sneak peak

Ποτέ δε μ αρέσει να ανεβαίνω κάπου

Να με βλέπουν όλοι

Να με ακούνε όλοι

Να με προσέχουν όλοι

Με λυπάστε που ντρέπομαι;

Με λυπάσαι που σε ντρέπομαι;

Με μισείς που δε ντρέπομαι;

Με λυπάσαι για πολλά πράγματα και έχεις δίκιο

Μα με λυπάσαι και για ένα και έχεις άδικο

Με λυπάσαι για την εισπνοή και έχεις δίκιο

Μα με λυπάσαι πιο πολύ όταν εκπνέω

Κι έχεις άδικο

Με φοβάσαι όταν εκπνέω

Γιατί ξέρεις ότι μπορεί να μην μπορέσω να ξαναπάρω ανάσα

Σε καταλαβαίνω.

Με την λειψή σου γνώση πάνω στη δύναμη μου είναι λογικό να φοβάσαι μην πεθάνω από έλλειψη οξυγόνου

Εκπνέω πάντα όταν γυρνάω από το εργοστάσιο

Και, πόσο αστείο, με λυπάσαι που γυρνάω από το εργοστάσιο.

Γιατί, επειδή αναστενάζω; Δηλαδή εκπνέω αναστενάζοντας;

Με λυπάσαι που δουλεύω σε εργοστάσια.

Μα κι εγώ λυπάσαι εσένα που δεν θα δουλέψεις ποτέ σε εργοστάσιο.

Που δεν θα καταλάβεις πως φτιάχνεται το μικρόφωνο που πήρες πριν ή που θα πάρεις τώρα.

Χωρίς μικρόφωνο πως θα μου πεις τι σκέφτεσαι;

Χωρίς ενισχυτή; Χωρίς καλώδιο; Χωρίς χαρτί;

Ξέρεις δεν προσπαθώ να πω ότι αυτό το μικρόφωνο είναι δικό μου. Αλλά είναι ΚΑΙ δικό μου.

Εκπνέω όταν τελειώνει η βάρδια και αλήθεια,

για κάποια δευτερόλεπτα δεν ξέρεις κανείς στη γη, κανείς, αν θα εισπνεύσω ξανά.

Θέλει δύναμη και πείσμα.

Υπάρχει πιο έντιμο πράγμα, πιο όμορφο, πιο χρήσιμο, από την παραγωγή; Κι ας παίρνω πίσω ένα τόσο δα κομματάκι. Προς το παρόν. Παράγω, κάνω το καθήκον μου. Εσύ μπορείς να πεις το ίδιο; Είσαι σίγουρος;

Εκπνέω και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι τι θα φέρει η επόμενη εισπνοή. Εκπνέω και για λίγο αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να ξαναεισπνεύσω.

Μέχρι τώρα δεν έχω απογοητευτεί.