Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Θυμάμαι που από μικρή είχες μια κλίση στις τέχνες

Αν θέλετε γιατί εγώ δεν θέλω
να είναι τα δυο φύλα ίσα
γιατί εγώ ξέρω οτι μ' εξουσιάζει το άλλο φύλο
τότε θα πρέπει να αναλάβουμε

ένας πόλεμος μόνο λύνει τις διαφορές
δύο ομάδων ανθρώπων που δεν κάνουνε πίσω
και αν εγώ κάνω είναι επειδή σε αγαπάω τόσο πολύ
αλλιώς γενικά με έμαθε η μάνα μου
νατο πάλι
να μην κάνω πίσω άμα έχω δίκιο

όταν μιλάμε για το φεμινισμό γελάω
πρέπει ακόμα να μιλάμε για τα φύλα σαν να είναι αντίδικοι
δεν θα άντεχα σ' αυτόν τον πόλεμο να πολεμήσω
είναι σα να σκοτώνεται η επιθυμία μου θάνατο το θάνατο

παρόλα αυτά θα ήταν μια ανακούφιση να σκοτωθείτε
γιατί θα σκοτωθείτε
το φύλο μου ξέρει να κάνει πόλεμο,
έχει μεγαλύτερη εμπειρία
και είναι προικισμένο με την ηλιθιότητα που χρειάζεται
για να σκοτώσει ο,τι του δίνει τη δύναμη να πολεμάει

ξέρεις ήδη οτι λέω βλακείες
μα φοβάσαι την αδικία και αγωνίζεσαι για το άλλο
εγώ δεν αγωνίζομαι για τίποτα
νιώθω ήδη ανώτερος
όχι από το άλλο φύλο, όποιο κι αν είναι
ανώτερος από όποιον ψάχνει ακόμα για το τι είναι
είμαι
και σε αυτόν τον πόλεμο
πριν νικήσουμε καν θα έχω παρασημοφορηθεί

θα 'ταν εγκληματικό να σε σκοτώσω
αλλά θα ήταν μια ανακούφιση
μετά θα τριγυρνούσα αδιάφορα
μέχρι να κουραστώ

και είμαι ήδη τόσο κουρασμένος

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

τι ζωγράφισα στη θεατρική μου σήμερα

Γιατί βαριόμουνα, γι' αυτό.

Λέγε λέγε κάτι μένει που λένε. Ε, είπα είπα κάτι έμεινε. Πόσο αστείο να έχουμε τόσους τρόπους επαφής και να μη χρησιμοποιούμε κανέναν. Δηλαδή, αν ήθελα και αν ήθελες θα μπορούσαμε να πλημμυρίσουμε ο ένας τον άλλον με εικόνες και ήχους, αφού δηλαδή δεν είμαστε στον ίδιο χώρο και οι πιο intimate τρόποι αντίληψης του περιβάλλοντος που διαθέτουμε είναι καταδικασμένοι σε απραξία. Next best thing όμως, θα μπορούσαμε, με την πρόοδο της τεχνολογίας, να μοιραζόμαστε τόσα. Κι όμως, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Γιατί δε συμβαίνει κάτι τέτοιο γλύκα;


Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Κυνήγι θυσαυρού = ζωή. Δώσε κι εσύ.

Το κυνήγι του θυσαυρού μου θα παιζόταν παράλληλα με το δικό σας κυνήγι.

Εσείς θα ψάχνατε το επόμενο στοιχείο, το επόμενο σημείο, κι εγώ θα έψαχνα την επόμενη στιγμή που θα ένιωθα χαρούμενος και ικανοποιημένος με τους φίλους μου.

Θα πηγαίνατε από μέρος σε μέρος θα πήγαινα από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Θα παίρνατε κάτι καινούργιο να συνεχίσετε μέχρι το τέρμα, θα έπαιρνα κάτι καινούργιο από τον καθένα για να συνεχίσω μέχρι το τέρμα.

Θα φτάνατε στο τέρμα και θα χαιρόσασταν γιατί θα ήταν ωραία η διαδρομή με τα στοιχεία και τα σημεία, θα έφτανα μέχρι το τέρμα και θα χαιρόμουνα γιατί θα ήταν ωραία η διαδρομή με τους ανθρώπους και τις σχέσεις.

Θα κάναμε πάρτυ την επόμενη βδομάδα μέσα στο κέφι και τη χαρά, θα κάναμε πάρτυ την επόμενη βδομάδα μέσα στο κέφι και τη χαρά.

Τώρα όμως που δεν θα γίνει κανένα κυνήγι και θα πρέπει να αρκεστούμε στα υπάρχοντα σημεία τα πράγματα μοιάζουν λίγο πιο γκρι. Ποιον ενδιαφέρει; Ποιος κυνηγάει; Ποιος λύνει γρίφους για να πάει στο επόμενο σημείο; Ποιος ρωτάει; Ποιος... Σκάσε.

Έσκασα.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Αν ήξερα να γράφω ποιήματα αυτό θα ήταν ένα ποίημα και θα λεγότανε ατύχημα

https://www.youtube.com/watch?v=UCbt_x5K7c8

Θα σε ρωτήσω κάτι κάποια στιγμή και ξέρω ήδη τι θα απαντήσεις.
Θα σε ρωτήσω όταν θα έχω πληγές μεγάλες,
όταν δεν θα έχω χρόνο άλλο να υπομένω άγνοια κι αβεβαιότητα.

Θα σε ρωτήσω όταν η απάντηση σου θα είναι τόσο αδιάφορη όσο και σίγουρη.
Θα μου απαντήσεις, ναι, το ξέρω.
Θα μου πεις πως, ναι, έτσι είναι, και θα γελάσουμε μαζί. (και θα κρατώ τα πλευρά μου)

Θα σε ρωτήσω πριν να είναι αργά.
Μα θα 'ναι πια πολύ αργά.
Θα σε ρωτήσω αφού περάσει πρώτα ένα ολόκληρο λεπτό κοιτάγματος.

Και θα μ' απαντήσεις τη στιγμή που πρέπει,
τη στιγμή που τσούζουν τα ευθύγραμμα τμήματα, (και κρατώ τα πλευρά μου)
τη στιγμή που νιώθουν αγωνία οι καλόβολοι
και θα βολεύονται οι αγωνίες,
σιγουριά.

Θα μ' απαντήσεις μια στιγμή,
και μετά, θα 'ναι γνωστό, θα γίνει.
Μετά τη γνώση, όταν δηλαδή έρχεται η σειρά της εφαρμογής, (ενώ κρατώ τα πλευρά μου)
τότε μόνο θ' αντιληφθούμε τη μακαριότητα του να μη ρώταγα,
και θα βολευτεί η αγωνία,
σιγουριά.

Όμως μην ανησυχείς.
Θα σε ρωτήσω πριν να είναι αργά.
Μα θα 'ναι πια πολύ αργά. (για να κρατώ τα πλευρά μου)
Θα σε ρωτήσω αφού χορτάσω πρώτα,
μια μικρή αιωνιότητα κοιτάγματος.

Θα κοιτάω και θα ρωτάω(κρατάω),
θα κοιτάω και θα ρωτάω(κρατάω).

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=MhI583sANAk

Αλλάζοντας θέμα, αφού δεν θα στο στείλω στο λέω από δω, σε μισώ είσαι υποκρίτρια και δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί σου.

Αυτό είναι πιο καλό;

Ηλίθια.

Αλλάζοντας θέμα, ο Μητροπάνος είναι ο πιο μελαγχολικός Έλληνας τραγουδιστής.

https://www.youtube.com/watch?v=Cwc-rdsQji0

Αλλάζοντας θέμα, ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου ήταν το πιο ηρωικό τμήμα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που ήταν το πιο ηρωικό τμήμα στρατιωτικών δυνάμεων που επιχείρησε σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή τα τελευταία εκατό χρόνια (ή παραπάνω).

https://www.youtube.com/watch?v=B5LXMFIUsEA

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Κωνσταντίνα

- Μια γεύση απ' τους παλιούς καιρούς όλα τα φτιάχνει

Όταν δεν ξέρω πως να αρχίσω κάτι σκέφτομαι πάντα τη Μ. Και σήμερα σκέφτηκα το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από σένα αγαπημένη μου Μαρία: "Για κείνον που πληγώνει, δεν βρίσκεται συγχώρεση". Κι εγώ, που έχω πολλά ταλέντα αλλά κανένα αληθινό, βρήκα νομίζω επιτέλους την κλίση μου. Το ταλέντο μου είναι να πληγώνω αυτούς που με πληγώνουν. Αν το πάρεις όπως πρέπει θα καταλάβεις.

Αρκετά με την αυτολύπηση όμως.

- Να μην ξεχάσουμε και το μνημειο του Ντικ

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να μη δώσω καν σημασία στην έκρηξη σου. Κι όμως, οι φυσιολογικές συνθήκες μαζί σου είναι αντίθετες. Είχα ξεχάσει πόσο ερωτευμένος είμαι με τον παρελθοντικό έρωτά μου για σένα. Το 'χα ξεχάσει αλλά το θυμήθηκα σήμερα το βράδυ. Κι είμαι τόσο στεναχωρημένος (#trademark) που αντί να θυμάμαι αυτό θα θυμάμαι ένα κακόγουστο ***.

Και δεν μπορώ να ξεφύγω από την εικόνα της Φ. να χοροπηδάει σε ένα κλαμπ το 1995 με αυτό να ακούγεται, και σαν σύνδεση εσένα να είσαι πιο δίπλα πίνοντας ποτό με καλαμάκι, σίγουρα όμως με καλαμάκι, και ενώ ξέρω πως είναι (ή μπορεί και να μην ξέρω γαμώ) εντελώς έξω από σένα, να χοροπηδάς κι εσύ κάπως με το 90ντίλικο feeling. Χαμογελάς, χαμογελάει, κι εγώ πιο δίπλα χοροπηδάω, δε γνωριζόμαστε, σας κάνει εντύπωση ίσως λίγο το οτι είμαι too loud χωρίς λόγο και το πρωί φεύγουμε ο καθένας για το σπίτι του.

- Σχεδίαζα να σου γράψω ένα ποίημα αλλά δεν ξέρω να γράφω ποιήματα

Κι έτσι λοιπόν, αποφεύγοντας μια πιο ευχάριστη πραγματικότητα βρεθήκαμε εδώ, εγώ να ζητάω αδέξια συγγνώμη, εσύ να μου τη δίνεις (κακώς, διάβασε το πρώτο κεφάλαιο), εγώ να μην την παίρνω (στο ορκίζομαι) και να παίρνει μπρος μια τελετουργία που έχει 3-4 χρόνια να δει το φως του πορτατίφ-δίπλα-στο-πισί μου. Δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω, το ξέρω, αλλά και να μάθαινες, αυτή η γνώση δεν θα σε ωφελούσε πουθενά. Έχε μου εμπιστοσύνη(τουλάχιστον για αυτό) και στέλνε καμιά φορά στο βάιμπερ αν το 'χεις όρεξη.

https://www.youtube.com/watch?v=HeZ_4QFiVWI

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Κι ύστερα πάλι ομοβροντία τα χαράματα

Με χίλια ονόματα και χάρη
ακρίτας είτε αρματωλός
αντάρτης κλέφτης παλικάρι
πάντα είναι ο ίδιος ο λαός

Ο πονοκέφαλος μου μοιάζει με το Γοργοπόταμο που μοιάζει με το δρεπάνι που μοιάζει με την οικοδόμηση που μοιάζει με τον Μαρξ στα σναπς σου που μοιάζει με το κλάμμα της Ελένης που μοιάζει με το πάρτυ που ήμουν χτες που μοιάζει με τη σειρά που μου είπε η Φαίδρα που μοιάζει με τα μαύρο αδερφό των ηρώων της εποποιίας (ενός κομματιού) του ελληνικού λαού την περίοδο 1940-1949 που μοιάζει με το πιο λυπητερό πράγμα στον κόσμο που μοιάζει με το σόλο του comfortably numb που μοιάζει με τη συζήτηση που είχα με τη Βασιλεία πριν καιρό που μοιάζει σαν κομμάτι από τη φαιά ουσία που κρατάω για ειδικές περιπτώσεις που μοιάζει με το πάρτυ που δεν θα πάω που μοιάζει με τα σγουρά μαλλιά που δεν θα έχω ποτέ που μοιάζουν με το στρατιώτη που δεν ήθελα να γίνω ποτέ που μοιάζει με εμένα όσο προχωράει ο κόσμος παραπέρα που μοιάζει σαν έρημος που μοιάζει σαν το τραγούδι των police που έβαλα και έβγαλα πρόσφατα από την πλέυλιστ μου που μοιάζει να μένει ίδια κι όμως αλλάζει συνέχεια που μοιάζει σαν τον Άρη που μοιάζει σαν να του μοιάζουν όλα του Άρη που μοιάζουν όλα να θέλουν να γίνουν Άρης που μοιάζει σα να θέλω να γίνω Άρης και μοιάζει έτσι αλλά δεν ισχύει, ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω Άρης, κάποιοι θα γίνουν όμως, ε;, πες μου σε παρακαλώ οτι κάποιος θα γίνει Άρης πάλι, κάποτε, κάποιος θα γίνει Νίκος, κάποιος θα γίνει Νίκος, κάποιος ας γίνει σας παρακαλώ, ας γίνει κάποιος Διαμαντής, ας γίνει κάποιος πέρδικα, ας γίνει κάποιος όπως έγιναν οι προηγούμενοι κι ας μην είμαι εγώ, εγώ ξέρω να σκοντάφτω και να πέφτω, εγώ ξέρω πως να παραπονιέμαι, εγώ ξέρω οτι θα αναφέρομαι από τότε έως πιο τότε ως ο τάδε τάδε, νεκρός αριθμός 36, στο τάδε μέρος την τάδε ώρα, μέλος της ομάδας αυτού που έμοιαζε με τους παραπάνω.

Τρίτη 5 Απριλίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=KOwddsk6Kbc

τσικ τσικ τσικ

Ένα ένα, δεκάδες δεκάδες, χιλιάδες χιλιάδες, νέα κύτταρα μπαίνουν στον αγώνα.

τσικ τσικ τσικ

Πάνω στο σινικό τείχος της ύπαρξης μου, μέσα στα μπετά του κτηρίου μου, τρομοκρατικό χτύπημα.

τσικ τσικ τσικ

Πόνος πόνος πόνος πόνος και ένα τρεμούλιασμα, ένα τρεμούλιασμα σαν να πανικοβλήθηκαν αυτοί που δεν έχουν καν μυαλό να σκεφτούν. Πως πανικοβάλεσαι αν δεν έχεις μυαλό;

τσικ τσικ τσικ

Τρεμούλιασμα, σκίσιμο, ουρλιαχτό και φόβος. Τίποτα δεν είχε σημασία, μόνο ο φόβος την επόμενης στιγμής. Ο φόβος των συνεπειών. Ο πόνος αντέχεται, το τρέμουλο καλιμπράρεται, το ουρλιαχτό πνίγεται. Οι συνέπειες όμως. Η μονιμότητα, η ζημιά.

τσικ τσικ τσικ

Τα νέα κύτταρα φωνάζουν. Είμαστε εδώ, είμαστε για να σε υπηρετήσουμε. Είμαστε εσύ και όσο δεν φοβάσαι δεν φοβόμαστε.

τσικ τσικ τσικ

Τώρα όμως φοβάμαι.

τσικ τσικ τσικ

Και απ' απέναντι φωνάζουνε οι σύντροφοι στα (τσικ τσικ τσικ) φιλαράκια τους: Να δέσετε, να παίξετε, να γίνετε. Να δέσετε, να παίξετε, να γίνετε.

τσικ τσικ τσικ

Θα χρειαστείτε γρήγορα.

τσικ τσικ τσικ

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Αν γίνω πολύ εμετικός πάρε με τηλέφωνο και πες το μου please

Χτες και σήμερα είμαι κουτσός. Για την ακρίβεια δεν είμαι καν κουτσός, δεν μπορώ να περπατήσω ούτε με το ένα πόδι γιατί το αλλο πονάει τόσο που δεν αντέχει τους κραδασμούς.

Τι να είναι καλύτερο-χειρότερο; Τι θα προτιμούσα; Να μη βλέπω ή να μην περπατάω; Αστείο που πέρασα-περνάω δυο σύντομες ευτυχώς περιόδους που έχασα μια το ένα και μια το άλλο. Και εκεί που πάω να πω οτι δεν θα ήθελα να χάσω την εικόνα, ξάφνου φαντάζομαι οτι θα ξαπλώνω στο κρεβάτι με τα μάτια ανοιχτά και θα βλέπω το ταβάνι, μόνο το ταβάνι, και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα με όση βία κι αν στρέφω τα μάτια μου από δω κι από κει.

Κι έτσι το δίλημμα παραμένει. Από αυτό το δίλημμα όμως γεννιέται άλλο ένα ερώτημα. Αντί να αναρωτιέμαι κάτι πιο ευχάριστο, γιατί καταφεύγω πάντα σε τέτοια ερωτήματα; Ή σε κάτι τόσο δραματικό; Και επειδή έβλεπα κάτι κακές σειρές τελευταία, κι εκεί το ίδιο. Μοιάζει δηλαδή κάποιες φορές αν δεν υπάρχει θάνατος ή εγκυμοσύνη ή απαγωγές ή βία ή κάτι, να μην έχει ενδιαφέρον η ζωή. Και δηλαδή ισχύει αυτό, ή δεν έχω ενδιαφέροντα και χρειάζεται μια βίαιη εικόνα μπας και μου τραβηχτεί το μυαλό προς τα κάπου;

Αδιάφορο.

Σκέφτομαι τη φίλη μου την Ιωάννα κάποιες φορές. Την της Αθήνας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Τι να κάνει, πως να περνάει κλπ. Περνάει καλά απ 'οσο ακούω, μαθαίνω, μου λέει. Δεν ξεχνάω ποτέ πως χάρη σε αυτή και σε ένα φάντασμα έγινα γνώστης των περιοχών Κατεχάκη, Γαλάτσι, Αμπελόκηπων. Αυτή η γνώση με βοήθησε σε διάφορα πράγματα. Αυτή η γνώση με βοήθησε λιγότερο απ' όσο με βοήθησε ο τρόπος που την απέκτησα.

Αδιάφορο.

Τώρα που είμαστε καλά, η ηχογράφηση είναι κάτι διασκεδαστικό. Στο όριο, αλλά ναι. Όταν σε κάποιο καιρό, που εγώ νομίζω δεν θα είναι τόσος πολύς, έχουμε χωριστεί, έχουμε διασκορπιστεί και διαλυθεί ησύχως (ή και όχι ησύχως), και το μόνο που θα μένει είναι κάτι τραγουδάκια που γράψαμε όταν μάλλον θεωρούσαμε πως θα ζούσαμε για πάντα, ή πιο σωστά θα ζούσαμε όσο ζούσαμε αλλά έτσι, όταν τότε τυχαία πέσω στο φάκελο που θα γράφει ραπ depression 2016, κι όταν εσείς κάνετε κάτι αντίστοιχο, τι θα σκεφτούμε τότε; Γιατί η ερώτηση δεν είναι αν θα είμαστε ακόμα μαζί τότε αλλά αν θα στεναχωριόμαστε που δεν είμαστε.

Αδιάφορο.

Το μόνο μη αδιάφορο είναι η ευτυχία αυτών που την αξίζουν. Ξέρω έναν δύο που υπάγονται σε αυτή την κατηγορία. Δε λέω, μπορεί να τύχει να την έχουνε κι άλλοι. Κάποιοι την αξίζουνε, κάποιοι όχι. Κάποιοι την παίρνουνε και κάποιοι όχι. Και πως το ξέρω εγώ ποιος την αξίζει και ποιος όχι; Και γιατί να μην την αξίζουνε όλοι; Και γιατί και γιατί και γιατί.

Λοιπόν άκου.

Εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει για μένα,
εσύ θα κάνεις αυτό που πρέπει για σένα
και θα δούμε στο τέλος ποιος θα πάρει τη χήνα (που λέει ο λόγος)

Εγώ θα λέω αυτό που πρέπει για σένα,
εσύ θα λες αυτό που πρέπει για μένα
και θα δούμε στο τέλος ποιος πάρει τα πιο πολλά likes (που λέει η νεολαία)

Εγώ θα αγαπάω εσένα
εσύ θα αγαπάς όποιον άλλον εκτός απο μένα
και θα δούμε στο τέλος αν με πείραξε τόσο όσο υποψιάζομαι τώρα (που λένε οι πιθανότητες)

Αδιάφορο