Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Ακούει κανείς τα τραγούδια μου ρε;

https://www.youtube.com/watch?v=uEAbU1yKnuA

Ξεφτιλίστηκα όντως.

Και υπάρχει ένας που μου λέει πως ξέρει πως θα νιώθει σε 1000 μέρες. Μόνο εγώ δεν ξέρω; Ή μήπως ξέρω αλλά θα θέλω να νιώθω αλλιώς;

Και υπάρχει μια που δε μου λέει τίποτα αλλά δε χρειάζεται. Πιάνω την ανάγκη να σε σιχαίνομαι από τα συμφραζόμενα.

Το άλσος. Το νερό. Και η μουσική. Χτες ξεφτιλίστηκα όντως, και υποθέτω ναι, είμαστε φίλοι αλλά μέχρι και σε μένα αρχίζει να φαίνεται βαρετό. Πάλι θα βρεθούμε σε ένα χώρο που να προσφέρει οπτική και σωματική επαφή, θα επικοινωνήσουμε κάπως, θα φτιάξει το κέφι μου, αν φτιάξει δηλαδή, και θα αρχίσω να χρησιμοποιώ το μόνο πράγμα που έχω σχετικά ακονισμένο, το σώμα μου δηλαδή, (είπαμε σχετικά) να το χρησιμοποιώ με ένα τρόπο κατ' αυτούς παράξενο, κατ' εμέ αναγκαίο. Αν δεν χορέψω σαν να είμαι σε πόλεμο πως θα πολεμήσω σαν να είμαι σε χορό; Αν δεν καταφέρω, τώρα που είμαι ξεκούραστος, να κινούμαι, πως θα κινηθώ όταν θα είμαι στ' αλήθεια κουρασμένος;

Δεν ξέρω. Δεν θα τα καταφέρω μάλλον. Και βρεθήκαμε και θα ξαναβ(α)ρεθούμε και θα ξαναξεφτιλιστώ και θα γελάσουμε (;) και θα βγω φωτογραφίες και θα γελάσουμε (;) και θα μεθύσω και γιατί τέλος πάντων ξεχνάω συνέχεια οτι το να μεθάς τόσο πολύ είναι άσχημο γιατί μετά δεν μπορείς να κοιμηθείς ή, έστω, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ και εν τέλει πρέπει να βγει ένας νόμος, φυσικός όμως, να μην τον παραβαίνουμε, που να λέει πως ο,τι σε εμποδίζει να κοιμηθείς είναι κακό και να μην το κάνουμε ποτέ.

Και τέλος πάντων, αφαιρούμαι συνεχώς, εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως, όταν πηγαίνω κάπου και ξεφτιλίζομαι (είναι απλά μια λέξη σαν όλες τις άλλες) μ' αρέσει (ίσως) αλλά έχει καταντήσει βαρετό. Είναι βαρετό γιατί επαναλαμβάνεται, να πάλι, ο Γιώργος, ήπιε (ή και όχι) και χορεύει σαν τρελός στα πάρτυ (φεηλ), ή ουρλιάζει και κυλιέται κάτω ή τραγουδάει Καρρά ή πηδάει από δω κι από κει ή κάνει πάλι κάτι περίεργο για να ξεχωρίζει. Ίου. Και αν στο κάτω κάτω είναι τόσο ενδιαφέρον σαν θέαμα γιατί δεν το κάνει και κανείς άλλος; Ή μήπως είναι απλά ενδιαφέρον ΜΟΝΟ σαν θέαμα; Γιατί, το να δεις έναν κλόουν είναι αστείο, το να κάνεις τον κλόουν όχι πάντα. Χωρίς να λέω οτι είμαι κλόουν. Γιατί καταρχάς δεν είμαι τόσο τρομαχτικός. Και κάποιες φορές μπορώ να είμαι αστείος υποθέτω.

Είμαι άδικος. Ξαναδιαβάζοντας το το καταλαβαίνω. Αλλά ντάξει, πόση δικαιοσύνη ν' αντέξει κανείς σήμερα;

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Σαν γυρίσω ξανά θα ακολουθώ άλλες σημαίες

https://www.youtube.com/watch?v=0nOtlVEls_E

Είμαι τόσο μπροστά που άρχισα να ξενερώνω πριν καν αρχίσουμε. Είμαι τόσο μπροστά. Αλλά θα μου φύγει. Πολλές φορές νομίζω πως δεν ισχύει οτι νιώθω περίεργα πράγματα. Απλά νιώθω φυσιολογικά πράγματα και τα παίρνω πιο σοβαρά-βαριά απ' οτι θα 'πρεπε. Θα ήθελα να έρθεις να μιλήσουμε. Αλλά μετά σκέφτομαι οτι και να έρθεις και να μιλήσουμε, εγώ μετά θα θέλω να ξαναέρθεις και να ξαναμιλήσουμε και όχι μόνο. Κι όμως εσύ δεν θα το κάνεις. Δεν θα συμβεί βασικά, δεν έχει σχέση το αν θες ή όχι. Άρα δεν έχει νόημα να μιλάμε, ήδη. Αυτό εδώ είναι απομεινάρια επιθυμιών καιρών δοξασμένων (και πάλι, Άννα μην κλαις).

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=PLFVGwGQcB0

Μοιάζω πάντα να πηγαίνω ψηλαφώντας.

-Ποια αίσθηση θα προτιμούσες να χάσεις;
-Την αφή.

Όχι, όχι την αφή. Χρειάζομαι την όραση και την ακοή για να επιβιώνω, χρειάζομαι τη γεύση και την οσμή για να επιβιώνω, όμως πάνω από όλα χρειάζομαι την αφή για να σε ακουμπάω. Ή πιο σημαντικό ακόμα, χρειάζομαι την αφή για να το νιώθω όταν με ακουμπάς.

Αλλά το ξέχασα. Δε μ' ακουμπάς ποτέ.

Είναι περιορισμένες οι δυνατότητες επικοινωνίας. Μπορώ να απευθυνθώ σε ένα άτομο. Ε, εσύ. Μπορώ να απευθυνθώ γενικά υπονοώντας οτι αναφέρομαι στον οποιονδήποτε διαβάζει. Ε, εσείς. Ή μπορώ να απευθυνθώ στον εαυτό μου. Ε, εγώ. Γιατί δε μου αρκούνε αυτές οι τρεις επιλογές; Δε μου φτάνει να μιλήσω σε σένα, δε μου φτάνει να μιλήσω σε όλους, δε μου φτάνει να μιλήσω σε μένα.

Θέλω να μιλήσω μόνο με σένα. Κάθε μέρα. Και κάθε μέρα.

https://www.youtube.com/watch?v=5eD8GU8cGLo

Μη λυπάσαι που θα 'ρθω, δυστυχώς. Μέχρι κάποια στιγμή που δεν θα ξανάρθω. Μη λυπάσαι που δεν έχω πια λημέρι. Μη λυπάσαι που απ' αυτό θα χαθώ.

Κι όταν σε ρώτησα αν θες αν φύγουμε από δω με κάρφωσες και μου 'φτυσες "σήκω" μουντό.

https://www.youtube.com/watch?v=4gBB6Ydnx1A

ας συγχωρεσει καποιος τα λαθη μου για να μπορεσω να πεσω για υπνο
 λες μ’αγαπας μα θες να πεσεις απ’τη γεφυρα
λεω σ’αγαπω και με μια κίνηση σε ριχνω
μου χες ζητησει να γραψω ένα τραγουδι
για σενα αλλα να μη μιλαει για θανατο
μ’αυτό δε γινεται μωρο μου
αυτό δε γινεται
i wanna know what's your
i wanna know what's your
quietest feeling

Ματωμένα αίματα

Μια από αυτές τις μέρες ένας άλλος ποδηλάτης θα προσπεράσει ένα ασθενοφόρο που θα μεταφέρει το δικό μου πτώμα μέσα. Αυτό είναι μια γνώση που παλεύω να κατακτήσω καιρό τώρα. Πολύ καιρό βασικά. Δυστυχώς δεν την έχω κατακτήσει.

Πολύ φοβάμαι, σαν τη φίλη μου τη Μάχη, οτι θα μου συμβούν πράγματα και δεν θα είμαι προετοιμασμένος για αυτά. Παρόλο που μέχρι τώρα έχω γίνει αρκετά σκληρόπετσο γουρούνι και δε σοκάρομαι εύκολα, έχω πολύ δρόμο ακόμα να διανύσω. Άσε που δεν έχω γίνει σκληρόπετσο γουρούνι και σοκάρομαι στα φυσιολογικά επίπεδα.

Γράφω άσχετα τόση ώρα γιατί σε γυροφέρνω στο μυαλό μου αλλά δεν θέλω να το ή στο παραδεχτώ. Όχι οτι θα το καταλάβεις, αν το καταλάβαινες μπορεί να σε έπαιρνα και τηλέφωνο να στο πω. Ή στην υπερβολή του να σε έψαχνα, να σε έβρισκα (γιατί θα σε έβρισκα) και να σου μιλούσα από κοντά. Γιατί τις πιο πολλές φορές σκέφτομαι οτι είναι υπερβολή να κάνω τέτοια πράγματα αλλά κάποιες φορές σκέφτομαι οτι είναι καλό να καταφεύγεις σε υπερβολές. Οτι ίσως, τα υπερβολικά συναισθήματα να χρήζουν και υπερβολικής αντιμετώπισης τους.

Ή και όχι. Αυτή τη φράση τη λέω συνεχώς στο μυαλό μου. Λέω: ίσως το τάδε πράγμα να είναι έτσι (ή και όχι). Ίσως αυτός ο άνθρωπος να σκέφτεται αυτό (ή και όχι). Και πάει λέγοντας.

Ανάθεμα κι αν δεν αξίζω κοροϊδία που σκέφτομαι τελευταία (ή σκέφτομαι ακόμα) μια γνωστή ομάδα της Ελβετίας.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=NM1a7vojSCQ

and i'll climb the hill in my own way
just wait a while for the right day


i look down in the sound of the things you said those days


δεν είναι να απορείς που οι εργαζόμενοι στις κατασκευές πίνουν πολύ. Εγώ δεν είμαι εργαζόμενος στις κατασκευές και θέλω παρόλα αυτά να πιω πολύ. Δεν θα το κάνω βέβαια γιατί βαριέμαι και γιατί δεν έχω λεφτά. Και γιατί δεν είναι αυτό το γιατρικό για την ασθένεια μου. Είναι σα να παίρνεις ασπιρίνη για καρκίνο.

Άντε πάμε να βγούμε τώρα να δούμε τι θα καταλάβουμε

Τσικνοπέμπτη

https://www.youtube.com/watch?v=e_rslYX8gEM

τα κομματάκια τσίγκου τα κράτησα και θα τα απολυμάνω με οινόπνευμα. νομίζω θα τα χρησιμοποιήσω σύντομα.

Σήμερα σε χρειαζόμουν. Δε με χρειαζόσουν εσύ. Και ευτυχώς έβρεχε. Αν δεν έβρεχε θα έβρισκε ένα άλλο ποδήλατο ένα νόμισμα απέναντι από το δικό μου ατύχημα.

Αντέχω τον πόνο. Δεν αντέχω τη ζημιά. Για αυτό δεν αντέχω τον πόνο.

Δεν θα μιλήσουμε ξανά πριν να είναι πολύ αργά.

Έχουμε καιρό να πούμε αντίο.

έχουμε καιρό να συναντηθούμε.

αν θυμάσαι το είπα.

δεν έχουμε πολύ χρόνο ακόμα


Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

πολυβινυλοχλωρίδιο και οργανική ψυχολογία μαζών

https://www.youtube.com/watch?v=IcC235XBWnk

Δεν μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το τραγούδι. Απλά ταιριάζει τώρα.

Ιωάννα αν διαβάζεις αυτό εδώ το κείμενο, το τραγούδι που θα βάλω για τη χορογραφία δωματίου μου (μάλλον) θα είναι αυτό

Από που να ξεκινήσω; Θα ξεκινήσω από τις φλέβες μου. Χα αστείο. Γελώ. Ριμάρει με τον εμετό. Μόνο αιτιατική όμως. Ξαναγελώ. Χι άλφα.

π ριν κάτι χρόνια θα ορκιζόμουν οτι μέχρι αυτή την ηλικία θα ήμουν πεθαμένος. Όμως η αλήθεια
   ε ίναι οτι δεν πέθανα απλά άλλαξα μορφή. Από άνθρωπος έγινα υπάνθρωπος, μια κινούμενη σκιά ά
      β ολα κινούμενη σε πάρτι και σε χαρούμενες παρέες. Δεν με έκανες εσύ έτσι φυσικά, δεν μεταθ
         ε τω ευθύνες και αν και πάντα παίζει ρόλο η αιτία τώρα θέλω απλά να σχολιάσω πόσο βρώ
            σ ιμο υλικό έχω γίνει, ένα πλαστικό για όλες τις δουλειές, μπορώ να γίνω ότι θες, όπως θ
               ε ς, να μακρύνω, να πηδήξω, να τρέξω, να σε διασκεδάσω, να σου βάψω το σπίτι, να σου

μ ασήσω το φαγητό, όλα αυτά και ακόμα πιο πολλά, όλα με αμοιβή λίγη από την προσοχή σου και μ
   ε την ψευδαίσθηση οτι είναι χρειαζούμενο ένα κομμάτι PVC με πόδια και ορμονικές διαταραχές,

σ αν να λέμε κάτι που ούτε υπάρχει αλλά ούτε και χρειάστηκε ποτέ να υπάρξει. Όμως, ποιος είπε ο
   τ ι χρειάζεται το οτιδήποτε, απλά, από τα κατάλοιπα του πετρελαίου φτιάχτηκε μέσω υπόπτο
      υ διαδικασίας ένα ανθρωπόμορφο αηδία (ναι, είναι ΤΟ αηδία γιατί έτσι είναι πιο αηδιαστικό),
         λ ένε άλλωστε πως όταν το είδε η μαμά του (ο εργάτης των διυλιστηρίων, perhaps;) αναφώνησε

α μάν! Τι άσχημο PVC! Και με έδωσε στη μάνα μου. Ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι. Όχι, αλή
   θ εια. Δεν είναι αστείο. Δεν γελάω καθόλου αυτή τη στιγμή. Έχω να γελάσω από το 2007. Μια τε
      λ ευταία φορά θα γελάσω όταν (νομίσω) οτι η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα θα νικ
         η σει και μετά θα πεθάνω (ή θα βιοδιασπαστώ αν και θα αργήσει αυτή η στιγμή). Μέχρι τό
            τ ε θα κοιτάω το κενό, θα φαίνομαι καλό παιδί, ενίοτε θα είμαι κιόλας, θα ψηφίζω ΚΚΕ obv
               ι και θα σας εύχομαι να πεθάνετε (από μέσα μου καλέ). Εκτός από την Ειρήνη που είναι
                  κ αλή κοπέλα και θα τη συμπαθώ για πάντα. Το αληθινά τραγικό (μ' αρέσουν οι υπερβ
                     ο λές) είναι οτι αν χορεύεις σε ένα πάρτι, στα μάτια των αληθινά τραγικών, η μόνη


εξήγηση είναι να έχεις πάρει κάτι. #losers