Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σου, όχι μια προς μια, αλλά αυτές που είσαι πιο γλυκειά, κατάλαβα 3 πράγματα.
1)
Το καστανό χρώμα (αν και το ήθελα, δεν το περίμενα) μπορεί στη σωστή του χρήση να γίνει εκπληκτικό χρώμα. Και ντάξει, είμαι ο πρώτος που θα υποστηρίξει οτι το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο είναι χρώματα που, όταν μπαίνουν πάνω στον άνθρωπο, δίνουν πολύ καλό αποτέλεσμα. Όμως, πώς εσύ παίρνεις το καφέ, το χρώμα του δέντρου και του χώματος, το χρώμα του στέρεου και γήινου και το απογειώνεις, το κάνεις να φαίνεται λαμπερό και ατμοσφαιρικό ενώ συνήθως είναι σκληρό, μεστό και άγριο. Κι όμως, πιο απαλό καφέ από το δικό σου δεν υπάρχει.
Ήθελα να γράψω πολλά για το καστανό σου αλλά ξέρω πως θα με πάρεις για υπερβολικό και δεν θα με πιστέψεις. Είχα μια υπόνοια από παλιά, από τα μάτια της Αλεξάνδρας, που είναι καστανά και μοιάζουν να φέγγουν από μόνα τους κάποιες φορές στην παραλία (το 'χετε προσέξει;), το θαύμαζα αυτό, να έχεις ένα χρώμα και να σου είναι εσένα ξεχωριστό ενώ μοιάζει συνηθισμένο και αδιάφορο.
Έτσι και το δικό σου. Κι ενώ καστανό βρίσκεις και στην άλλη πλευρά αυτού του προβλήματος μου, απέχουν άπειρα.
2)
Αλλά δεν ήταν μόνο το χρώμα. Ήταν πρώτα η νεανικότητα που μ' έκανε να σκεφτώ τη σκέψη που έκανε η Σούζαν όταν είδε κι αυτή το καστανό αντί για το θεαματικότερο γαλάζιο, και όντως μου πέρασε η σκέψη, ανόητη βέβαια γιατί συνέβη όντως, σε είδα, αλλά τότε δεν είδα τίποτα που να θυμίζει αυτό που έμελλες να γίνεις.
Πέφτω από τα σύννεφα από την ανωριμότητα και την συναισθηματικότητα μου αλλά αρκετά έχω δείρει τον εαυτό μου για αυτό, αν δεν μπορώ να τη βγάζω σε ανώνυμες σελίδες στο ίντερνετ ας πάω να αυτοκτονήσω. Και είναι απορίας άξιο το πως μου την έβγαλες σε διάστημα μηνών αυτή την ανωριμότητα ενώ ανάλογες περιπτώσεις θέλουν διαδικασίες επί διαδικασιών. Όσο σε βλέπω, τόσο χειρότερα γίνομαι.
3)
Και η κατάληξη είναι το σχόλιο του Κώστα, η συμβουλή του πιο σωστά, μια συμβουλή που με βρίσκει απύθμενα αντίθετο και δεν θα την ακολουθήσω. Όχι γιατί είναι λάθος απαραίτητα αλλά γιατί είναι συμβουλή που πάει κόντρα με εμένα. Η κατάληξη είναι ο λάθος συγχρονισμός ή η λάθος φύση μου ή η λάθος αλληλεπίδραση μας ή το λάθος που εγώ γεννήθηκα έτσι κι εσύ γεννήθηκες αλλιώς ή που το νόημα που ψάχνουμε δεν θα το βρούμε συζητώντας μεταξύ μας ή που το νόημα που ψάχνεις δεν θα το βρεις συζητώντας με μένα.
Το δέχομαι. Άλλο το τι δέχομαι για σωστό και άλλο το τι θέλω όμως. Και ορισμένες φορές θέλω να βάλω φωτιά στα πάντα απλά για να μου φύγει εμένα η κάψα.
1)
Το καστανό χρώμα (αν και το ήθελα, δεν το περίμενα) μπορεί στη σωστή του χρήση να γίνει εκπληκτικό χρώμα. Και ντάξει, είμαι ο πρώτος που θα υποστηρίξει οτι το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο είναι χρώματα που, όταν μπαίνουν πάνω στον άνθρωπο, δίνουν πολύ καλό αποτέλεσμα. Όμως, πώς εσύ παίρνεις το καφέ, το χρώμα του δέντρου και του χώματος, το χρώμα του στέρεου και γήινου και το απογειώνεις, το κάνεις να φαίνεται λαμπερό και ατμοσφαιρικό ενώ συνήθως είναι σκληρό, μεστό και άγριο. Κι όμως, πιο απαλό καφέ από το δικό σου δεν υπάρχει.
Ήθελα να γράψω πολλά για το καστανό σου αλλά ξέρω πως θα με πάρεις για υπερβολικό και δεν θα με πιστέψεις. Είχα μια υπόνοια από παλιά, από τα μάτια της Αλεξάνδρας, που είναι καστανά και μοιάζουν να φέγγουν από μόνα τους κάποιες φορές στην παραλία (το 'χετε προσέξει;), το θαύμαζα αυτό, να έχεις ένα χρώμα και να σου είναι εσένα ξεχωριστό ενώ μοιάζει συνηθισμένο και αδιάφορο.
Έτσι και το δικό σου. Κι ενώ καστανό βρίσκεις και στην άλλη πλευρά αυτού του προβλήματος μου, απέχουν άπειρα.
2)
Αλλά δεν ήταν μόνο το χρώμα. Ήταν πρώτα η νεανικότητα που μ' έκανε να σκεφτώ τη σκέψη που έκανε η Σούζαν όταν είδε κι αυτή το καστανό αντί για το θεαματικότερο γαλάζιο, και όντως μου πέρασε η σκέψη, ανόητη βέβαια γιατί συνέβη όντως, σε είδα, αλλά τότε δεν είδα τίποτα που να θυμίζει αυτό που έμελλες να γίνεις.
Πέφτω από τα σύννεφα από την ανωριμότητα και την συναισθηματικότητα μου αλλά αρκετά έχω δείρει τον εαυτό μου για αυτό, αν δεν μπορώ να τη βγάζω σε ανώνυμες σελίδες στο ίντερνετ ας πάω να αυτοκτονήσω. Και είναι απορίας άξιο το πως μου την έβγαλες σε διάστημα μηνών αυτή την ανωριμότητα ενώ ανάλογες περιπτώσεις θέλουν διαδικασίες επί διαδικασιών. Όσο σε βλέπω, τόσο χειρότερα γίνομαι.
3)
Και η κατάληξη είναι το σχόλιο του Κώστα, η συμβουλή του πιο σωστά, μια συμβουλή που με βρίσκει απύθμενα αντίθετο και δεν θα την ακολουθήσω. Όχι γιατί είναι λάθος απαραίτητα αλλά γιατί είναι συμβουλή που πάει κόντρα με εμένα. Η κατάληξη είναι ο λάθος συγχρονισμός ή η λάθος φύση μου ή η λάθος αλληλεπίδραση μας ή το λάθος που εγώ γεννήθηκα έτσι κι εσύ γεννήθηκες αλλιώς ή που το νόημα που ψάχνουμε δεν θα το βρούμε συζητώντας μεταξύ μας ή που το νόημα που ψάχνεις δεν θα το βρεις συζητώντας με μένα.
Το δέχομαι. Άλλο το τι δέχομαι για σωστό και άλλο το τι θέλω όμως. Και ορισμένες φορές θέλω να βάλω φωτιά στα πάντα απλά για να μου φύγει εμένα η κάψα.
Συμβουλή: Αποφύγετε παλιές φωτογραφίες και συζητήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα την έβαζα την φωτιά. Τι έχεις να χάσεις ?