Μ' αρέσει να νικάω μ' αρέσει να νικάω μ' αρέσει να νικάω

Ο Γιάννης που διαβάζει εδώ κάποιες φορές λέει οτι δεν είναι ωραία αυτά που γράφω. Δηλαδή ντάξει, δεν το λέει ακριβώς έτσι, αλλά εγώ αυτό καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω εγώ, άσε με. Με ενοχλεί αλλά όχι πολύ γιατί αν με ενοχλούσε πολύ θα ήμουνα στ' αλήθεια τρελός που με λέει η Πηγή. Που έχει δίκιο βέβαια οπότε δεν κατάλαβα τίποτα.

Με ενοχλεί που δεν του αρέσει του Γιάννη αυτό που διαβάζει γιατί αυτόματα αυτό με κάνει δεύτερο. Και δεν εννοώ (μόνο) δεύτερος με την έννοια την αισθητική, την μεταφορική (κοίτα πως είναι ντυμένη αυτή, είναι πολύ δεύτερη). Το εννοώ κυριολεκτικά.

Αν δεν σ' αρέσει αυτό που κάνω, αν δεν σ' αρέσω εγώ σε αυτή τη διάσταση που εξετάζουμε (πχ στη συγγραφή κειμένων), σημαίνει οτι σ' αρέσει κάτι άλλο πιο πολύ, άρα, ακόμα και στην ελάχιστη ποσότητα που μπορεί να συγκρίνει κάποιος, 2 πράγματα δηλαδή, θα είμαι τουλάχιστον δεύτερος.

Και δεν μου αρέσει αυτό. Το δέχομαι; Ναι. Το αντιμετωπίζω; Ναι. Μου αρέσει; Όχι.

Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι δεύτερος νομίζω. Βασικά σε όλους αρέσει να είναι πρώτοι. Και το θέμα είναι οτι μπορείς να είσαι πρώτος. Απλά δεν μπορείς να είσαι πρώτος όλη την ώρα. Ακόμα και στις σχέσεις σου, θα βρεθείς πρώτος, πιο σημαντικός, για κάποια εποχή και μετά θα ξεχαστείς. Ή τέλος πάντων θα υποτιμηθείς. Ή τέλος πάντων θα εκτιμηθούν άλλοι πιο πολύ από σένα. Είναι λογικό και δικαιολογημένο να συμβαίνει αυτό, μάλλον. Απλά εμένα δε μου αρέσει. Βέβαια κάποιος θα απαντήσει: "σ' αρέσει δε σ' αρέσει βλακέντιε, έτσι συμβαίνει". Κωλοδάχτυλο σε αυτό που απαντάει αυτό.

Και μια άλλη αντίρρηση. Γιατί να συγκρίνεις πράγματα και να βάζεις θέσεις όπως πρώτος ή δεύτερος; Αλήθεια, μόνο εγώ το κάνω; Ή μόνο εμένα με απασχολέι τόσο; Εγώ νομίζω όχι.

Και σίγουρα όχι δηλαδή γιατί πολλοί μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι, βασικά όλοι μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι κάποιες φορές και τους ενοχλεί. Είναι εγωιστικό αυτό; Είναι κακό; Σε μια πραγματικότητα που όλοι είναι δεύτεροι κάποια στιγμή τι πειράζει να θες να είσαι πρώτος;

Και στα παιχνίδια δεν ξέρω να χάνω και τσακώνομαι, ντάξει;

https://www.youtube.com/watch?v=_5joTyy3CCo

Σ' αυτή την πόλη μεγαλώνουν ρομπότ. Ρομπότ μπαίνουν στο μετρό, ρομπότ περνούν τους δρόμους, ρομπότ φιλιούνται στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, ρομπότ παραγγέλνουν σουβλάκια. Μέσα στο τρένο για Σύνταγμα είναι 73 ρομπότ.Εγώ είμαι το 22ο ρομπότ που μπήκε στο τρένο. Η ρομποτική μου νόηση είναι απλή και σύνθετη ταυτόχρονα.

Ανεβαίνεις στον κυλιόμενο διάδρομο που σε ένα μέτρο θα γίνει κυλιόμενη σκάλα. Δεξιά αν είσαι κουρασμένος ή τραυματισμένος, αριστερά αν δεν είσαι ή αν βιάζεσαι. Βγαίνεις από την κάτω πλευρά, προσαρμόζεις την ταχύτητα για μη κυλιόμενο πάτωμα. Πινακίδες. Που πηγαίνεις; Εκεί. Προς ποια κατεύθυνση λοιπόν; Εκεί. Προχωράς, κατεβαίνεις δεύτερες κυλιόμενες, εκτός αν δεν υπάρχουν ή εκτός αν έχει πολύ κόσμο και θα κατέβεις σε λιγότερο χρόνο αν πας από τις κανονικές. Ο χρόνος είναι σημαντικός εάν το τρένο είναι ήδη εκεί ή αν το ακούς να φτάνει. Αν έχει νόημα τρέχεις. Μπαίνεις. Κόβεις πιο πριν αν ειναι γεμάτο. Χώνεις το χέρι στις πόρτες που κλείνουν αν βιάζεσαι. Είσαι ρομπότ, δεν φοβάσαι μην σου πιάσει το χέρι η πόρτα. Μπαίνεις. Αν μπορείς κάθεσαι. Μουσική. Τσεκάρεις φάτσες. Ρυθμικό κούνημα δαχτύλων και ποδιών με τη μουσική. Με το που ξεκινήσει το τρένο για τη στάση που κατεβαίνεις σηκώνεσαι να είσαι έτοιμος. Σπρώχνεις όσο σε παίρνει και περιμένεις. Ανοίγουν οι πόρτες και βγαίνεις. Έξοδος ή αλλαγή; Έξοδος. Προς τα πάνω και έξω.

Χιλιάδες ρομποτικές σκέψεις ανά ημέρα, ανά ώρα, ανά δευτερόλεπτο. Ταχύτητα διερχόμενων αυτοκινήτων ανά απόσταση, ανά λωρίδα, ανά πλάτος δρόμου ίσον διασχίζω ή όχι. Μπαίνω στο λεωφορείο ανάλογα με την κίνηση, την απόσταση που θέλω να κάνω και αν είμαι κουρασμένος. Κάποιες φορές μπαίνω κάποιες όχι. Φιλάω έναν άνθρωπο ανάλογα με το ιστορικό των συζητήσεων μας και των εκφράσεων που παίρνει σε λέξεις ή φράσεις κλειδιά. Πίνω ποτό και περιμένω. Πρώτα πιο ανοιχτός, μετά διασκεδαστικός, μετά καταθλιπτικός, μετά κουρασμένος. Συζητώ και εξετάζω. Ενδιαφέρεται ο άλλος; Βαρέθηκε; Αν όχι συνεχίζω. Εκθέτω απόψεις που να μπορούν να στηριχτούν, περιμένω την απάντηση, συνεχίζω, απάντηση ξανά, συνεχίζω. Μέχρι να αφομοιωθεί η άποψή του ή να αλλάξει η δικιά μου. Εγώ έχω δίκιο. Αυτός έχει δίκιο. Κάποιος έχει δίκιο.

Κρατάω το βλέμμα μου ήρεμο πάντα. Ψύχραιμος πάντα. Σε μια πόλη γεμάτη ρομπότ δεν μπορείς να παρασύρεσαι. Έχουν όλοι προγραμματισμούς και κανενας δεν θέλει να βγαίνεις έξω από αυτόν. Μην καθυστερείς, μη συζητάς, μη φιλάς, οι εντολές είναι προκαθορισμένες. Μόνο όταν τα δεδομένα το επιτρέψουν θα μπεις στο τρένο, μόνο όταν τα δεδομένα στο επιτρέψουν θα μιλήσεις αληθινά, μόνο όταν τα δεδομένα το επιτρέψουν θα φιληθούμε.

Κι απογοητεύτηκααααααααααα

Έχω αρχίσει να ανησυχώ σοβαρά για τη σεξουαλική μου υγεία. Δεν ξέρω αν θα ενθουσιαστώ την επόμενη φορά που θα κάνω σεξ. Είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί πολύ τις τελευταίες μέρες.

Δηλαδή, ντάξει, θα μπορούσα να περιμένω να δω. Συμφωνώ. Όμως, πραγματικά, δεν είναι οτι δεν σκέφτομαι το σεξ, το σκέφτομαι όσο όλοι φαντάζομαι, λίγο πιο πολύ από κάποιους, λίγο πιο λίγο από άλλους. Ανέκαθεν ήμουν της άποψης όμως, οτι οι επιδόσεις μου σ' αυτόν τον τομέα είναι όπως και σε όλους τους άλλους τομείς. Μέτριο προς το οκ. Φάση 6-7,5.

Μια σύνδεση των παραπάνω είναι οτι, εφόσον δεν είμαι πολύ καλός σε κάτι, δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ πολύ πολύ. Θέλω να πω, σίγουρα νιώθεις καλά όταν κάνεις μια δραστηριότητα και την κάνεις καλά. Παράδειγμα: Τα μαθηματικά μου αρέσουν γιατί τα καταλαβαίνω και είμαι καλός σε αυτά, στις αναλύσεις τους, στις ασκήσεις κλπ. Αντίστοιχα, στη φυσική, μέχρι να την καταλάβω δεν περνούσα ιδιαίτερα καλά.

Χμ.

Το σεξ λοιπόν, που δεν το καταλαβαίνω καλά, δεν το κάνω και καλά (ή έστω πολύ καλά). Και εφόσον δεν το κάνω καλά, δε με κάνει να νιώθω και καλά. Ντάξει δε νιώθω και άσχημα, μην υπερβάλλουμε, απλά κρύβεται πάντα μια υπόγεια αίσθηση οτι, να τώρα, θα έπρεπε να νιώθω πιο πλήρης και καλά. Όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει απείρως σπάνια. Και μάλιστα ακολουθεί κατηφορική πορεία όσο περνάει ο καιρός. Κάτι που μου φαίνεται παράλογο αφού, με την εμπειρία, θα έπρεπε το σεξ και να γίνεται καλύτερο και εγώ να γίνομαι πιο άνετος με αυτό.

Χμ.

Το εξερευνώ μαζί σας, μη νομίζετε, δεν έχω καταλήξει κάπου.

Το να πούμε οτι κάνω σεξ με τις ίδιες συνθήκες και ψυχολογία όπως όταν ήμουν 18 ή 20 θα ήταν ανακριβές. Σίγουρα. Και αντιδιαλεκτικό. Όμως η εξέλιξη της δραστηριότητας αυτής είναι αναντίστοιχη της εξέλιξης που α) περίμενα, β) ήθελα, γ) θα με βοηθούσε. Υπάρχει πιθανότητα να με έχει κουράσει το σεξ; Αποκλείεται γιατί α) δεν έχω κάνει τόσο (γελάει ο κόσμος) και β) δεν έχω ξανακούσει αυτό το πράγμα και δεν έχει καμία λογική. Υπάρχει πιθανότητα να με επηρεάζουν οι υπόλοιποι τομείς μου σε αυτό το κομμάτι; Σίγουρα, αλλά υποτίθεται (ή έτσι το είχα εγώ στο μυαλό μου) οτι το ερωτικό και σωματικά ερωτικό κομμάτι υπάρχουν (ή ιπο σωστά εξυπηρετούν) για να μπορείς να αντιμετωπίζεις τα υπόλοιπα, κάτι σαν τον ύπνο και την πρέζα φάση.

Χμ.

Χμ.

Χμ.

Δεν έχω ιδέα.

Χμ.




Μακάρι να ταν πάλι
Όπως την πρώτη φορά
Σε είδα και λέρωσα το τζιν μου
Λέρωσα το τζιν μου

Ακουμπούσαν μόνο χέρια
Μα εγώ ανατρίχιαζα
αααααα
Σε ερωτεύτητα

Σε ερωτεύτηκα

Κι απογοητεύτηκα.

Πράσινη λεσβία - Τα κλαψοπούτσικα: Jean 

Μαμάκιας

https://www.youtube.com/watch?v=TRke_Qsxkr0

Μπλέξιμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιβιώσω.

Η οικογένεια μου με στεναχωρεί πολύ συχνά. Όχι αυτή δηλαδή, η ύπαρξη της ανεξάρτητα με μένα. Εμένα δε μου κάνουν και τίποτα κακό. Πρόσφατα σε ένα γλέντι, αρκετά μεθυσμένος είδα να περνούν από μπροστά μου 3 εμβληματικές φιγούρες της οικογένειας μου, καμία όμως με το επίθετο μου.

Η μαμά μου.
Ο θείος μου.
Η γιαγιά μου.

Με έθλιψε(υπάρχει αυτή η λέξη;) απίστευτα να τους βλέπω να χορεύουν σε εκείνο το γλέντι. Ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω περήφανος, πολύ πιο πολύ απ' όσο φανταζόμουν οτι θα νιώσω.

Να, πρώτος ο θείος μου να χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας (ή Ευανθίας όπως το λέει η γιαγιά μου). Και πραγματικά δεν έχω ξαναθαυμάσει άνθρωπο να χορεύει ζεϊμπέκικο. Πάντα θεωρούσα οτι όσοι το χορεύουν είναι λίγο περίεργοι να σας πω την αλήθεια. Ο θείος μου χόρεψε εκπληκτικά λοιπόν. Και ήταν ο ίδιος θείος μου μου κατεβάζει χριστοπαναγίες στη δουλειά (όπως ατυχαίνει να δουλεύουμε μαζί) και πίνει και μας λέει τεμπέληδες και μας ειρωνεύεται. Τον συμπάθησα τον θείο μου παραπάνω μετά από αυτόν τον χορό. Νομίζω πραγματικά τον κατάλαβα καλύτερα από οποιαδήποτε συζήτηση έχουμε κάνει ποτέ (δηλαδή καμία).

Μετά ήρθε η γιαγιά μου, χαμογελαστή και αδέξια. Ήξερα πως πονούσε το πόδι της και δυσκολευόταν να χορεύει. Όπως ξέρω και οτι μάλλον δεν έχει πολλούς χορούς ακόμα να ρίξει. Άλλη μια παλιά αθηναϊκή καραβάνα της δεκαετίας του '90. Αντιπροσωπεύει ακριβώς τα συναισθήματα που έχω για τον απλό λαό της Αθήνας στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Τον κόσμο που μένει απέναντι από το ρετιρέ του αντένα (ή όποιου το έδειχνε).

Και τελευταία η μαμά μου, που την αγαπώ πολύ (και η Ειρήνη με λέει μαμάκια) και στεναχωριέμαι που δεν μπορεί ούτε να περπατήσει, ούτε να φάει σωστά. Και αυτή με τη σειρά της τελειώνει τους χορούς της. Όπως όλοι μας φαντάζομαι. Αυτή κι αν είναι η επιτομή του Αθηναίου πριν 25 χρόνια. Χαρτιά, κακή δουλειά, λίγα λεφτά, παιδιά και μπύρες. Νομίζω αυτά συγκροτούσαν τη μαμά μου τότε. Και το Κόμμα βέβαια (ένα είναι το Κόμμα).

Η μαμά μου που μας λέει με χαμόγελο τους μαραθώνιους πόκας που έριχνε με τους φίλους της (και με τη γιαγιά μου μαζί) για 15 μέρες. "εγώ γυρνούσα από τη δουλειά, μαγείρευα στα γρήγορα, και άρχιζα να παίζω μέχρι την επόμενη το πρωί που πήγαινα για δουλειά. Αυτό για κανά δεκαπενθήμερο". Και η γιαγιά μου που έχει χάσει ποιος ξέρει τι στα χαρτιά και σταμάτησε να παίζει. Και ο θείος μου που κάποτε ήταν σαν και μένα (σύμφωνα με τις άλλες δύο) και τώρα έγινε όπως θα γίνω και εγώ μάλλον, κάφρος, μόνος, να αγωνιά για σουβλάκια και ποτά να ξεχαστεί.

Αυτά τα σκηνικά με μουσική υπόκρουση λαϊκών ασμάτων έτσι '80, '90 είναι η αγαπημένη μου αισθητική. Αν μπορούσα να γυρίσω ταινία, θα γυρνούσα μια τέτοια πρώτη απ' όλες. Όμως μέχρι εγώ να θυμηθώ να κάνω κάτι η μαμά μου η γιαγιά μου και ο θείος μου θα πεθάνουν και θα πεθάνουν μόνοι τους γιατί τα παιδιά τους είναι σαν και μένα, μοναχικά και αδέξια και κυρίως ανίκανα να εκφραστούν σωστά, αφήνοντας τους να περνάνε δίπλα τους στεναχωρημένοι και προβληματισμένοι για το που πήγαν λάθος και βγήκαν τα παιδιά τους έτσι.