Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Πόσο παράξενο που παραξενεύεσαι όταν σου λέω πως δεν έχω φίλους.

Σίγουρα δεν εννοώ οτι δεν έχω μη εχθρούς.
Σίγουρα δεν εννοώ οτι δεν έχω ανθρώπους που με συμπαθούν.

Απλά δεν έχω φίλους.

Πες μου εσύ. Για να μη λέω εγώ. Όταν μιλάμε ποιος βαριέται περισσότερο;
Γιατί εγώ σου μιλάω και κοιτάω και το πρόσωπο σου. Και το πρόσωπο σου είτε βαριέται είτε δείχνει οτι δεν καταλαβαίνεις τι λέω. Και με τη δική μου λογική (που μπορεί και να είναι λάθος αλλά δεν είναι) αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε καλοί φίλοι.

Νιώθω πως με βαριέσαι. Και νιώθω πως δεν έχεις άδικο γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ.

Όμως, αφού δεν είμαστε φίλοι, κι εγώ πρέπει να έχω φίλους για να διατηρώ τη νοητική μου κατάσταση σταθερή και καλή, τότε τι; Γιατί ναι, να καθίσουμε σε μέρη μαζί και να μιλήσουμε. Όμως εγώ δεν λέω αυτά που θέλω να πω (άρα τι ανάγκη εξυπηρετώ) κι εσύ δεν ακούς αυτά που θες να ακους (άρα τι ανάγκη εξυπηρετώ ξανά).

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε με σας, ούτε με μένα. Δεν ξέρω πως να επικοινωνήσω χωρίς τα προσχήματα των παιχνιδιών ή των κουτσομπολιών. Απλά δεν ξέρω. Μου είναι τόσο δύσκολο και επειδή ξέρω οτι δεν είναι φυσιολογικό να είναι δύσκολο με δυσκολέυει πιο πολύ αυτό. Πρέπει όμως να επικοινωνήσω με κάποιονα. Αλλιώς τη δίνη στην οποία βρίσκομαι η οποία καταλήγει στην απομονωση δεν θα την ξεφύγω με τίποτα.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

48.0 strokes per minute

Το αγαπημένο μου χρώμα είμαι το

δεν έχω αγαπημένο μου χρώμα. Μου αρέσουν όλα τα χρώματα, ανάλογα που και πως τα βλέπεις.

Πάντα επιστρέφω στη φύση, πάντα επιστρέφω στα βασικά για να ανταπεξέλθω στην πολύπλοκη πραγματικότητα. Όμως, έτσι δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι, μόνο να ανακουφιστείς (ψεύτικα). Γιατί, πραγματικά, η πολυπλοκότητα είναι κάτι ισχύον, δεν θα αλλάξει ούτε θα απλοποιηθεί επειδή εγώ δεν μπορώ να το αναλύσω.

Όπως και στη δουλειά, όταν ξεκινάω, πολλές φορές ο ρυθμός της μηχανης είναι πιο γρήγορος από τον δικό μου. Και λέω από μέσα μου "ουφ ουφ (με κάποια βρισιά συνήθως) δεν προλαβαίνω, πάει πολύ γρήγορα". Η απάντηση του οργανισμού μου σε αυτή την πραγματικότητα, και νοητική απάντηση αλλά και σωματική, είναι απλή στη θεωρία, δύσκολη στην εφαρμογή. Πρέπει απλά να κάνω πιο γρήγορα. Πρέπει να δουλέψω πιο αποτελεσματικά και πιο γρήγορα. Πρέπει. Δεν έχει μα και μου. Άμα έχει μα και μου τότε δεν θα το καταφέρω. Η μηχανή απέναντι μου δεν έχει αισθητήρες για τον πανικό μου ή για την κούραση μου ή για κάτι αντίστοιχο. Θα συνεχίσει να φέρνει κομμάτια με τον ρυθμό τάδε και δεν θα τον αλλάξει που να χτυπιέμαι κάτω και να ουρλιάζω.

Άρα θα κάνω πιο γρήγορα. Δε μου αρέσει, είμαι κουρασμένος, βαριέμαι, στεναχωριέμαι, νευριάζω. Αλλά θα κάνω πιο γρήγορα. Και κίνηση την κίνηση θα γίνομαι όλο και πιο γρήγορος, όλο και πιο πεισμωμένος μέχρι επιτέλους να καταφέρω να βρω ρυθμό πιο γρήγορο από της μηχανής. Και τότε θα μπορέσει το μυαλό μου να ξεκουραστεί.

Πράγματα που χρειάζομαι για να ανταπεξέλθω σε μια τέτοια πραγματικότητα:

1) Πίστη στο οτι θα καταφέρω να ξεπεράσω το ρυθμό του αντιπάλου
2) Ολική άρνηση την πιθανότητας να μην τα καταφέρω
3) Καταπίεση της θέλησης για διαμαρτυρία, για γκρίνια και για φυγοπονίαση
4) Αποφυγή της πορείας των σκέψεων μου από περιοχές που σχετίζονται με το να ψάξω να βρω τρόπους να ξεγελάσω την πραγματικότητα (τη μηχανή) για να γλυτώσω κούραση και προσπάθεια.

Μπορώ να γκρινιάξω μετά. Μπορώ να αμφιβάλλω πριν. Την ώρα την αντιπαράθεσης όμως κανένα από αυτά δεν θα με βοηθήσει. Μόνο θα με καθυστερήσουν. Και ενώ εγώ μπορώ να καθυστερήσω, η μηχανή δεν καθυστερεί ποτέ.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=9uu9G2p9sis (τα παιδιά του ήλιου)

Nαι ναι ξέρω πως οι Μ83 είναι δικοί σας μόνο αλλά βρήκατε το δάσκαλο σας.

Και ενώ αυτό το τραγούδι σημαίνει έρωτας για μένα, εσύ Αφροδίτη, είσαι ακριβώς το αντίθετο, το παιδί του ήλιου και του φωτός, το παιδί της νεότητας και της δημιουργίας. Και ενώ εγώ θα ταίριαζα με το αντικείμενο του τραγουδιού παραπάνω, με τα παιδιά του φεγγαριού, γιατί είμαι καταθλιπτικός και βλάκας, εσύ έχεις τέτοιο φως που ειναι σα να με διαπερνούν ακτίνες χ.

Για αυτό άλλωστε και δεν θα μπορούσες ποτέ να κάνεις κάτι άλλο πέρα από το να μου χαμογελάσεις ευγενικά στη στάση των λεωφορείων.

Μη με παρεξηγείς, έχω ξαναδεί κι άλλα παιδιά του ήλιου (την Ειρήνη φυσικά). Αλλά πάντα νόμιζα οτι, καλύτερο για μένα θα ήταν να κάνω παρέα με συναφείς ακτινοβολίες. Κι έτσι είχα φανταστεί να κάθομαι σε δωμάτια και η καλύτερη στιγμή μου να είναι να συζητάμε για τη μαυρίλα της ψυχοσύνθεσης μας ακούγοντας Μ83 (προφανώς).

Η καλύτερη στιγμή μου όμως ήταν και θα είναι όταν αποφασίζω και αποφασίζουν τα παιδιά του Ήλιου να μου δώσουν σημασία, να στρέψουν το φως τους προς τα μένα και να με ζεστάνουν. Γιατί βρίσκω παρέα και κατανόηση με τα παιδιά του φεγγαριού αλλά φως, αλήθεια και ζεστασιά βρήκα και βρίσκω μόνο με τα παιδιά του Ήλιου.