Ο Γιάννης που διαβάζει εδώ κάποιες φορές λέει οτι δεν είναι ωραία αυτά που γράφω. Δηλαδή ντάξει, δεν το λέει ακριβώς έτσι, αλλά εγώ αυτό καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω εγώ, άσε με. Με ενοχλεί αλλά όχι πολύ γιατί αν με ενοχλούσε πολύ θα ήμουνα στ' αλήθεια τρελός που με λέει η Πηγή. Που έχει δίκιο βέβαια οπότε δεν κατάλαβα τίποτα.
Με ενοχλεί που δεν του αρέσει του Γιάννη αυτό που διαβάζει γιατί αυτόματα αυτό με κάνει δεύτερο. Και δεν εννοώ (μόνο) δεύτερος με την έννοια την αισθητική, την μεταφορική (κοίτα πως είναι ντυμένη αυτή, είναι πολύ δεύτερη). Το εννοώ κυριολεκτικά.
Αν δεν σ' αρέσει αυτό που κάνω, αν δεν σ' αρέσω εγώ σε αυτή τη διάσταση που εξετάζουμε (πχ στη συγγραφή κειμένων), σημαίνει οτι σ' αρέσει κάτι άλλο πιο πολύ, άρα, ακόμα και στην ελάχιστη ποσότητα που μπορεί να συγκρίνει κάποιος, 2 πράγματα δηλαδή, θα είμαι τουλάχιστον δεύτερος.
Και δεν μου αρέσει αυτό. Το δέχομαι; Ναι. Το αντιμετωπίζω; Ναι. Μου αρέσει; Όχι.
Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι δεύτερος νομίζω. Βασικά σε όλους αρέσει να είναι πρώτοι. Και το θέμα είναι οτι μπορείς να είσαι πρώτος. Απλά δεν μπορείς να είσαι πρώτος όλη την ώρα. Ακόμα και στις σχέσεις σου, θα βρεθείς πρώτος, πιο σημαντικός, για κάποια εποχή και μετά θα ξεχαστείς. Ή τέλος πάντων θα υποτιμηθείς. Ή τέλος πάντων θα εκτιμηθούν άλλοι πιο πολύ από σένα. Είναι λογικό και δικαιολογημένο να συμβαίνει αυτό, μάλλον. Απλά εμένα δε μου αρέσει. Βέβαια κάποιος θα απαντήσει: "σ' αρέσει δε σ' αρέσει βλακέντιε, έτσι συμβαίνει". Κωλοδάχτυλο σε αυτό που απαντάει αυτό.
Και μια άλλη αντίρρηση. Γιατί να συγκρίνεις πράγματα και να βάζεις θέσεις όπως πρώτος ή δεύτερος; Αλήθεια, μόνο εγώ το κάνω; Ή μόνο εμένα με απασχολέι τόσο; Εγώ νομίζω όχι.
Και σίγουρα όχι δηλαδή γιατί πολλοί μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι, βασικά όλοι μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι κάποιες φορές και τους ενοχλεί. Είναι εγωιστικό αυτό; Είναι κακό; Σε μια πραγματικότητα που όλοι είναι δεύτεροι κάποια στιγμή τι πειράζει να θες να είσαι πρώτος;
Και στα παιχνίδια δεν ξέρω να χάνω και τσακώνομαι, ντάξει;
Με ενοχλεί που δεν του αρέσει του Γιάννη αυτό που διαβάζει γιατί αυτόματα αυτό με κάνει δεύτερο. Και δεν εννοώ (μόνο) δεύτερος με την έννοια την αισθητική, την μεταφορική (κοίτα πως είναι ντυμένη αυτή, είναι πολύ δεύτερη). Το εννοώ κυριολεκτικά.
Αν δεν σ' αρέσει αυτό που κάνω, αν δεν σ' αρέσω εγώ σε αυτή τη διάσταση που εξετάζουμε (πχ στη συγγραφή κειμένων), σημαίνει οτι σ' αρέσει κάτι άλλο πιο πολύ, άρα, ακόμα και στην ελάχιστη ποσότητα που μπορεί να συγκρίνει κάποιος, 2 πράγματα δηλαδή, θα είμαι τουλάχιστον δεύτερος.
Και δεν μου αρέσει αυτό. Το δέχομαι; Ναι. Το αντιμετωπίζω; Ναι. Μου αρέσει; Όχι.
Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι δεύτερος νομίζω. Βασικά σε όλους αρέσει να είναι πρώτοι. Και το θέμα είναι οτι μπορείς να είσαι πρώτος. Απλά δεν μπορείς να είσαι πρώτος όλη την ώρα. Ακόμα και στις σχέσεις σου, θα βρεθείς πρώτος, πιο σημαντικός, για κάποια εποχή και μετά θα ξεχαστείς. Ή τέλος πάντων θα υποτιμηθείς. Ή τέλος πάντων θα εκτιμηθούν άλλοι πιο πολύ από σένα. Είναι λογικό και δικαιολογημένο να συμβαίνει αυτό, μάλλον. Απλά εμένα δε μου αρέσει. Βέβαια κάποιος θα απαντήσει: "σ' αρέσει δε σ' αρέσει βλακέντιε, έτσι συμβαίνει". Κωλοδάχτυλο σε αυτό που απαντάει αυτό.
Και μια άλλη αντίρρηση. Γιατί να συγκρίνεις πράγματα και να βάζεις θέσεις όπως πρώτος ή δεύτερος; Αλήθεια, μόνο εγώ το κάνω; Ή μόνο εμένα με απασχολέι τόσο; Εγώ νομίζω όχι.
Και σίγουρα όχι δηλαδή γιατί πολλοί μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι, βασικά όλοι μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι κάποιες φορές και τους ενοχλεί. Είναι εγωιστικό αυτό; Είναι κακό; Σε μια πραγματικότητα που όλοι είναι δεύτεροι κάποια στιγμή τι πειράζει να θες να είσαι πρώτος;
Και στα παιχνίδια δεν ξέρω να χάνω και τσακώνομαι, ντάξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου