Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

having fun already?

https://www.youtube.com/watch?v=fOqDpNJgqgI

αρέσκεια ή ειλικρίνεια

αυτό το δίλημμα τέθηκε απόψε

Μετά από εξοντωτική σκέψη νομίζω κατέληξα.

Παρένθεση:  
Σε αυτό με βοήθησε η επαφή που έχω τελευταία με όντα τα οποία δεν ανήκουν στην πανίδα της Γης. Ένα συγκεκριμένο δηλαδή. Δεν μπορώ να πω πολλά ακόμα καθώς η μελέτη των συνηθειών του και των φυσικών του χαρακτηριστικών είναι σε εξέλιξη. Μπορώ να πω με σιγουριά οτι δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος και πως δεν το έχω ξανασυναντήσει ως άνθρωπος και ως ερευνητής ποτέ ξανά.
Κλείνει η παρένθεση.

Αρέσκεια ή ειλικρίνεια; Αυτή η ερώτηση οδηγεί σε μία άλλη. Μη ειλικρίνεια σε ποιανού πράγματος την αρέσκεια θα οδηγήσει; Αν επιζητώ την αρέσκειά σου με ανειλικρίνεια, εν τέλει θα σου αρέσει κάτι ανειλικρινές. Ναι. Άρα, σύντροφοι και συντρόφισσες, το ερώτημα που τέθηκε στην αρχή είναι κάλπικο. Δεν υφίσταται η έννοια της αρέσκειας χωρίς ειλικρίνεια. Άρρηκτα δεμμένα, ταυτοχρόνως συγκρουόμενα. Με ρωτά ο (ανθρωπ)όμορφος εξωγήινος: "γιατί όχι ειλικρίνεια", και του απάντησα: "γιατί φοβάμαι οτι δε θ' αρέσει". Καταλάβατε; πέσαμε στην ίδια παγίδα που περιγράφηκε παραπάνω, συναδέλφισσες και συνάδελφοι. Αντί να αναρρωτηθώ για τη αληθινή φύση του πράγματος που προσπαθώ να πουλήσω, στηρίχτηκα στο μάρκετινγκ. Λάθος στρατηγικής, λάθος ολκής.

Αλλά υπάρχει χρόνος για διορθώσεις. Ας μην προδιαγράφουμε τις εξελίξεις με ένα κλίμα ηττοπάθειας και μοιρολατρείας. Στο δίλημμα της ειλικρίνειας και της αρεσκείας τώρα, σύντροφοι και συντρόφισσες, γνωρίζουμε την απάντηση. Όπως δεν νοείται ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, ακολούθως δεν μπορεί να συλληφθεί αυθεντική αρέσκεια χωρίς ειλικρίνεια.

Όπως λέει και η λαϊκή ρήση για το παιχνίδι της εικοσιμίας: "Πολλά βάζετε, πολλά παίρνετε. Λίγα βάζετε, λίγα παίρνετε". Κι εγώ από τη φύση μου είμαι λάρτζ τύπος γενικά.

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

άει μωρή ψωνάρα Γιώργο

σκαρφαλώσαμε, πόσο σκαρφαλώσαμε
και φτάσαμε όπου φτάσαμε
σε ένα σημείο που να φαίνεται η κορυφή, μα απείχε τόσο πολύ, τόσο πολύ ακόμα
εμένα οι γάμπες μου είχανε σκληρύνει, εσένα επίσης
δεν ξέραμε τι να πούμε γιατί είχαμε λαχανιάσει από το τρέξιμο
και από το άγχος μην πούμε κάτι λάθος
μέχρι τότε δεν είχαμε πει βέβαια κάτι λάθος
λίγα κακά αστεία εσύ, λίγα κακά αστεία εγώ
λίγα καλά αισθήματα εσύ, λίγα καλά κι εγώ

στο επόμενο πλάτωμα ξανασταματήσαμε
κουραστήκαμε
και είπαμε να ξεκουραστούμε χωρίς να συνεννοηθούμε
εσύ όμως έχεις μεγαλύτερη αντοχή και σε 5 λεπτά σηκώθηκες
εγώ ούτε που να κουνηθώ
και ξεκίνησες
και ούτε που σου φώναξα να περιμένεις
τι δικαίωμα είχα να σου πω να με περιμένεις;
ή να ήμουνα πιο γυμνασμένος
ή να 'χα φροντίσει να με αγαπάς αρκετά ώστε να περιμένεις από μόνη σου

και δεν άργησε η στιγμή που πέρασες ένα λόφο και δε σε έβλεπα πια
σηκώθηκα κάποια στιγμή βέβαια για να σ' ακολουθήσω
αλλά δεν τα κατάφερα και πολύ καλά
η συναισθηματική ιχνηλασία δεν είναι το φόρτε μου
σε αντίθεση με την κανονική ιχνηλασία που είναι κάπως
και τελικά σε έχασα στους ατελείωτους λόφους συναισθημάτων που έχουμε συγκεντρώσει
μισή λόφοι δικοί σου
μισή λόφοι δικοί μου

νομίζω θα περιφερθώ λίγο ακόμα εδώ γύρω
έχει ωραία τοπία στους λόφους σου
παίζει καλή μουσική κι ας μην την ακούω εγώ προσωπικά
θα περιφέρομαι και θ' απογοητεύομαι
θα απογοητεύομαι και θα περιφέρομαι
μέχρι να βαρεθώ
μετά θα φύγω να βρω καμιά άλλη τοποθεσία παρόμοιου τύπου
μετά θα απογοητευτώ κι από κει
και θα συνεχίσω να περιφέρομαι
μέχρι να πεθάνω

ωραία ζωή είναι η ζωή
μου αρέσει δε μου αρέσει
ωραία ζωή είναι η ζωή
έπρεπε να φτάσω στα γεράματα για να καταλήξω αισιόδοξος

μην ξεχνάς, μην ξεχνάς, μην ξεχνάς
εσύ ναι, δεν το λέω στον εαυτό μου
μην ξεχνάς
πως το αίμα μου είναι εύφλεκτο ακόμα
η καρδιά μου έχει πίεση ακόμα
η μύτη μου ανοίγει ακόμα
αρκεί μια σπίθα, εκεί, κοντά στη μύτη μου που ρέει ακόμα εύφλεκτο αίμα
για να αρπάξω ολόκληρος φωτιά

μην ξεχνάς πως όταν θα καίγομαι εγώ
όλος ο κόσμος θα ζεσταίνεται

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Χρειάζομαι απεγνωσμένα νερό

https://www.youtube.com/watch?v=RlZ4fba4rzs

Τι μπορείς να πεις σε κάποιον ξένο; Όχι, δεν πήγαινε πουθενά αυτό.

Μοιάζει η ατμοσφαιρική πίεση να έχει πάει από τη 1 ατμόσφαιρα (ομπβς) στις 5. Και μοιάζει να ανεβαίνει συνεχώς. Μέχρι δηλαδή να γίνει, είτε πολύ μεγάλη και να εκραγώ προς τα μέσα, το γνωστό και ως implode, είτε να με βοηθήσεις και να γίνει η πίεση τόσο μικρή που να εκραγώ προς τα έξω, το γνωστό και ως-

αυτό

Να μαθαίνουμε και τίποτα. Φρονώ πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, αλλά μέχρι τότε κάποιος θα αιμορραγήσει, ή πιο σωστά θα αισθημορραγήσει. Μαζεύεται κάπου όλο το αίμα που χύνεται;

Όχι, σκάσε.

Καλά σκάω. Είπαμε να μη φιλοσοφούμε ε; όλο το ξεχνάω. Όλο το ξεχνάω αλλά δε φιλοσοφώ κιόλας. Άρα τι κάνω; Μαζεύονται κάπου όλες αυτές οι ερωτήσεις μου για να απαντηθούν στο τέλος;

Όχι, σκάσε.

Καλά. Ρωτάω ρωτάω ενώ έχω ήδη βαρεθεί τη συζήτηση, η συζήτηση είναι μια μέθοδος επικοινωνίας, η επικοινωνία είναι μια μέθοδος επιβίωσης, η επιβίωση είναι μια μέθοδος για να... τι; Γιατί είπαμε επιβιώνουμε; Δε θυμάμαι αν μου το εξήγησε κανείς ποτέ. Νομίζω όχι. Επιβιώνουμε γιατί έτσι γίνεται. Ντάξει, καλά κάνουμε γενικά. Ο σκοπός είναι άλλωστε ανθρώπινη κατασκευή, το ένστικτο επιβίωσης δεν έχει σκοπό, είναι εργαλείο. Εργαλείο για να κάνουμε χαμό;

Όχι, σκάσε.

Μη μου μιλάς άσχημα!

Αφού λες μαλακίες.

Καλά, σκάω.

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Πολλά. Πολλά κι ευτυχισμένα.

https://www.youtube.com/watch?v=DPaK9Ih2jOQ

Και καθώς σέρνομαι και μπαίνω σιγά σιγά ή γρήγορα γρήγορα στο εικοστό ένατο έτος που η καρδιά μου χτυπάει και μπορεί κανείς να με δει να τον κοιτάω αναρωτιέμαι πότε ξεκίνησε αυτή η ύπαρξη και πότε θα τελειώσει.

Ναι ντάξει, είναι επετειακό, το ξέρουμε όλοι αυτό. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα με πιάσει να γιορτάσω την επέτειο της επίσημης δήλωσης πως είμαι εδώ και υπάρχω και επηρεάζω. Αλλά όταν επηρεάζεις επηρεάζεσαι κιόλας. Η φυσική τα έχει λύσει αυτά αιώνες τώρα.

Σέρνομαι λοιπόν και περνάω τη γραμμή τερματισμού, έχω ολοκληρώσει 28 γύρους και ξεκινάω τον 29ο. Έχω δρόμο ακόμα. Μάλλον. Είμαι κουρασμένος αλλά επουδενί εξαντλημένος. Οι άνθρωποι γεννιούνται κουρασμένοι, εγώ αυτό πιστεύω. Κουρασμένοι από την κοιλιά της μάνας τους που λέει και μια έκφραση. Αλλά που δεν είναι έκφραση εδώ. Κουρασμένοι αλλά ποτέ εξαντλημένοι. Θαυμαστά εξελιγμένοι, έχουμε άπειρους μηχανισμούς και λειτουργίες να σιγουρέψουν οτι δε θα εξαντληθούμε. Πάντα υπάρχει κάτι να σου δώσει λίγη παραπάνω ενέργεια. Πάντα στις χίλιες ήττες θα σου έρθει μια νίκη να σιγουρέψει οτι δε θα τα παρατήσεις. Να σιγουρέψει οτι θα διατηρήσεις την ψευδαίσθηση οτι μπορούν οι νίκες να γίνουν περισσότερες και οι ήττες λιγότερες. Και το σιγουρεύει.

Σέρνομαι με μια ταχύτητα άλφα, και οι συναθλητές μου σέρνονται και αυτοί, άλλοι πιο γρήγορα άλλοι πιο αργά, με κάποιους μιλάμε κιόλας κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τους συμπαθώ αλλά τους συναγωνίζομαι κιόλας. Ποιος θα κάνει τον καλύτερο αγώνα; Εδώ δε μετράει ο χρόνος, μετράει πρώτα πρώτα ποιος θα συνεχίσει να τρέχει πιο πολύ. Και μετά, ποιος θα τρέχει με το καλύτερο στυλ. Άλλοι τρέχουνε σκυφτοί, άλλοι τρέχουνε χαμογελαστοί, άλλοι τρέχουνε με το κεφάλι ψηλά, αλλοι απλά τρέχουνε χωρίς να ξέρουνε γιατί. Που και που προσπερνάμε πτώματα εκείνων που δεν κατάφεραν να συνεχίσουν τον αγώνα αλλά στον επόμενο γύρο τα έχουνε ήδη πάρει από το ταρτάν, είναι αμείλικτοι και αποτελεσματικοί πολύ οι διοργανωτές. Φαντάζομαι οτι κάποια μέρα, σε κάποιο γύρο κι εγώ θα σκοντάψω για τελευταία φορά και δε θα ξανασηκωθώ και θα με προσπερνάνε κάποιοι γνωστοί μου και στον πρώτο γύρο θα στεναχωριούνται, στο δεύτερο ίσως να δούνε την κηλίδα του αίματος που δε θα έχει απορροφηθεί ολόκληρη από το μαλακό έδαφος και να με θυμηθούνε, αλλά μετά απο λιγους κύκλους θα ξεχνούνε οτι εκεί σκόνταψα εγώ.

Είναι λογικό φυσικά, το ίδιο κάνω κι εγώ. Άλλωστε αυτός είναι ένας από τους μεγάλους μηχανισμούς μας που μας βοηθάει να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Αν δεν ξέχναγες ποτέ, όλη σου η ενέργεια που θα έπρεπε να πηγαίνει στο τρέξιμο-σύρσιμο θα πήγαινε στη θλίψη και στην απώλεια και δε θα συνέχιζες για πολύ. Η λήθη είναι αμυντικός μηχανισμός, εγώ αυτό πιστεύω.

Και ευτυχώς θεέ μου που δεν υπάρχεις ούτε εσύ, ούτε η μετά θάνατον ζώη. Τι θλίψη θα ζούσαμε νιώθοντας οτι χάσαμε τόσα πράγματα, οτι δε θα ξαναδούμε τόσους ανθρώπους, οτι δεν καταφέραμε τόσα και τόσα. Κάθε μέρα μου μετά το θάνατό μου θα είναι βασανιστήριο.

Ας συνεχίσω το τρέξιμο λοιπόν και ας κάνω υπομονή γιατί κάθε ήττα είναι ένα μεγάλο σχολείο (που λέει και το κόμμα) και αν τα παίρνεις τα γράμματα μπορείς να κάνεις τις νίκες σου μεγαλύτερες και τις ήττες σου ανεκτές. Και στο τέλος βέβαια τίποτα δε θα μετράει αλλά μιας και το τέλος είναι ακόμα πολλά χρόνια μετά (μάλλον) δεν έχει καμία χρησιμότητα να αρνείσαι τη γνώση, να αρνείσαι τη βελτίωση, να αρνείσαι την εξελίξη, να αρνείσαι γενικώς. Θα αρνηθείς συνολικά όταν σκοντάψεις, πάντα μας δίνεται η ευκαιρία να αρνηθούμε, πάντα μας δίνεται η ευκαιρία να σκοντάψουμε, πάντα σκοντάφτουμε.

Φαντάζομαι αυτό που θέλω να πω είναιιιιι... χρόνια πολλά;

Ορ σάμθινγκ

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017

είχα έρωτες κόκκινους και χρυσούς και τώρα έχω έρωτες μαύρους, λαχανί της αρρώστιας και ημιδιάφανους

Πρέπει να είναι η δεύτερη φορά που γράφω και ανεβάζω κείμενο έξω από το σπίτι μου. Όχι οτι έχει και σημασία που το γράφω. Ή τι γράφω. Ή τι θα γίνει αφού το γράψω.

Μετρώντας άδικα χαμένο χρόνο

Α, δε θυμάμαι ακριβώς ποιον μου θυμίζει αυτό το τραγούδι. Πολλούς νομίζω. Άμα περνάει ο καιρός αλληλοκαλύπτονται στα τραγούδια τα πρόσωπα κι έτσι δε θυμάσαι αν το αφιέρωσες εκεί ή εκεί ή για ποιο λόγο. Είναι καλό που δε θυμάμαι φαντάζομαι.

Κάποια στιγμή σκέφτηκα και αποφάσισα πως θα αλλάξω και θα γίνω καλύτερο παιδί. Και τελικά βρέθηκα να αναρωτιέμαι πότε σταμάτησα να είμαι καλό παιδί. Πότε έγινε αυτό, αλήθεια; Υποτίθεται οτι ήμουνα καλό παιδί, και συμπαθητικός και άτομο εμπιστοσύνης. Πότε σταμάτησαν να ισχύουνε αυτά; Και γιατί άργησα τόσο πολύ να το καταλάβω;

Μελαγχόλησες τώρα και φεύγεις

Α θυμήθηκα μια δυο φορές ποιον σκεφτόμουνα όταν το άκουσα αυτό πρώτη φορά. Τέλος πάντων δεν έχει σημασία αυτή η ιστορία για να την αφηγηθώ. Ούτε καν για να κάνω καμια αναφορά δηλαδή. Οι τοξότες τελικά βαριούνται όντως εύκολα.

Δεν ήταν απαισιόδοξο κειμενάκι γενικά. Έγινε. Σαν και μένα. Ξέχασα να ελέγξω την καλότητα μου, ξέχασα να ελέγξω τις φιλίες μου και όλοι βγαίνουνε σαν ζώα και λένε πως είναι ο,τι μου βγει. Όσες φορές κάνω ο,τι μου βγαίνει τα πράγματα πάνε στραβά. Όσες φορές δεν κάνω ο,τι μου βγαίνει, συμβαίνει το ίδιο. Για δες.

για δες

για δες

ε δες ντε

Δεν έχει τίποτα να δεις εδώ, έτσι μου είπες. Όχι δε μου το πες, εγώ το κατάλαβα. Όχι δεν το κατάλαβα, το φαντάστηκα. Ζωηρή φαντασία, ναι. Αρκεί να το φανταστώ και συμβαίνει.

Κακώς εναπόθεσα τις ελπίδες μου στη δικιά σου αγάπη. Κακώς εναπόθεσα τις ελπίδες μου σε σένα. Δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να σε βαρύνω με. Όταν δεν έχω σύνταξη θα πει πως δεν έχω και καλή διάθεση.

τόσες λέξεις για να μην πούμε τίποτα.

τόσα ραντεβού για να μην μας βγαίνει με τίποτα

τόσες υποσχέσεις για να μη βλεπόμαστε με τίποτα

τίποτα τίποτα τίποτα που λέει και ο Τσόλης

γυρίζω ανόητα πίσω για να βάλω τόνους και να διορθώσω ορθογραφικά. Ο,τι πιο ανούσιο έχω κάνει πέρα από τη συγγραφή αυτού του κειμένου.

Οι φίλοι μου είμαι νεκρός για κείνους

καταλάβατε;

άκου εν πλω το "φεύγεις" και πάρε με τηλέφωνο να μου πεις πως σου φάνηκε

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Η μέρα του εγώ είναι 2 φορές ο εγωισμός μου

Σήμερα είναι η μέρα του ΕΓΩ. Σήμερα θέλω κάποιος να έρθει σπίτι μου, να με θέλει αυτός πιο πολύ απ' όσο τον θέλω εγώ, να καθίσει μαζί μου και να με φροντίσει αυτός, να πάρει τηλέφωνο να παραγγείλει αυτός, να πληρώσει αυτός (ή έστω να βρει από το πορτοφόλι μου τα λεφτά αυτός), να με παίρνει αγκαλιά αυτός, να με γδύσει αυτός, να επιλέξει τι ταινία θα δούμε αυτός, αλλά να δούμε ο,τι θέλω εγώ, να μου μιλάει γλυκά αυτός, να μη δυσανασχετεί με τις κόνξες μου, να μη μου κάνει παρατηρήσεις πολλές, να κοιμηθώ πρώτος εγώ, να με ξυπνήσει αυτός, να μου δείξει οτι θέλει να ξυπνήσω για να με δει αυτός.

Εγώ και αυτός.

εεεεε αυτή εννοώ, σόρρυ.

σιχασιά

υποτίθεται πρέπει να παίξω θέατρο μπροστά σου
να είμαι κάπως που δεν είμαι
για να σου αρέσω
και μπορεί και να μπορώ να παίξω
που δε μπορώ

αλλά δες
άμα παίξω θέατρο
με το ζόρι και με δυσκολία και ξενερώνοντας πολύ
επειδή θα προσποιηθώ οτι είμαι έτσι ενώ είμαι αλλιώς
άμα παίξω θέατρο λοιπόν
και τελικά σε πείσω οτι είμαι ωραίος

ε προφανώς δεν μπορώ να παίζω θέατρο για πάντα
κάποια στιγμή θα καταλάβεις οτι δεν είμαι έτσι
και τότε;
τσάμπα το θέατρο
τσάμπα ο χρόνος μας
τσάμπα όλα

με πιάνει μια σιχαμάρα που με αναγκάζεις να σου παίξω θέατρο
με πιάνει σιχαμάρα
αλήθεια

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Φλώρος εγεννήθηκα και φλώρος θα πεθάνω

https://www.youtube.com/watch?v=D4sTDrmz20Q

Κοίτα, αναστήθηκα για δεύτερη φορά
κοιτάς;
κοίτα, θα χορέψω για σένα
αλλά πρέπει να κοιτάς

κανείς δεν είναι κακός στην ιστορία μου
αυτό είναι το κρίμα
κανείς δεν είναι αληθινά κακός
του κακούς θα τους δέρναμε
θα τους τραμπουκίζαμε
θα τους σκοτώναμε
θα τους διώχναμε απο τη ζωή μας

αλλά κανείς δεν είναι κακός

λυπάμαι τόσο που είναι όλοι τους καλοί. Θέλω να είναι κακοί, να μπορώ να τους ξεχωρίσω. Να μπορώ να μη λυπάμαι όταν τσακώνομαι μαζί τους. Να μπορώ να μην πληγώνομαι όταν δε με θέλουν. Να τους βαφτίζω κακούς και να τελειώνω. Αλλά κανείς δεν είναι κακός. Είναι όλοι τόσο μα τόσο δύσκολοι. Και πονεμένοι. Και προβληματικοί. Και προβληματισμένοι. Και χωνεμένοι και ξερασμένοι με 2 3 άτομα για να τους στηρίζουνε, αν είναι τυχεροί, αν είναι άτυχοι με 1 κι αν είναι πολύ άτυχοι με κανέναν. Και τότε τους λέμε κακούς. Και είναι. Αλλά κανείς δεν είναι κακός ρε γαμώτο.

Αλλά κάποιες φορές πρέπει να τους φερθούμε σαν να είναι. Και με κόμπους, τον έναν πάνω στον άλλον, να μας πνίγουνε, να γεμίζουνε τα ιγμόρια μας υγρά, και να πονάμε, να βρίσκουμε τους κακούς και να τους διώχνουμε, γιατί πρέπει να φτιάξουμε κάποια στιγμή το κακό, να το κάνουμε καλό. Τι σχετικιστική συζήτηση ε;

Έχουμε φτάσει να μιλάμε για τακτική και στρατηγική, για πολιτικές θέσεις και ζητήματα επαναστατικής αλλαγής κι εγώ είμαι κολλημένος στο οτι όλοι είναι καλοί. Είμαι τελείως εκτός κλίματος νομίζω.




Κ: Σήμερα θα ήταν η πρώτη φορά που θα σου έλεγα οτι σε αγαπώ και η πρώτη φορά που δεν θα εννοούσα τίποτα ερωτικό. Αχ πόσο μου τη σπάει να μην καταφέρνω να κάνω το σκληρό γαμώτο. Όχι οτι καταφέρνω να κοροιδέψω και κανέναν δηλαδή.

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Εκείνος κι εκείνη, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, κάπου που έχουν ζήσει χιλιάδες ακόμα σαν κι αυτούς

Εκείνη είπε: σταμάτα να γράφεις φιλοσοφίες, γράψε στιγμές

Εκείνος απάντησε: Θέλουμε δε θέλουμε, η πραγματικότητα κρύβει φιλοσοφία ούτως ή άλλως.

Και προσπάθησε να γράψει στιγμές αντί για ψηλά νοήματα.

πρώτη στιγμή

Ξύπνησε πρώτος. Πάντα ξυπνούσε πρώτος το τελευταίο πενθήμερο. Κοίταξε μια δίπλα του, είδε ένα ζευγάρι βλέφαρα και έκλεισε κι αυτός τα δικά του ξανά. Είχε ώρα. Τα ξανάνοιξε μετά από 5 λεπτά. Αυτή τη φορά, στη θέση των βλεφάρων κάτι τεράστια γκρι-πράσινα-καφέ-πετρόλ μάτια. Ίσα που να σκεφτεί να της μιλήσει, τη θέση τους πήραν ξανά τα βλέφαρα. Όμορφο δέρμα, λευκό σχετικά, όπως του αρέσει. Πριν προλάβει να σκεφτεί να την αγκαλιάσει, εκείνη κοιμόταν ξανά.

κατ και επόμενη στιγμή

Έφευγαν. Κάπου πήγαιναν μαζί, ίσως 3 στενά παρακάτω, ίσως κέντρο, ίσως στο ψιλικατζίδικο. Κοιτάχτηκαν λίγο πριν φύγουνε. Είχε προηγηθεί ένα κομπλιμέντο του σε αυτή, πάλι της έλεγε πόσο όμορφη είναι νομίζω, δεν θυμάμαι ακριβώς. Εκείνος ένιωσε ένταση ξανά, ένιωσε πως θέλει να τη φιλήσει ξανά αλλά δεν το έκανε. (καθώς απαγορεύεται η φιλοσοφία δεν θα κάνουμε εδώ υποθέσεις για το γιατί, απλά θα παραθέσουμε τα γεγονότα) Κοιτάχτηκαν κάποια δέκατα παραπάνω από τα δέκατα που κρατάνε οι ματιές των ανθρώπων συνήθως και μετά εκείνη γύρισε, άνοιξε την πόρτα και βγήκανε. Μέχρι να κατεβούν τις σκάλες όλη η ένταση είχε διαλυθεί.

κατ και επόμενη στιγμή

Διασκεδάζουν με χαζομάρες στο ίντερνετ κι εκείνος σκέφτεται πως περνάει τέλεια μαζί της. Εκείνη δε γνωρίζουμε τι σκέφτεται ακριβώς αλλά δείχνει να περνάει καλά. Κοιτάζονται ξανά, καθυστερούν τα βλέμματα τους στα απέναντι μάτια ξανά, αλλά ο κρυμμένος του ερωτισμός δεν αναδύεται. Κάποια στιγμή, φυσικά, η σύνδεση σπάει, εκείνος κοιτάει αλλού, εκείνη κοιτάει αλλού, εκείνος μελαγχολεί αλλά προσπαθεί να το κρύψει, εκείνη ακόμα δεν ξέρουμε ακριβώς τι νιώθει.

κατ και επόμενη στιγμή

Τώρα πια είναι χωρισμένοι από γεωγραφικές οντότητες και ανταλλάσουν έξυπνα αστεία μέσω διαδικτύου. Εκείνος γελάει, εκείνος μιλάει, εκείνος μελαγχολεί ξανά. Εκείνη γελάει, εκείνη μιλάει, εκείνη δεν καταλαβαίνει τη μελαγχολία του. Συνήθως. Εκείνος σκέφτεται πως του λείπει αλλά, παρόλη τη θλίψη του, αναγνωρίζει τον παραλογισμό του. Με σχολιάκια και καρδούλες προσπαθεί να της δείξει οτι θέλει να την ξαναδεί. Εκείνη το καταλαβαίνει, εκείνη δεν το καταλαβαίνει και συνεχίζουν να μιλάνε. Περνάει καλά εκείνος όταν μιλάνε.

κατ και μαύρο

μουσική

ώρα για φιλοσοφία τώρα

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

absolutely impossible to adapt to language

https://www.youtube.com/watch?v=m-0H4HOATOM

Δεν το είπα σε κανέναν τι μου συνέβη στο τρένο όταν ανέβαινα Θεσσαλονίκη. Όχι γιατί ντράπηκα ή γιατί δε θα με πιστεύανε. Αλλά γιατί δε συνέβη και κάτι τρομερό. Ή δε συνέβη και κάτι τρομερό όπως το περιγράφω.

Πόσες φορές δεν μου χει τύχει (πια πάρα πολλές) να είμαι κάπου και να νιώθω έτσι. Όλες οι στιγμές έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.

Το πρώτο είναι οτι είναι σχεδόν πάντα βράδυ. Έχει τύχει και μέρα αλλά πολύ σπάνια.

Το δεύτερο είναι οτι, εφόσον βράδυ, πάντα υπάρχει μια μονή ή μια διπλή σειρά από πορτοκαλί φώτα δρόμου. Πάντα. Ακούγεται πολύ συγκεκριμένο, και είναι, αλλά υπάρχει πάντα.

Και το τρίτο φυσικά, το αγαπημένο μου και μάλλον όλων των ανθρώπων, ίσως επειδή είμαστε συνυφασμένοι με αυτό, ίσως επειδή όλα είναι συνυφασμένα με αυτό, είναι η  κ ί ν η σ η. Πάντα στις στιγμές που δεν μπορώ με τίποτα (αλλά να που τώρα προσπαθώ) να περιγράψω υπάρχει κίνηση.

Α, ξέχασα και το τελευταίο. Αρκετά σημαντικό και αυτό. Μουσική. Ατμοσφαιρική, που να υποδηλώνει την ακινησία μου σε σχέση με την κίνηση των πάντων ή το ανάποδο. Είτε όλα θα κινούνται γύρω μου και θα τα παρατηρώ ακίνητος είτε εγώ θα περνώ δίπλα τους και θα μοιάζουν ακίνητα.

Μουσική που να υποδηλώνει όχι κίνηση πια αλλά διαφορά ταχύτητας (νομίζω αυτό είναι το μυστικό τελικά, η διαφορά ταχύτητας).

Και οι ευθείες ή οι καμπύλες των σειρών των πορτοκαλί φώτων να πηγαίνουν παράλληλα με μένα ή κάθετα με μένα. Να είμαι σε κορυφή λόφου και να βλέπω μεγάλες σειρές ή να περνάω μία μία τις λάμπες και να βλέπω τη σκιά μου να χάνεται πίσω μου κάθε 2-3 δευτερόλεπτα.

Ή (για να επιστρέψω σε αυτό που ήθελα να πω) να έχουν κλείσει τα φώτα του κουπέ στο τρένο, να είμαστε κάπου μετά τη Λάρισα, οι άγνωστοι συνταξιδιώτες μου να κοιμούνται κι εγώ κολλημένος στο παράθυρο, με τα μάτια ξερά από τη νύστα, να κοιτάω αχόρταγα έξω τις ατελείωτες σειρές των πορτοκαλί φώτων που σηματοδοτούν μια εθνική (ή έναν κωλόδρομο, ποιος ξέρει) και να τις ακολουθάμε ή να τις διασχίζουμε και να πηγαίνουμε, όλο να πηγαίνουμε και η διαφορά ταχύτητας μας να είναι κατά κάποιο τρόπο σαν να ζουμάρω σε κυτταρικό ή μοριακό επίπεδο στην ίδια την πραγματικότητα, όχι μόνο σαν ύλη αλλά σαν το οτιδήποτε. Να ζουμάρω στην ίδια την ουσία της πραγματικότητας, να ζουμάρω με εργαλείο τη διαφορά ταχύτητας και να μπορώ επιτέλους να δω τι σημαίνει να είμαι αυτό που είμαι και να κάνω αυτό που κάνω, όχι πια σαν Γιώργος ή σαν άτομο καν αλλά σαν ομάδα, σαν σύνολο, σαν αλφαστερητικοεαυτός, σαν όλοι όσοι θα ήθελα να είναι μαζί μου να κοιτάμε το ίδιο πράγμα, να νιώθουμε το ίδιο πράγμα και να είμαστε το ίδιο πράγμα και να χαιρόμαστε για αυτή τη συνοχή, σαν να είμαστε επιτέλους ολοκληρωμένοι μέσα στην ανυπαρξία του ατόμου.

Δε χρειάζεται να το πεις, ξέρω πως δεν τα περιγράφω καλά. Αν μπορούσα να τα περιγράψω όλα τόσο καλά μπορεί να έγραφα και κάτι καλό ντουντ.

https://www.youtube.com/watch?v=ny7BM7wjYIc

"There is, however, a class of fancies of exquisite delicacy which are not thoughts, and to which as yet I have found it absolutely impossible to adapt to language.

These fancies arise in the soul, alas how rarely.

Only at epochs of most intense tranquillity, when the bodily and mental health are in perfection. And at those weird points of time, where the confines of the waking world blend with the world of dreams.

And so I captured this fancy, where all that we see, or seem, is but a dream within a dream."

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

Φωτογένειες, αποστάσεις και οικονομικά μεγέθη

Σιχαίνομαι τους ανθρώπους με πολύ φωτογένεια. Δηλαδή τι; Οτι κάτι συμβαίνει και βγαίνεις όμορφη σε φωτογραφίες; Και όταν σε βλέπω από κοντά ούτε καν;

Καλά όχι. Πιο πολύ σιχαίνομαι τους ανθρώπους που είναι το ίδιο όμορφοι και στις φωτογραφίες και απο κοντά.

Και γενικά, και πολύ χαλαρά, γενικά, και χωρίς πολλές υπερβολές, κάθομαι να σκέφτομαι για αποστάσεις 2 σημείων στο χώρο, τι μπορεί να συμβεί ανάμεσα, τι μπορεί να συμβεί στα 2 άκρα και πως.

Και γενικά, πολύ χαλαρά γενικά, χωρίς υπερβολές, σκέφτομαι οτι δεν έχουμε λεφτά να κάνουμε αυτά που θέλουμε και αναρωτιέμαι αν αυτό θα έπρεπε να μας δυσκολεύει όσο μας δυσκολεύει.

Οι υλικές δυσκολίες είναι αντικειμενικές, δεν αντιλέγω. Τι άνθρωποι είμαστε αν δεν τις ξεπερνάμε; Αυτό κάθομαι και σκέφτομαι.

και εσένα σκέφτομαι

σκέφτομαι και γράφω η φάση μου

Όλα λάθος, αυτοσαμποτάζ και κακοδιαχείριση. Δύσκολη σεζόν η φετινή, το ξαναλέω.

Damn girl, you sure look good in this song

Στο επόμενο ραπ πάρτυ, πέρα από όλα τα άλλα υποψήφια τραγούδια που έχω για να πω, θέλω να γράψω ένα αληθινά παράξενο τραγούδι. Ξέρεις, είναι όταν γράφω ένα τραγούδι, ή κάτι, και πάντα, ενώ μπορεί να χει ξεκινήσει αισιόδοξα, καταλήγει, ακόμα και με την τελευταία του φράση να γίνεται θλιμμένο.Θέλω λοιπόν, για τον πειραματισμό αλλά όχι μόνο για αυτό, να καταφέρω να γράψω κάτι που να μιλάει για χαρά και ευτυχία και να μην την παίρνει πίσω με τίποτα.

Ούτε να σου δείχνει οτι το ταξίδι είναι το θέμα αν ο προορισμός είναι χάλια, ούτε να σου δείχνει οτι οι θυσίες σου δεν πάνε χαμένες, ούτε να σου λέει πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος.

Θέλω να ξεκινάει από μια κατάσταση χαράς και να παραμένει εκεί. Χωρίς διαλλείματα και παρενθέσεις. "Ξύπνησα σήμερα και είμαι χαρούμενος και έπεσα για ύπνο χαρούμενος ακόμα". Κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν γίνεται. Ή αν μπορώ να το κάνω εγώ. Νομίζω γίνεται. Και γενικά είμαι χαρούμενος άνθρωπος, όσο κι αν δε φαίνεται.

"Ξύπνησα σήμερα χαρούμενος γιατί η ζωή μου είναι σε καλή κατάσταση και θα βελτιωθεί κι άλλο και τίποτα δεν πήγε στραβά μέχρι να τελειώσω αυτό το τραγούδι και μάλλον δεν θα πάει μέχρι να πεθάνω". Σκέφτομαι να ξεκινήσω έτσι. Μόνο που θέλω ένα εξίσου χαρούμενο μπιτ.

κάτι σαν κι αυτό

κρίμα βασικά γιατί τον πυρήνα του τον χρησιμοποίησα ήδη στο προηγούμενο

αλλά γαμώ, αυτό το theme με κάνει να νιώθω ΚΑΛΑ.

Μακάρι να έβρισκα καμια γκόμενα που να γουστάρει νουτζάμπες, νομίζω θα μου έλυνε όλα τα προβλήματα αυτό.

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Όλα λάθος (το σύνθημα της φετινής σεζόν)

Σύντομα θα σε θυμάμαι αλλά δε θα μου λείπεις. Οπότε όσο προλαβαίνω.

Αυτό το ταξίδι της Θεσσαλονίκης είναι χωρισμένο σε 2 κομμάτια. Στο κομμάτι που έλειπες και το κομμάτι που ήσουν εκεί. Το καθένα είχε την ομορφιά του. Και το καθένα είχε τη θλίψη του. Δεν θέλω να αδικώ κανέναν.

Εκτός από 2 μέρη, το τελευταίο μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη είχε και 4 πρωταγωνίστριες.

1) Την πρώην κοπέλα μου
2) Τη νυν (και αεί) κοπέλα μου
3) Τη μέλλουσα κοπέλα μου
4) Τη μέλλουσα γυναίκα μου (you know it babe)

Αν καλοσκεφτείς τους αριθμούς που σου έδωσα, 4 και 7 νομίζω ήταν, θα καταλάβεις οτι δεν περιέχουν κάτι αρνητικό. Το 7 ήταν σχετικά με αυτό που έζησα. Το 4 σχετικά με αυτό που ήθελα να ζήσω.

Αλλά στα κείμενα είμαι καλός, όλοι το ξέρουνε αυτό. Και στους αριθμούς. Και στα κουτιά. Και στα αθλήματα. Και στο τρέξιμο, όπως άλλωστε είδες. Σε άλλα χωλαίνω. Όλοι κάπου χωλαίνουν. Εσύ ξέρεις που χωλαίνω. Κι εγώ ξέρω που χωλαίνεις.

Ή έστω, νομίζω οτι ξέρω.

Τέλος πάντων, έλεγα πως πέρασα στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια πιο πολύ με νοιάζει να σου αφήσω μικρά μηνυματάκια σε κειμενάκια μιας και είπες οτι θα τα περιμένεις (τα κειμενάκια, όχι τα μηνυματάκια) για αυτό και δεν μπαίνω στο θέμα και παίζω με λέξεις, ομοιοκαταληξίες και την υπομονή σου.

Ε, ωραία πέρασα, τι θες να πω άλλο; Μπορούμε να μιλήσουμε για σένα τώρα; Μπορούμε να μιλήσουμε τώρα; Έχεις ωραία φωνή, όχι τίποτα άλλο.

Αθήνα θα έρθεις ποτέ; Είμαι πολύ πιο ενδιαφέρων τύπος στο σπίτι μου να ξέρεις.

Την προσοχή σας παρακαλώ

Πριν γράψω το πολυαναμενόμενο recap του τελευταίου Θεσσαλονικιώτικου ταξιδιού μου, που δεν θα το γράψω σήμερα γιατί πραγματικά δεν έχω αποφασίσει αν θα είναι χαρούμενο ή θλιμμένο, θα αναφέρω εδώ πως πέρασα τέλεια μαζί της.

Πέρασα τέλεια μαζί της.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

μια φωτογραφία του τρόπου σκέψης μου

Ο νέος μου εαυτός έχει δημιουργήσει νέες σχέσεις με τους γύρω μου. Λογικό.

Όμως, (το όμως το έχω ψωμοτύρι τελευταία) οι νέες μου σχέσεις είναι χειρότερες από τις παλιές. Άρα ο νέος μου εαυτός (ή πιο σωστά, ο εξελιγμένος μου εαυτός) είναι χειρότερος από τον προηγούμενο; Ντάξει, ας αφήσουμε την προφανή ερώτηση: τι θα πει χειρότερος, τι θα πει καλύτερος.

Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το στάρτινγκ πόιντ αυτής της αλλαγής. Έχω κάποιες υποθέσεις (γιατί ΠΑΝΤΑ έχω κάποιες υποθέσεις) αλλά δεν επιβεβαιώνονται προς το παρόν.

ουφ, αυτό είναι άλλο ένα μπερδεμένο, χωρίς σκοπό, ποστ, σόρυ.

Αυτή η αλλαγή κάπου ξεκίνησε. Αλλά ντάξει, ας τ' αφήσουμε στην άκρη αυτό. Πάντα συμβαίνουν αλλαγές έτσι κι αλλιώς. Είναι όμως καλή αλλαγή;

Δεν καταλήγω πουθενά.

Εκνευρίζομαι όταν μιλάει κάποιος και δεν καταλήγει πουθενά, σαν τους συμφοιτητές μου στα μαθήματα του μεταπτυχιακού μου.

Χριστέ μου, κάποιοι από αυτούς έχουν σοβαρές και υπεύθυνες δουλειές, πληρώνονται καλά και κάποιοι άλλοι τους ακούνε.

Λέω πολύ συχνά χριστέ μου για άθεος.

Αλλά είναι τελείως βλάκες, σόρυ.

γουάτ

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Ο Αλέξης ήταν καλό παιδί και τώρα είναι νεκρός όπως θα είμαστε κι εμείς σύντομα.

https://www.youtube.com/watch?v=VQd1kvRbSEg

Δεν ξέρω αν το έχουμε συζητήσει αλλά είμαι τρομοκρατημένος.

Η Φαίδρα λέει οτι η πολεμική ρητορική δε βοηθάει κανέναν. Και μπορεί και να ισχύει. Αλλά κάθε σκυλί θα κάνει όπως μάθει. Κι εγώ έχω μάθει να βλέπω πόλεμο παντού. Ακούγεται αστείο σε κάθε έναν που δεν έχει ιδέα για τι μιλάω. Το φαντάζομαι. Όμως για μένα παντού έχει πόλεμο, παντού και κάθε στιγμή υπάρχει κάπου μια μάχη και σε κάποια από αυτές, σύντομα ή πολύ σύντομα, θα πρέπει να πεθάνω κι εγώ.

Και είμαι τρομοκρατημένος.

Ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό. Αλλά ένα σκυλί είναι όπως το μάθεις. Και μένα με μάθανε να βλέπω παντού πολέμους. Και να είμαι υπερβολικός μάλλον. Δεν ξέρω αν βλέπω παντού ή αν έχει παντού βασικά. Πολέμους εννοώ.

Μαθαίνω πιο εύκολα ονόματα νεκρών, ξέρεις, παρά ονόματα ζωντανών. Να: Νίκος Μπελογιάννης. Το όνομα του γκόμενου της Αιμιλίας, που τον γνώρισα πριν 2 3 μέρες, δεν το θυμάμαι ακριβώς. Νομίζω Πάνος αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Δεν είναι νεκρός τιμημένος αγωνιστής και δεν τον θυμάμαι. Συγγνώμη για αυτό. Ειλικρινά λυπάμαι.

Είμαι πολύ πολύ φοβισμένος γιατί δεν θέλω να πεθάνω. Και όσο κι αν μου πεις οτι δε θα πεθάνω και πως είμαι υπερβολικός δε θα με βοηθήσεις. Γιατί δεν ξέρω τι θέλω πιο πολύ.

Να είναι όλα όσα μου μάθανε, εμένα του σκυλιού, ψέμματα που τα πίστεψα γιατί είμαι χαζός; Να είναι όλα ψέμματα και να μην υπάρχουνε πόλεμοι, να μην υπάρχουνε μάχες στις οποίες θα πρέπει να πεθάνω; Να μη χρειάζεται να αγωνιστώ για όλα αυτά που μου δείξανε;

Ή να είναι αλήθεια και αργά ή γρήγορα είτε θα με μαχαιρώσουνε κάπου, είτε θα με χτυπήσουνε πολύ και θα μείνω ανάπηρος, είτε θα με σκοτώσουνε αληθινά σε μια συμπλοκή κάπου, είτε θα με χτυπήσει ένα βλήμα στη μέση του πουθενά μέσα στη λάσπη.

Κι ύστερα πάλι ομοβροντία τα χαράματα.

Δεν ξέρω τι να θέλω. Όμως αν δεν υπάρχουνε μάχες και πολέμοι, αυτό σημαίνει οτι αυτό εδώ είναι όλο. Και δεν το προτιμώ αυτό. Νομίζω εμμένω ακόμα σε αυτό που είχα καταλήξει χωρίς να το ξέρω παλιά. Καλύτερα ένας κινηματογραφικός θάνατος παρά μια πραγματική θλιμμένη ζωή.

Αν και κανένας θάνατος δεν είναι κινηματογραφικός. Φαντάζομαι θα είναι κάπου μακριά από τους φίλους μου, χωρίς να το περιμένω καν, και μπορεί να πονέσω και πολύ, και μάλλον θα φοβάμαι, και ίσως κάνει κρύο, και ενδεχομένως να είναι γύρω μου άνθρωποι που θα με μισούν και μάλλον δεν θα καταλαβαίνω γιατί και ίσως ούτε και αυτοί και θα είμαι πικραμένος και μετανιωμένος και θα αναρωτιέμαι γιατί πεθαίνω για μαλακίες και θα θέλω να μη συμβαίνει αυτό και δε θα έχω όρεξη για καμία μάχη και θα θέλω να πάω σπίτι μου ή να βγω με τους φίλους μου και να αστειευτούμε και παρόλα αυτά θα πεθάνω κάπου λασπωμένος, βρωμισμένος και μικρός.

Λυπάμαι τόσο που θα πρέπει να μου τύχει αυτό. Λυπάμαι που πρέπει να γίνει αυτό, και σε μένα και σε άλλους. Λυπάμαι που δεν έχω αλλάξει γνώμη. Λυπάμαι που δεν είμαι καν θαρραλέος για να το δω με υπερηφάνεια.

Λυπάμαι που σου φαίνεται αστείο, δεν αστειεύομαι καθόλου σ' αυτό το ποστ, σπάνιο για μένα.

https://www.youtube.com/watch?v=Z2j-BEGxA58

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Στρατόκαβλος όσο δεν πάει, το παραδέχομαι

https://www.youtube.com/watch?v=3LY3ftiLqmE

Η μουσική είναι πολύ δραματική αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να είμαι υπερβολικός.

Θα μιλήσω με στρατιωτικούς όρους, όπως κάποιες φορές κάνω, γιατί αφενός μου αρέσουν, αφετέρου οι καταστάσεις που βιώνω πολύ συχνά θυμίζουν πολεμικές συγκρούσεις παρά διαπροσωπικές σχέσεις. Αν θέλετε να κατηγορήσετε κάτι κατηγορήστε τα πολεμικά παιχνίδια που έπαιζα μικρός και αυτά που έχω διαβάσει για τον δεύτερο παγκόσμιο.

"Το 2012 οι στρατιωτικές μονάδες που απαρτίζουν τον εσωτερικό μου κόσμο αναγκάστηκαν σε πρωτοφανή υποχώρηση. Αιτίες αυτού; Θα τις αναφέρω εδώ συνοπτικά γιατί έχουν ξανασχολιαστεί. Αντικειμενική αιτία ήταν η εμφάνιση συναισθημάτων που δεν τα είχε ξαναβιώσει το στράτευμα συνεπώς δεν είχε την παραμικρή εμπειρία να τα αντιμετωπίσει. Υποκειμενική αιτία ήταν η ανετοιμότητα των μονάδων, η έλλειψη μαχητικότητας και η ανωριμότητα. Οφείλαμε να ήμασταν πιο έτοιμοι, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Η υποχώρηση έγινε όμως συναγωνιστές και συναγωνίστριες και βρεθήκαμε να χάνουμε εδάφη που θεωρούνταν πάτρια γη, εδάφη που είχαμε επενδύσει πλευρές του εαυτού μας, τα είδαμε να χάνονται αστραπιαία ή κλιμακωτά, είδαμε πανωλεθρίες σε πεδία μαχών, μονάδες να περικυκλώνονται και να εξοντώνονται και η γραμμή του μετώπου να γυρίζει πολλά πολλά χρόνια πίσω.

Με πολύ δυσκολία καταφέραμε να σταθεροποιήσουμε το μέτωπο 1-1,5 χρόνο αργότερα. Καταλυτικό ρόλο στην σταθεροποίηση έπαιξαν νέες δυνάμεις που βγήκαν μπροστά με τη συνδρομή νέων ανθρώπων που εμφανίστηκαν. Μέχρι που ξεκίνησε μια σοβαρή προσπάθεια ανασύνταξης κι αναδιάρθρωσης των μονάδων το τρίχρονο 2013-2015. Εκεί πράγματι, οι μονάδες ανασυγκροτήθηκαν, με πολλή δουλειά μπήκε στους αξιωματικούς και τους στρατιώτες η νέα εμπειρία που αποκτήθηκε, το στράτευμα άρχισε να αποκτά ξανά σιγουριά και ευελιξία. Εκείνη την περίοδο μάλιστα καταρτίστηκε και το σχέδιο της αντεπίθεσης που λαχταρούσαν όλα τα μέλη των μονάδων, να πάρουμε ορισμένη έστω απο τη γη μας πίσω!

Το σχέδιο ήταν άρτιο, η πραγματοποίηση του όντως ξεκίνησε το 2014 όμως, με λάθος συγκυρίες και ίσως βιασύνη εκ μέρους της διοίκησης, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Εδάφη ξανάλλαξαν χέρια, κινήθηκε μπροστά το μέτωπο ξανά μετά απο καιρό, όμως δεν έφτασε ούτε καν κοντά στα προηγούμενα σύνορα του. Ήταν και αντικειμενικό αυτό, δεν ήμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο αλλά και υποκειμενικό, έγιναν λάθος επιλογές και ακόμα πιο σημαντικό, έγιναν λάθος αναλύσεις καταστάσεων, για άλλη μια φορά δεν είδαμε καθαρά μπροστά.

Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα ήταν ότι το τελευταίο τρίμηνο του 2015 η εικόνα που είχαμε να εμφανίσουμε ήταν μέτρια. Ορισμένα πράγματα είχαν βελτιωθεί, είχαμε χώρο να αναπνεύσουμε πια, δεν σφυροκοπούνταν πλέον περιοχές των μετόπισθεν που ήταν καίριες για την ύπαρξη μας σαν στράτευμα, όμως από την άλλη, δεν είχαμε φτάσει καν στα προ 2011 επίπεδα. Πόσο μάλλον να τα ξεπεράσουμε.

Από τότε μέχρι τα τέλη του 2016, σχεδόν 2 χρόνια, υπήρξε σοβαρή στασιμότητα, με πολύ μεγάλη ευθύνη της διοικήσεως. Φυσικά τα στελέχη μας ήταν εξαντλημένα, ήταν πολύ δύσκολο να οργανώσουμε ξανά μεγάλες κινήσεις, να φτιάξουμε σχέδια, να κινηθούμε επιθετικά. Είχαμε χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων συναγωνιστές και συναγωνίστριες και γνωρίζετε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για έναν πόλεμο.

Αυτό άλλαξε με αργούς ρυθμούς μέσα στο 2017, χρονιά συνολικά θετική ως τα τώρα με πολλά σκαμπανεβάσματα. Υπήρξαν συγκεκριμένες μονάδες που αντεπιτέθηκαν αποτελεσματικά και ως αποτέλεσμα είχαμε κατακτήσεις σε εδάφη και πηγές πρώτων υλών. Όμως, ο εχθρός δεν κάθισε να μας κοιτάει. Στη μέση της χρονιάς αναγκαστήκαμε σε υποχώρηση ξανά, μια κατάσταση που συνεχίζεται ακόμα.

Όλες αυτές οι μεταβολές φίλοι και φίλες κρύβουν έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο και είναι και ο λόγος που γίνεται αυτή εδώ η συνέλευση. Έχει αρχίσει να διαφαίνεται η πιθανότητα να γίνει μόνιμη η κατάσταση που ζούμε τώρα. Οι περιοχές που αλλάζουνε χέρια είναι οι ίδιες. Λίγο εμείς μπροστά, λίγο εμείς πίσω, για τα ίδια και τα ίδια πολεμάμε χρόνο το χρόνο. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Έχει περάσει στη συνείδηση των στρατιωτών οτι αυτό για το οποίο πολεμάμε είναι μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα γης. Με δικιά μας ευθύνη, προσέξτε με. Είναι απαραίτητο να αλλάξει αυτή η ψυχολογία. Να υπεθυμίσουμε στους στρατιώτες μας οτι οι απαιτήσεις που έχει ο άμαχος πληθυσμός πίσως μας είναι για πολύ παραπάνω πράγματα. Δεν πολεμάμε για να επιζούμε με υποχωρήσεις και αντεπιθέσεις. Υπάρχει τελική νίκη και για αυτήν είμαστε εδώ με το όπλο στο χέρι. Να ξεριζώσουμε τις αντιλήψεις που θέλουν τα μέλη μας ευχαριστημένα με την τωρινή κατάσταση. Να εμφυσήσουμε την ιδέα με την οποία ξεκινήσαμε, για συνεχείς κατακτήσεις, για συνεχείς νίκες. Κανείς να μην επαναπαύεται απλά με τις μικρές νίκες και την αποφυγή των ηττών.

Εμείς σαν διοικούντες γνωρίζουμε την ευθύνη που έχουμε και την αναλαμβάνουμε πλήρως. Έχουμε ήδη συνεδριάσει και θα ξανασυνεδριάσουμε για την κατάρτιση σωστών, αντικειμενικά επιστημονικών και πραγματοποιήσιμων σχεδίων. Δεν θα ξεκουραστούμε μέχρι να βρούμε τον τρόπο να προχωρήσουμε μπροστά, αληθινά μπροστά, αφήνοντας πίσω τις παλιές μας ήττες, με σωστό σχεδιασμό όμως για να μην επαναληφθούν. Έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία και μπορούμε να τη χρησιμοποίησουμε.

Επιστρέψτε στις μονάδες σας τώρα, σκεφτείτε ο καθένας ξεχωριστά πως θα επιτύχουμε και καλλιεργείστε την αγωνιστικότητα ξανά στους συντρόφους μας. Ο πόλεμος μας είναι μακρύς όμως η αποτυχία δεν είναι επιλογή. Καλή δύναμη σε όλους."

Απόσμασμα από την ομιλία του στρατάρχη μας στην παναξιωματική συνέλευση τον Οκτώβρη του 2017

Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Ασε με να γράψω και για κάτι άλλο ντε, αμάν

Ο ένας έχει τον δικό του λόγο και δεν πήγαμε βόλτα και ο άλλος είχε τον δικό του λόγο και δεν παίξαμε μπάσκετ και η άλλη είχε το δικό της λόγο και δε βγήκαμε και εγώ είχα το δικό μου λόγο και σε έγραψα

και άπειροι λόγοι ακόμη για να μην γίνουν όμορφα πράγματα

άπειροι λόγοι που με κάνουν να αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ρόλος μου σε αυτό το παιχνίδι.

Η μια θεωρία έλεγε οτι ο,τι κι αν βάλεις σκοπό και προσπαθήσεις, θα το καταφέρεις.

Καταρρίφθηκε

Η άλλη θεωρία έλεγε  πως ο,τι και να κάνεις τα πράγματα θα γίνουν όπως είναι να γίνουν

Καταρρίφθηκε (κυρίως επειδή έπρεπε να καταρριφθεί για να μην καταρριφθώ εγώ)

Ποιος είναι ο ρόλος μου λοιπόν εδώ; Γιατί νιώθω συνέχεια outnumbered; Δεν θα έπρεπε να μπαίνω καν στη διαδικασία να τους πείσω να ζήσουν μια περιπέτεια μαζί μου, θα έπρεπε να αρκεί να την προτείνω. Πρέπει να πειστούν να ζήσουν αυτά που νιώθω ενδιαφέροντα. Τι από όλα αυτά είναι ψέμμα;

Οτι πρέπει να πειστούν;
Οτι είναι ενδιαφέροντα;
Οτι αυτά που νιώθω είναι φυσιολογικά;
Αν είναι όλα ψέμματα;

Ποια θα πρέπει να είναι η δράση μου σε περίπτωση που όλα είναι ψέμματα; Πρέπει να αλλάξουν τα ψέμματα και να γίνουνε αλήθειες; Πρέπει να σβηστούν και να αντικατασταθούν από τις αλήθειες; Πρέπει να-

Πολλά πρέπει μαζεύτηκαν. Αγχώνομαι γενικά. Και το μόνο που ήθελα ήταν κάποιον να αγχωθεί μαζί μου. Κι εσύ μοιάζεις τόσο ήρεμη όταν μιλάμε με μηνύματα. Το μόνο που ήθελα ήταν κάποιον να πατήσει τα κουμπιά μου, εγώ θα την κάνω τη δουλειά, εσύ απλά πάτα τα κουμπιά μου.

Φακ, ξεκινάω να γράψω κάτι άσχετο και πάντα ξεπηδάς από το πουθενά. Είναι ανούσιο να προσπαθώ να σε αγνοήσω στην παρούσα φάση. Δεν διαβάζεις καν, δεν κοιτάς τα στόριζ μου καν, δεν μου απαντάς καν, δεν με σκέφτεσαι καν.

Ντραμακουινιάζω γιατί η κατάσταση μας είναι ένα βασιλικό δράμα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο κακός στο έργο μας. Αν και τα καλά δράματα δεν έχουν ούτε καλούς ούτε κακούς, απλά δράμα.

Ντάξει κοιτάχτε, θα γράψω κείμενα, θα κάνω βόλτες, θα μείνω άυπνος, κάποια στιγμή θα κουραστώ και θα αλλάξω τροπάρι. Όποιος βαριέται να πάει να γαμηθεί.

Αμυντικός γενικά. Ε-ε-ε-έτσι δεν είναι;

Και τέτοια

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

λίγα λεπτά ακόμη

https://www.youtube.com/watch?v=oh2LWWORoiM

Φλώρος

Το κεφάλι μου είναι ένα συνονθύλευμα πολιτικών θέσεων, παλιών αναμνήσεων που με πληγώνουν, ανάγκης για δίαιτα και εσού. Δεν θέλω να βγω έξω γιατί εφόσον δεν θα συναντηθούμε μου φαίνονται βαρετά λίγο τα υπόλοιπα. Θα βγω παρόλα αυτά γιατί, στην απλούστερη του μορφή, απλά δεν αντέχω τον εαυτό μου σπίτι μου, ειδικά με το τασάκι να με κοιτάει.

Έξω έχει κόσμο που αγνοεί παντελώς την κατάσταση μου και μπορώ να περάσω απαρατήρητος και ταυτόχρονα να κάνω και το κομμάτι μου, να δώσω την παράσταση του πληγωμένου νέου που πονάει για το τίποτα και είναι τόσο μα τόσο ευαίσθητος.

Μαλακίες γενικά.

Θα κάνω βόλτες για να μην πονάει η μέση μου από τις τόσες ώρες που κάθομαι στην καρέκλα του πισί και θα περάσω από μέρη στα οποία υποτίθεται μπορεί να συναντηθούμε αν και μέσα μου εύχομαι να μη βρεθούμε γιατί δε θέλω να με δεις έτσι, δεν θα σου αρέσω έτσι, όχι οτι σ' αρέσω και πολύ όταν είμαι αλλιώς αλλά λέμε τώρα.

αι νόου αι νόου δεν περιστρέφονται όλα γύρω μου

την γνώση την έχω, δεν μπορώ να τη συνειδητοποιήσω απλά


Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Δεν είμαι καν σίγουρος αν ήθελα να καταλήξω εδώ


Και ήταν κάποτε ένας άντρας

αν και το φύλο του είναι άσχετο

ή μήπως δεν ήταν;

και τριγυρνούσε πέρα δώθε και έψαχνε γυναίκα για να ενωθούνε και αγνόησε τη συμβουλή που έδινε στον εαυτό του

δεν θα ολοκληρωθείς ποτέ

ναι αυτή ήταν, δεν έχει άλλο

κι έτσι τριγυρνούσε και φιλούσε γυναίκες και με ορισμένες έκανε και σεξ.

Και ήταν κάποτε μεγάλος και δυσκολευότανε πια να τριγυρίσει κι έτσι είπε να γίνει πιο ενδιαφέρων τύπος μπας και δε χρειάζεται πια να περπατάει 20 και 30 χιλιόμετρα κάποιες φορές για να έχει ωραίες γάμπες ή να ξεσκίζεται στο ποδήλατο και στο ποδόσφαιρο για να έχει ευλυγισία και αντοχή

και φαντάστηκε πως έγινε

και μπορεί και να έγινε, ποιος θα μας το πει με σιγουριά αυτό άραγε;

αλλά όταν αποφάσισε να δείξει πόσο ενδιαφέρον είναι ανακάλυψε οτι δεν ενδιαφέρουν τους πάντες τα πάντα κι έτσι στεναχωρήθηκε και σταμάτησε να είναι ενδιαφέρων τύπος

άλλωστε είναι γνωστό οτι οι σαντ τύποι δεν είναι ενδιαφέροντες

κι έτσι απέμεινε με τα δυνατά πόδια και μια υποψία ταλέντου σε ορισμένα πράγματα και η αλήθεια είναι οτι ήταν ενδιαφέροντα κάποιες φορές, ντάξει, παλευότανε ο τύπος ρε παιδιά, μην είμαστε και αυστηροί

όμως

επειδή τα πράγματα στη ζωή δεν είναι απλά, τα ενδιαφέροντα του πράγματα έπρεπε να μένουν κρυφά

και αυτός δεν κρυβότανε ποτέ πολύ καλά γιατί είπαμε, ταλέντο είχε σε  κ ά π ο ι α  πράγματα, όχι σε όλα, κι έτσι δεν μπορούσε να κρύψει τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντα του πράγματα, μόλις τον έβλεπες, αν σε αγαπούσε στα έδειχνε αμέσως και

όπως γρήγορα κατάλαβε

με το που μάθαινες ο,τι ήταν να μάθεις για αυτόν, καταντούσε βαρετός και ποιος να τον κατηγορήσει; η μόνη του αδυναμία ήταν πως δεν είχε υπομονή, 

που δεν είναι αληθινή αδυναμία

κρυβότανε πίσω από την ανυπομονησία του ο φόβος μην και μείνει αγάμητος

ή πιο σωστά να το πούμε, φοβόταν μην και δεν τον αγαπήσουνε

γιατί βλέπετε ήθελε ο βλάκας να τον αγαπούν όλοι, και κάθε φορά που κάποιος δεν τον αγαπούσε πολύ τρελαινότανε, έπαιρνε τα βουνά

ή τα στενά πιο σωστά

και τριγυρνούσε με μπύρες, με φαγητά και με μουσική σε ακουστικά και αναρωτιότανε τι έκανε λάθος, που τίποτα δεν έκανε λάθος γιατί ούτε κι αυτός αγαπούσε τους πάντες, όμως αχ, αυτός ο Γιώργος, μια ζωή ήταν εγωκεντρικός και απόλυτος, πολύ αυστηρό παιδί γενικά, δύσκολα έπαιρνε υπόψη του τους άλλους ανθρώπους, ειδικά αν μπορούσε αντί για αυτό να κάτσει και να κλαφτεί

γιατί κλαίγεται πολύ γενικά, φαντάζομαι φαίνεται

τελος πάντων που ήθελα να καταλήξω με αυτή τη φανταστική ιστορία

φανταστικής εκ της συσχετίσεως της με τη φαντασία, όχι φανταστικής επειδή γαμάει ξερω γω

α ναι, γενικά καλό παιδί ο Γιώργος, λίγο μαλάκας όταν νιώθει οτι δεν παίρνει αγάπη αλλά το ξεπερνάει όταν αναγκάζεται, μην τον κρίνετε αυστηρά, ο,τι μπορεί κάνει, στο τέλος θα πεθάνουμε όλοι έτσι κι αλλιώς οπότε

για να μην ξεχνιόμαστε

Χριστινάρα κράτα γερά, καλό παιδί ο Γιώργος, μην τον ξεσυνερίζεσαι, ραντεβού στα τσιπουράδικα, πολλή αγάπη λέει και φιλιά

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Ντεμί φιλιά; Γαμώ την Παναγία δηλαδή, τα σιχαίνομαι τα ντεμί φιλιά.


I guess i didn't know

Ξεκάβλωμα με κρίσταλ μέθοντ, και αγνοώ κάθε συμβουλή, καλή ή κακή, δε με νοιάζει τίποτα πλέον. 

Καταπίνω και το σάλιο μου έχει μια αμυδρή γεύση αίματος και αυτό με εξιτάρει.

Σκέφτομαι να αρχίσω να κόβομαι αλλά φοβάμαι οτι μπορεί να κάνω σεξ με κάποια και να δει τις γραμμές και μετά θα πρέπει να εξηγώ.

Αλλά μετά σκέφτομαι οτι αποκλείεται να κάνουμε σεξ και ηρεμώ.

Θα ξεκαβλώσω με τσόντες, με κρίσταλ μέθοντ και φοβού μη γίνει κανά πάρτι καλό και έχω τη διάθεση που έχω τώρα. Οι τσόντες με αηδιάζουν πλέον, μου έχει λείψει το σεξ που υποτίθεται οτι θα κάναμε.

Οι συμβουλές δε με αγγίζουν γιατί με οδηγεί σαν πυξίδα στο μυαλό μου το μένος μου για σένα και θα το γράφω και θα το λέω και άμα γουστάρεις και δε με φιλάς πλέον με τόσο ντεμί τρόπο θα το δείχνω κιόλας. Θα το γράφω, θα το λέω, θα το δείχνω και αν δε θες μην το διαβάζεις, μην το ακούς, και μη μου κάτσεις. Κούρασες.

Ξέρω, ξέρω καλά, και ο,τι δεν ήξερα μου το φανέρωσαν τα ντεμί φιλιά σου.

I guess i now know.

Παρόλα αυτά είμαι ειδικός στο να σε γράφω στον πούτσο μου
αν δε μου αρέσει αυτό που μου γράφεις, λες, δείχνεις.
You really need to be more clear.
Crystal clear.
Crystal method?
CRYSTAL CLEAR

Α, συγγνώμη, άκουσα λάθος.

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Still counts Always counts

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία και δεν σκοπεύει σε συγκρίσεις, προσβολές ή αναφορές.

https://www.youtube.com/watch?v=Jx3cyo31zAs

Γιατί το παρελθόν είναι τόσο αμείλικτο; Αυτό είναι αυτό που με απασχολεί τώρα. Νιώθω σαν να πηγαίνω στον Καρέα, να στέκομαι μπροστά στην αρχή του Υμηττού, να βάζω τα χέρια μου στο χώμα που ορθώνεται μπροστά μου και να σπρώχνω. Όσο θα κουνηθεί ο όγκος του χώματος και των δέντρων προς τα ανατολικά, άλλο τόσο μπορεί να αλλάξει κάτι που συνέβη.

Πόσο θα πρέπει να πληρώσεις για κάτι που συνέβη πριν. Οι μετάνοιες δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι συγγνώμε δε μετράνε; Δε μετράνε. Τα κλάματα δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι ευχές δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι συζητήσεις; Οι αναλύσεις; Οι υποσχέσεις; Οι πράξεις; Δε μετράνε.

Δε μετράνε.

Όταν κάνεις ένα λάθος, δε μετράει τίποτα πια. Τίποτα. Και αυτό το αίσθημα του ξεσκίσματος μέσα βαθιά βαθιά στο λαιμό και στο θώρακα μου, ούτε κι αυτό μετράει. Ούτε αυτό το κείμενο μετράει. Ούτε ο χρόνος που πέρασε ή θα περάσει μετράει. Είναι βίωμα, είναι χτισμένο τόσο γερά που δε μετράει τίποτα.

Το λάθος μου είναι πια εγκατεστημένο σαν αιμάτωμα στο κεφάλι μου. Και στο κεφάλι σου.

Και δε μετράει τίποτα πια. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλύτερα απ' όσο νομίζω, τα λάθη μου δεν αλλάζουν. Δεν ξεχνιούνται. Δεν ξεπερνιούνται. Είναι ζωντανά, ή έστω μισοπεθαμένα, και δεν μπορεί κανείς να τα κάνει να φύγουν από πάνω μου.

Δε μετράνε. Οι μετάνοιές μου δε μετράνε. Οι αγώνες μου δε μετράνε. Αυτά που νιώθω δε μετράνε.

"Θα μετανιώνεις μέχρι να πεθάνεις" μου λες χωρίς να λες τίποτα τέτοιο. Κι εγώ σε πιστεύω.

Όλα τα υπόλοιπα απλά δε μετράνε.

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Από μακριά κι αγαπημένοι (στο dancefloor))

Κι ενώ προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δε με καταλαβαίνεις, κατάλαβα!

Δε με έχεις δει ποτέ να χορεύω ε; Χα, καθόλου παράξενο λοιπόν που δεν με έχεις καταλάβει, αν δε με έχει δει κάποιος να χορεύω τότε δεν έχει καταλάβει τίποτα για μένα. Όχι να κουνιέμαι ή να χαίρομαι με ένα τραγούδι. Να χορεύω αληθινά.

Σήμερα που λες, χόρεψα μόνος μου στο δωμάτιο μου (και θυμήθηκα και την Ιωάννα που ήθελε να της στείλουμε βίντεο με χορογραφίες δωματίου). Είναι σαν κύκλος, με κάνεις να χορεύω στο δωμάτιο μου αλλά δε με καταλαβαίνεις γιατί δε με έχεις δει να χορεύω στο δωμάτιο μου. Ή σε κάποιο πάρτυ.

Η μαμά μου μου λέει οτι είμαι μεγάλος για πάρτυ πια. Και για ξενύχτια και για όλα αυτά τα νεανικά. Σωματικά φοβάμαι πως έχει λίγο δίκιο, δεν έχω πια τις ίδιες αντοχές για χορό και πηδήματα, ούτε την ίδια ευλυγισία. Ίσως για αυτό εκνευρίζομαι και συναισθηματικά θέλω ξανά και ξανά να χορεύω και να πηγαίνω σε μέρη με μουσική, με καλά ηχεία ή έστω καλά αν είσαι ακριβώς μπροστά τους, και να χοροπηδάω σαν το κατσίκι, θυμίζοντας ψυχοπαθές αντισεξουαλικό αντικείμενο.

Με έχεις κάνει να θέλω να χορεύω και τελικά είμαι τόσο φλωράκι που αρκεί μια κουβέντα σου για να χορέψω σε χρόνο μηδέν. Ελπίζω να χορεύεις κι εσύ με μένα που και που.

Αρκεί να γνωρίζεις φυσικά οτι δε χορεύω ποτέ με παρέα.

Παρέα, άλλα πράγματα.

https://www.youtube.com/watch?v=Wdo-ZiHqbls


Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Τελευταία

δεν μπορώ να γράψω
δεν μπορώ να κοιμηθώ
δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω
δεν μπορώ να δουλέψω
δεν μπορώ να συζητήσω
δεν μπορώ να παίξω μπάλα
δεν μπορώ να περάσω καλά
δεν μπορώ να διαβάσω
δεν μπορώ να βγω και να μην πιω

γενικά πάμε καλά

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Ποιηματάκια για τα κοριτσάκια από άβολα αγοράκια


Οι στεγανοί σου λόφοι είναι απότομοι;
Όχι
Κι εμένα μ' αρέσει να σκαρφαλώνω

Έχουν όμως περάσματα που είναι όμορφα
με γωνίες
και καμπύλες
και κορυφές
και τα πιο όμορφα τοπία που θα βρεις στη φύση

Καφέ χρώματα
γιατί είσαι και μελαχρινή
 και χρώμα δέρματος να κυριαρχεί στη χλωρίδα
ή μήπως είναι πανίδα;
"Θα τη σκαρφαλώνω την πανίδα συχνά"
έτσι έλεγα με σιγουριά κάποια στιγμή
σκαρφάλωμα
ξεκούραση
πιασίματα στο βράχο
ξεκούραση
η αναρρίχηση δεν σου είναι και κάτι άγνωστο άλλωστε
πιασίματα γενικώς
που δε μου είναι και κάτι άγνωστο άλλωστε

αστειεύομαι συχνά όταν γράφω
γιατί είναι άβολο
και όταν αβολιάζομαι 
κάνω αστεία και καλά
γιατί θα έπρεπε να λέω πράγματα που είναι άβολα
για σένα
εγώ δε νιώθω άβολα που σε σκέφτομαι ακόμα
ή που σε σκέφτομαι ακόμα όταν στεναχωριέμαι
ή που στεναχωριέμαι ακόμα όταν σε σκέφτομαι

σου 'χω γεμίσει το τραπέζι πιάτα
θα πάει τσάμπα τόσο φαί ρε βλάκα
Θα 'ρθεις να φας; Τι θα γίνει;


 

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Αυτή πάει, δε μου μιλάει πια

Ω, τι διαφορά να κάνεις σεξ!

Ω, τι πράξη, τι σκοπός. Σεξ, χρήση οργάνων που έχουν εξελιχθεί για την αναπαραγωγή.

Ω, ποτέ δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό, όσο κι αν χύνω στο προφυλακτικό ή πάνω σου. Κρύβεται πάντα πίσω από τη σκέψη μου, δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει. Ντετερμινισμός.

Ω, τι καταπίεση αυτό το σεξ. Πρέπει πάντα να έχει σκοπό;

Ω, χ, μου βάζεις δύσκολα. Σεξουλιάζω και ζεσταίνομαι και η ανάσα μου πιάνεται και λαχανιάζω και παθαίνω και κράμπες που και που. Μα πάντα μια θλίψη υποβόσκει του οργασμού.

Ω, ναι, υπάρχει διαφορά.

Ω, και τι διαφορά, ελπίζω ποτέ να μη μου πεις να σου την περιγράψω.

Ω, μια διαφορά τόσο μεγάλη όσο και αφηρημένη. Μπορεί να μου αρέσει το μασάζ στον πούτσο μου, είτε με τα χέρια, είτε με τη γλώσσα, είτε με άλλα σημεία του κορμιού σου. Και μου αρέσει. Αλλά τι διαφορά.

Ω, μα η τεχνική ποτέ δεν παίζει ρόλο, εγώ αυτό λεώ. Μπορείς να είσαι η καλύτερη στο σεξ, μπορεί η χειρότερη.

Ω, ακόμα δεν κατάλαβες; Τι να το κάνω το σεξ, τι να το κάνω το ερέθισμα στα ευαίσθητα σημεία του κορμιού μου, από το κεφάλι του πουλιού μέχρι τα χείλη, τι να σε κάνω αν δεν είσαι αυτή που θέλω να γαμάω μωρό μου;

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Mission Day:10149 and counting

https://www.youtube.com/watch?v=AveCENBgybQ

    Όταν στάλθηκα εδώ, πολύ πολύ πολύ καιρό πριν, αποστολή μου ήταν να κατασκοπεύω τα εδώ έλλογα είδη, να μάθω τους τρόπους και τις συνήθειες τους, να αφομοιωθώ όσο γίνεται και να καταλάβω το δικό τους ποιόν.
    Ήταν όλα ξένα στην αρχή και ακόμα και τώρα είναι. Όπως λέει κι ένα τραγούδι "για να επιτύχεις και να γυρίσεις νικητής, πρέπει πρώτα να αντιστρέψεις τον κόσμο ολόκληρο". Εκεί που ήρθα ήμασταν πολύ διαφορετικοί. Λέω ήμασταν, γιατί δεν ξέρω πια αν το σπίτι μου είναι εκεί που ήταν, αν οι δικοί μου "άνθρωποι" είναι εκεί που ήταν, αν ακόμα κρατάνε την υπόσχεση τους και με περιμένουνε.
    Ήμασταν τόσο διαφορετικοί που ακόμα δεν έχω αποτινάξει την έκπληξη μου με το είδος που κατασκοπεύω εδώ, σ' αυτόν τον πλανήτη. Εδώ έχουν σώματα, εμείς δεν είχαμε. Εδώ τα συναισθήματα τους μπαίνουνε σε ορισμένο στις τρεις διαστάσεις χώρο, εμείς ήμασταν απλωμένοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Ήμασταν φτιαγμένοι απο αισθήματα και έτσι ταξίδεψα μέχρι εδώ, μέχρι να αντιστραφώ και να γίνω άνθρωπος.
    Και εδώ βρήκα δύσκολη πραγματικότητα. Περιορισμένοι όπως είναι, οι άνθρωποι εδώ λένε πως έχουν συναισθήματα και κάτι άλλα πράγματα. Είναι διαχωρισμένα. Πως τα διαχωρίζουν δεν το γνωρίζω. Ακόμα μελετάω αυτές τις διαφοροποιήσεις. Λένε τη λέξη αγάπη και εννοούν χίλια πράγματα. Εμείς είχαμε άλλες λέξεις που και στο μεταφραστή να τις βάλεις δε βγάζουνε νόημα. Η λέξη "αγάπη" στη γλώσσα μου, αν τη βάλεις στο translator βγαίνει η λέξη "θώρακας" στις γήινες γλώσσες. Άντε βγάλε νόημα.
    Εδώ οι άνθρωποι που περισυνέλεξα για να υπάρχω κοντά τους (για να τους μελετάω πρώτα αλλά και γιατί τους συμπαθώ τελικά) τρομάζουν πολύ συχνά μαζί μου. Όταν, μετά από πολλή υπομονή, δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ και βγάζω την αληθινή μου φύση προς τα έξω, τρομοκρατούνται και απομακρύνονται. Βλέπεις δε χωράει στο ανθρώπινο σώμα που προβλέψαμε για μένα η συναισθηματική ενέργεια που πάει με το είδος μου. Ποτέ εμείς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε για καιρό μέσα στα περιοριστικά ανθρώπινα σώματα. Όταν θυμώνω αληθινά και βγαίνει η αληθινή μου φύση, το αληθινό μου συναίσθημα προς τα έξω, οι άνθρωποι φοβούνται. Όταν αγαπώ το ίδιο. Όταν λυπάμαι το ίδιο. Τους φαίνεται ξένη αυτή η αντίδραση. Και είναι λογικό.
    Δεν μπορούν να ξέρουν οτι δεν είμαι από εδώ. Δεν μπορούν να ξέρουν πόσο πιέστηκαν τα αισθήματα μου για να χωρέσουν μέσα στο σώμα μου. Πόση προσπάθεια κάνω για να μη βγουν. Είναι συνειδητή και κουραστική η πρακτική αυτή. Ο περιορισμός της έκφρασης. Ανακατεύτηκα και ερωτεύτηκα ανθρώπους εδώ, γιατί υπάρχουν και ομοιότητες βλέπεις μεταξύ μας. Ακόμα και αυτοί όμως, με δυσκολία ανταποκρίθηκαν σε αυτά που τους παρέταξα για να νιώσουν. Τους βλέπω να ξυνίζουν ή να ανησυχούν ή να φοβούνται ή να κοροιδεύουν όταν αναδύεται από μέσα μου όλο το μένος των συναισθημάτων του είδους μου, αυτό που κουβαλάω και προφυλάσσω σαν κόρη οφθαλμού.
    Δεν ξέρω αν αυτή η αποστολή θα έχει κατάληξη. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα έχει και τέλος. Υποτίθεται θα είχατε έρθει να με πάρετε καιρό πριν αλλά περίμενα και περίμενα και περίμενα και δεν ήρθε κανείς. Ελπίζω να μη με έχετε ξεχάσει και να μη σας συνέβη κάτι. Αν πρέπει να παραμείνω εδώ, με τα αισθήματα μου καταπιεζόμενα, θα υποφέρω και το γνωρίζω καλά. Μόνο αν ξανασυναντήσω όντα δικά μου, από το είδος μου, θα μπορέσω να ξανανιώσω αληθινά σε όλο τους το εύρος αυτά που πρέπει να νιώσω για να είμαι υγιής και ευτυχισμένος.
    Στέλνω αυτό και περιμένω γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Θα κρύβω και θα περιμένω και θα συγκρατούμαι και θα περιμένω μέχρι να έρθετε να με βρείτε ή μέχρι το ανθρώπινο σώμα που φτιάξαμε να πεθάνει. Δεν ξέρω τι γίνεται όταν πεθαίνουν, θα αποκτήσω πάλι την υπόσταση μου, την αληθινή εννοώ, ή θα χαθεί και όλη αυτη η ενέργεια που είναι τώρα χωμένη εδω μέσα, ανάμεσα στα περίεργα όργανα και τους σωλήνες; Αλλά ό κόσμος είναι υλικός, έτσι μου έχετε μάθει, κι έτσι το σώμα μου, όποιο κι αν έχω κάθε φορά, αυτό είμαι εγώ, κι όταν πεθάνει αυτό θα πεθάνω κι εγώ. Ελπίζω να προλάβετε, εσείς ή έστω κάποιος δικός μας.

 Ελπίζω κάποτε να συναντηθούμε ξανά.

https://www.youtube.com/watch?v=9qFCCsdTysg

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

ε ραμπίοσα πια

Είναι Πέμπτη σωστά;
Σωστά.

Εντάξει, καλό είναι να βεβαιώνεσαι, σωστά;
Σωστά.

Αν δεν μπορείς να βεβαιωθείς για κάτι, ποντάρεις, σωστά;
Σωστά.

Κι άμα χάσεις το στοίχημα, ε, χάνεις, σωστά;
Σωστά.

Φαινομενικά, που σημαίνει "αυτό που φαίνεται" που επειδή το λέω εγώ σημαίνει "αυτό που βλέπω εγώ" που επειδή βλέπω την ακτινοβολία που αντανακλάται από τα αντικείμενα "βλέπω αυτό που είναι" και εφόσον εγκαταστάθηκε ένα καλό υπόβαθρο λέω λοιπόν πια

αντικειμενικά βλέπω ανθρώπους άλλους και φαίνονται (είναι λοιπόν, κατέληξα πριν λίγο) οκ με την ύπαρξη τους. Σωστά;
Σωστά. Που νομίζατε οτι δεν θα συνεχίσω τη μαλακία με τα σωστά ε;
Λάθος.

Είναι οκ με την ύπαρξη τους κάποιοι, εγώ αυτό βλέπω. Εγώ είμαι οκ με την ύπαρξη μου μόνο όταν
1) πετάω κάτι ή
2) τρέχω για κάτι ή
3) σπρώχνω κάτι ή
4) σηκώνω κάτι ή
5) φιλιέμαι με κάποιον ή
6) κλωτσάω μπάλα (ή κάτι άλλο) ή
7) τραγουδάω τραγούδια που μου αρέσουν ή-

-δεν έχει άλλο βασικά. Είμαι οκ με την ύπαρξη μου  μ ό ν ο  όταν κάνω κάτι απο τα παραπάνω. Όταν δε με βλέπεις να κάνω κάτι απο τα παραπάνω σημαίνει, χωρίς υπεκφυγές, οτι δεν είμαι οκ με την ύπαρξη μου και οτι θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο και το κάτι άλλο σημαίνει να τρέχω, να κλωτσάω, να φιλιέμαι ή να τραγουδάω. Να εφαρμόζω δύναμη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δηλαδή.

Αλλιώς βαριέμαι και η ζωή μου τελειώνει, σωστά;
Σωστά, η ζωή τελειώνει, σωστά;
Σωστά, η ζωή τελειώνει, σωστά;
Σωστά.

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

Stop watching my insta stories, i hate you

Με τραγούδια και εικόνες και λέξεις δε γίνεται δουλειά. Κανονικά θα έπρεπε να σου δείξω. Οι αισθήσεις δεν προξενούν καμία ευχαρίστηση τελευταία. Δεν μυρίζει τίποτα καλά, δε φαίνεται τίποτα ωραίο, δεν ακούγεται τίποτα ανακουφιστικό.

παρένθεση

Σκατά στα σιχάματα που έχουν καταφέρει να με κάνουν να νιώθω ενοχές για τις ακεφιές και τη μιζέρια μου. Ξέρουν ποια είναι, ξέρω τι κάνουν. Όταν μπορέσω να ξεκολλήσω θα απαντήσω και σ' αυτά.

κλείνει παρένθεση

Ήθελα λοιπόν σε κάποιον να δείξω. Αλλά δε θέλει και κανείς να δει στ' αλήθεια. Είναι μάλλον όλοι (ή έστω αυτοί που θα λέγαμε πιο πιθανοί υποψήφιοι για να τους δείξω) απασχολημένοι με τις δικές τους ιστορίες. Μοιάζει ο κύκλος μου, με εξαίρεση ελάχιστων, να περνάει πολύ διαφορετική περίοδο από τη δικιά μου. Αυτά που έχω να πω για προβλήματα μου δεν ενδιαφέρουν κανένα καθώς κανένας δεν τα συμμερίζεται τώρα. Και γενικά νομίζω οτι δεν έχεις τίποτα να εκμυστηρευτείς σε ικανοποιημένους ανθρώπους, είναι σα να μιλάς σε τοίχο, είναι πρακτικά αδύνατο να συνδεθούν δύο τόσο διαφορετικές καταστάσεις, η χαρούμενη και η θλιμμένη, η ικανοποίηση και η απώλεια.

Μιλάω σε τοίχους λοιπόν. Όταν μιλάω. Τώρα τελευταία σταμάτησα γιατί είπαμε, μιλάω σε τοίχους. Όμως εν τέλει μάλλον θα καταλήξω να μιλάω όντως σε τοίχους. Ξέρω γω, άμα δεν ακούγεσαι απο κανένα οκ, αλλά παρόλα αυτά πρέπει να μιλάς.

Πέρα από το οτι, βέβαια, έχω κουραστεί να μιλάω. Όλο μιλάμε, οι άνθρωποι όλο μιλάνε. Δεν είμαι σίγουρος πως χρειάζεται τόσο. Θα μπορούσαμε να ακουμπιόμαστε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Θα μπορούσαμε να κοιτιόμαστε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Αλλά βέβαια ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται, για να πετάξω και τα λαϊκό μου απόφθεγμα.

Τέλος πάντων, εφόσον δεν ακουμπάω κανέναν και δεν κοιτάω κανέναν και εν τέλει δε μιλάω και με κανέναν, ο αποκλεισμός μου είναι πλήρης, γη, νερό και αέρας είναι απαγορευμένα.

Για αυτό καταλήγω σε κακές κινήσεις, σε κακές συζητήσεις και κακές πρωτοβουλίες που καταλήγουν κομπεξικά ξεσπάσματα ή ανόητες ελπίδες. Πραγματικά πρέπει να σοβαρευτώ, είμαι πολύ κοντά στο να πανικοβληθώ και να αρχίσω τις τρέλες. Τέλος πάντων.

Μου τη σπάνε τα κείμενα χωρίς δομή και περιεχόμενο.

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

I dreamed i saw you die last night

https://www.youtube.com/watch?v=PX7M9psH0rM

 Και έκλαιγα και πήγαινα από δωμάτιο σε δωμάτιο και κοιτούσα τα πράγματα σου και δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει και δεν είσαι εκεί, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το ονειρεύομαι αυτό, δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα, το μυαλό μου είχε κολλήσει στο οτι δε θα σε ξαναδώ, στο οτι σ΄ αγαπώ και δε θέλω να είσαι νεκρή κι ας μη σε ξαναδώ, και όταν ξύπνησα και κατάλαβα για ποια ονειρευόμουνα, για μια πρώην μου δηλαδή αναρωτήθηκα αν τελικά μπορείς να αγαπήσεις κάποιον χωρίς εγωισμό και ιδιοτέλεια και κατέληξα, Ειρήνη, οτι μπορώ αν το αξίζει και μάλλον εσύ το αξίζεις.

Συγγνώμη που είμαι υπερβολικός αλλά είδα ένα πολύ κακό όνειρο.

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

It's all about logistics

Τις φορές που βαριέμαι ή κουράζομαι, προσπαθώ να σκεφτώ που τελειώνουν οι αποθήκες ενέργειας μου. Πρώτα καίγεται ο υδατάνθρακας και δεν κουράζεσαι πολύ. Μετά καίγεται το λίπος και αυτή η καύση σε κουράζει. Μετά καίγεται ο μυς ο ίδιος και αυτή η καύση σε πονάει. Μετά απλά αποτυγχάνει το σύστημα και πεθαίνεις.

Όμως, αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι είναι ένας τίμιος μηχανισμός, με θάρρος και πυγμή. Καίγονται με τη σειρά όλα όσα μπορούν να πάρουν φωτιά για να βγει η δουλειά. Καίγεται το ίδιο το εργοστάσιο στο τέλος για να βγει η δουλειά. Αλλά η δουλειά θα βγει. Ή θα πεθάνεις.

Με κάνει να νιώθω καλύτερα αυτή η καύση. Αυτό το do or die με ανακουφίζει. Αποπνέει μια αίσθηση σημαντικότητας. Και μια αίσθηση αυτοθυσίας. Και ένα κάτι σαν έλεγχο πάνω στο σώμα.

Και ακολούθως, το ίδιο πιστεύω οτι συμβαίνει και στους άλλους μηχανισμούς μέσα μου. Που τελειώνουνε οι ορμόνες που δίνουν θάρρος ή ενέργεια όταν χρειαστεί; Έχουν πάτο αυτές οι αποθήκες; Αρκεί να τις ανοίξεις βέβαια, γιατί ορισμένες είναι κλειστές τόσο καιρό που τα λουκέτα έχουν σκουριάσει και χρειάζονται βαριοπούλα για να ξεκλειδώσουν. Εγώ πιστεύω οτι δεν έχουν πάτο, ο μόνος πάτος είναι το καμμένο εργοστάσιο, η καύση της ίδιας της υποδομής. Θα καεί ο,τι χρειαστεί να καεί μέχρι να κάνεις αυτό που θες ή να συγκλονιστεί συθέλεμα το οικοδόμημα σου, σε σημείο που να μην παίρνει επιδιόρθωση.

Με αυτή τη θεωρία στο μυαλό οδηγούμαι στο συμπέρασμα οτι δεν υπάρχει φόβος ή κούραση ή ζημιά που να μην ξεπερνιέται όσο παραμένεις ζωντανός. Υπάρχει άπειρο απόθεμα πραγμάτων να καούν μέσα μου για να ζεστάνουν τις μηχανές, άπειρα πράγματα για καύσιμα, είτε πετρέλαιο, είτε ξύλα είτε χαρτιά είτε ο,τι μπορεί να πάρει φωτιά. Οι αποθήκες μου (και όλων δηλαδή, δεν ξεχωρίζω κάπου) μπορεί να είναι γεμάτες τώρα, μπορεί να είναι μισογεμάτες (ή μισοάδειες, χα) ή μπορεί να έχει μείνει ένα στρωματάκι από τον πάτο αλλά ουσιαστικά ο πάτος είναι δικιά μου εφεύρεση, ο πάτος είναι το σημείο που χάραξα εγώ πάνω στο μέτρο που μετράει τη στάθμη γιατί αν πας πιο κάτω θα θέλει προσπάθεια κι εγώ δε θέλω να προσπαθήσω πολύ.

Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η γνώση οτι δεν έχω πάτο στις δυνάμεις μου. Πιο βαθιά ριζωμένη από τη φοβία οτι θα πρέπει να κουραστώ για να τις βρω. Ή έτσι νομίζω τώρα.

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Αυτό στο οποίο κατέληξε η εξέλιξη είναι αυτό και αυτό δεν είναι αρκετό

https://www.youtube.com/watch?v=csr2IpL20Lo

η χαρακιά μου σήμερα είναι αφιερωμένη
τι παράξενο
μόνο σε μένα
σε κανέναν άλλον

τις εξηγήσεις μου
γιατί και πως και πότε και γιατί
ειδικά το γιατί
θα τα ακούσεις βερεσέ
απόψε οι εξηγήσεις μου είναι αστήριχτες

καθήμενος λοιπόν στην καρέκλα του πισί
και ψάχνωντας να βρω το φιξάκι μου
φιξάκι, τι παράξενη λέξη
τι παράξενη περιγραφή
γεμίζω παρενθέσεις γιατί είμαι μεγάλος πια για αυτά

όμως απ' ο,τι φαίνεται δεν είμαι αρκετά μεγάλος
δυστυχώς
ευτυχώς
δεν ξέρω τι από τα δύο
μεγαλώνοντας θα έλεγε κανείς οτι μεγαλώνουν μαζί και τα πράγματα που αγνοώ
όπως δηλαδή το αν είμαι αρκετά μεγάλος για το φιξάκι μου

πάντα ήθελα να γράφω ποιήματα
και ποτέ φυσικά δεν τα κατάφερνα
ούτε τώρα τα καταφέρνω
απλά είμαι τόσο θλιμμένος που δε με νοιάζει και τόσο
επικεντρώνομαι στη θλίψη μου με ατσάλινη επιμονή
"όχι, σήμερα είσαι θλιμμένος, τελείωσε"
και συμφωνώ
σήμερα είμαι θλιμμένος
τελείωσε

δεν θέλω να τελειώσει αυτό το ποίημα
ο θεός να το κάνει
γιατί μετά θα πρέπει να πάρω το φιξάκι μου
και είμαι
-το 'παμε-
πολύ μεγάλος για αυτά
αντί για το φιξάκι μου
δεν μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο;
θα ήθελα να ακούσω τη φωνή σου απόψε
αλλά όχι,
προφανώς και δεν μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο
ήδη πήρα ένα που δεν έπρεπε και δεν το σήκωσε κανείς την ώρα που έπρεπε

δεν μπορώ να πάρω τηλέφωνο
δεν μπορώ να κάτσω μαζί σου
δεν μπορώ να κάτσω μόνος μου
το μόνο που μου μένει
σωστά το μάντεψες

καιρός λοιπόν να προχωρήσει η διαδικασία
να πάρω ο,τι είναι να πάρω
να κάνω ο,τι είναι να κάνω
να με υποτιμήσεις όσο είναι να με υποτιμήσεις
να γίνει ο,τι είναι να γίνει τέλος πάντων
και από αύριο
θα ξαναρχίσω απ' την αρχή αυτή τη φάρσα

μέχρι που εν τέλει το από αύριο θα είναι μια φάρσα απο μόνο του

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

it's not about me dammit

Και μαθαίνωντας το χιλιοειπωμένο, χιλιοπαραδομένο, χιλιοεπαναλαμβανόμενο, πάντα καταδικασμένο να ξεχνιέται μάθημα*, βγαίνει η ερώτηση αφού σε ακούσω ή σε διαβάσω ή σε σκεφτώ: Τι είσαι; Θέλω όταν σε ξαναδώ, να σε ταρακουνήσω από τους ώμους με αυτή την ερώτηση. Τι είσαι; Χριστέ μου, με το που ήρθα και άνοιξα τον υπολογιστή και σε είδα αναρωτήθηκα ξανά και ξανά. Τι είσαι;

Με μεγάλη προσπάθεια προσπαθώ να θυμάμαι οτι δεν είμαι το επίκεντρο, ούτε κοντά στο επίκεντρο, ούτε πιο πέρα, ούτε σε συγγενικό επίκεντρο. Δεν είμαι πουθενά σχετιζόμενος με το επίκεντρο. Τι είσαι όμως, ακόμα δεν μπορώ να ακουμπήσω. Ακούω σε επανάληψη και διαβάζω σ' επανάληψη και σκέφτομαι σε επανάληψη με μια βαθιά ανεδαφική ιδέα του τι είσαι. Θέλω πολύ πολύ όταν τελειώσεις τις διακοπές σου να έρθεις να βγούμε να μου πεις επιτέλους τι είσαι.

Τι είσαι;
Τι είσαι;
Ποια είσαι;
Πως είσαι;
Τι είσαι;

Έχω γράψει τραγούδια για σένα, και λογικά θα γράψω κι άλλα και δεν πειράζει που δε θες να τα ακούσεις, εγώ τα γράφω με μια αίσθηση καθήκοντος.

Αλλά το λέω στον εαυτό μου τώρα.

Αυτό το κείμενο, μην μπερδευτείς, παρόλο που το βάζω να το δει ο οποιοσδήποτε, είναι για μένα.

Εγώ αν ήμουνα στη θέση της θα θύμωνα. Αλλά εγώ είμαι πάντα πολύ γρήγορος στα συναισθήματα και καθόλου σοφός. Εγώ αν ήμουνα στη θέση της θα με έβριζα που γράφω για εκείνη. Αλλά θα είχε άδικο γιατί δεν θα έπαιρνε υπόψη της οτι τη σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς. Απλά έψαχνα δικαιολογία για ακόμα ένα κείμενο για εκείνη.

Ελπίζω να βρω χίλιους λόγους για χίλια ακόμα κείμενα και να είναι όλα καλά.




*ρώτα όταν με δεις

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

As Promised

Ανασκόπηση καλοκαιριού

Το φετινό καλοκαίρι είχε:

-Πεζοπορεία
-Κούραση
-Μικρούς και μεσαίους τραυματισμούς
-Φύση, κυρίως παράκτια τοπία
-Κάμπινγκ
-Νέες γνωριμίες (λίγες)
-Πολλά ταξίδια με πλοίο
-Πολιτικές συζητήσεις

Το φετινό καλοκαίρι δεν είχε:

-Ξεκούραση
-Χορό
-Μουσική
-Σεξ (ομπβς)
-Έρωτα
-Επικοινωνία

Συνοπτικά λοιπόν, το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα καλοκαίρι με θετικό πρόσημο αλλά όχι αυτό που έψαχνα και στόχευα. Δεν με απογοήτευσε βέβαια αλλά δε με ικανοποίησε κιόλας. Είδα καινούργια μέρη, ωραία μέρη τα περισσότερα, σύσφιξα σχέσεις με κάποιους, το φασωματάκι μου το έριξα αλλά δε μέτραγε κιόλας, πήρα αποφάσεις για την ερχόμενη σεζόν και γενικά ανασυγκροτήθηκα. Θα μπορούσε να είναι εφαλτήριο για έναν εξαίρετο χειμώνα αλλά μένει να δούμε.

Εν τω συνόλω ήταν ένα συντηρητικό καλοκαίρι, καλύτερο από μερικά αλλά χειρότερο από τα περισσότερα.

Δεν είμαι στεναχωρημένος γιατί οι θεαματικές αλλαγές δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Σταδιακά θεωρώ πως η νόσος που με ταλαιπωρεί σχεδόν 6 χρόνια τώρα χάνει έδαφος και γιατρεύομαι. Με πισωγυρίσματα και με καθυστερήσεις. Με κλάματα και με εμμονές (#polyemmonous). Με ξεκαθαρίσματα και τσακωμούς. Με λήθη και με νοσταλγία.

Με φωνές και με γκρίνια, κάθε μέρα που περνάει με φέρνει πιο κοντά στη νέα/παλιά μου φύση.

Η αρρώστιά μου, σαν μερικές φεμινίστριες, θα ηττηθεί, δεν έχω καμία αμφιβολία.

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Γιατί δεν έχουμε αρκετά δράματα στη ζωή μας ακόμα

Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να γράψω κάτι για σένα τελευταία.

Για το πως με κάνεις να νιώθω, όχι τελευταία μόνο.

Φοβάμαι πως όσο πιο κοντά ερχόμαστε, τόσο πιο μεγάλο πρόβλημα θα έχω με σένα.

Αναρωτιέμαι αν πρέπει να μπω στον πειρασμό μαζί σου τελευταία.

Όχι οτι υπάρχει περίπτωση, ξανασαμποτάρω τον εαυτό μου, όπως κάνω τελευταία.

Αλλά ναι, όσο μεγαλώνει η τριβή μας, τόσο ξετρελαίνομαι.

Φαίνεται ε;

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

No more Mondays είπα όχι no more posts, ντάξει;

https://www.youtube.com/watch?v=pPsBFPX_yU4

Σίγουρα δεν πήρα και σίγουρα δεν ήρθες

Όπως ξαφνικά πριν κάποιους μήνες δεν μπορούσα να φανταστώ οτι θα γράφω για σένα, έτσι τώρα ελπίζω οτι δε μπορώ να φανταστώ οτι θα γράφω για μια άλλη σε κάποιους μήνες ή μέρες ή χρόνια ή αύριο ή όταν φτάσει η Κατερίνα Θεσσαλονίκη.

Ποιος ξέρει

Και άμα δε μπορείς να καταλάβεις πότε γράφω για σένα, πες μου να βάζω ένα όνομα στο τέλος για να μη μπερδεύεσαι. Άσχετη.

Παρόλα αυτά, το μυαλό μου ακολουθεί την προκαθορισμένη πορεία αυτού που ο σοφός λαός λέει: "μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Το γρήγορα βέβαια είναι σχετικό, τα κύτταρα που έχω κάψει για να σκέφτομαι εσένα και τις συζητήσεις που θα κάναμε όταν (όταν, χα) ξαναβρισκόμασταν, αυτά δυστυχώς δεν γυρνούν πίσω και δεν είμαι σίγουρος αν έμαθα και κάτι.

Μάλλον έμαθα αλλά τώρα μου διαφεύγει γιατί ενώ όντως λησμονιούνται, δεν έχουν λησμονηθεί ακόμα εντελώς οπότε απομεινάρια τους τριγυρίζουν σε έρημους διαδρόμους στο μυαλό μου, αυτοί οι διάδρομοι εγκαταλήφθηκαν σε πανικό, λες και απελευθέρωσε κανείς δηλητηριώδη αέρια σε εκείνον τον τομέα και τώρα τριγυρνάνε μόνο οι φύλακες με μάσκες για να προστατεύονται. Και φυσικά έχει παρθεί η απόφαση για ανακαίνιση ώστε να μη μείνει αυτός ο τομέας έρημος για πάντα, είναι νευραλγικό σημείο, οι εργασίες ξεκίνησαν ήδη, μέχρι όμως να καθαρίσει, να ξαναχτιστεί, να βαφτεί με όμορφα, φωτεινά χρώματα, μέχρι τότε υπάρχουν τοιχογραφίες με τα σημεία που περάσαμε, με τα γυαλιά σου, με τους τετρακέφαλους σου, με τη φωνή σου και τα αστεία σου, με τη λέξη γελοίος, με όλα αυτά που σκαλίστηκαν εν τάχει και έπιασαν αράχνες ακόμα πιο γρήγορα.

Σβήνουν τα φώτα διάδρομο το διάδρομο, γωνία τη γωνία και μόνο με φακούς βλέπεις να επιστρέφουν βιαστικά οι τελευταίοι περαστικοί από το λαβύρινθο που έφτιαξα όταν γνωριστήκαμε, σηκώνεται για τελευταία φορά η σκόνη που έχει μείνει στα πέτρινα πατώματα από τα βήματα και ενώ κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιτάω προς τα πέρα, προς τα εκεί που γυαλίζει ακόμα η τελευταία τοιχογραφία, αυτή με τα χέρια σου στα μάγουλα μου, σβήνει και αυτή και μένω στο σκοτάδι και αναγκάζομαι να γυρίσω προς τα πίσω, να φτάσω στα όρια του τομέα αυτού και να υπογράψω τα γραφειοκρατικά για την καταστροφή του κτίσματος και την αντικατάστασή του. Ακούω τις φωνές από τους υπόλοιπους κατοίκους του συμπλέγματος να με λένε υπερβολικό, δραματικό και αγκριστρωμένο αλλά πάντα αυτά λένε, αυτή είναι η δουλειά τους. Τη δουλειά τους αυτοί, τη δουλειά μου εγώ.

Να πάνε να γράψουν σε άλλα μπλογκ για τη δικιά τους δουλειά άμα θέλουνε και θα δούμε αν θα τους διαβάζει κανείς. Τους βαρετούς.

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

polyamorous - polyemmonous

Η εμμονή μου με τη Χριστίνα, την Κατερίνα (και όλα τα -ίνα, χιχιχι) έχει οδηγήσει τους φίλους μου στο να με κοροιδεύουν αλύπητα, πράγμα που με τη σειρά του με αναγκάζει - τσιγκλάει να ρίξω μια πρώτη απάντηση στην κατηγορία τους για εμμονές.

Το πρόβλημα είναι βέβαια οτι δεν έχω και πολλές απαντήσεις να δώσω γιατί δυστυχώς το πολυέμμονους χαρακτηριστικό μου ταιριάζει γάντι. Μια φωτογραφία στο ίνστα αρκεί να μιλάω για μια -ίνα κανα 3 ήμερο, μια πέτρα που βρήκα με έκανε να σκεφτώ και να γράψω για την άλλη -ίνα ένα ωραίο ποιηματάκι κι ας μη μιλάμε καν τώρα (όσο κι αν νομίζεις οτι γράφω μόνο για σένα, κορόιδο), όσο για την άλλη -ίνα, ε, με αυτή αρκούσε μια συναισθηματική ρακή (ή το ρακί; δεν γνωρίζω) για να αρχίσω να ρωτάω όλο το Ρούκουνα πότε θα φτάσεις κι ας μη σε ήξερε κανείς, ευτυχώς έχεις και σχετικά συνηθισμένο όνομα.

Εμμονές τις βαφτίζουνε οι φίλοι μου. Εμμονές τις βαφτίζω κι εγώ βασικά. Αλλά δεν είναι όλες οι εμμονές ίδιες, κάποιες είναι δικαιολογημένες, κάποιες είναι ταιριαστές και ρομαντικές, κάποιες είναι άρρωστες, κάποιες μπορεί να έχουν και χρησιμότητα γιατί μπορεί κάποτε να τα ξαναπούμε, κάποιες μπορεί να γίνουν επικίνδυνες, κάποιες με χαλάνε, κάποιες με κάνουν να γράφω ωραία κείμενα, κάποιες με κάνουν να μη βαριέμαι τόσο.

Ελπίζω να μη σας έχω πρήξει με τις -ίνες μου (και τις άλλες καταλήξεις δηλαδή), αφήστε, θα μου περάσει κάποια στιγμή.

Κι αν δε θέλω να μου περάσει;

Ουπς



Αναμείνατε στα ακουστικά σας για τη συνολική αποτίμηση του καλοκαιριού σε κανα δεκαήμερο

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

ΑΚΑ(Μ)Π

https://www.youtube.com/watch?v=dH8WvayAo1M

Νιώθω έκπληξη όταν δε νιώθουμε τα ίδια πράγματα. Και λέω πως δε γίνεται, κάτι έχεις καταλάβει λάθος. Εσύ. Όχι εγώ. Εσύ δεν κατάλαβες τα αστεία μου, δεν κατάλαβες τα σοβαρά μου, δεν κατάλαβες τι σκεφτόμουνα όταν έλεγα μια φράση, δεν κατάλαβες τις φράσεις μου όταν έλεγα τι σκεφτόμουνα-

-ναι ντάξει, ωραία όλα αυτά, χεστήκαμε κιόλας όμως. Η ουσία είναι οτι πρέπει να αφήσουμε τις μαλακίες και να πηδηχτούμε χωρίς αύριο, αύριο-

-γιατί δεν ξέρω αν στο χω πει αλλά χριστέ μου πόσο με καβλώνεις και που υπάρχεις και μόνο.

α και η αστυνομία στον καπιταλισμό είναι κρατικός μηχανισμός χρήσιμος μόνο για να θεμελιώνεται η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην εργατική τάξη

αυτά, περιμένω νέα σου

Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Και τι καταλαβαίνει άραγε;

who the fuck reads these posts?

https://www.youtube.com/watch?v=wqep1Olp1Zw

Ψάχνωντας για έλεος λοιπόν, κι ενώ "τα έχουμε ξανακούσει αυτά Γιώργο", 
κι ενώ σκουπίζω τη μύτη μου που τρέχει (γιατί τρέχει η μύτη μου καλοκαιριάτικα;)
κι ενώ τρώω παλιό, ξαναζεσταμένο φαγητό (γιατί δεν πήρα κάτι καλό να φάω;)
κι ενώ δε μιλάω με κανέναν αληθινά 2 3 μέρες τώρα (γιατί δε μιλάω με κανέναν;)
κι ενώ δε μπορώ να μιλάω άλλο (γιατί κουράστηκα να μιλάω;)
κι ενώ είμαι μόνος σπίτι (γιατί είμαι μόνος μου σπίτι;)

φτάνω πολύ πολύ πολύ αργά
πολύ αργά για το οτιδήποτε

στη συνειδητοποίηση οτι δεν έχει σημασία αν το κάτι που πάει στραβά έχει σχέση με μένα ή με τον κόσμο. Ακόμα και αν (που δε νομίζω) φταίνε όλα τα υπόλοιπα εκτός από μένα, τι χρησιμότητα έχει αυτό; Εφόσον η ανάγκη για ανθρώπους είναι τόσο έντονη, δεν υπάρχει διέξοδος ακόμα κι αν φταίει κάτι μεταφυσικά ξένο.

Τα πράγματα είναι απλά. Και στραβοί να είναι οι άνθρωποι, αυτούς χρειάζομαι οπότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Οι Κινέζοι δε λένε "μη στεναχωριέσαι για πράγματα που διορθώνονται και για πράγματα που δε διορθώνονται"; Οι Κινέζοι είναι ηλίθιοι, όλοι το ξέρουν αυτό.

Το καλοκαίρι σέρνεται με ινσταστόριζ και με βιομηχανικούς εργάτες να με ρωτάνε που θα πάω διακοπές. Τους έχω πει χίλια μέρη γιατί δεν ξέρω ακόμα που θα πάω. Κι αν θα πάω. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μη μισήσω τους ανθρώπους που είναι ευτυχισμένοι, ή έστω πιο ευτυχισμένοι από μένα. Ξέρω πως δε φταίνε αυτοί. Ε; Δεν το ξέρω;

Ο χρόνος που μου απομένει (πόσος να είναι άραγε;) σέρνεται με αρνητικές εμπειρίες (ερωτικές και μη) και μοιάζει να ξέχασα πως είναι να κάνεις καλό σεξ, καλές σχέσεις, καλές εξόδους, καλό χορό, καλή μουσική, καλούς φίλους, καλή δουλειά. Κυριολεκτικά, δε θυμάμαι πως είναι να είναι έτσι. Τσινάω που και που αλλά όλο και πιο πολύ ξεχνάω τι σημαίνει να είσαι ευχαριστημένος με αυτά που έχεις βρει.

Αναγκάζομαι να επανεκτιμώ τα πάντα πια στη ζωή μου, τους φίλους μου, τις σχέσεις μου, τον εαυτό μου, την πολιτική μου ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα μου, τα πάντα, τα πάντα και αυτά που βρίσκω δε μου αρέσουν γιατί αυτά που βρίσκω είναι γενικότητες και αρλούμπες ελευθεριακές που καταλήγουν στο πουθενά.

Δε χρειάζομαι ψυχολόγο, φίλους χρειάζομαι και έρωτα και περιπέτεια και κανά πάρτυ και να βγαίνουμε και να περνάμε καλά και κανά λεφτό να πληρώσω το μεταπτυχιακό.

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

No more Mondays for little Cristie

https://www.youtube.com/watch?v=97_wGuIYXTE

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής εντυπωσιάστηκα που δεν ήρθες. Ορίστε άλλη μια ομολογία. Δεν περίμενα να αδιαφορήσεις τόσο, είχα σχηματίσει στο μυαλό μου την εικόνα οτι ήθελες κι εσύ μια τέτοια ιστορία.

χμ

πάλι λάθος

Δεν πειράζει όμως. Ευτυχώς δε μπλέξαμε τόσο που να μη ξεμπλέκουμε εύκολα. Ξέρω πως θα μ' έχεις κοροιδέψει ήδη για τα πράγματα που κάνω, για το πως τα κάνω, για το γιατί τα κάνω (αν κατάλαβες και ποτέ) αλλά δεν με πειράζει τόσο. Είναι επιλογή, δεν είναι ενστικτώδες να είμαι έτσι όπως είμαι, αναρωτιέμαι αν το καταλαβαίνει κανείς ποτέ αυτό (ή αν καταλαβαίνει κανείς γιατί το επιλέγω). Άλλωστε με κορόιδεψαν  ό λ ο ι  για τις ρομαντικές μου χαζομάρες, άλλη μια Χριστίνα τι πειράζει; Μ' αρέσει να το σκέφτομαι όπως το λέει καλύτερα ο κβ. Ποιος έχει τη δύναμη; Αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;

χμ

πάλι λάθος

Κανονικά θα έγραφα σε ένα τεράστιο κείμενο πόσες πολλές μαλακίες έκανες σε αυτή την ιστορία. Αφενός γιατί θέλω να σε βρίσω, αφετέρου γιατί θέλω να καταλάβεις κάποια πράγματα. Αλλά τελικά δε θέλω να σε βρίσω και δε με νοιάζει να καταλάβεις τίποτα για αυτό και δε γράφω τίποτα. Απλά είμαι ικανοποιημένος που δεν έκανα εγώ τις πιο πολλές.

Καμία Χριστίνα λοιπόν (Χριστίνα; ποια Χριστίνα;) και καμία άλλη Δευτέρα, κανένα άλλο μισάωρο, καμία πια κοροιδία για το πως το ζω τόσο έντονα και υπερβολικά, καμία πίεση και κανένας περιορισμός στις βόλτες σου τις Δευτέρες, όλα ανοιχτά και όλα ελεύθερα, όπως ακριβώς σου αρέσει. Πάλι στο πιάτο στα δίνω αυτά που θες.

χμ

πάλι λάθος

όσο σε παίρνει, εγώ δε λέω, μπορείς να είσαι ο,τι θες,
αλλά σε παίρνει, αυτό λέω, οπότε κόψε τις μαγκιές

τα 'παμε

19/6  26/6  3/7  10/7  17/7

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Η μαλάκω παιδιά

Αφού δεν μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο for a variety of reasons θα βγω να κάνω βόλτα εδώ γύρω για την περίπτωση του 1/1000000000000000 να σε πετύχω τυχαία. Σπίτι μου σίγουρα δεν θα έρθεις οπότε αυτόματα αυξάνω τις πιθανότητες να σε δω με το που βγω από την πόρτα μου.

Μου λείπεις πολύ σήμερα, πιο πολύ απ' όσο συνήθως. Μιλάγαμε για σένα χτες, κι ας μην το ήξεραν οι υπόλοιποι που ήταν στο τραπέζι μαζί μου, όλη η συζήτηση είχε το πρόσωπο σου μέσα κι ας μη σε ήξερε κανείς άλλος εκτός από μένα. Εγώ μιλούσα για σένα, οι άλλοι μιλούσαν για τα δικά τους. Μετά σταμάτησα να μιλάω γιατί μελαγχόλησα σκεπτόμενος εσένα και οι άλλοι συνέχισαν γιατί δεν είχαν ιδέα για τι πράγμα μιλούσα.

Θα βγω λοιπόν και θα περάσω από εκεί που είχα περάσει όταν μιλάγαμε στο τηλέφωνο για τόσες ώρες γιατί αυτό προτάσσει η μελαγχολία μου και αυτό θα κάνω και είναι αυτό που είναι. Κι αν μου έρθει να τρέξω, θα τρέξω. Κι αν μου έρθει να μελαγχολήσω, θα μελαγχολήσω. Κι αν μου έρθει να σε πάρω τηλέφωνο δεν θα το κάνω γιατί είσαι μεγάλη μαλάκω.

Ουπς, παρασύρθηκα για μια στιγμή.

έλεγα πόσο μου λείπεις

μαλάκω

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=ObL3L6MRvN4

Η καλοκαιρινή μου μελαγχολία καταντάει βαρετή για κάποιους. Για όλους probably.

Αδιαφορώ φυσικά, άμα θέλω να είμαι μελαγχολικός θα είμαι μελαγχολικός, αν είμαι θλιμμένος θα κάνω τον θλιμμένο, νομίζω έχει μια λογική αυτό, ε;

παρένθεση για να πούμε οτι οι police είναι το απόλυτο ροκ καλοκαιρινό συγκρότημα

Και συνεχίζω με τη θλίψη μου. Άσε τη θλίψη βασικά, ανοησίες λέω, απλά βαριέμαι άπειρα. Και αυτό μου προκαλεί θλίψη. Δε βγαίνουμε καν έξω, όλα είναι βαρετά, όλοι μοιάζουν να ξέρουν τα νησιά τους και τις διακοπές και τις παρέες τους, τι παράξενο, μόνο εγώ είμαι στο πουθενά χωρίς παρέα, νησί, διακοπές και χαλαρότητα;

Και μετά με πιάνει η κλασική αντίδραση του μπέμπη και δε θέλω να πάω πουθενά και θέλω να κοιμάμαι μέχρι να φύγει το καλοκαίρι (το οποίο και περίμενα με ανυπομονησία, να σημειώσουμε) και να έρθει ο χειμώνας, ώστε τουλάχιστον η διάθεση μου να ταιριάξει με την εποχή και το γενικότερο φίλινγκ.

Εντάξει, δεν θα γίνω μπέμπης και λογικά θα πάω σε κάποιο κωλόνησο ή κάπου τέλος πάντων και θα περάσω από ανεκτά έως σχετικά καλά

παρένθεση πάλι

η κλίμακα είναι:
χάλια
πολύ κακα
κακα
ανεκτά
οκ
καλά (κάποιες φορές είναι το ίδιο με το οκ)
σχετικά καλα
αρκετά καλα
πολύ καλά (δεν το χω πει ποτέ νομίζω)
τέλεια (αυτό δυστυχώς το έχω πει και γρήγορα το μετάνιωσα)

απλά με προβληματίζει η ανεμελιά που παρατηρώ και η χαρά στα μπάνια και στια διακοπές και στις εξόδους. Τόσο καλά περνάει ο κόσμος, η νεολαία, και μοιάζουν τόσο content; Εντύπωση μου κάνει. Και δεν θα το πάω πολιτικά (αν και πάει κι εκεί) ή κάτι τέτοιο, απλά, όντως; τόσο εκτός γενικού φίλινγκ είμαι που μου μοιάζουν τόσο ξένα αυτά;

Βλέπω δηλαδή φωτογραφίες με κορίτσια και αγόρια να χαμογελάνε και να περνάνε καλά και να διασκεδάζουν στη θάλασσα ή σε συναυλίες ή γενικά και είμαι σε φάση, ουάου, κάποιοι άνθρωποι είναι χαρούμενοι όντως, δεν είναι μια υπόθεση που έκανα. Δεν έχω καν να σχολιάσω κάτι αρνητικό,  ίσως μόνο ζήλια να έβγαζα δηλαδή αλλά, πραγματικά μου φαίνεται εντυπωσιακά ξένο.

Με ανησυχεί λίγο αυτό.

Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Περί μουσικής και έλλειψης επικοινωνίας

Λοιπόν χρωστάω ένα πόιντ και επειδή είσαι εγωκεντρικιά και βλαμμένη και δε με άφηνες να το κάνω λάιβ θα στο κάνω απο δω.

Μιλούσαμε λοιπόν για μουσική και για συνθέσεις και για διάρκεια τραγουδιών. Κι εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω το πόσο εκτιμώ τα μεγάλης διάρκειας τραγούδια αλλά όχι άκριτα, με κριτήριο τη φαντασία και την τέχνη που περιέχουν. Εσύ μου έφερες σαν αντίποδα κάτι τζαζ ανοησίες. Γελάει ο κόσμος δηλαδή. Για να μαθαίνεις λοιπόν, παρακάτω ακολουθεί μια μικρή λίστα με τα κομμάτια σχετικά μεγάλης διάρκειας που αξίζουν να ακουστούν από όλους τους ανθρώπους που θέλουν να λένε οτι έχουν ακούσει μουσική πέρα απο αυτή του ραδιοφώνου και έχουν ανοίξει λίγο τους ορίζοντες τους.

1) https://www.youtube.com/watch?v=53N99Nim6WE

Προφανώς το echoes είναι προφανές, ενδεχομένως να το γνωρίζεις ήδη σαν κομμάτι. Γιατί δε συγκρίνεται με άλλα κομμάτια μεγάλης διάρκειας; Καταρχάς έχει μέσα μεγάλη τέχνη στο τρόπο παιξίματος. Μεγάλη τέχνη στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Και μεγάλη μεγάλη τέχνη στη σύλληψη και την ιδέα. Δηλαδή βγάζοντας τα τεχνικά από τη μέση, ποιος θα σκεφτόταν με την ίδια ευκολία 23 λεπτά κομμάτι που να περιέχει κεφάλαια, διαφορετικές ενότητες με εκπληκτικές συνθέσεις και ενδιαφέρον στίχο; (οι τζένεσις, αλλά είναι παρακάτω)

2) https://www.youtube.com/watch?v=yusGUGTVAyw

Πιο ολντσκουλ, πιο δύσκολο, πιο καινοτόμο και λιγότερο δουλεμένο τεχνικά, το συγκεκριμένο κομμάτι με έκανε να ανατριχιάσω πολύ πιο πολύ από το προηγούμενο. Αν μπεις στον κόπο να το ακούσεις σε φάση που να μπορείς να συγκεντρωθείς σε αυτό, ορισμένα του κομμάτια είναι άρρωστα. Πολύ πιο παρανοϊκό και με ενδιαφέρουσες ιδέες συνθετικά. Χωρίς στίχους, για μένα ακόμα πιο ενδιαφέρον έτσι, σε κερδίζει γιατί είναι κάτι που απλά δεν το χεις ξανακούσει και δεν θα το ξανακούσεις.

3) https://www.youtube.com/watch?v=CLSQ4amvmPg

Φεύγω από τα μεηστριμ και πάμε σε προσωπικό μου αγαπημένο (αν και ξέρω πως δε σ' αρέσουνε αυτοί γιατί είσαι φλώρος) συγκρότημα, οι eloy αυτό που τους έλειπε σε μυαλό και τεχνική το έβρισκαν σε φαντασία και ενθουσιασμό. Η αλήθεια είναι οτι προσπάθησαν πολύ για να βγάλουν πράγματα που σε άλλους έβγαιναν αβίαστα αλλά τους εκτιμάμε για αυτό ακριβώς. Δεν είναι μαγεία με τη μουσική έννοια όσο με την έννοια της φαντασίας. Σαν να βλέπεις μια κακού μπάτζετ και ηθοποιίας ταινία, αλλά με ενδιαφέρουσα ιδέα. Άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια από αυτούς:
https://www.youtube.com/watch?v=2wvKHBMuR24
και
https://www.youtube.com/watch?v=DzFJNU8YYL8

4) https://www.youtube.com/watch?v=szJq1lwnkNw

Aαααααχ, επιτέλους εκεί που ήθελα να φτάσω από την αρχή. Καλά δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για αυτό το τραγούδι. Τι ένιωσα όταν το άκουσα, τι νιώθω ακόμα όταν το ακούω, πόσο πολύ άνοιξε το μυαλό μου και με τη μουσική και με το στίχο. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλά. Τόσες ενότητες με εξαιρετικές συνθέσεις, τέλεια ατμόσφαιρα χωρίς πολλά πολλά μπλιμπλίκια και ηλεκτρονικά εργαλεία (βασικά σχεδόν καθόλου), νύξεις κλασικής μουσικής, τέλεια ριφάκια και θέματα ανά ενότητα, ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή στιχουργική δουλειά και κόνσεπτ, μαλάκα το κομμάτι είναι δείγμα για να παρουσιάζεται σε ακαδημαϊκές συζητήσεις για μένα. Υπερβολικός ναι, αλλά επιμένω οτι είναι τέλειο. 

Φυσικά οι Genesis έχουν άπειρες καλές συνθέσεις, ορισμένες μάλιστα καλύτερες από αυτό που έβαλα, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλες σε διάρκεια. Θα παραθέσω ορισμένες εδώ για να μη αδικήσω το αγαπημένο μου συγκρότημα:

https://www.youtube.com/watch?v=7X_3yOUKSOc

"It's worth remembering how old these guys were when they recorded this: Banks - 21 Collins - 20 Gabriel - 21 Hackett - 21 Rutherford - 20"

https://www.youtube.com/watch?v=pobH2VQAVek

https://www.youtube.com/watch?v=r0Spl1cOf-o

και το αγαπημένο μου

https://www.youtube.com/watch?v=In2fRySroH8

5) Δυστυχώς το συγκεκριμένο που ήθελα να βάλω δεν υπάρχει στο youtube, όχι επειδή είναι και καλά ψαγμένο αλλά επειδή δεν αφήνουν να το ανεβάσουν, γαμώ τον καπιταλισμό και την τέχνη που αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.

Ο τίτλος του είναι: The Court of the Crimson King - The Return of the Fire Witch - The Dance of the Puppets  από  King Krimson και θα στο βάλω να το ακούσεις από το σιντί αν ποτέ έρθεις σπίτι. Δεν είναι και τεράστιο σε έκταση (9 και κάτι) αλλά είναι εξαιρετικό σαν ατμόσφαιρα και σαν ιδέα. Όχι τόσο πολύπλοκο βέβαια αλλά πολύ πολύ μαγικό και όμορφο.

Ανάλογο με αυτό σε έκταση και πιο κλασικό ροκ, όχι τόσο περίπλοκο αλλά από τα αγαπημένα μου κομμάτια έβερ: https://www.youtube.com/watch?v=nJ0VCr3Y8Pg

6) Last but not least, δεν θα βάλω κομμάτι αλλά ολόκληρο δίσκο. Αυτό γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος για μένα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα ενιαίο πράγμα, άλλωστε πολύ σπάνια ακούω ξεχωριστά κομμάτια του, όταν τον ακούω τον ακούω ολόκληρο. Είναι σαν ένας κύκλος που δεν μπορείς να πιάσεις ένα μέρος του. Η ιδέα πανέμορφη όσο και απλή, οι στίχοι γλυκούλικοι και αρκετά ενδιαφέροντες, οι συνθέσεις, αν και κλασικίζουν πολύ και εμένα δε με συγκινεί πολύ η κλασική μουσική, είναι άριστες και διασκεδαστικές και λυπητερές και θλιμμένες και χαρούμενες και όλα όλα μαζί, είναι πλήρης ο κύκλος των συναισθημάτων που περνάει η σύλληψη αυτή. Ήταν πραγματικά αποκάλυψη όταν τον άκουσα και τον άκουσα σχετικά μεγάλος δυστυχώς. Ποίηση, μαγεία, καθημερινότητα, ήλιος, αστέρια, χρώματα, γρασίδι, άνεμος, παιδιά, νεότητα, σοφία, έρωτας, φιλία, όλα όλα είναι μέσα και όλα μπλέκουν όπως μπλέκουν και στην πραγματικότητα. Είναι απίστευτος δίσκος.

https://www.youtube.com/watch?v=iVa1t2IEbfc&list=PLrBCN9J9Pbkke0w3vR7qqoea19F1mtIcg

Και όσο σκέφτομαι οτι το τελευταίο του κομμάτι έγινε γνωστό σαν μια σάχλα που ακούνε στα ραδιόφωνα και συγκινούνται οι ανίδεοι τρελαίνομαι. Και έχουν κόψει και το ποίημα στο τέλος. Απαράδεκτο.

Αυτά. Ήθελα να βάλω και σε αντιπαραβολή ορισμένα κομμάτι που έχουν ίδιες εκτάσεις αλλά τελείως διαφορετικό στυλ αλλά βαριέμαι. Νομίζω το πιάσαμε το πόιντ. Ξέρω οτι μάλλον θα βαρεθείς να τα ακούσεις όλα αυτά που έβαλα (σύνολο πρέπει να είναι πάνω από 2ωρο εύκολα). Αν πρέπει να διαλέξεις άκου τους Moody Blues αλλά μην τους βάλεις με το ζόρι, διάλεξε μια στιγμή που θα 'χεις όρεξη και χρόνο μπροστά σου.

Ή έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

Όπως λέει και ο φίλος μου από τη δουλειά: "Έλα σπίτι να ακούσουμε κανά δίσκο κι αν δε σ' αρέσει ντύνεσαι και φεύγεις."

άβολο αστειάκι

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

midnight ranting

https://www.youtube.com/watch?v=ZB6fCuxGvAw

Χτες θα έκαιγα πράγματα, σήμερα θέλω να κοιμηθώ πολύ, αύριο θα μου λείπεις. Η κυκλοθυμία μου έχει βαρέσει κόκκινο.

Μαζεύω απαντήσεις και ετοιμάζω αντιδράσεις ενώ δεν ξέρω αν θα μου χρειαστούν εν τέλει. Έχω αφιερώσει χρόνο πολύ, όχι επίτηδες, αυθόρμητα, στο να σκέφτομαι τι θα σου πω όταν σε δω. Ή τι θα κάνω όταν συναντηθούμε. Δε μου περνάει από το μυαλό καν οτι μπορεί να μη σε δω. Ή να μη συναντηθούμε.

Μέχρι που μου περνάει. Και τότε απογοητεύομαι (και νιώθω και λίγο βλάκας) και εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που σαν κακοκουρδισμένο ρολόι επιμένει στα ίδια και τα ίδια. Ξέρω πως σου αρέσουνε αυτά που σου λέω, θα σου άρεσαν δηλαδή άμα τα άκουγες, και ξέρω πως θα σου άρεσαν αυτά που θα σου έκανα άμα τα ήθελες. Τι σημαίνει αυτό;

Δεν κατάλαβα.

Θα έπρεπε τις ιστορίες που θέλω να ξεκινήσω ή να τις έχω ξεκινήσει ήδη ή να τις κάψω. Είναι παράξενο που δεν τις καίω αφού μ' αρέσουν τόσο οι φωτιές. Αυτό το κειμενάκι δε βγάζει νόημα κανένα όσο κι αν προσπαθώ.

Τα κρυφά του νοήματα θα παραμείνουν κρυφά; Ή θα δραματουργήσουμε για άλλη μια φορά;

Έχεις μαλακό δέρμα; Νομίζω οτι έχεις. Το θέλω. Εκκρίνονται ορμόνες μου που με κάνουν να το θέλω.

Έχω μαλακό δέρμα. Και είμαι πολύ ευαίσθητος γιατί μάλλον η μαμά μου με είχε στη θερμοκοιτίδα καιρό αφού γεννήθηκα.

Εάν με σκέφτεσαι έστω και στο 10% από όσο σε σκέφτομαι εγώ.

Μαλακία.

Κάτι πήγε στραβά και δεν έχω καταλάβει τι. Όχι μεταξύ μας, μεταξύ μας όλα στραβά έχουν πάει. Κάτι πήγε στραβά με μένα και δεν έχω καταλάβει τι. Δεν ξέρω αν μπορώ να το φτιάξω. Δεν ξέρω αν μπορώ να φτιάξω. Αν δεν μπορώ, δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Κάτι έχει πάει στραβά και θέλω να το επιδιορθώσω. Κοιτάω αλλά δεν καταλαβαίνω. Τι θα γίνει αν δεν φτιαχτεί, μήπως ξέρεις;

Δεν μπορώ να μένω για πολλή ώρα μόνος μου.

Δεν μπορώ να μένω για πολλή ώρα μόνος μου.

Δεν μπορώ να μένω για πολλή ώρα μόνος μου.

Μπορώ δηλαδή. Άμα πρέπει. Ή άμα σε περιμένω να έρθεις.

Κάτι πήγε στραβά και έχω μια φριχτή υποψία για το τι είναι. Κάτι πήγε στραβά και δεν έχω σε ποιον να μιλήσω πια για αυτό. Άμα μιλάς πολύ για σένα αυτά παθαίνεις. Κάτι πήγε στραβά και θέλω να μου πει κάποιος τι. Να του πω εγώ τι. Να μιλήσουμε. Όλο μιλάμε.

Κάτι πηγε στραβά και δεν μπορούμε να μιλάμε άλλο. Από πότε σε κούρασε να μιλάμε; Από πότε με κούρασε να μιλάμε; Αν δε μιλάμε τι κάνουμε; Σεξ; Φαι; Σινεμά; Βόλτα; Φιλί; Τι κάνουμε όταν δε μιλάμε; Τι κάνουνε οι άλλοι όταν δε μιλάνε; Κάτι πήγε στραβά και δεν ξέρω τι θα κάνουνε οι άλλοι. Δεν θέλω να σταματήσω να γράφω γιατί δεν θέλω να σκεφτώ τι πήγε στραβά. Δεν θέλω να σταματήσω να μιλάω. Δεν θέλω τίποτα. Θέλω δηλαδή αλλά αυτά που θέλω πέθαναν ή πεθαίνουν ή θα πεθάνουνε πριν πάω εγώ εκεί. Κάτι πήγε στραβά και όλα πεθαίνουν. Ακόμα και οι ωραίες ιστορίες.

Μα υποτίθεται οτι οι ωραίες ιστορίες δεν τελειώνουνε ποτέ.

Κάτι πήγε στραβά και οι ωραίες ιστορίες πεθαίνουν.

Εντάξει, κουράστηκα τώρα.

Νιώσε χαρούμενη αν σου βγαίνει. Νιώσε χαρούμενος αν σου βγαίνει. Νιώστε όπως σας βγαίνει.

Κάτι πήγε στραβά και εμένα δε μου βγαίνει, εντάξει;

(για κάποιο λόγο σε σκέφτηκα σήμερα)