Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Αν ήξερα να γράφω ποιήματα αυτό θα ήταν ένα ποίημα και θα λεγότανε ατύχημα

https://www.youtube.com/watch?v=UCbt_x5K7c8

Θα σε ρωτήσω κάτι κάποια στιγμή και ξέρω ήδη τι θα απαντήσεις.
Θα σε ρωτήσω όταν θα έχω πληγές μεγάλες,
όταν δεν θα έχω χρόνο άλλο να υπομένω άγνοια κι αβεβαιότητα.

Θα σε ρωτήσω όταν η απάντηση σου θα είναι τόσο αδιάφορη όσο και σίγουρη.
Θα μου απαντήσεις, ναι, το ξέρω.
Θα μου πεις πως, ναι, έτσι είναι, και θα γελάσουμε μαζί. (και θα κρατώ τα πλευρά μου)

Θα σε ρωτήσω πριν να είναι αργά.
Μα θα 'ναι πια πολύ αργά.
Θα σε ρωτήσω αφού περάσει πρώτα ένα ολόκληρο λεπτό κοιτάγματος.

Και θα μ' απαντήσεις τη στιγμή που πρέπει,
τη στιγμή που τσούζουν τα ευθύγραμμα τμήματα, (και κρατώ τα πλευρά μου)
τη στιγμή που νιώθουν αγωνία οι καλόβολοι
και θα βολεύονται οι αγωνίες,
σιγουριά.

Θα μ' απαντήσεις μια στιγμή,
και μετά, θα 'ναι γνωστό, θα γίνει.
Μετά τη γνώση, όταν δηλαδή έρχεται η σειρά της εφαρμογής, (ενώ κρατώ τα πλευρά μου)
τότε μόνο θ' αντιληφθούμε τη μακαριότητα του να μη ρώταγα,
και θα βολευτεί η αγωνία,
σιγουριά.

Όμως μην ανησυχείς.
Θα σε ρωτήσω πριν να είναι αργά.
Μα θα 'ναι πια πολύ αργά. (για να κρατώ τα πλευρά μου)
Θα σε ρωτήσω αφού χορτάσω πρώτα,
μια μικρή αιωνιότητα κοιτάγματος.

Θα κοιτάω και θα ρωτάω(κρατάω),
θα κοιτάω και θα ρωτάω(κρατάω).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου