Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Ποιος πετάει νομίσματα ρε; part 1

Πήγε σπίτι, άνοιξε το τελευταίο συρτάρι στο γραφείο που είναι ο υπολογιστής και έβαλε το τελευταίο δίλεπτο στην ειδική εσοχή που υπήρχε για τα δίλεπτα. Είναι, ξέρεις, από αυτά που έχουν σε κάτι μαγαζιά που έχουν πολλά ψιλά, μια μαύρη θήκη με εσοχές που είναι για κάθε είδος νομίσματος, μονόλεπτα, δίλεπτα κλπ κλπ. Τις τελευταίες μέρες τελείωνε το τελευταίο από αυτά τα θηκάκια, του έλειπε ένα δίλεπτο το οποίο και βρήκε στην διασταύρωση εθνικής και Δυρραχίου, εκεί που έχει βρει πάμπολες φορές νομίσματα δηλαδή (ένας θεός ξέρει γιατί).

Μόλις το τοποθέτησε, συμπλήρωσε τέλεια τις στοίβες, οι οποίες ένα νόμισμα πριν έμοιαζαν τελείως ασυμμετρικές, και απέμεινε να τις κοιτάζει για κανά λεπτό. Δεν ξέρω αν συγκινήθηκε ή αν απλά ανακουφίστηκε και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει οτι δεν θα χρειαστεί να συμπληρώσει πια κανένα νόμισμα ποτέ στη ζωή του. Αυτή πρέπει να είναι η 4542η θήκη που συμπληρώνει, σύνολο χρημάτων σε αυτές 1.000.000 ευρώ. Ακριβώς όσα χρειάζονται.

Αδειάζει τα νομίσματα σε ένα τσουβάλι το οποίο ζυγίζει πια πολύ περισσότερο απ' όσο μπορεί να σηκώσει και το δένει, Ευτυχώς είναι από σκληρό ύφασμα και μπορεί να το σύρει στο δρόμο. Κοιμάται πάνω του, όπως κάθε νύχτα τα τελευταία χρόνια. Δεν θα ρισκάρει ούτε στο ελάχιστο να χάσει την ευκαιρία του. Ξημερώνει, βάζει τα πρώτα ρούχα που βρίσκει (δεν έχει και σημασία πια) και ξεκινάει το μακρύ του σούρσιμο προς το γραφείο της λύτρωσής του.

Σκαλί σκαλί, είσοδος πολυκατοικίας, δρόμος. Σέρνεται μέσα στο καλοκαίρι, το τσουβάλι πίσω, αυτός μπροστά σαν γαιδούρι. Τραβάει, στέκεται, τραβάει, στέκεται. Κάθε φορά που μεγαλώνει ο εκνευρισμός του υπενθυμίζει στον εαυτό του πως ονειρεύεται αυτό το σούρσιμο πολλά χρόνια τώρα. Και τραβάει ξανά. Και στέκεται ξανά. Το κουδούνισμα από αστείο στην αρχή (όχι οτι μπορεί να βρει κάτι αστείο πια) σε λίγο γίνεται κουραστικό, αμέσως μετά ψυχοφθόρο και τελικά απλά αδιάφορο. "Θ' ακούσω ο,τι πρέπει να ακούσω, θα δω ο,τι πρέπει να δω" λέει χωρίς καν να καταλάβει οτι το 'πε δυνατά και συνεχίζει.

Τα χρήματα τα θέλουν σε νομίσματα. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να τον προβληματίζει. Θέλουν ένα εκατομμύριο ευρώ σε νομίσματα. Οτιδήποτε νομίσματα αλλά νομίσματα. Και αφού εξαντλήσεις τα λεφτά που έχεις, αφού τα κάνεις όλα ψιλά σε περίπτερα και σούπερ μάρκετ, το μόνο που σου μένει είναι να ψάχνεις κάτω, μέτρο το μέτρο, δρόμο το δρόμο να βρεις μονόλεπτα και δίλεπτα, δεκάλεπτα αν είσαι τυχερός και πενηντάλεπτα αν έπιασες το τζόκερ. Το αληθινά τρομαχτικό δεν είναι οτι ψάχνεις. Είσαι απελπισμένος και μόνος και ψάχνεις. Το αηδιαστικό είναι οτι βρίσκεις. Πάντα βρίσκεις. Μια φορά στις 2 μέρες βρίσκεις, μια φορά στις 3 το πολύ βρίσκεις. Και προσθέτεις. 329.355.08 συν ένα μονόλεπτο που βρήκα σήμερα 329.355.09. Πάντα βρίσκεις κάτι για να μην απελπιστείς και τα παρατήσεις.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου