ψυχραιμία, την πειθαρχία.

Ανατρίχιασα. Και τότε και τώρα. Για αυτό θα σου γράψω κείμενα, θα σου αφιερώσω ποιήματα, θα σε περιγράφω παντού, και θα κρατήσω ένα ραφάκι, μια γωνία, θα σε χώσω κάπου μέσα μέσα και δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Στις ήττες που έρχονται. Στις νίκες που ποτέ δεν θα δω. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Νομίζω λίγος συναισθηματισμός μπορεί να παραβλεφθεί πότε πότε.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=Cy5MiOqarYs

Το νιώθω να έρχεται, σιγά σιγά. Τραβιέται η θάλασσα και φαίνονται ψάρια και μύδια που αργοπεθαίνουν. Μικροί θάνατοι που προϊδεάζουν τον μεγαλύτερο. Παντού γύρω μας μικροί θάνατοι που σ' ετοιμάζουν για τον μεγαλύτερο. Θέλω να πω, θα πεθαίνουν οι άνθρωποι γύρω σου μέχρι να πεθάνεις κι εσύ. Κάθε θάνατος θα σου θυμίζει πως ο δικός σου είναι πιο κοντά. Ένα μονοπάτι νεκρών που οδηγεί στον τάφο σου.

Στην αρχή πεθαίνουν κάτι άσχετοι γνωστοί σου και είσαι μικρό και δεν καταλαβαίνεις. Μπαίνει η λέξη όμως μέσα στο λεξιλόγιο σου. Μετά μεγαλώνεις και πεθαίνουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες σου και σοκάρεσαι με το οτι συμβαίνει τελικά όντως αυτή η φήμη του θανάτου που είδες στην τηλεόραση ή σε ανόητες αφίσες σε κολώνες. Μετά, ίσως κάποιος τυχαίος θείος, ίσως κάποιος τυχαίος φίλος και αναγκάζεσαι να θεωρήσεις έστω και λίγο πιθανό να μην είσαι αθάνατος. Μεγαλώνεις και θα πεθάνουν οι γονείς σου, και άλλοι φίλοι σου ίσως, ο ρυθμός και ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο πολλοί, όλο και έρχεται η σειρά σου, σωστά. Προσπαθείς να μείνεις ψύχραιμος, να το δεχτείς από νωρίς, να το αγνοήσεις στη χειρότερη. Όμως το μήνυμα παραμένει, όταν πεθαίνουν οι γύρω σου, πεθαίνεις κι εσύ.


Όταν αποχαιρέτησα

Μου αρέσουν πολλά πράγματα. Μου αρέσουν τα κορίτσια, μου αρέσει το φαγητό, μου αρέσει το ποδόσφαιρο (γνωστό και ως μπάλα), μου αρέσει το φως, μου αρέσει το ΚΚΕ, μου αρέσει η φρέσκια πορτοκαλάδα, μου αρέσει η μουσική, μου αρέσουν πολλές ταινίες, μου αρέσουν κάποιες σειρές, μου αρέσει να έχω φίλους, μου αρέσουν οι βόλτες, μου αρέσει το περπάτημα, μου αρέσουν τα φασώματα, μου αρέσουν τα μασάζ, μου αρέσουν τα ποιήματα (αν είναι καλά), μου αρέσουν τα χρώματα, μου αρέσουν οι δρόμοι που εκτείνονται δεξιά κι αριστερά από τις λεωφόρους το βράδυ (ειδικά αν φωτίζονται κακά), μου αρέσει η Θεσσαλονίκη, μου αρέσει πιο πολύ η Αθήνα όμως, μου αρέσει ο υπολογιστής (όχι όσο νομίζω όμως), μου αρέσει το κρύο, μου αρέσει η θάλασσα (όχι πολύ όμως), μου αρέσει η Κατερίνα και η Μαίρη και η Γιώτα και η Κυριακή και η Βάσω και η Ελένη και η Εύα και η Σοφία και η Αλεξάνδρα και η Ιωάννα και η Ειρήνη και η Ίσμήνη και η Αθηνά και η Χριστίνα και η Άννα και η Δήμητρα και η Αφροδίτη και η Αναστασία και η Μάχη και η Όλγα και η Αγγελική και η Δάφνη και η τάδε και η δείνα και και και και και...

Μα πάνω από όλα ξέρεις τι μου αρέσει;

Πάνω
Από
Όλα
Μου
Αρέσει
Να
Έχω
Δίκιο
Γαμώ
Ένα 


Τσιπ


Γιατί 


Εν 


Κατακλείδι


Είχα 
 

( Πάλι; )


Δίκιο.


Είμαι απλά ένας υπολογιστής. 

Τι θα κάνω όταν θα φύγετε οι δυο σας μου είναι ένα μυστήριο.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Ξεκίνησα να γράφω και κατέληξα ν' ακούω

https://www.youtube.com/watch?v=fR-COZ-4i8o

Υποσχέθηκα στην Ελένη μπαράζ από κείμενα για να εκφράσω το μπαράζ συναισθημάτων των τελευταίων ημερών. Μαζί με τα πολλά, διαφορετικά, ενδιαφέροντα πράγματα που αισθάνομαι νιώθω και την κλασική τάση αυτοκαταστροφής, τάση αυτοκτονίας, όχι στ' αλήθεια, αλλά την τάση να διαλύσω μέσα από κείμενα και συζητήσεις πολλές από τις σχέσεις που έχω χτίσει.

Από τη μια ρωτάει: "Γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν είσαι χαρούμενος που έχεις καλές σχέσεις με ανθρώπους που συμπαθείς;"

Από την άλλη ρωτάει: "Γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν είσαι χαρούμενος που (απλά) έχεις καλές σχέσεις με ανθρώπους που συμπαθείς (ή κάτι παραπάνω)."

Οι τάσεις καταστροφής μου θα αρχίσουν με την εξής δήλωση: "Το καλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να σου κάνω είναι οτι έχω να τραβήξω μαλακία από πέρσι". Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, δεν έχω ποτέ κάψει γέφυρες τόσο έντονα και τόσο απότομα. Δεν έχω τολμήσει να πω αυτά που σκέφτομαι κι ας είναι πιθανό να έχουν αποτέλεσμα άσχημο. Αυτό δεν είναι (μάλλον) θέμα δειλίας (σαν τον Σάσα) αλλά σκοπιμότητας. Γιατί να σου πω κάτι που θα σε διώξει αν μπορώ να περιμένω να αλλάξεις γνώμη κάνοντας υπόγεια δουλειά, σαν τρωγλοδύτης, σα σκουλήκι, να κάθομαι χαμογελώντας και μιλώντας για φύλα και σχέσεις ενώ πραγματικά γίνεται τελείως διαφορετική συζήτηση στο μυαλό μου.

Είμαι αηδιαστικός, το γνωρίζω αυτο. Ούτε λεπτό να μη νομίσεις οτι δεν (ανα)γνωρίζω τη μαυρίλα και τη γλίτσα που κυριαρχούν στο μυαλό μου. Όμως δεν ξεφεύγω από την ανθρώπινη φύση, φύση βρώμικη, βδελλιαζόμενη, παρασιτική, φύση που μας κάνει να δημιουργούμε τα πιο ωραία πράγματα για τους χειρότερους λόγους. Ή μπορεί και να μην είναι για όλους έτσι. Βασικά δεν ήταν για όλους έτσι. Είναι για μένα όμως. Δεν ξεφεύγω από την ανθρώπινη φύση έλεγα, την οποία ακολουθούν και οι πιο πολλοί από τους γνωστούς μου. Πιο σωστό έτσι. Κι αν έχω μια τρύπα και περιμένω να μου τη γεμίσει κάποιος, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Κι αν νόμιζα πως κάποτε γέμισε, έκανα λάθος. Κι αν νομίζω πως θα τη γεμίσει κάποιος κάποτε είναι επειδή ακόμα λειτουργούν τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα, της επιβίωσης, της ελπίδας. Αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος πρέπει να τα ξεπεράσει.

Όχι, δεν θέλω να βγάλω κανά νόημα τρελό γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Όχι τίποτα, απλά δεν ξέρω πολλά. Η κατάθεση που κάνω σε κάθε συζήτηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που νομίζω. Αυτό που νομίζω μπορεί να αλλάξει, όπως αυτό που πίστευα πριν 5 χρόνια άλλαξε σε αυτό που πιστεύω τώρα και τα λοιπά.

Άρα.

Μη με λες απόλυτο γιατί σε μισώ.

Μη με λες αυστηρό γιατί σ' αγαπώ.

Όταν νιώσω πως δεν έχεις κάτι παραπάνω να μου προσφέρεις, όταν νιώσω πως έχουμε τελειώσει επιτέλους σαν συνδεόμενα όντα, τότε ακριβώς θα σου εξηγήσω τι εννοώ όταν λέω το όνομα σου. Και αλήθεια, δεν θα μπορείς ούτε να με κοιτάς όταν θα σε περιγράφω.

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Από το κάτω στο πάνω και μετά μαζί και τούμπαλιν και επανάληψη

I stood in this sunsheltered place
'Til I could see the face behind the face
All that had gone before had left no trace

Down by the railway siding
In our secret world, we were colliding
All the places we were hiding love
What was it we were thinking of?


I kicked the habit (I kicked the habit)
She'd my skin (Shed my skin)
This is the new stuff (This is the new stuff)
I go dancing in, (We could go dancing in)
Oh won't you show for me (Show for me)
I will show for you (Show for you)
Show for me (Show for me), I will show for you

looking down on empty streets, all she can see
are the dreams all made solid
are the dreams all made real
all of the buildings, all of those cars
were once just a dream
in somebody's head
she pictures the broken glass, she pictures the steam
she pictures a soul
with no leak at the seam

lets take the boat out
wait until darkness
let's take the boat out
wait until darkness comes

red rain is coming down
red rain
red rain is pouring down
pouring down all over me
and I can't watch any more
no more denial
it's so hard to lay down in all of this
red rain is coming down
red rain is pouring down
red rain is coming down all over me
I see it
red rain is coming down
red rain coming down

Αν είχες άλλη πολιτική θα επικοινωνούσες για να με βάλεις στη θέση μου. Σε προλαβαίνω λοιπόν για να σου πω πως δεν θα δώσω σημασία σε κάτι τέτοιο γιατί όταν προσπάθησα να το κάνω απέτυχε. Είμαι αποφασισμένος να αδιαφορήσω για αυτό.

Δεν μ' αρέσει ποτέ να λέω, θα γίνει αυτό, θα γίνει εκείνο. Γιατί συνήθως δε γίνεται τίποτα και βγαίνω ηλίθιος. Θα κρατήσω 2 πράγματα λοιπόν.

1) Από το κάτω στο πάνω κυρίως.
2) Από το κάτω στο κάτω σ' επανάληψη

Εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαινα καν τι γίνεται. Ειλικρινά. Καλύτερα βασικά. Μόνο μετά το σκεφτόμουν ξανά και ξανά (και ξανά) και μου ερχόντουσαν αυτά τα 2. Ειδικά το πρώτο. Και για να μη θυμώνεις, ξέρω πως δεν πρόκειται να καταλάβεις (και εσύ αλλά και οι άλλοι) τι εννοώ ακριβώς, εδώ δεν κατάλαβες που είναι το χαρτί.

Ζώον