i) Χωρίς εσένα
Πρόσφατα τελείωσα τη σειρά Buffy, the vampire slayer. Πρώτα και κύρια, γουατ. Έπειτα, δεν ήταν τόσο κακή όσο θα φανέρωνε ο τίτλος. Είχε μάλιστα και ορισμένες περιόδους που ήταν καλό σχεδόν. Σίγουρα λίγο νοσταλγικό για τα 90s και για ορισμένες φάσεις που εγώ ίσα που τις πρόλαβα. Όμως δεν ήθελα να σχολιάσω αυτό. Σε μια σκηνή, προς το τέλος της σειράς (που είναι λίγο τεράστια, 7 σεζόν, 22 επεισόδια κάθε σεζόν, 42 λεπτά κάθε επεισόδιο, ναι, τόσο χρόνο χάλασα από τη ζωή μου), πρέπει να ήταν ή προτελευταία ή τελευταία σεζον, η αξιαγάπητη και έξυπνη Buffy, λόγω οικονομικών δυσκολιών (κοίτα να δεις τι μπορεί να συμβεί), αποφασίζει να πιάσει δουλειά. Έχοντας παρατήσει το κολέγιο, πιάνει δουλειά σε ένα φαστφουντάδικο εκεί κοντά. Και εκεί, σ' αυτό το σημείο ακριβώς θέλω να επικεντρωθώ.
Τι να πρωτοσχολιάσω; Οτι παρομοιάζονται οι άλλοι εργαζόμενοι εκεί με ζόμπι; Οτι φαίνονται όλοι σαν να είναι πολύ μεγάλη τους κατάντια να δουλεύουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Οτι τουλάχιστον 2 άλλοι πρωταγωνιστές της σειράς, όταν μαθαίνουν οτι η ηρωίδα μας δουλεύει εκεί, της λένε ξεκάθαρα οτι αυτή η δουλειά δεν είναι του επιπέδου της και οτι πρέπει να φύγει από εκεί; Οτι η σειρά γενικότερα αφήνει να περαστεί στο θεατή, άλλες φορές συγκαλυμμένα και άλλες όχι, οτι όσοι δουλεύουν σε τέτοια μέρη (ταμίες σε φαστφουντ, σε βενζινάδικα κλπ) είναι είτε χαζοί, είτε ανίκανοι για κάτι διαφορετικό, είτε απλά φέηλ τύποι. Δυστυχώς βαριέμαι να καθίσω να ψάξω διαλόγους (την έσβησα κιόλας μόλις την είδα τη σειρά για να μην πιάνει χώρο) για να αποδείξω αυτά που λέω αλλά εμπιστέψου με. Δεν ξέρω αν ήταν ηθελημένο (εγώ πιστεύω οτι σε ένα βαθμό ήταν) αλλά είτε είναι είτε δεν είναι, αυτή η αντίληψη,η "i'm too good for this shit", μου προκαλεί εμετό.
Γιατί, ομολογώ, κι εγώ πιάνω ορισμένες φορές τον εαυτό μου να πηγαίνει προς τα εκεί. Κάθε φορά που δούλευα σε χώρους που ήταν πολύ άσχημοι, ή πλήρωναν χάλια, ή η δουλειά ήταν πολύ βαριά, έμπαινε μέσα στο μυαλό μου το σκουλήκι της ανωτερότητας, του "εγώ έχω σπουδάσει και είμαι έξυπνος, δεν είναι δυνατόν να δουλεύω στη γραμμή παραγωγής στο κωλοεργοστάσιο, να είμαι με τα ποντίκια παρέα, να μυρίζω πλαστικό όλη μέρα, να τρέμει η μέση μου από τα τσουβάλια με το υλικό, να παίρνω 25 ευρώ για 8 ώρες χωρίς διάλλειμα". Ποιος όμως μου είπε εμένα, σκεφτόμουν αμέσως μετά (ευτυχώς), οτι οι συνάδελφοί μου δεν έχουν σπουδάσει, ή οτι αυτοί νιώθουν καλά κάνοντας αυτή τη δουλειά, ή οτι είναι χαζοί, ή οτι αυτονών(ανε) δεν πονάει η μέση τους (και δεν ήταν όλοι 24 χρονών) ή όλες αυτές τις μαλακίες;
ii) Γρανάζι δε γυρνά
Ένας εργαζόμενος, όταν εργάζεται, το έργο που παράγει, η εργασία του δηλαδή, μεταφράζεται σε ένα ποσό. Πχ, εγώ δουλεύω σε μια βιομηχανία τροφίμων. Και παράγω ψωμί του τοστ. Εγώ σε μια μέρα θα βγάλω ας πούμε 5 παλέτες ψωμί του τοστ. Η κάθε παλέτα έχει, ας πούμε πάλι, 8 κούτες. Η κάθε κούτα 20 πακέτα ψωμί του τοστ (λέμε τώρα γιατί μπορεί να είναι και πιο μεγάλα τα νούμερα. Ή και πιο μικρά αλλά προσπαθώ να είμαι συντηρητικός). 5x8x20=800 πακέτα ψωμί του τοστ παράγω σε ένα 8ωρο. Μόλις κοίταξα και είδα οτι του Καραμολέγκου τα ψωμία κάνουν πάνω από 1,50 ευρώ το ένα πακέτο. Για να μην είμαι υπερβολικός ας πούμε οτι δουλεύω σε άλλη βιομηχανία που το δίνει 1 ευρώ το πακέτο. 800 ευρώ λοιπόν εμπόρευμα έβγαλα εγώ από το 8ωρο μου. Μείον τα 30 (35 θες; 35) μεροκάματο (που δεν είναι τόσο αλλά ας πούμε πάλι), μένουν 770 ευρώ. Από τη δικιά μου δουλειά, αν και δε δουλεύω μόνο εγώ βέβαια. Από αυτά λοιπόν, όσα και να βάλεις οτι κοστίζουν οι πρώτες ύλες (ούτε το 1/4 εγώ λέω), το ηλεκτρικό ρεύμα για τη λειτουργία των εργοστασίων (με τιμολόγια εκπτωτικά για τους βιομήχανους, γιατί είμαστε πολύ τυχεροί που μας δίνουν δουλειές και χτίζουν τις μονάδες τους εδώ), άλλα έξοδα που δεν μπορώ να τα ξέρω, πόσα πιστεύεις οτι μένουν; Και κυρίως, ποιος τα παίρνει; Και ακόμα πιο κυρίως, γιατί;
iii) Εργάτη μπορείς
Αλλά αρκετά με τα εργασιακά. Θα κάνω ένα μικρό πέρασμα από τα ασφαλιστικά. Που βέβαια δεν μας αφορούν εμάς τους νέους γιατί σιγά, εμείς δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ, γιατί είμαστε too cool for pension. Το γιατί δεν θα πάρουμε και γιατί να είναι κάποιος οκ με αυτό το γεγονός ας το αφήσουμε στην άκρη. Και βασικά δεν έχει καμία χρησιμότητα να μπει κανείς σε καμια λεπτομέρεια για τις αλλαγές στην ασφαλιστική νομοθεσία. Γιατί, πριν ήταν μια χαρά η ασφάλιση;
Απλά, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, έτσι για το χαβαλέ. Γιατί είναι φανερό οτι όποιος κάνει πως αγωνίζεται πια, είναι λίγο γραφικός και αστείος. Οι συντάξεις που δίνονταν και κόβονται, ή τα ασφαλιστικά δικαιώματα, οι δωρεάν υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας που υπήρχαν και κόβονται, αυτά οι εργαζόμενοι που τα βρήκαν; Τα πήραν μήπως δώρο για την καλή τους εργασία; Τα δώρησαν μεγάλες εταιρίες και οι όμιλοι που συμπαθούσαν τους εργαζόμενους τους; Τα απαίτησαν με στόμφο και δύναμη, ώριμες, σοβαρές και φιλολαϊκές κυβερνήσεις;
Μωρέ λες;
iv) Χωρίς αφεντικά
Είναι πια 2016. Είμαι σπίτι και γράφω αυτό και δεν έχω θέρμανση και τα δάχτυλα μου κρυώνουν. Δεν παραπονιέμαι, είναι ένα απλό γεγονός. Ήθελα να φάω σήμερα, έξω, έχω 70 ευρώ περίπου και δεν μπορώ να τα χαλάσω γιατί δεν θα τα ξαναβρώ. Την Παρασκευή θα κάνω μια επέμβαση που θα μπορούσα θεωρητικά να την κάνω (αν είχα λεφτά) πριν από 4 χρόνια. Δεν πεινάω βέβαια, έφαγα γιουβαρλάκια σήμερα. Κάποιος άλλος όμως εδώ γύρω σίγουρα δεν έφαγε όσο θα ήθελε ή θα έπρεπε. Δεν πέθανα βέβαια αλλά κάποιο παιδί ή ενήλικος σίγουρα θα πέθανε σήμερα στο Αιγαίο ή κάπου σε κάποια άλλη φάση της διαδρομής του, μακριά από τις πολεμικές επιχειρηματικές δραστηριότητες γνωστών και άγνωστων μονοπωλίων και επιχειρήσεων. Κρυώνω, αλλά δεν κρυώνω πολύ, γιατί έχω τοίχους γύρω μου, ταβάνι από πάνω μου. Σίγουρα οι άστεγοι που προσπέρασα σήμερα στο Μοναστηράκι και αλλού κρυώνουν. Έχω υπολογιστή και γράφω κειμενάκια και νιώθω πιο καλά με τον εαυτό μου. Σίγουρα όμως υπάρχουν άλλοι γείτονες μου που δεν έχουν ίντερνετ να γράψουν σε μπλογκς ή δεν έχουν όρεξη ή κουράγιο να νιώσουν πιο καλά με τον εαυτό τους μετά από 12ωρα δουλειάς.
Αναρωτιέμαι αν είχαμε αυτά τα 770 ευρώ παραπάνω (μείον τα λειτουργικά έξοδα βέβαια).
Αν θα έφταναν για λίγο καλύτερη ζωή.
Πρόσφατα τελείωσα τη σειρά Buffy, the vampire slayer. Πρώτα και κύρια, γουατ. Έπειτα, δεν ήταν τόσο κακή όσο θα φανέρωνε ο τίτλος. Είχε μάλιστα και ορισμένες περιόδους που ήταν καλό σχεδόν. Σίγουρα λίγο νοσταλγικό για τα 90s και για ορισμένες φάσεις που εγώ ίσα που τις πρόλαβα. Όμως δεν ήθελα να σχολιάσω αυτό. Σε μια σκηνή, προς το τέλος της σειράς (που είναι λίγο τεράστια, 7 σεζόν, 22 επεισόδια κάθε σεζόν, 42 λεπτά κάθε επεισόδιο, ναι, τόσο χρόνο χάλασα από τη ζωή μου), πρέπει να ήταν ή προτελευταία ή τελευταία σεζον, η αξιαγάπητη και έξυπνη Buffy, λόγω οικονομικών δυσκολιών (κοίτα να δεις τι μπορεί να συμβεί), αποφασίζει να πιάσει δουλειά. Έχοντας παρατήσει το κολέγιο, πιάνει δουλειά σε ένα φαστφουντάδικο εκεί κοντά. Και εκεί, σ' αυτό το σημείο ακριβώς θέλω να επικεντρωθώ.
Τι να πρωτοσχολιάσω; Οτι παρομοιάζονται οι άλλοι εργαζόμενοι εκεί με ζόμπι; Οτι φαίνονται όλοι σαν να είναι πολύ μεγάλη τους κατάντια να δουλεύουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Οτι τουλάχιστον 2 άλλοι πρωταγωνιστές της σειράς, όταν μαθαίνουν οτι η ηρωίδα μας δουλεύει εκεί, της λένε ξεκάθαρα οτι αυτή η δουλειά δεν είναι του επιπέδου της και οτι πρέπει να φύγει από εκεί; Οτι η σειρά γενικότερα αφήνει να περαστεί στο θεατή, άλλες φορές συγκαλυμμένα και άλλες όχι, οτι όσοι δουλεύουν σε τέτοια μέρη (ταμίες σε φαστφουντ, σε βενζινάδικα κλπ) είναι είτε χαζοί, είτε ανίκανοι για κάτι διαφορετικό, είτε απλά φέηλ τύποι. Δυστυχώς βαριέμαι να καθίσω να ψάξω διαλόγους (την έσβησα κιόλας μόλις την είδα τη σειρά για να μην πιάνει χώρο) για να αποδείξω αυτά που λέω αλλά εμπιστέψου με. Δεν ξέρω αν ήταν ηθελημένο (εγώ πιστεύω οτι σε ένα βαθμό ήταν) αλλά είτε είναι είτε δεν είναι, αυτή η αντίληψη,η "i'm too good for this shit", μου προκαλεί εμετό.
Γιατί, ομολογώ, κι εγώ πιάνω ορισμένες φορές τον εαυτό μου να πηγαίνει προς τα εκεί. Κάθε φορά που δούλευα σε χώρους που ήταν πολύ άσχημοι, ή πλήρωναν χάλια, ή η δουλειά ήταν πολύ βαριά, έμπαινε μέσα στο μυαλό μου το σκουλήκι της ανωτερότητας, του "εγώ έχω σπουδάσει και είμαι έξυπνος, δεν είναι δυνατόν να δουλεύω στη γραμμή παραγωγής στο κωλοεργοστάσιο, να είμαι με τα ποντίκια παρέα, να μυρίζω πλαστικό όλη μέρα, να τρέμει η μέση μου από τα τσουβάλια με το υλικό, να παίρνω 25 ευρώ για 8 ώρες χωρίς διάλλειμα". Ποιος όμως μου είπε εμένα, σκεφτόμουν αμέσως μετά (ευτυχώς), οτι οι συνάδελφοί μου δεν έχουν σπουδάσει, ή οτι αυτοί νιώθουν καλά κάνοντας αυτή τη δουλειά, ή οτι είναι χαζοί, ή οτι αυτονών(ανε) δεν πονάει η μέση τους (και δεν ήταν όλοι 24 χρονών) ή όλες αυτές τις μαλακίες;
ii) Γρανάζι δε γυρνά
Ένας εργαζόμενος, όταν εργάζεται, το έργο που παράγει, η εργασία του δηλαδή, μεταφράζεται σε ένα ποσό. Πχ, εγώ δουλεύω σε μια βιομηχανία τροφίμων. Και παράγω ψωμί του τοστ. Εγώ σε μια μέρα θα βγάλω ας πούμε 5 παλέτες ψωμί του τοστ. Η κάθε παλέτα έχει, ας πούμε πάλι, 8 κούτες. Η κάθε κούτα 20 πακέτα ψωμί του τοστ (λέμε τώρα γιατί μπορεί να είναι και πιο μεγάλα τα νούμερα. Ή και πιο μικρά αλλά προσπαθώ να είμαι συντηρητικός). 5x8x20=800 πακέτα ψωμί του τοστ παράγω σε ένα 8ωρο. Μόλις κοίταξα και είδα οτι του Καραμολέγκου τα ψωμία κάνουν πάνω από 1,50 ευρώ το ένα πακέτο. Για να μην είμαι υπερβολικός ας πούμε οτι δουλεύω σε άλλη βιομηχανία που το δίνει 1 ευρώ το πακέτο. 800 ευρώ λοιπόν εμπόρευμα έβγαλα εγώ από το 8ωρο μου. Μείον τα 30 (35 θες; 35) μεροκάματο (που δεν είναι τόσο αλλά ας πούμε πάλι), μένουν 770 ευρώ. Από τη δικιά μου δουλειά, αν και δε δουλεύω μόνο εγώ βέβαια. Από αυτά λοιπόν, όσα και να βάλεις οτι κοστίζουν οι πρώτες ύλες (ούτε το 1/4 εγώ λέω), το ηλεκτρικό ρεύμα για τη λειτουργία των εργοστασίων (με τιμολόγια εκπτωτικά για τους βιομήχανους, γιατί είμαστε πολύ τυχεροί που μας δίνουν δουλειές και χτίζουν τις μονάδες τους εδώ), άλλα έξοδα που δεν μπορώ να τα ξέρω, πόσα πιστεύεις οτι μένουν; Και κυρίως, ποιος τα παίρνει; Και ακόμα πιο κυρίως, γιατί;
iii) Εργάτη μπορείς
Αλλά αρκετά με τα εργασιακά. Θα κάνω ένα μικρό πέρασμα από τα ασφαλιστικά. Που βέβαια δεν μας αφορούν εμάς τους νέους γιατί σιγά, εμείς δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ, γιατί είμαστε too cool for pension. Το γιατί δεν θα πάρουμε και γιατί να είναι κάποιος οκ με αυτό το γεγονός ας το αφήσουμε στην άκρη. Και βασικά δεν έχει καμία χρησιμότητα να μπει κανείς σε καμια λεπτομέρεια για τις αλλαγές στην ασφαλιστική νομοθεσία. Γιατί, πριν ήταν μια χαρά η ασφάλιση;
Απλά, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, έτσι για το χαβαλέ. Γιατί είναι φανερό οτι όποιος κάνει πως αγωνίζεται πια, είναι λίγο γραφικός και αστείος. Οι συντάξεις που δίνονταν και κόβονται, ή τα ασφαλιστικά δικαιώματα, οι δωρεάν υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας που υπήρχαν και κόβονται, αυτά οι εργαζόμενοι που τα βρήκαν; Τα πήραν μήπως δώρο για την καλή τους εργασία; Τα δώρησαν μεγάλες εταιρίες και οι όμιλοι που συμπαθούσαν τους εργαζόμενους τους; Τα απαίτησαν με στόμφο και δύναμη, ώριμες, σοβαρές και φιλολαϊκές κυβερνήσεις;
Μωρέ λες;
iv) Χωρίς αφεντικά
Είναι πια 2016. Είμαι σπίτι και γράφω αυτό και δεν έχω θέρμανση και τα δάχτυλα μου κρυώνουν. Δεν παραπονιέμαι, είναι ένα απλό γεγονός. Ήθελα να φάω σήμερα, έξω, έχω 70 ευρώ περίπου και δεν μπορώ να τα χαλάσω γιατί δεν θα τα ξαναβρώ. Την Παρασκευή θα κάνω μια επέμβαση που θα μπορούσα θεωρητικά να την κάνω (αν είχα λεφτά) πριν από 4 χρόνια. Δεν πεινάω βέβαια, έφαγα γιουβαρλάκια σήμερα. Κάποιος άλλος όμως εδώ γύρω σίγουρα δεν έφαγε όσο θα ήθελε ή θα έπρεπε. Δεν πέθανα βέβαια αλλά κάποιο παιδί ή ενήλικος σίγουρα θα πέθανε σήμερα στο Αιγαίο ή κάπου σε κάποια άλλη φάση της διαδρομής του, μακριά από τις πολεμικές επιχειρηματικές δραστηριότητες γνωστών και άγνωστων μονοπωλίων και επιχειρήσεων. Κρυώνω, αλλά δεν κρυώνω πολύ, γιατί έχω τοίχους γύρω μου, ταβάνι από πάνω μου. Σίγουρα οι άστεγοι που προσπέρασα σήμερα στο Μοναστηράκι και αλλού κρυώνουν. Έχω υπολογιστή και γράφω κειμενάκια και νιώθω πιο καλά με τον εαυτό μου. Σίγουρα όμως υπάρχουν άλλοι γείτονες μου που δεν έχουν ίντερνετ να γράψουν σε μπλογκς ή δεν έχουν όρεξη ή κουράγιο να νιώσουν πιο καλά με τον εαυτό τους μετά από 12ωρα δουλειάς.
Αναρωτιέμαι αν είχαμε αυτά τα 770 ευρώ παραπάνω (μείον τα λειτουργικά έξοδα βέβαια).
Αν θα έφταναν για λίγο καλύτερη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου