Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Οδηγός ταυτομουσικοπροσωπίας

Παρακάτω ακολουθεί κατάλογος των ονομάτων και των τραγουδιών που τα συνοδεύουν. Ψάξε κι εσύ το δικό σου! Κι αν δεν υπάρχει θα συμπληρωθεί όταν είναι, μην ανησυχείς.

  1. Κώστας Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  2. Ιωάννα Δ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  3. Ρωμανός Α.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  4. Βασιλική Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  5. Γιάννης Μαρ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  6. Ιωάννα Β.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  7. Κώστας Σ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  8. Αργύρης Μ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  9. Μαρία Α.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  10. Μαρία Α. (για πάντα)- το τραγούδι σου είναι αυτό
  11. Αλεξάνδρα Π.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  12. Κορίνα Γ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  13. Χριστίνα Ν.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  14. Αλέξανδρος Λ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  15. Διονύσης Α.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  16. Ανδρομάχη Σ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  17. Πηγή Δ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  18. Γιάννης Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  19. Κατερίνα Μ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  20. Ειρήνη Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  21. Παναγιώτης Ξ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  22. Ελένη Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  23. Ελένη Τ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  24. Ελένη Ι.- το τραγούδι σου είναι αυτό
  25. Πελαγία Τ.- το τραγούδι σου είναι αυτό

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Η απεργία δεν είναι αργία, είναι απεργία ή αλλιώς τι-μου-έχει-προσφέρει-το-ελληνικό-συνδικαλιστικό-κίνημα-τα-χρόνια-της-κρίσης

Η φίλη μου η Κωνσταντίνα, που ξέχασα να της πω χρόνια πολλά, με προκάλεσε να γράψω ένα χαρούμενο κείμενο. Για την ακρίβεια ένα κείμενο για κάποιο συναίσθημα πέρα από την κλασική καταθλιψούρα που με διακατέχει. Και θα εκκινήσω την προσπάθεια αυτή με το σημερινό.

Είναι μεσημέρι και περιμένω να περάσει η ώρα να πάω στην πορεία το απόγευμα. Είμαι λίγο απογοητευμένος αυτή την περίοδο από τη συνδικαλιστική και κινηματική δράση που βλέπω και έχω ξενερώσει λίγο για αυτό. Τα τελευταία 8 χρόνια έχω πάει (χωρίς καμία διάθεση υπερβολής ή αυτοπροβολής, οτι και καλά τι;) σε εκατοντάδες συγκεντρώσεις-πορείες-απεργίες-πικετοφορίες-παραστάσεις διαμαρτυρίας και τέτοια. Κάποιος θα μπορούσε να αστειευτεί πως έχω πάει σε πιο πολλά τέτοια απ' όσες φορές έχω κάνει σεξ σ' αυτή την 6ετία. Δεν ισχύει, αλλά τα νούμερα πολύ φοβάμαι οτι δεν έχουν και τόοοοσο(ή τόση;) μεγάλη διαφορά. Ούτε η αίσθηση (και δεν ξέρω αν φταίει το σεξ ή οι πορείες).

Τέλος πάντων, έχω πάει σε πολλά τέτοια πράγματα, σε πιο πολλά απ' όσα έχουν πάει όλοι οι φίλοι μου, ίσως και από το άθροισμα αυτών. Το τι με δίδαξαν θα το αφήσω για μια άλλη φορά. Ένα ευχάριστο πράγμα όμως που έχω να θυμάμαι από αυτή τη διαδικασία είναι οι μέρες απεργίας.

Κάτι που δε συμβαίνει και πολύ συχνά πια. Στο δικό μου μυαλό η απεργία διαφέρει από μια πορεία απογευματινή, μια πορεία διαμαρτυρίας ή μια συγκέντρωση για κάποιο νομοσχέδιο. Κρύβει μέσα της μεγαλύτερο ρίσκο, μεγαλύτερο κίνδυνο και σίγουρα πιο πολλή αποφασιστικότητα. Μην ξεχνάμε άλλωστε οτι όταν κάποιος απεργεί, ρισκάρει. Τη δουλειά του, το νοίκι του επόμενου μήνα, χάνει το μεροκάματο, πάει το μπάτζετ του μήνα πίσω. Και κάποιες φορές πολύ πίσω. Ακόμα και οι περιπτώσεις όπου κάποιοι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να απεργήσουν χωρίς να ρισκάρουν τη δουλειά τους, αυτό είναι αποτέλεσμα πολύχρονων αγώνων και συγκρούσεων και όχι βολέματος και δεν είναι λόγος για αρνητισμό. Καλά κάνουν, έτσι θα έπρεπε να είναι όλοι οι χώροι δουλειάς.

Έτσι κι αλλιώς στις συνθήκες "ελευθερίας" του καπιταλιστικού συστήματος ο εργαζόμενος έχει το ελεύθερο να δουλέψει όπου θέλει. Αν υπάρχει δουλειά βέβαια και με όσα τον πληρώνει ο εργοδότης και για όσο τον θέλει. Συνεπώς το μόνο του όπλο, το πιο βασικό δηλαδή, όχι το μόνο, είναι να αρνηθεί να δουλέψει όταν το κρίνει σκόπιμο.

Σε αυτή την ιστορία μπαίνω εγώ όταν, σε κάποια απεργία πριν κάποια χρόνια, γιατί περνάνε και μεγάλες περιόδους ανεργίας στη ζωή μου, βρέθηκα να εργάζομαι σε μια βιομηχανία. Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν η απεργία εγώ είχα να δουλέψω εκείνη την Τετάρτη, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά μου φαινόταν (και μου φαίνεται) ανήκουστο να πάω για δουλειά σε μέρα απεργίας κι έτσι τις προηγούμενες μέρες έπρεπε να πάω στον διευθυντή του εργοστασίου και να δηλώσω και οτι θα λείπω αλλά και το γιατί.

Πήγα λοιπόν στο διευθυντή με την ψυχή στο στόμα, με ένα άγχος τελείως χωρίς λόγο, και του είπα αυτά που έπρεπε να του πω. Και μετά από μια μικρή συζήτηση συνεννοηθήκαμε κι έφυγα. Το ευχάριστο συναίσθημα μου δεν γεννήθηκε τότε, τότε απλά ανακουφίστηκα που έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω και τελείωσε. Την μέρα της απεργίας όμως, όταν ξύπνησα το πρωί για δουλειά στις 5.30 και δεν ξεκίνησα για το εργοστάσιο αλλά για την απεργία, όταν είχα στο μυαλό μου οτι, ξέρεις τι, τώρα θα έπρεπε να δουλεύω αλλά δεν πήγα και όχι από τεμπελιά ή αρρώστια αλλά επειδή αυτό έκρινα σωστό, αυτή η αίσθηση ήταν κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο.

Αντιλαμβάνομαι οτι μοιάζει γραφικό και εκτός εποχής αλλά δεν είναι. Και δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν το κάνεις. Δεν είμαι κανένας μεγάλος συνδικαλιστής ή κάτι, απλά τυχαίνει να νιώθω καλά που δουλεύω και ακόμα καλύτερα όταν, σαν εργαζόμενος, διεκδικώ και αγωνίζομαι για να πάρω αυτά που παράγω στα χέρια μου.

Ανά τα χρόνια πολλές διαφωνίες έχουν προκύψει με άλλους ή και με τον εαυτό μου. Για το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, για το αν έχουν αποτέλεσμα, για τις επιλογές διαμαρτυρίας, για το αν αξίζει να ασχολείσαι και τόσα άλλα. Απαντήσεις έχουν δοθεί, ανταπαντήσεις έχουν ξαναδοθεί, το έχω συζητήσει άπειρες φορές με γνωστούς και αγνώστους, με εργαζόμενους, με άνεργους, με φοιτητές, με μαθητές, με συνταξιούχους. Εγώ, μέχρι και σήμερα, απογοητευμένος όπως είμαι, κουρασμένος και πικραμένος, επιμένω οτι δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη περηφάνια και ζεστασιά απ' όταν δήλωσα απεργία και έλειψα από τη δουλειά μου, σε ένα εργοστάσιο πλαστικών, ένα φθινόπωρο του 2010κάτι.

Και ας με λοιδορούν τα αστικά μυαλά σας.

Έρχεται η κρεμάλα.

Κουφάλεςςςςςςς.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

20 πράγματα που ενδιαφέρουν τους φίλους μου και δεν ενδιαφέρουν εμένα

1) Γάτες
2) Σκύλοι
3) Ομάδες
4) Φεμινισμός
5) Λοιπά ζώα
6) Χοροί λατινοειδούς χαρακτήρα
7) Πειραματική ελληνική μουσική
8) Η Ριάνα
9) Άλλες διασημότητες που εμφανίζονται κατά καιρούς
10) Ποιος είναι γκέυ και ποιος όχι
11) Ποιος είναι γκέυ και δεν το παραδέχεται
12) Ναρκωτικά
13) Τσιγάρα και παρελκόμενα
14) Αν ο Σύριζα είναι αριστερός
15) Αν κάποιο άλλο κόμμα είναι αριστερό
16) Αν είναι καλύτερος ο Σύριζα ή η ΝΔ
17) Η Γιουροβίζιον
18) Τα Όσκαρ
19) Ποιος θα βγει πρόεδρος της Αμερικής
20)  Αν ο Γιώργος θα αυτοκτονήσει ή όχι

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Κοίτα με πως μιλάω με ονόματα γαμώ τους (μην το πεις)

Δεν έχω πετάξει ποτέ.

Είμαι σχεδόν σίγουρος για αυτό. Την τελευταία φορά που στάθηκα στον αέρα για τόση ώρα ώστε να νομίσω οτι πέταξα ήταν στο σπίτι της Ελένης στους Αμπελόκηπους. Κι άλλες φορές στάθηκα στον αέρα, αιωρήθηκα και, δεν ξέρω πως το κάνετε εσείς, εγώ, επειδή είμαι δυνατός στα πόδια, μπορώ να πηδήξω ψηλά και να μείνω για λίγο εκεί. Κι έτσι νομίζω οτι πετάω για το ένα εκατοστό του δευτερολέπτου. Συγγνώμη δηλαδή, επειδή είναι για λίγο δε μετράει; Εγώ λέω πως μετράει. Απλά είναι για λίγο.

Άρα έχω πετάξει για λίγο.

Τώρα όμως έχω πάθει θλάση. Και η αιώρηση μου διαρκεί πολύ λιγότερο. Και δηλαδή, δεν είναι μόνο αυτό. Τώρα για να πηδήξω πρέπει να το σκεφτώ διπλά και τριπλά. Πρέπει να ξέρω τι κίνηση θα κάνω, πως θα προσγειωθώ, τι στάση θα κρατήσω στο πάνω και στο κάτω. Όταν είσαι τραυματισμένος, χάνεις τον αυθορμητισμό σου. Άρα τώρα οι πτήσεις μου είναι μικρές, είναι αδύναμες, είναι φοβισμένες, είναι γεμάτες αμφιβολία.

Πρέπει να αιωρηθώ.

Αφοβα όμως. Ξέρεις, δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω και πράγματα που δεν κάνω συνήθως. Δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω λάθη που να βασίζονται στα θέλω μου και μόνο. Μπορώ να πέσω στο επίπεδο σου. Μπορώ να μην είμαι υπολογιστής ορισμένες φορές. Και για την Αναστασία ειδικά μπορώ να μην είμαι επικριτικός και μπορώ να μην έχω άσχημη συμπεριφορά. Αλήθεια, μπορώ. Μπορώ να έχω φύλο και να είναι αντρικό, μπορώ να έχω τεστοστερόνη (ή όπως λέγεται) επειδή αυτό τυχαίνει να μπορώ να έχω αλλά μπορώ να την εκκρίνω, ξέρεις.

Το κυριότερο, μπορώ να σου μιλήσω για αυτά και κατ' ιδίαν. Αν ποτέ αναγνωρίσω, εγκρίνω και δεχτώ το ειλικρινές σου ενδιαφέρον για αυτές τις ιστορίες.

Θα σου 'κανε εντύπωση αν γινόμουν αληθινό πρόσωπο και μιλούσα σαν ανθρώπινο ον;

Ορισμένες φορές ζηλεύω που δεν είμαι μέσα στις πολύπλοκες σχέσεις που έχουν οι φίλοι μου. Είμαι πάντα λίγο εκτός. Αν και η Πηγή μπορεί νομίζω να επιβεβαιώσει πόσο καλά κάνω που δεν το κάνω.

Κι όμως, αν δεν είμαι άνθρωπος (αλλά ένα πλαστικό ομοιωμα, που γράφει κι ένα τραγούδι) πως γίνεται να φιλιέμαι με ανθρώπους; Ανέκαθεν το θεωρούσα ανθρώπινο χαρακτηριστικό να μπορείς να ακουμπάς τα χείλη σου με κάποιου άλλου και να χαίρεστε για αυτό το γεγονός. Κι ακόμα κι αν το φιλί είναι χάλια, πάντα είναι ωραία η αίσθηση. Ίσως γιατί νιώθεις οτι επιτέλους συμβαδίζει η θέληση σου και ο σκοπός σου και το feeling σου με του άλλου.

Γιατί έτσι κι αλλιώς συμβαίνει σπάνια. Είμαστε πολύπλοκες προσωπικότητες εμείς οι νέοι.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Μικρές στιγμές συναισθηματικής τρέλας

https://www.youtube.com/watch?v=2D4mDTQzMl8

Αν πω σε κάποιον οτι είμαι πολύ στεναχωρημένος δεν θα του κάνει καθόλου εντύπωση. Και μου κάνει πολύ εντύπωση αυτό. Δεν θεωρώ οτι το να είναι κάποιος στεναχωρημένος μπορεί να είναι το στάτους κβο του. Βασικά δε γίνεται. Το να είσαι στεναχωρημένος προκαλείται από κάτι, πάντα συμβαίνει αυτό ανεξάρτητα με το αν εσύ αναγνωρίζεις τι και γιατί και πως και τέτοια.

Κι όμως όταν λέω πως είμαι πολύ στεναχωρημένος πολύ σπάνια με ρωτάνε γιατί. Το θεωρούν αυτονόητο οτι είμαι στεναχωρημένος, για την ακρίβεια βλέπω να παίρνουν ένα ύφος σαν να λένε, ναι σωστά είσαι πολύ στεναχωρημένος, το 'χα ξεχάσει. Μου φαίνεται πολύ παράξενο. Εγώ δεν το θεωρώ λογικό να είμαι στεναχωρημένος, απλά είμαι. Η Ιωάννα για παράδειγμα (ατυχές παράδειγμα) το θεωρεί συνηθισμένο, λογικό και αχρειάστο να αναρωτηθούμε γιατί.

Η ουσία του να είσαι κάπως είναι το γιατί είσαι, εγώ αυτό νομίζω. Κι όμως κανείς δεν επιμένει στο γιατί. Κι εγώ δεν εξηγώ γιατί για να εξηγήσω πρέπει να επιμείνει κάποιος αλλιώς νιώθω οτι τον πιέζω να ακούσει ιστορίες που δεν τον ενδιαφέρουν. Και δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Όταν μου λες πως είσαι στεναχωρημένος θα σε ανακρίνω και θα σε καταδιώξω μέχρι να μάθω γιατί. Και επειδή είμαι περίεργος αλλά και γιατί η δήλωση ενός συναισθήματος δεν λέει κάτι. Ντάξει, είσαι στεναχωρημένος, ή χαρούμενος ή γουατέβερ, ωραία, για να το λες, κάτι σε απασχόλησε-επηρέασε ή οτιδήποτε και η ουσία της καταστάσεως είναι αυτή. Τι σε επηρέασε και πως, ούτως ώστε, αν είσαι στεναχωρημένος να μάθουμε τι σε στεναχώρησε για να το αναλύσουμε για να μη σε στεναχωρεί άλλο (αν γίνεται) ή απλά για να το συζητήσουμε για να μη στεναχωριέσαι μόνος σου και αν είσαι χαρούμενος (ίου) να μάθουμε τι σε χαροποιεί για να μοιραστείς τη χαρά σου και να την παρατείνεις όσο γίνεται.

Μάλλον είναι θέμα μοιρασιάς. Όχι τόσο πρακτικό με την έννοια της συμβουλής. Να σου πω αυτό να μου πεις τι να κάνω. Να σου πω αυτό γιατί το σκέφτομαι συνέχεια και πρέπει να κάνω ένα pressure relieveness μπας και μπορέσω να ηρεμήσω.

Βέβαια από την άλλη όταν οι άνθρωπoι γύρω σου είναι χαρούμενοι με κάτι άσχετο εσού δε νομίζω οτι χρειάζεσαι και πολύ, εγώ δηλαδή έτσι νιώθω συνήθως, άμα περνάνε καλά κι εσύ είσαι σε άλλη φάση, καλύτερα να μην τους μιλάς και να μη σου μιλάνε γιατί θα τους χαλάσεις τη χαρά και θα χαλάσουν και τη δικιά σου επειδή μετά θα στεναχωριέσαι που τους χάλασες τη χαρά.

Συμπέρασμα:

Αν εισαι στεναχωρημένος σκάσε, αν είσαι χαρούμενος μίλα, αν είναι ο άλλος στεναχωρημένος μίλα, αν είναι ο άλλος χαρούμενος σκάσε.

Ή αλλιώς κωδικοποιημένα

Μιλάς όταν: α) είσαι χαρούμενος, β) είναι στεναχωρημένος
Σκας όταν: α) είσαι στεναχωρημένος, β) είναι χαρούμενος.

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

γουατ

https://www.youtube.com/watch?v=AveCENBgybQ

αστέρια
κύτταρα
ανθρώπινες αποχρώσεις
αγάπες
μόρια
κοψίματα
μέτρα εντέρων                                                        Μια πόλη
στάσεις του σώματος σου
χούφτες νερού
χούφτες καμπύλης
χούφτες
αρθρώσεις
κοψίματα
καψίματα
τ
  ο
    μ
  ε
ς   μ
        π
            ρ
                η                                                                 βουνά
              σ
            μ
τ          ο
  σ      ί
      ι
         γ
            ά
π                ρ
    ο           α                     ε    \
          ν                               γ    \  \
              ο                             ο    \
                  κ α ι μ ι α α ν ε μ  ν  η  τ
                 έ                    /     ρ     _____
               φ               /   /     ι          __
          α                        /    α  
        λ
    ο     ι
ι            μ
                ν
             ο
            θ
           α
         λ
       α
    σ
   σ
  ε
ς

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

καστανό καστανό καστανό καστανό καστανό καστανό

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σου, όχι μια προς μια, αλλά αυτές που είσαι πιο γλυκειά, κατάλαβα 3 πράγματα.

1)

Το καστανό χρώμα (αν και το ήθελα, δεν το περίμενα) μπορεί στη σωστή του χρήση να γίνει εκπληκτικό χρώμα. Και ντάξει, είμαι ο πρώτος που θα υποστηρίξει οτι το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο είναι χρώματα που, όταν μπαίνουν πάνω στον άνθρωπο, δίνουν πολύ καλό αποτέλεσμα. Όμως, πώς εσύ παίρνεις το καφέ, το χρώμα του δέντρου και του χώματος, το χρώμα του στέρεου και γήινου και το απογειώνεις, το κάνεις να φαίνεται λαμπερό και ατμοσφαιρικό ενώ συνήθως είναι σκληρό, μεστό και άγριο. Κι όμως, πιο απαλό καφέ από το δικό σου δεν υπάρχει.

Ήθελα να γράψω πολλά για το καστανό σου αλλά ξέρω πως θα με πάρεις για υπερβολικό και δεν θα με πιστέψεις. Είχα μια υπόνοια από παλιά, από τα μάτια της Αλεξάνδρας, που είναι καστανά και μοιάζουν να φέγγουν από μόνα τους κάποιες φορές στην παραλία (το 'χετε προσέξει;), το θαύμαζα αυτό, να έχεις ένα χρώμα και να σου είναι εσένα ξεχωριστό ενώ μοιάζει συνηθισμένο και αδιάφορο.

Έτσι και το δικό σου. Κι ενώ καστανό βρίσκεις και στην άλλη πλευρά αυτού του προβλήματος μου, απέχουν άπειρα.

2)

Αλλά δεν ήταν μόνο το χρώμα. Ήταν πρώτα η νεανικότητα που μ' έκανε να σκεφτώ τη σκέψη που έκανε η Σούζαν όταν είδε κι αυτή το καστανό αντί για το θεαματικότερο γαλάζιο, και όντως μου πέρασε η σκέψη, ανόητη βέβαια γιατί συνέβη όντως, σε είδα, αλλά τότε δεν είδα τίποτα που να θυμίζει αυτό που έμελλες να γίνεις.

Πέφτω από τα σύννεφα από την ανωριμότητα και την συναισθηματικότητα μου αλλά αρκετά έχω δείρει τον εαυτό μου για αυτό, αν δεν μπορώ να τη βγάζω σε ανώνυμες σελίδες στο ίντερνετ ας πάω να αυτοκτονήσω. Και είναι απορίας άξιο το πως μου την έβγαλες σε διάστημα μηνών αυτή την ανωριμότητα ενώ ανάλογες περιπτώσεις θέλουν διαδικασίες επί διαδικασιών. Όσο σε βλέπω, τόσο χειρότερα γίνομαι.

3)

Και η κατάληξη είναι το σχόλιο του Κώστα, η συμβουλή του πιο σωστά, μια συμβουλή που με βρίσκει απύθμενα αντίθετο και δεν θα την ακολουθήσω. Όχι γιατί είναι λάθος απαραίτητα αλλά γιατί είναι συμβουλή που πάει κόντρα με εμένα. Η κατάληξη είναι ο λάθος συγχρονισμός ή η λάθος φύση μου ή η λάθος αλληλεπίδραση μας ή το λάθος που εγώ γεννήθηκα έτσι κι εσύ γεννήθηκες αλλιώς ή που το νόημα που ψάχνουμε δεν θα το βρούμε συζητώντας μεταξύ μας ή που το νόημα που ψάχνεις δεν θα το βρεις συζητώντας με μένα.

Το δέχομαι. Άλλο το τι δέχομαι για σωστό και άλλο το τι θέλω όμως. Και ορισμένες φορές θέλω να βάλω φωτιά στα πάντα απλά για να μου φύγει εμένα η κάψα.


Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Κι όσο για τους υπολοιπους, συγγνώμη, προσπαθώ ακόμα.

https://www.youtube.com/watch?v=m-0H4HOATOM

Φυσικά και δεν έχουν φτάσει σε ποσότητα τα, αφιερωμένα σε σένα, λογοτεχνικά μου έργα αυτά που προορίστηκαν-προορίζονται για τη Μαρία Α. (εφόσον δεν είναι παρούσα μπορούμε να λέμε το όνομά της δημόσια i guess). Όμως, με τρόμο συνειδητοποιώ οτι έχουν φτάσει επικίνδυνα κοντά. Πριν κάποιες μέρες έφτασε η απόσταση στο παρά ένα και μάλιστα το τελευταίο πράγμα που έγραψα για σένα ήταν αρκετά καλό, να το ξέρεις.

Γνωρίζω οτι οι δρόμοι που ακολουθούμε καταλήγουν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον, κι ας ξεκινήσαμε κοντά (ή έτσι νομίζω εγώ). Γνωρίζω επίσης οτι, όσο περιτριγυρίζω τους γύρω σου με τους ίδιους σκοπούς η περίπλεξη θα γίνεται και χειρότερη. ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ να πω εδώ οτι οι σκοποί μου είναι (και πάντα ήταν δυστυχώς, όσο κι αν δεν το πίστευε η προαναφερθείσα Μαρία) αγνοί και αγαπησιάρικοι, όσο κι αν με κοροϊδεύει το νέο lifestyle, οι ίδιοι, οι φίλοι μου ή ο εαυτός μου για αυτό.

Να γνωρίζεις κι εσύ όμως οτι τα συγγραφικά μου ταλέντα παρουσιάζουν μια έξαρση ορισμένες περιόδους και ορισμένες από αυτές τις περιόδους είναι εξαιτίας σου οπότε, από την διατρεβλωμένη άποψη περί δικαιοσύνης που έχω, ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ να τα δεις. Να γνωρίζεις λοιπόν οτι όποτε μου τα ζητήσεις (εκτός αν είμαι σε πολύ περίεργη φάση) θα στα δώσω, γιατί άλλωστε, για σένα τα γράφω και όσο κι αν θέλω να το παίξω βαρύς και αλητεία, θέλω κάποτε να τα δεις και να δω αν θα σ' αρέσουν, να δω βασικά αν θα καταλάβουμε τα ίδια πράγματα από τις ίδιες λέξεις, μια υποψία που έχω καιρό τώρα δηλαδή.

Βλέπεις ασχέτως του τι κάναμε και τι θα γίνουμε, εγώ νομίζω οτι καταλαβαίνουμε τα ίδια πράγματα από τις ίδιες λέξεις και αυτό δεν το συναντάω συχνά.

Μακάρι να κάνω λάθος και για τις δυο έννοιες του παραπάνω.